Θόρυβος-φόβος-εκβιασμός

Aπίστευτη ατμόσφαιρα συμπυκνωμένης τρομοκράτησης, εκβιασμού από παντού, παραπληροφόρησης.

"Θα καταστραφούμε"! "Θα μας βγάλουν απ' την Ευρώπη"!
Ποιοι; Αυτοί που ορκίζονται κάθε μέρα στην Ευρώπη; Αυτοί που θα κάνουν προσφυγή ακόμη και στα διεθνή δικαστήρια για να μην πειραχτεί "το απαραβίαστο δικαίωμα της χώρας" να μείνει στην ΕΕ και το ευρώ;
Κι όμως...
Ο φόβος συννεφάκι που κατεβαίνει όλο και πιο χαμηλά και θολώνει την εικόνα.

Πάντοτε σε όλες τις εκλογές υπήρχαν κάποιοι κανόνες στην ενημέρωση. Αυτή την κουτσή και κουτσουρεμένη.

Τώρα τι κανόνες υπάρχουν;

Όλα τα κανάλια βομβαρδίζουν τον κόσμο, τον φουκαρά που τον τσακίζουν τόσα χρόνια, με "πληροφορίες" και "ουδέτερες απόψεις" εκφοβισμού χωρίς καμιά αντίδραση ή δυνατότητα άμεσης απάντησης.

Τόσο "δημοκρατικά", τόσο εκβιαστικά, τόσο συστημικά.

Ο καπιταλισμός στο απόλυτο μεγαλέιο του.

Ένας είναι ο κανόνας, ότι δεν υπάρχουν κανόνες!

Στη μέση ο λαός, με το κεφάλι πεδίο βολής φορτωμένο ουρλιαχτά και κρότους μηχανουργείου πάει ήρεμος και με "νηφαλιότητα" να ψηφίσει...

Να "επιλέξει" με φανατισμό ανάμεσα σε δύο απόψεις που μοιάζουν τόσο.¨



Φυσικά στη γωνία η άποψη του ΚΚΕ.

Η μόνη ειλικρινής, η μόνη αληθινή, αλλά και η πιο δύσκολη. Αυτή που πρέπει να κρυφτεί.

ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΣΑΚΙΖΕΙ!

ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Ακούει κανείς;

Δεν ξέρω.

Όσο πιο καθαρός, όσο πιο ειλικρινής, τόσο πιο πολύ σε λερώνουν.

Οσο πιο κοντά στο λαό, τόσο πιο δύσκολο να σ'ακούσουν.

Το σύστημα ξέρει καλά από θόρυβο, ξέρει καλά την τέχνη του φόβου και του εκβιασμού.

Ένα παράξενο "ΟΧΙ"

Δεν είναι περίεργο;
Να σου λένε να αντισταθείς γενναία εγκρίνοντας  8δις μέτρα εναντίον σου, δηλαδή εγκρίνοντας τη δική τους πολιτική;

Να σου λένε να "απορρίψεις τον εκβιασμό" των δανειστών σκύβοντας το κεφάλι και λέγοντας ΝΑΙ στη νέα συμφωνία που θα κάνουν αυτοί, στη νέα λεηλασία της ζωής σου;

Να ζητάνε να πεις ΟΧΙ στην πρόταση των δανειστών που όμως περιμένουν ότι μπορεί να βελτιωθεί, οπότε θα σου πουν να πεις ΝΑΙ;

Δηλαδή ομολογούν ότι η διαφορά δεν είναι στο αν θα γίνει η σφαγή ή όχι, αλλά στο μέγεθος του μπαλτά που θα σε αποκεφαλίσει.

Με λίγα και απλά λόγια η κυβέρνηση που κάθε λεπτό με όλους τους τρόπους δηλώνει πίστη στην ΕΕ και το ευρώ λέει το εξής:
Η υποταγή σε μια νέα φρικτή και απάνθρωπη συμφωνία που θα φέρνει νέα μέτρα λεηλασίας της ζωής μας, χωρίς να καταργεί ούτε ένα μνημονιακό νόμο από τους προηγούμενους, ούτε ένα μέτρο από αυτά που μας τσακίζουν τα τελευταία χρόνια, είναι μια γενναία και κορυφαία πράξη αντίστασης!

