Απειλές για Γ' Παγκόσμιο -Ζήτημα ζωής και θανάτου

Και ξαφνικά μετά από πολλές δεκαετίες, ακούστηκε ξανά το φρικτό δίλεξο:

Παγκόσμιος πόλεμος...

Ακούστηκε ξανά, μετά από πολλά χρόνια που ακουγόταν ότι "οι πόλεμοι πλέον είναι μόνο οικονομικοί"... και ότι μια παγκόσμια πολεμική σύγκρουση είναι τώρα πια αδύνατη.

Ειπώθηκε μάλιστα από τν Πρωθυπουργό της φασιστικής κυβέρνησης του Κιέβου Α.Γιατσένιουκ..
Μιας κυβέρνησης που στηρίζεται και αναγνωρίζεται από όλη την "φιλειρηνική", "ελεύθερη" και φυσικά "αντιφασιστική" καπιταλιστική Δύση.
Ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό στάδιο δειχνει καθαρά πόσο νύχι-κρέας είναι με το φασισμό.

Φασισμός σημαίνει θάνατος.
Κι όταν από τα στόματα δικά του ακούγεται η απειλή για τρίτο Παγκόσμιο(ακόμα κι αν ο Α.Γιασένουκ λέει ότι η απειλή για πόλεμο έρχεται από τη Ρωσία που απειλεί "ξαφνικά" και "αναίτια" την Ουκρανία...), τότε κανένας δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος.

Τις τελευταίες μέρες οι πληροφορίες λένε ότι έμπειρα στελέχη της CIA έχουν στήσει τα γραφεία τους μέσα στα κυβερνητικά κτίρια του Κιέβου.
Επομένως αυτά που ειπώθηκαν περι τρίτου Παγκόσμιου από την κυβέρνηση του Κιέβου δεν ήταν λογια και δηλώσεις μόνο του Κιέβου.
Ηταν κυρίως λόγια των Αμερικανών, λόγια δηλαδή των εκπρόσωπων τεράστιων και γιγάντιων συμφερόντων που είπαν απλά ότι δεν θα διστάσουν να αιματοκυλήσουν τον πλανήτη προκειμένου να στηρίξουν αυτά τα συμφέροντα.
Από την άλλη πλευρά ένας άλλος γίγαντας, η καπιταλιστική Ρωσία, δεν μπορεί παρά να σκέφτεται ανάλογα...

Τα πράγματα λοιπόν γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο καθαρά.
Ο καπιταλισμός σε βαθιά κρίση απειλεί και πάλι την ανθρωπότητα και τη ζωή.
Δείχνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο, ότι πίσω από τα πέπλα και τη μάσκα της δήθεν στήριξης της Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, κρύβεται το αδίστακτο και δολοφονικό πρόσωπό του.
Έχοντας συσσωρεύσει τεράστιο πλούτο και δύναμη δηλώνει ανοιχτά ότι αν χρειαστεί θα χρησιμοποιήσει αυτή την ισχυ των όπλων προκειμένου να πετύχει τους  στόχους του.

Ειναι λοιπόν ζήτημα ζωής και θανάτου κυριολεκτικά να δουν οι λαοί τι συμβαίνει αλλά και τι σημαινει καπιταλισμός.
Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου το δυνάμωμα των λαών, των κινημάτων για την ειρήνη, των κινημάτων σε όλο τον κόσμο για την επιβίωση των φτωχών λαικών στρωμάτων.
Γίνεται σιγά-σιγά ζήτημα ζωής και θανάτου, το δυνάμωμα του αγώνα για την ανατροπή αυτού του απάνθρωπου κόσμου του καπιταλισμού και το χτίσιμο ενός άλλου ανθρώπινου σοσιαλιστικού κόσμου.

Τα ερωτήματα σύντομα θα γίνουν αδυσώπητα:

Με τη ζωή ή με το θάνατο;

Με τα κέρδη ή με τον Άνθρωπο;

Με το Κεφάλαιο ή με τους Εργάτες;

Με το Σοσιαλισμό ή με τη Βαρβαρότητα;

Τα "συγχαρητήρια"

Tα πιο σπουδαία δε χρειάζονται πολλά λόγια για να ειπωθούν...