Ειδικά αυτές τις λίγες μέρες η κοροιδία κορυφώθηκε!
Την ίδια στιγμή που "κάνουν αντίσταση" στον εκβιασμό της ΕΕ, δε χάνουν ευκαιρία να πουν ότι δεν επιδιώκουν σε καμιά περίπτωση τη ρήξη, δε χάνουν ευκαιρία να δηλώσουν ότι δεν αμφισβητούν την "ευρωπαική πορεία της χώρας", την παραμονή την ΕΕ και το ευρώ. 

Δηλαδή, ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ αλλά ΖΗΤΩ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ!

Κι όμως παρ'όλα αυτά υπάρχουν πολλοί που λένε ότι αυτό το "ΟΧΙ" είναι μια καθαρή και αψεγάδιαστη επιλογή για το λαό.

Το δημοψήφισμα λένε(δηλώσεις Κατρούγκαλου) είναι  συνέχιση της διαπραγμάτευσης με άλλα μέσα.
Και το ΝΑΙ και το ΟΧΙ λοιπόν εντάσσονται στο πλαίσιο αυτής της διαπραγμάτευσης που έχει στόχο μια νέα συμφωνία.
Αυτό ακριβώς έλεγε και η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου:

«Το δημοψήφισμα προτείνεται από το Υπουργικό Συμβούλιο προκειμένου ο ελληνικός λαός, αφού ενημερωθεί αναλυτικά για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων που διαρκούν από την 20/02/2015 έως σήμερα εντατικά σε όλα τα θεσμικά επίπεδα της Ευρωπαϊκής 'Ένωσης και της Ευρωζώνης, να πάρει θέση για το περιεχόμενο της πρότασης των ως άνω τριών θεσμών και να εξουσιοδοτήσει την κυβέρνησή του στους περαιτέρω χειρισμούς της κρίσιμης εθνικής υπόθεσης. Κατά συνέπεια, το δημοψήφισμα εντάσσεται στην διαδικασία της διαπραγμάτευσης για την σύναψη της συμφωνίας και ο λαός καλείται από την κυβέρνηση να έχει τον πρώτο λόγο για τη συμφωνία αυτή».

Πολύ ωραία. Τότε όμως αυτοί που δεν δέχονται ότι αυτή η διαπραγμάτευση έχει να προσφέρει κάτι καλύτερο στη ζωή μας που εντάσσονται; Στο ΝΑΙ ή στο ΟΧΙ τους;
Ο ίδιος ο κ.Βούτσης είπε ότι το ΟΧΙ θα εξουσιοδοτεί την κυβέρνηση να προχωρήσει στη νέα συμφωνία που θα ακολουθήσει.
Εμείς λοιπόν οι τόσο πολλοί που δεν θέλουμε να γίνει νέα συμφωνία με πρόταση, που όπως είδαμε γραμμένη και υπογραμμένη  από τον Πρωθυπουργό περιλαμβάνει νέα μέτρα πολλών δις εναντίον μας, σε ποιο ΟΧΙ χωράμε;
Προφανώς όχι σ' αυτό το ΟΧΙ που ζητάει η κυβέρνηση από το λαό να της δώσει.

Να πούμε ότι και μόνο το ότι η κυβέρνηση δεν βάζει τη δική της πρόταση σε ψηφοφορία, αλλά προσπαθεί να εκμαιεύσει αποδοχή της πολιτικής της μέσω απόρριψης της άλλης πρότασης ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ είναι παράξενο και θα έπρεπε να δημιουργεί προβληματισμό.

Τι είναι λοιπόν αυτό το ΟΧΙ που προτρέπει η κυβέρνηση το λαό να ψηφίσει;
Αντίσταση στη λεηλασία ή αποδοχή και υποταγή;
Είναι ΟΧΙ σε κάθε λογική νέων μέτρων ή ΟΧΙ στα μέτρα που προτείνουν οι "εταίροι" αλλά ΝΑΙ ατα μέτρα που προτείνει εκείνη, και που μόλις πριν λίγες μέρες μας έλεγαν ότι δεν έχουν και πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ τους;

Γιατί απαιτούν με τέτοιο θολό και ύπουλο τρόπο το χειροκρότημα του λαού ενώ ετοιμάζουν νέα μέτρα σφαγής εναντίον του, ενώ ξέρουν ότι τους αξίζει η απόρριψη μετά την τοση παραπλάνηση;

Νομίζουμε ότι για όσους δεν θέλουν να κλείνουν τα μάτια, για όσους θεωρούν καθήκον τους να είναι δύσπιστοι απέναντι σε κυβερνήσεις που ορκίζονται στην ΕΕ (και που αντικειμενικά είναι διαχειριστές της καπιταλιστικής εξουσίας και οικονομίας και επομένως δεν είναι δυνατόν ή λογικό να θεωρούνται "εκπρόσωποι του φτωχού λαού"), η απάντηση είναι προφανής.

Ο φτωχός λαός και η ζωή του δε χωρανε στο ΟΧΙ της κυβέρνησης.
Είναι ένα "ΟΧΙ" που δεν έχει στόχο τη ριζοσπαστικοποίηση και τη λύτρωση του λαού απο το μαρτύριό του αλλά αντίθετα επιδιώκει πονηρά τον εγλωβισμό του που δεν θα μπορούσε να υποκλαπεί με διαφορετικό τρόπο.

Είναι μια πονηρή επιλογή, ένα ωραίο κόλπο, όπου ό,τι και να πει ο λαός, είτε ΝΑΙ είτε ΟΧΙ, θα έχει επιλέξει την αυτοσφαγή του.

Μπράβο τους λοιπόν! Η επιστήμη του εγκλωβισμού του λαού σε απαράδεκτες επιλογές έκανε ακόμη ένα βήμα, και μάλιστα αυτή τη φορά με τη σφραγίδα της "Αριστεράς", μιας "αριστεράς" όμως της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Θα μπορούσαμε όμως να κάνουμε λάθος και να αδικούμε την κυβέρνηση και αυτούς που λένε ότι το ΟΧΙ είναι ένα χαστούκι στους εκβιασμούς της ΕΕ;

Μα είναι καθαρό ότι αν υπήρχε τέτοιο ΟΧΙ αντίστασης στην ΕΕ από την κυβέρνηση θα το είχαμε δει ήδη σ'αυτούς τους 6 μήνες.
Τους 6 μήνες που βαρεθήκαμε να ακούμε για την ΕΕ που είναι το "κοινό ευρωπαικό μας σπίτι".
Τους 6 μήνες "αριστερής" ή  αριστεροδεξιοεθνικιστικής διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που δεν κατάργησε ούτε ένα μνημονιακό νόμο, που δεν αρνήθηκε και δεν στάθηκε απέναντι ούτε σε μια επιλογή των εταίρων σε διεθνές επίπεδο(Ουκρανία, Συρία, ΝΑΤΟ κλπ.),
 που δεν αρνήθηκε ούτε μια ευρωπαική "οδηγία" σε κανένα επίπεδο, όπως είδαμε και στη συζήτηση στη Βουλή για το ζήτημα της ιθαγένειας όπου απέρριψαν και εκεί κάθε τροπολογία που πρότεινε το ΚΚΕ.

Μήπως όμως η κυβέρνηση ζητάει πραγματικά από το λαό να απορρίψει κάθε νέο μνημόνιο και την αδικούμε;
Αν ήθελε όμως κάτι τέτοιο θα έβαζε σε ψηφοφορία αυτή την πρόταση και όχι την "πονηρή" της απόρριψης της πρότασης των δανειστών αλλά όχι της δικής της.
Εκτός αν δεχτούμε το βιασμό της λογικής ότι θα ήταν δυνατόν η κυβέρνηση να ζητήσει από το λαό όχι να δεχτεί αλλά να απορρίψει την πολιτική της!