Αυτές τις μέρες "η χώρα" δέχεται συγχαρητήρια από "όλους"...
Οι "όλοι" που δίνουν τα συγχαρητήρια δεν είναι άλλοι από αυτούς που είναι υπεύθυνοι για το μαρτύριο που περνάμε τα τελευταία χρόνια.
 Δηλαδή η ΕΕ (με τις διάφορες μορφές και τους μηχανισμούς της όπως η Κομισιόν, η ΕΚΤ κλπ) το ΔΝΤ και οι διάφοροι συνεργάτες τους, είτε σε επίπεδο αναλυτών και κυβερνήσεων είτε σε επίπεδο μηχανισμών και ΜΜΕ.
Με μια πρόταση ο πανευρωπαικός και παγκόσμιος καπιταλισμός χαίρεται και χαμογελά... με τις "επιδόσεις" της ελληνικής οικονομίας!
'Όταν όμως ο βασανιστής σου σε χειροκροτάει τα μαντάτα σίγουρα δεν μπορεί να είναι καλά.
Σε χειροκροτάει γιατί βλέπει πως συμβιβάζεσαι, πως κάνεις πίσω, πως σκύβεις το κεφάλι. Αλλιώς, αν είχες καταφέρει νίκες εναντίον του, δεν θα χαιρόταν καθόλου...

Παρ' όλα αυτά τα διάφορα "συγχαρητήρια" των "βασανιστών-καταπιεστών" μας παρουσιάζονται με τόσο θετικό τρόπο από τα ΜΜΕ και τους έμπειρους σχολιαστές τους, που όχι μόνο δεν ενοχλούν τους "βασανισμένους" αλλά τους κάνουν να τα βλέπουν κι αυτοί(όχι όλοι φυσικά...) με καλό μάτι και κάποια ανακούφιση.

Κι εδω είναι όλο το "ζουμί" της υπόθεσης.

Γιατί άραγε ο λαός δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει αμέσως τι σημαίνουν αυτά τα συγχαρητήρια της κομισιόν, της ΕΕ και των άλλων;
Γιατί ενώ αυτά τα "θετικά σχόλια" και τα "εύσημα" θα έπρεπε να ενοχλούν, γίνονται δεκτά από τους πολλούς με θετικό τρόπο;
Γιατί η πλειοψηφία δεν βλέπει ότι όσο πιο πολύ χαίρεται η ΕΕ τόσο πιο πολύ θα πονάει και θα λυπάται ο λαός;

Μα πολύ απλά γιατί κανείς εκτός ΚΚΕ δεν του λέει ότι η ΕΕ είναι ο πραγματικός εχθρός του και η αιτία της δυστυχίας του.
Κανείς άλλος εκτός ΚΚΕ δεν του λέει ότι η κρίση αυτή είναι μια πολύ βαθιά κρίση του καπιταλισμού και θα λυθεί είτε εναντίον του συστήματος, των μηχανισμών του(όπως η ΕΕ) και της κερδοφορίας των μονοπωλίων του, είτε υπέρ τους και εναντίον του λαού.
Να λυθεί υπέρ και των 2 απλά ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!

Οι ευθύνες για τους "αριστερούς" οπαδούς της ..."Ευρώπης" δηλαδή της ΕΕ, είναι ολοφάνερες.

Οι φωνές εναντίον της ΕΕ πρέπει να πολλαπλασιαστούν αν θέλουμε πραγματικά να σταματήσει η λεηλασία της ζωής μας.
Και βέβαια κάτι τέτοιο μόνο μαζί και πλάι-πλάι με το ΚΚΕ μπορεί να γίνει.
Δυστυχώς οι υπόλοιποι δήθεν αριστεροί "φίλοι του λαού" του κρύβουν την αλήθεια. Τον δουλεύουν ψιλό γαζί.
Τόσο απλά.

Τάσος Λειβαδίτης

(Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Τάσος Λειβαδίτης)

Από όλους τους αγαπημένους τι νόημα έχει να ψάχνεις ποιον προτιμάς.
Τι αγαπάς περισσότερο;
Το καλοκαιρινό αεράκι που ανεμίζει ένα λευκό πουκάμισο κόντρα στο πέλαγος, η ένα απόγευμα κρύο με μια κούπα καφέ στο χέρι, την ώρα που η βροχή γαζώνει με ριπές το παράθυρο; Το χέρι που σ'αγγίζει και χάνεσαι ή τα γέλια που ανεβαίνουν το πέτρινο καλντερίμι κι ο χρόνος σταματάει;
Τον Ελύτη, τον Ρίτσο η το Λειβαδίτη; Απάντηση δεν υπάρχει.
Παρ' όλα αυτά ο Τάσος Λειβαδίτης είχε μέσα μου πάντα μια δική του διαφορετική γωνιά. Ενα δικό του σοκάκι που περνούσε σκυφτός, ύστερα σήκωνε το βλέμμα, έλεγε μια γλυκειά ευγενικη καλησπέρα και χανόταν σ΄ένα δικό του πάντα...