Λένε ότι το δημοψήφισμα είναι μια κορυφαία δημοκρατική επιλογή και ότι έτσι "ο λαός έχει επιτέλους το λόγο".
Βέβαια κανείς μας δεν μπορεί να αντιδρά σε ένα δημοψήφισμα ή σε κάθε στιγμή που ο λαός έχει το λόγο.
Εχει όμως ο λαός το λόγο;

Αν είναι έτσι, γιατί όχι μόνο απέρριψαν αλλά δεν έβαλαν καν σε ψηφοφορία την πρόταση του ΚΚΕ που ζητούσε να δοθεί η δυνατότητα να εκφραστεί και η άποψη που ζητάει 1.Την απόρριψη και των 2 μνημονίων, και αυτό των δανειστών αλλά και αυτό της κυβέρνησης και 2. Ζητά την έξοδο από την ΕΕ.
Πόσο κορυφαία δημοκρατική επιλογή είναι εκείνη που εμποδίζει την έκφραση της μόνης πραγματικά ριζοσπαστικής άποψης; Πόσο δημοκρατικό είναι να σπρώχνεις στο κενό όποια άποψη ενοχλεί την εξουσία;

Τι πρέπει να κάνει λοιπόν ο λαός;
Μα τι άλλο;
Να σκεφτεί σοβαρά ποιοι είναι αυτοί που τον έφεραν ως εδώ, ποιοι είναι αυτοί που προσπαθούν να συνεχίσουν τη σφαγή του και να σταθεί αποφασιστικά και πραγματικά ριζοσπαστικά απέναντί τους με κάθε τρόπο που έχει.
Και με τον αγώνα του στους τόπους δουλειάς και στους δρόμους, αλλά και με την όποια δυνατότητα που του δίνει μια ψηφοφορία.
Να αποκαλύψει όπως και όσο μπορεί το ρόλο της ΕΕ και των εκπροσώπων της.
 Αλλά και να δηλώσει την αντίθεσή του και στην κυβέρνηση που ενώ τον οδηγεί πεντακάθαρα και ομολογημένα σε νέα σφαγή απαιτεί ύπουλα όχι μόνο την έγκριση του αλλά και το χειροκρότημά του!

Ο δρόμος λοιπόν γι αυτους που δεν θέλουν να κρύβονται μέσα στο πλήθος αλλά να γίνονται λαός και πέτρα στο τζάμι της εξουσίας είναι καθαρός.
Το πραγματικό ΟΧΙ σε κάθε πρόταση νέας λεηλασίας της ζωής μας.
Να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από μισόλογα και θολές επιλογές που όλα δείχνουν που οδηγούν και να πούμε τα πράγματα καθαρά, μαχητικά  και χωρίς φόβο:

ΟΧΙ στις προτάσεις των ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ
ΟΧΙ στο νέο μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
ΟΧΙ στην ΕΕ. Αποδέσμευση με το λαό στην εξουσία!


ΥΓ: Εννοείται πως δε θεωρώ απαραίτητο να βρω επιχειρήματα κόντρα στο ΝΑΙ των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι και σία. Το ΝΑΙ των Σαμαράδων, Παπανδρέου, Βενιζέλων, Θεοδωράκηδων και άλλων υπαλλήλων αυτής της πλευράς του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα.
Μια βόλτα στη ζωή μας τα τελευταία 5 χρόνια αρκεί.
Το κακό είναι όμως ότι το πραγματικό περιεχόμενο του ΝΑΙ μοιάζει πολύ μ'αυτό του ΟΧΙ.
Κι αυτό θα επηρρεάσει φυσικά και την ψηφοφορία.

Καμπανάκι. Άνοδος της ακροδεξιάς παντού!

αριστερά και πολιτική

Η νέα άνοδος της ακροδεξιάς «στην πιο ευτυχισμένη χώρα της Ευρώπης», τη Δανία, κατά τις εκλογές της 18ης Ιουνίου 2015, μετά και από συνεχή άνοδο στη Γαλλία και άλλες χώρες, προκάλεσε νέους προβληματισμούς στους αστούς αναλυτές που τρέχουν πάντα πίσω από τα γεγονότα για να τα ερμηνεύσουν κατά το δοκούν.




Πως και γιατί ανεβαίνει ο φασισμός σε χώρες «ευτυχισμένες» όπως η Δανία, η Νορβηγία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Αγγλία, η Αυστρία, η Γαλλία κ.α.;

Το «Κόμμα του Λαού της Δανίας», δηλ. το φασιστικό κόμμα ήρθε 2ο και όπως λένε οι αναλυτές, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο μέλλον της χώρας! Το «Κόμμα του Λαού της Δανίας» έλαβε 21,1%, έναντι 12,3% πριν από τέσσερα χρόνια. Πρώτοι αλλά καταϊδρωμένοι οι σοσιαλδημοκράτες με 26,3%, τρίτοι οι Φιλελεύθεροι με 9,5%. Οι ακροδεξιοί λαμβάνουν 37 έδρες, τρεις περισσότερες από τους Φιλελεύθερους και 15 περισσότερες απ' όσες είχαν.