ΕΥΝΟΙΕΣ

Άνθρωποι που πολύ τους ταπείνωσαν κι ο Θεός τους λυπήθηκε
και τους έδωσε και μια προηγούμενη ζωή-
έτσι θυμούνται τώρα περισσότερα

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Οι ονειροπόλοι στέκονται πάντα στην άκρη γιατί μόνον από κει θα περάσει,
οι φτωχοί που τους ελεούν προσφέρουν μεγαλόψυχα τον εαυτό τους
οι λέξεις μεγαλώνουν μέσα σε βράδια λησμονιάς
γυναίκες σιδερώνουν τα ξένα ασπρόρουχα κι ύστερα
πηγαίνουν στην πόρτα και κλαίνε
κι αυτός που κάνει ένα μεγάλο κύκλο πριν πάει στο σπίτι του,
γιατί δεν θέλει ακόμα να το παραδεχτεί- όχι μη με ρωτάς ,
τίποτα δεν θα επανορθωθεί
παιδιά έρημα που φεύγουν αθόρυβα από την παιδική ηλικία
ανέμελα πουλιά που βρίσκονται έναν ολόκληρο χρόνο σε άδεια
τ' αγάλματα έχουν κι αυτά τις μελαγχολικές τους ώρες
ποιήματα-κλειδιά για την τρέλα ή τον ουρανό
η φήμη - αυτό το σφαγείο
ονειρεύομαι ένα νοσοκομείο για τ' άρρωστα παραμύθια,
κύκνους μες τα καπέλα των κατάδικων,
δάφνες για νικημένους,
εμείς οι ξεχασμένοι που μας αρκεί ένα χαμόγελο
για να περάσουμε τα σύνορα του κόσμου.
Αντίο, αντίο...Τίποτα δεν θα επανορθωθεί

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

"Eπιστροφή στην κανονικότητα"

Έξοδος στις αγορές!

Έτσι λέγεται η νέα προσπάθεια να δραπετεύσει το σύστημα από την κρίση του στέλνοντας λάθος μηνύματα ή για την ακρίβεια λέγοντας ψέμματα ότι δήθεν αυτό αποτελεί ένα βήμα μπροστά για όλους μας.

Αν μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε σε μια φράση την προπαγάνδα της θριαμβολογίας γύρω από την "έξοδο στις αγορές" η φράση θα ήταν αυτή:

"Η Ελλάδα επιστρέφει στην κανονικότητα".

Το ακούσαμε πρώτα από αναλυτές μεγάλων καναλιών και  την επόμενη από τον κ.Βενιζέλο αλλά και άλλους κυβερνητικούς παράγοντες.

Για ποιά και τί είδους "κανονικότητα" μιλάνε όμως;

Είναι κανονικότητα η εξαθλίωση;
Είναι κανονικότητα η φτώχεια;
Το 1,5 και παραπάνω εκατομμύριο άνεργοι(οι επίσημα καταγραμένοι) είναι "κανονικότητα";
Τι το "κανονικό" ή "φυσιλογικό" μπορεί να έχει ένα τέτοιο φούντωμα της ανεργίας σε μια οικονομία;
Η απελπισία όλων όσων δεν έχουν ούτε τα εντελώς στοιχειώδη για να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους είναι κανονικότητα;
Τα εκατομμύρια ανασφάλιστοι που δεν έχουν καμιά πρόσβαση στην υγεία είναι κανονικότητα;
Τα σχολεία που αντί να γίνονται περισσότερα κλείνουν ένα-ένα είναι κανονικότητα;
Οι γιατροί στα Δημόσια Νοσοκομεία, που αντί να γίνονται περισσότεροι, είτε απολύονται είτε αναγκάζονται να αποχωρήσουν, είναι κανονικότητα;
Τα Δημόσιο σύστημα Υγείας που καταρρέει και δεν μπορεί με τίποτα να ανταποκριθεί στις ανάγκες που όλο μεγαλώνουν είναι κανονικότητα;

Τα διακοσάρια, τρακοσάρια και τετρακοσάρια στους μισθούς και η απόλυτη κατάργηση και λεηλασία δικαιωμάτων είναι κανονικότητα;
Το νοίκιασμα εργαζόμενων χωρίς όρους σαν σύγχρονων σκλάβων από εταιρείες είναι κανονικότητα;
Η κατάργηση με απλά λόγια του ιερού, ανθρώπινου και εντελώς απαραίτητου δικαιώματος στη σταθερή και μόνιμη δουλεία είναι κανονικότητα;
Η όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή των ..."ασφαλισμένων" στα φάρμακα είναι κανονικότητα;
Η παραπέρα συρρίκνωση της δικής μας γεωργίας και της κτηνοτροφίας είναι κανονικότητα;
Το χτύπημα του συνδικαλισμού και οι συνεχείς απόπειρες κατάργησης δικαιωμάτων όπως η
απεργία είναι κανονικότητα;
Η τρομοκρατία κι ο φόβος της απόλυσης στους τόπους δουλειάς είναι κανονικότητα;
Η αστυνομοκρατία στην Αθήνα κάθε λίγο και λιγάκι είναι κανονικότητα;
Το ψέκασμα με χημικά εργαζόμενων, νέων. συνταξιούχων και όποιου άλλου τολμάει να κατέβει στο δρόμο για να παλέψει για τη ζωή του είναι κανονικότητα;

Κι όμως... η απάντηση είναι ΝΑΙ.
Όλα αυτά, ΝΑΙ είναι κανονικότητα.
Και η αλήθεια είναι πως όλοι αυτοί που μιλάνε αυτές τις μέρες για ..." κανονικότητα" έχουν δίκιο!!
Είναι απόλυτα ειλικρινείς! Αυτή είναι πλέον η μόνη κανονικότητα που μπορούν  να υποσχεθούν!
Αυτό είναι το μόνο που μπορεί να τάξει ο καπιταλισμός.

Ακούστε τους προσεκτικά.
Μιλάνε γενικόλογα για κάποιες "καλύτερες μέρες", για "νέους δρόμους", για "αισιόδοξες προοπτικές για την οικονομία" κλπ. Μόνο που αποφεύγουν να δώσουν σ' αυτά κάποιο ...κανονικό περιεχόμενο.
Θα είναι "καλύτερες" μέρες χωρίς καλύτερους μισθούς, με χειρότερες παροχές σε όλα τα επίπεδα!
 Θα ειναι καλύτερες μέρες δηλαδή χωρίς κανονική δουλειά, καλύτερες μέρες με χειρότερη Υγεία, Παιδεία, Ασφάλιση, Πολιτισμό, Αθλητισμό... 
Αυτά ήταν όλα "υπερβολές" και "αγκυλώσεις" του παρελθόντος που "επιτέλους" ξεπεράστηκαν!


Πάμε για "επιστροφή στην κανονικότητα" λοιπόν. Τη νέα κανονικότητα που τάζει ο καπιταλισμός, η ΕΕ των διαρκών μνημονίων επιτήρησης, αυτήν την κανονικότητα της "οικονομία της αγοράς" που βέβαια μισεί τους ανθρώπους και τα δικαιώματά τους.

Επιστροφή δηλαδή σε συνθήκες άλλων εποχών, επιστροφή στην άγρια εκμετάλλευση άλλων αιώνων.
Σαν να μην υπήρξαν ποτέ αγώνες και κατακτήσεις.
Σαν να μη χύθηκε ποτέ αίμα για να γίνει η ζωή μας πιο ανθρώπινη.
Σαν να μην υπήρξαν ποτέ εξεγέρσεις κι επαναστάσεις που πήγαν την ιστορία μπροστά.

Αυτή είναι η  "κανονικότητα" τους,
 ή αλλιώς η παράδοση των απλών ανθρώπων της δουλειάς, όλου του λαού στα γούστα και τα συμφέροντα των αγορών, η υποταγή της ζωής και της ανθρωπιάς στη θρησκεία του κέρδους.

Αυτό είναι το δικό τους όνειρο όμως όχι το δικό μας!

Το όνειρό τους από τη μια και το όραμά μας για έναν άλλο δικό μας κόσμο απο την άλλη.
Σε μια διαρκή σύγκρουση όπου δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να παλέψουμε και να νικήσουμε!

Αυτός ο κόσμος είναι χωρισμένος στα δυό.
Ας το καταλάβουν όλοι.