Τι κυβέρνηση θα σχηματισθεί, με δεδομένο ότι ο «κεντροδεξιός» συνασπισμός, που περιλαμβάνει και το «Κόμμα του Λαού της Δανίας», εξασφαλίζει πλειοψηφία 90 εδρών στο κοινοβούλιο, γεγονός που του επιτρέπει τον σχηματισμό κυβέρνησης;






Αν δούμε την ιστορία των αστικών κομμάτων και κοινοβουλίων, θα δούμε πάντα μια αρχική «ανατριχίλα» για τους ακροδεξιούς, η οποία όμως αποκαλύπτεται στη συνέχεια ότι είναι εντελώς υποκριτική. Σταδιακά ενσωματώνουν τους φασίστες στη λειτουργία τους (να μη ξεχνάμε τον Μεταξά, τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι και πριν λίγα χρόνια την Αυστρία), μετακινούνται στις δικές τους θέσεις για να τους αφαιρέσουν δήθεν δύναμη(!), υιοθετούν με ευχαρίστηση το… «μικρότερο κακό» που είναι η «γλυκιά» εφαρμογή άγριων αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών και στο τέλος, απλώς στρώνουν καλά το δρόμο για την άνοδο του φασισμού σε γενική κλίμακα.



Οι αστοί αναλυτές υποτίθεται ότι μένουν έκπληκτοι από την άνοδο του φασισμού! «Δεν ξέρουν» γιατί ανεβαίνει. Τα εξηγούν όλα κατά τον ίδιο παλιό τρόπο των αστών της δεκαετίας του ΄30 εκστασιαζόμενοι από τα «γεγονότα» και ρίχνοντας ανάθεμα σε κάθε εύκολο θύμα ή αντίπαλο, όχι όμως, και ποτέ, στην άρχουσα τάξη.






Σήμερα δεν έχουμε τους Εβραίους, αλλά έχουμε μετανάστες, ισλαμιστές, μελαμψούς και φυσικά όπως και τότε, πάντα, υπογείως και μακροπρόθεσμα κομμουνιστές... Αυτοί είναι οι εύκολοι στόχοι της εξουσίας, εύκολα θύματα, εύκολο έδαφος συσπείρωσης γύρω από φασιστικές ιδεολογίες και μέσα από την καθημερινή τρομοκρατία των μέσων ενημέρωσης που ελέγχονται, όπως και στη δεκαετία του ’30, από του μεγάλο κεφάλαιο.


Σταδιακά, βέβαια, οι αναλυτές εγκαταλείπουν τις θεωρίες ότι τον φασισμό τον παράγουν τα λάθη, η αναποτελεσματικότητα της αστικής δημοκρατίας και η πείνα του λαού γιατί δεν ταιριάζει για «ευτυχισμένες χώρες» της Ευρώπης!


Τι να κάνουν λοιπόν οι αναλυτές, το ρίχνουν στην περιπτωσιολογία όπως για τη Δανία ο φόνος 2 Εβραίων από έναν Παλαιστίνιο, τη Γαλλία οι πολλοί μελαμψοί μετανάστες και ο φόνος των δημοσιογράφων του χιουμοριστικού αλλά εντελώς πολιτικού περιοδικού Charlie Hebdo κλπ. Ακριβώς όπως ο φόνος ενός Γερμανού από Εβραίο το 1938, προκάλεσε, δήθεν, την οργή των Γερμανών Ναζί και τη «νύχτα των κρυστάλλων», την ώρα που είχαν δολοφονηθεί εν ψυχρώ ήδη από ναζιστικές ορδές, χιλιάδες Εβραίοι.