ΠΜΣ:Τους καταδίκασαν γιατί ξέχασαν ότι ήρθαν στον κόσμο «να ζήσουν σκλάβοι, να πεθάνουν σκλάβοι, σ’ έναν κόσμο ελεύθερων αφεντάδων»

Ανακοίνωση του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου για την καταδίκη των Χαλυβουργών

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το μεγαλείο του αγώνα των Χαλυβουργών δε μειώνεται. Ο εννιάμηνος αγώνας εκατοντάδων εργατών που διεκδικούσαν αξιοπρεπή ζωή, που διεκδικούσαν αυτά που τους ανήκουν δε λερώνεται. Η αλληλεγγύη πολλών χιλιάδων εργαζομένων στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο δε σταματά με δικαστικές διώξεις.

Οι δικαστές βρήκαν την Τετάρτη 9 Απρίλη, ημέρα Γενικής Απεργίας για να δικαιώσουν το Μάνεση και τις αστήρικτες κατηγορίες του. Καταδίκασαν 24 χαλυβουργούς χωρίς να μπορέσουν να στηρίξουν, ή να προσωποποιήσουν καμία κατηγορία, μόνο γιατί τόλμησαν να σηκώσουν το κεφάλι τους. Τους καταδίκασαν γιατί ξέχασαν ότι ήρθαν στον κόσμο «να ζήσουν σκλάβοι, να πεθάνουν σκλάβοι, σ’ έναν κόσμο ελεύθερων αφεντάδων» όπως έγραφε και ο Κώστας Βάρναλης.

Η απόφαση αυτή δεν είναι το τέλος ενός ηρωϊκού αγώνα. Αντίθετα πρέπει να γεμίσει οργή κάθε εργαζόμενο, να τον βοηθήσει να ξεπεράσει κάθε αυταπάτη για ‘τυφλή’, ‘αντικειμενική’, ή ‘αταξική’ δικαιοσύνη. Να τον βοηθήσει να καταλάβει ότι η αποχή, η απογοήτευση, η αποστράτευση θα οδηγήσει σε υποχώρηση το κίνημα και αυτόν στη βαρβαρότητα.

Ο αγώνας των Χαλυβουργών απέδειξε ξεκάθαρα πως τα εργοστάσια δεν τα κλείνουν οι αγώνες των εργατών αλλά το κηνύγι του καπιταλιστικού κέρδους. Οι μειώσεις μισθών, οι απολύσεις και το κλείσιμο εργοστασίων είναι αναπόφευκτες σε ένα σύστημα που δεν κινείται με βάση τις ανάγκες των εργαζόμενων αλλά το κέρδος των καπιταλιστών. Άρα η μόνη λύση για να μην υπάρχουν απολύσεις, μειώσεις μισθών, κλείσιμο εργοστασίων είναι να λείψουν οι όροι της καπιταλιστικής εκμετάλευσης.

Πρέπει να τοποθετηθούμε ξεκάθαρα στο εξής ζήτημα: το εργοστάσιο της «Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο δεν το έκλεισε ο αγώνας των απεργών, αντίθετα το έκλεισε ο Μάνεσης με την στήριξη της κυβέρνησης και για να το πετύχει αυτό χρησιμοποίησε τον απεργοσπαστικό μηχανισμό, την (πάντα πρόθυμη) Χρυσή Αυγή, τα ΜΑΤ και τέλος την Δικαιοσύνη. Εξάλλου μια σειρά εργοστάσια κλείσανε ή είναι σε διαδικασία κλεισίματος χωρίς να έχει γίνει καμία απολύτως απεργία. Τα εργοστάσια θα συνεχίσουν να κλείνουνε, μέχρι να μπορέσει η εργατική τάξη να τα πάρει από τους καπιταλιστές και να τα αξιοποιήσει για την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας. Μόνο έτσι θα υπάρξουν οι όροι ώστε ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος να αξιοποιείται για την ολόπλευρη ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας.

Καλούμε κάθε συνάδελφο να προβληματιστεί, να ξεπεράσει την απογοήτευση, να έρθει στο Σωματείο, να αγωνιστεί για τη ζωή του.



Η φετινή Πρωτομαγιά πρέπει να αποτελέσει βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση, να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας, να οργανώσουμε τη δική μας γιορτή με προοπτική το δικό μας δρόμο ανάπτυξης.



Για το Δ.Σ.

Ο Πρόεδρος Ο Γ. Γραμματέας

Βασίλης Παρασκευόπουλος Νίκος Στρατηγός

Απεργία -Έχει νόημα!

Απεργία αύριο.
Άλλη μια μεγάλη μέρα αντίστασης.
Σε μια Ελλάδα πιο μπερδεμένη από πριν.
Μ'ένα λαό που δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι και ποιός του φταίει.
Έναν κόσμο που είναι εναντίον των μνημονίων και της τρόικας(και ποιος δεν είναι "εναντίον" πια, ακόμη κι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δηλώνουν χαρά για το "τέλος των μνημονίων"...) αλλά όπως λένε κάποιες δημοσκοπήσεις είναι υπέρ της ΕΕ έστω και με επιφυλάξεις. Εναντίον των μνημονίων δηλαδή, αλλά υπέρ αυτών που τα επέβαλλαν.
Γενική Απεργία σε μια χώρα που προσπαθεί με το στανιό να βρει αισιοδοξία εκεί που δεν υπάρχει, δηλαδή στην "ανάκαμψη" και την "ανάπτυξη της οικονομίας", δηλ. των κερδών των επιχειρήσεων που έχουν εξασφαλίσει εργαζόμενους για ένα κομμάτι ψωμί χωρίς δικαιώματα. Τι το αισιόδοξο υπάρχει σ' αυτό για τους εργαζόμενους άραγε; Σαν να χαίρονται οι λεηλατημένοι και οι απολυμένοι που η εταιρεία "τους", που τους τσάκισε και τους απέλυσε θα έχει αύξηση κερδών...
Απεργία αύριο σε μια χώρα που σείεται από σεισμούς αυταπατών που πουλιούνται με το κιλό, ότι δήθεν το Μάιο θα ψηφίσουμε κι όλα θα αλλάξουν ξαφνικά κι η Ελλάδα θα μπεί "σε νέο δρόμο"...Πόσο νέο αλήθεια;

Η μόνη αισιοδοξία όμως, μπορεί να βρεθεί μόνο στην οργάνωση και τον αγώνα. Πουθενά αλλού.
Όσο μεγαλύτερο είναι το παραμύθι και οι αυταπάτες που πουλάνε παλιοί και νέοι σωτήρες, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η απογοήτευση που θα ακολουθήσει γι αυτούς που πιστεύουν σε υποσχέσεις δίχως βάση και περιεχόμενο.
Κι  εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όταν όλοι οι "ειδικοί" θα προσπαθούν να βουλιάξουν το λαό στην απελπισία του "δε γίνεται τίποτα", είναι αναγκαίο όσο ποτέ να δει και να νοιώσει ο λαός πως υπάρχει μια δύναμη ικανή να σηκώσει ένα πραγματικό τείχος αντίστασης και να ξεκινήσει την αντεπίθεση. Να νοιώσει πως μπορεί να ακολουθήσει, να οργανωθεί, να πιστέψει στη δική του δύναμη και τελικά να νικήσει.

Έχει νόημα λοιπόν η αυριανή απεργία.
Έχει νόημα η όσο γίνεται πιο μαζική, πιο μαχητική συμμετοχή σ'αυτήν.
Έχει νόημα να δούν όλοι ότι την ώρα που οι άλλοι τρεκλίζουν και πέφτουν μεθυσμένοι από ψέμματα και φόβο που τον βαφτίζουν αισιοδοξία, το μέτωπο αυτών που δεν πρόκειται να το βάλουν κάτω, που δεν πρόκειται να σκύψουν το κεφάλι ή να απογοητευτούν όλο και δυναμώνει.
Έχει νόημα να δείξουμε πως είμαστε εδώ αποφασισμένοι, μαζεύοντας δυνάμεις και περιμένοντας...

Ραντεβού αύριο λοιπόν έξω από τα εργοστάσια με τις απεργιακές επιτροπές, χέρι με χέρι μ' αυτούς που πιστεύουν.
Ραντεβού στις 10πμ στην Ομόνοια με το ΠΑΜΕ.

Περί σπόρων, και ΕΕ ενθουσιασμών...

Διάβασα το πρωί σε κάποιο σάιτ(ERTOPEN.COM) την παρακάτω(λίγο παλιώτερη) ενθουσιώδη είδηση:

"Υπερψηφίστηκε και από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η τροπολογία που κατέθεσε ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής, Κρίτων Αρσένης, για την απόρριψη της πρότασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που θα επέβαλε συνθήκες καθολικού μονοπωλίου των πολυεθνικών στην εμπορία των σπόρων στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά. Με την υπερψήφιση αυτή η νομοθεσία απορρίπτεται από το Ευρωκοινοβούλιο και υποχρεώνεται στην πράξη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να την αποσύρει."