Φυσικά, τα αντίθετα φαινόμενα, όπως τότε με τους φόνους των Εβραίων, των κομμουνιστών, των συνδικαλιστών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης και τα σημερινά από τη Νορβηγία, και τις φασιστικές αγριότητες στην Ουκρανία, μέχρι τα εκατοντάδες χιλιάδες πτώματα λαών σε Μ. Ανατολή, Αφρική και Μεσόγειο, από τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς και την πείνα που επιβάλουν οι ιμπεριαλιστές, ούτε κατά διάνοια παράγουν αντιφασιστικά αισθήματα στο ίδιο, αυξανόμενο, τμήμα των αναπτυγμένων και «ευτυχισμένων» λαών που ασπάζεται την ακροδεξιά εκδοχή για τον κόσμο. Γιατί άραγε;





Τι συμβαίνει;


Όποιος πάει να ερμηνεύσει επιδερμικά τη νέα άνοδο του φασιστικού φαινομένου, με δήθεν «απειλή» από τους μετανάστες που είναι θύματα πείνας, πολέμων και βομβαρδισμών που έχουν επιβάλει μαζικά οι ιμπεριαλιστές σε τεράστιες εκτάσεις του πλανήτη, ή από τους Ρώσους στην Ανατολή, καμία αξιόπιστη ανάλυση δεν θα κάνει ποτέ. Όμως, ούτε θέλουν να κάνουν αξιόπιστη ανάλυση. Θέλουν μόνο να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια.

Ποια είναι η αλήθεια;


Η αλήθεια είναι πως ο φασισμός είναι γνήσιο τέκνο του καπιταλισμού, στο ιμπεριαλιστικό (μονοπωλιακό) στάδιο της παρακμής του, μια μορφή πολιτικής διαχείρισης του συστήματος η οποία με βίαιο τρόπο επιχειρεί να αποκαταστήσει την απόλυτη κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου πάνω στην εργασία και σε ολόκληρη την κοινωνία. Μια μορφή που αντικαθιστώντας, απότομα ή σταδιακά, την άλλη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, την αστική δημοκρατία, με διάφορες ενδιάμεσες συνθέσεις και συμπλέξεις, επιχειρεί την διοικητική επιβολή της μαζικής και ληστρικής ροής κερδών στο μεγάλο κεφάλαιο.



Αυτό επιχειρείται όχι πάντα αλλά όταν η αστική δημοκρατία αδυνατεί να δώσει κέρδη βιώσιμα για μεγάλο μέρος του κεφαλαίου. Σε αυτό συμβάλει και μια αντιφατική λειτουργία του συστήματος. Από τη μια για να επιβιώσει και για να αναπαράγεται διευρυμένα, αναγκαστικά δέχεται, μετά από αγώνες, ορισμένα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα και από την άλλη, αυτά τα δικαιώματα του περιορίζουν ένα μέρος της ελευθερίας απόσπασης υπεραξίας από τους εργαζόμενους, πράγμα που, σε εποχές κρίσης, οδηγεί σε έλλειμμα κερδοφορίας ενός μέρους του κεφαλαίου και φυσικά σε νέα κρίση. Το αδιέξοδο είναι πλήρες.





Νομοτέλειες…

Η επιβίωση του κεφαλαίου επιβάλει την καταστροφής ενός μέρους του μεγάλου κεφαλαίου και την αναδιάρθρωση με βάση την επένδυση του αργούντος κεφαλαίου σε παραγωγικές δράσεις. Ο καπιταλισμός όμως δεν είναι σοσιαλισμός να έχει κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία και έτσι αναγκαστικά προκρίνει τη μόνη αρχή που γνωρίζει: «ο θάνατός σου η ζωή μου»! Μια αρχή που πρώτα επιβάλλεται απέναντι στην εργατική τάξη, σε συνέχεια στα μεσαία στρώματα και τέλος απέναντι και στα «αντίπαλα» κεφάλαια (ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις).


Φυσικά αυτή η λύση υπονομεύει ακόμη περισσότερο την ομαλή και διευρυμένη αναπαραγωγή του συστήματος, αφού δεν είναι δυνατή η αναπαραγωγή με ταυτόχρονο περιορισμό των δικαιωμάτων των παραγωγών. Διαφορετικά θα επιβίωνε ανέτως η δουλεία ως παραγωγική σχέση στη διαχείριση των νέων τεχνολογιών και των σύγχρονων αυτοματοποιημένων και ηλεκτρονικών μέσων παραγωγής.





Έτσι, αναγκαστικά και νομοτελειακά, το σύστημα έχει τον αρνητή και ανατροπέα στα σπλάχνα του και τον συντηρεί γιατί αλλιώς παθαίνει «ξαφνικό θάνατο»! Για να μη γίνεται παρανόηση, όσο και αν το θέλει το μεγάλο κεφάλαιο, κανένας δούλος δεν μπορεί, από τη φύση της δουλείας, να αποτελεί το μαζικό επιστημονικό δυναμικό, των πανεπιστημίων και των πολυεθνικών, που παράγει έρευνα και τεχνολογία, τη διαχειρίζεται, την βελτιώνει συνεχώς και σε συνέχεια την εισάγει στην παραγωγή.


Σε συνέχεια, κανένα εργατικό δυναμικό δεν θα λειτουργούσε παραγωγικά και αποτελεσματικά τους Η/Υ ή τα αυτόματα συστήματα και μηχανήματα, αν ήταν δούλος. Άλλωστε οι δούλοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν επιστήμονες ή σύγχρονοι εργάτες με πτυχία, ξένες γλώσσες, υψηλό επίπεδο γνώσεων ικανοτήτων, προσόντων κλπ, πριν αναλάβουν τα σύγχρονα μέσα παραγωγής.




Είναι νομοτέλεια κάθε συστήματος και κάθε παραγωγής, σε κάθε συγκεκριμένο ιστορικό επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων να αντιστοιχούν και συγκεκριμένες παραγωγικές σχέσεις που μπορούν να τις θέτουν σε παραγωγική λειτουργία και να τις κάνουν αποδοτικές. Η κατάργηση της δουλείας και της δουλοπαροικίας δεν ήταν κάποια ηθική διαδικασία αλλά εντελώς κοινωνική, οικονομική και ταξική διαδικασία εξέλιξης του κόσμου, ήταν μια νομοτελειακή αναγκαιότητα της ανάπτυξης της κοινωνίας, της παραγωγής και των παραγωγικών δυνάμεων.




Όταν λοιπόν, παρά τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα των αυταρχικών και φασιστικών καθεστώτων, το αδιέξοδο του συστήματος επανέρχεται, επιζητούνται πιο σκληρές πολιτικές, όπως οι ταξικοί (εμφύλιους τους λένε), περιφερικοί και ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Σε κάθε περίπτωση, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός είναι παγιδευμένος σε έναν φαύλο κύκλο παρακμής και υπονόμευσης των όρων βιωσιμότητάς του, ακόμη και την ώρα που προσπαθεί με βίαια μέσα να την αποκαταστήσει.




Αυτή είναι η βασική αιτία ανόδου του φασισμού: Η αποκατάσταση της ανεξέλεγκτης εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στις παραγωγικές δυνάμεις και ειδικά στην εργατική τάξη για την απόσπαση τεράστιων κερδών για να το κάνουν βιώσιμο μέσα σε συνθήκες κρίσης και παρακμής.


Η διαδικασία ανόδου του φασισμού

Ο φασισμός αρχίζει και έρχεται και επανέρχεται στο προσκήνιο, όταν το μονοπωλιακό κεφάλαιο διαπιστώνει ότι η αστική δημοκρατία αργά ή γρήγορα θα είναι αδύνατο να του προσφέρει βιώσιμους όρους κερδοφορίας. Είναι η εναλλακτική του λύση.

Τότε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τις αστικές δημοκρατίες. Τότε, δήθεν από διάφορα τυχαία φαινόμενα και «λαϊκά αιτήματα», ανδρώνονται, νόμιμα στην αρχή, φασιστικά και ακροδεξιά κόμματα και οργανώσεις με διάφορες ονομασίες και ιδεολογίες αλλά πάντα με το ίδιο περιεχόμενο: την κατάργηση δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και του λαού. Άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κάθε φασισμός, ως πρώτη πράξη έχει την κατάργηση κάθε αστικού συνταγματικού, δημοκρατικού, εργασιακού και ατομικού δικαιώματος, πλην των δικαιωμάτων του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου να επιβάλει την πλέον ληστρική εκμετάλλευση.