Ακολουθούν σχόλια ενθουσιασμού από τον ίδιο τον Κρίτωνα για τη μεγάλη αυτή νίκη της Δημοκρατίας, για το ότι δεν περίμενε ότι με τέτοια μεγάλη πλειοψηφία η Ολομέλεια ...κλπ.  και άλλα τέτοια ωραία και γλαφυρά.

Το πρώτο που έχει όμως σημασία, είναι το γεγονός ότι μια τέτοια εξωφρενική πραγματικά πρόταση κατέβηκε ύπουλα και στα μουλωχτά από την Ευρωπαική Επιτροπή, πράγμα που δείχνει  τι είναι ακριβώς και η Ευρωπαική Επιτροπή (και εκείνοι που σχεδιάζουν και καταθέτουν τέτοιες προτάσεις) και τελικά και η ίδια η ΕΕ. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναλύσουμε ποιών συμφέροντα εξυπηρετεί η πρόταση ή τι άλλο μπορεί να κρυφτεί πίσω της.

Το ότι απορρίφθηκε η πρόταση δεν είναι και για μεγάλους ενθουσιασμούς βέβαια, αφού σε μια διαφορετική συγκυρία με άλλους συσχετισμούς ή κάτω από κάποια πίεση, ξέρουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα από τέτοιες πιέσεις όπου νόμοι ολόκληροι και ρυθμίσεις περνάνε όλοι σε ένα άρθρο "για το καλό της πατρίδας", η πραγματική ηγεσία της ΕΕ θα επαναφέρει το θέμα και θα το περάσει με το ζόρι.

Επίσης η ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου δεν είναι το ανώτατο όργανο της ΕΕ αφού βρίσκεται κάτω από το Ευρωπαικό Συμβούλιο (των αρχηγών των κρατών) και τις αποφάσεις των "συνόδων κορυφής".

Αυτό που έχει σημασία βέβαια είναι, όλοι αυτοί που τόσο εύκολα ενθουσιάζονται από κάποιες προσωρινά "θετικές" αποφάσεις, που τις ονομάζουν μάλιστα "οριστικές", να ομολογήσουν επιτέλους  ποιους σκοπούς εξυπηρετεί η ΕΕ, που φυσικά είναι ένα όργανο που δημιουργήθηκε όχι από τους λαούς αλλά εναντίον τους, από την πραγματική εξουσία που τους εξουσιάζει και δεν είναι άλλη από την εξουσία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που στην "ξύλινη γλώσσα" λέγονται και μονοπώλια...

Να πούμε επίσης ότι ο Κρίτων Αρσένης είναι ένα όμορφο παιδί, που επιλέχτηκε και εκλέχτηκε ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ... και τώρα κινείται στις γειτονιές του ΣΥΡΙΖΑ... για να συνεχίσει αυτός την καριέρα του και κάποιοι άλλοι τα παιχνίδια τους μοιράζοντας ρόλους σε φωτογενείς και συμπαθητικούς που έχουν το χάρισμα να περνάνε στο μυαλό των ανυποψίαστων αυτά που δεν μπορούν να περάσουν οι ίδιοι.

Έχει κάποια σημασία τέλος να δούμε το πως επιχείρησαν να περάσουν την πρόταση αυτή. 

Ηταν μια " πρόταση εισαγωγής νέας νομοθεσίας σύμφωνα με την οποία από το 2016 κανείς δεν θα μπορεί να εμπορεύεται σπόρους στην Ε.Ε. που δεν είναι καταχωρημένοι σε εθνικούς καταλόγους." (Ποιός άραγε θα καθόριζε ποιοί σπόροι θα έμπαιναν στους εθνικούς καταλόγους;)

Εννοείται πως σε μια άλλη κατάλληλη στιγμή θα επανέλθουν με κάποια άλλη πονηριά...

Θα έπρεπε επίσης να είναι αυτονόητο πως αν οι ίδιοι οι λαοί δεν καταλήξουν στο ποιος είναι ο χαρακτήρας της δήθεν καλής  Ευρωπαικής Ένωσης, κατά άλλους "αριστερούς",  και όσο δεν βρίσκονται σε θέση μάχης κυριολεκτικά για να υπερασπιστούν τη ζωή τους και τα δικαιώματά τους κόντρα στην ΕΕ, είναι εντελώς αφελές να περιμένουν ότι θα σωθούν από νόμους και τροπολογίες που καταθέτουν κάποιοι ωραίοι αντιπρόσωποι κι εκπρόσωποι.

ΥΓ: Μήπως θυμάται κανείς,  πριν από 2 χρόνια μόλις, την περίπτωση κύματος αυτοκτονιών και διαμαρτυριών στην Ινδία όπου καλλιεργητές βαμβακιού ήταν υποχρεωμένοι να αγοράζουν σπόρους κάθε χρόνο(ενώ με τους κανονικούς σπόρους που γνώριζαν κάτι τέτοιο δεν χρειαζόταν αφου αναπαράγονταν) από το Αμερικανικό μονοπώλιο της Μονσάντο και κατόπιν φυτοφάρμακα από την ιδια εταιρεία για τη θεραπεία προβλημάτων που μέχρι τότε δεν υπήρχαν; Οι καλλιεργητές αυτοί είχαν τελικά οδηγηθεί στη χρεωκοπία.

Στον "τείχο" του ΠΑΜΕ

H αξία της μαζικότητας, της οργάνωσης και της πειθαρχίας φάνηκε και χθες.

Οι Δέλτα - Διας μόλις έφτασαν μπροστά στον "τείχο" του ΠΑΜΕ έστριψαν προς τα πάνω! Εκεί δεν μπορούσαν να ξέρουν τι θα γινόταν αν χτυπούσαν... και το άφησαν.

Η χθεσινή απαγόρευση δεν πέρασε. Διαδηλώσαμε και αγνοήσαμε την τρομοκρατία και το φόβο που θέλουν να σπείρουν παντού.

Οι φραγμοί που έστησαν τα ΜΑΤ σε Σταδίου Παν/μίου, εχοντας φυσικά σαφείς εντολές να κρατήσουν τις γραμμές τους ό,τι κι αν γινόταν, μπορούσαν να γκρεμιστούν, αν υπήρχε λόγος, μονο με πολλές φορές μεγαλύτερη μαζικότητα και αν δεχόντουσαν πίεση μεγάλων μπλοκ από πολλές μεριές. Τότε θα ένιωθαν ότι μόνο αν χτυπούσαν πολύ άγρια μεγάλα μπλοκ χιλιάδων θα είχαν ίσως αποτέλεσμα. Το πολιτικό κόστος όμως γι αυτούς θα ήταν τότε ανυπολόγιστο.

Η λογική των "αποφασισμένων" που ορμάνε "κι ό,τι  γίνει" δε λέει τίποτα. Οι 100 κ οι 200 διαλύονται για πλάκα και γίνονται κάποτε και η αφορμή για επίθεση σε όλη τη διαδήλωση. 

Στην κρίσιμη ώρα ο λαός δεν θα ακολουθήσει αυτούς.

 Η στάση και η τακτική του ΠΑΜΕ και χθές, που δεν υποχώρησε βήμα όταν έγινε η επίθεση, αλλά κ προστάτεψε τον κύριο όγκο της πραγματικά μεγάλης διαδήλωσής του, έδωσε μαθήματα παντού.

Το κύριο και κρίσιμο αυτή τη στιγμή είναι η όσο γίνεται μεγαλύτερη συσπείρωση του λαού και των εργαζόμενων γύρω από μια μαχητική, ταξική, αποφασιστική, ανυποχώρητη  και βαθιά στοχευμένη αντικαπιταλιστική γραμμή.

Με λίγα λόγια δεν μπορεί να στηρίζεις την ΕΕ, να σπέρνεις καταστροφικές αυταπάτες του στυλ "ψηφίζουμε-απαλασσόμαστε" και μετά να κάνεις βόλτες με αδύναμα μπλοκ πάνω κάτω Κλαυθμώνος-Ακαδημίας-Προπύλαια χωρίς να ξέρεις τι θέλεις ακριβώς, προσπαθώντας να σπάσεις δήθεν μια σκληρή και δύσκολη απαγόρευση. Ο στόχος γι αυτούς ήταν οι εντυπώσεις αν και όλοι αναρωτιόντουσαν και πάλι που στο καλό ήταν και πάλι αυτό το 27%.

Για το ΠΑΜΕ ο στόχος ήταν και είναι το χτίσιμο μιας μαχητικής και ανυποχώρητης συνείδησης αγώνα, ήταν και είναι η  επόμενη μέρα.

Επόμενο βήμα ο σταθμός της μεγάλης απεργίας.