Σε αυτή την διαδικασία, βέβαια, συμβάλουν με τον τρόπο τους όλες σχεδόν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, ακόμη και αυτές που είναι αντίθετες αλλά τον πολεμάνε με παραπειστικά επιχειρήματα, όπως πχ την ηθικοποίηση της αστικής δημοκρατίας και του καπιταλισμού. Συμβάλουν, επίσης, τα μέσα ενημέρωσης που όλα σχεδόν ελέγχονται από το μεγάλο κεφάλαιο αλλά πάνω απ όλα, συμβάλουν με τον τρόπο τους, τα διάφορα τιμήματα του κρατικού μηχανισμού και των διάφορων θεσμών, που σταδιακά διαβρώνονται ή ασπάζονται τη φασιστική ιδεολογία. Πώς να ερμηνεύσει άλλωστε ένας αντικειμενικός αναλυτής, τις άμεσες ή έμμεσες φασιστικές εξάρσεις από ένα μέρος του εκκλησιαστικού Ιερατείου (όλων των δογμάτων και θρησκειών) ή των σωμάτων ασφαλείας;


Η πραγματική διέξοδος
Η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου, μετά και την πείρα ενός αιώνα, δεν είναι πλέον δυνατή στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος και του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός δεν θα θυσιάσει ποτέ ένα από τα ισχυρότερα τέκνα - όπλα της ύπαρξής του, για χάρη ενός αναιμικού παιδιού του, όπως η αστική δημοκρατία. Άλλωστε, και να επιτευχθεί προσωρινά η υποχώρηση του φασισμού, το σύστημα θα βρει τρόπο να το επαναφέρει στο πολιτικό προσκήνιο όταν οι ανάγκες το καλούν. Όπως αυτή την εποχή.




Μοναδική λύση: η ανατροπή του καπιταλισμού, η κατάργηση της ατομικής – καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής (με προτεραιότητα την μονοπωλιακή), η κοινωνικοποίησή της, η κατάργηση της εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η εγκαθίδρυση του «νέου» σοσιαλισμού που θα απαλλάξει τον άνθρωπο από τις αγωνίες ύπαρξης που του εμφυτεύει από γεννησιμιού του ο καπιταλισμός.





Για τις γενεσιουργές αιτίες του φασιστικού φαινομένου, μια ανάλυση διαφορετική από τις αστικές, μπορεί να φωτίσει μερικά σκοτεινά μέρη της επανεμφάνισής του: «Η γενεσιουργός αιτία του φασιστικού φαινομένου»

Η συμφωνία που θα γίνει

Πολλά από αυτά που λέγονται τον τελευταίο καιρό περνάνε φυσικά απαρατήρητα.

Είναι τόσο μεγάλος ο βομβαρδισμός που δεν τα χωράει όλα το κουρασμένο μας μυαλό.

Μόνο που εκεί βρίσκεται ο διάβολος.

Στις λεπτομέρειες και τις υποσημειώσεις και όχι στις καλές προθέσεις και τα ωραία συνθήματα.

Να τι είπε στη συνέντευξη τύπου μετά το ..."αποτυχημένο" eurogroup της Πέμπτης ο ΥΠΟΙΚ Γ.Βαρουφάκης που δείχνει τι πρόκειται να γίνει.

«Μια από τις μεγάλες αγωνίες που φυσιολογικά έχουν οι εταίροι μας  είναι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, όχι αναγκαστικά η δική μας, αλλά το ελληνικό δημόσιο γενικότερα, ίσως κάποια στιγμή πάλι επιτρέψει τον εκτροχιασμό των προϋπολογισμών και τη δημιουργία, αντί πλεονασμάτων, πρωτογενών ελλειμμάτων. Σε αυτό το σημείο μοιραστήκαμε τις αγωνίες των συναδέλφων μας μαζί τους και κάναμε μια καινοτόμα πρόταση». 

«Προτείναμε, στο πλαίσιο της συμφωνίας που έχει ήδη επέλθει μεταξύ ημών και των θεσμών για τη δημιουργία ενός δημοσιονομικού συμβουλίου το οποίο θα παρακολουθεί την εκτέλεση του προϋπολογισμού. Αυτή η παρακολούθηση που θα γίνεται ανεξάρτητα από την κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, ανεξάρτητα από το Υπουργείο Οικονομικών».

«Αυτή η παρακολούθηση που θα γίνεται σε εβδομαδιαία βάση, ταυτόχρονα να συνδυάζεται με ένα αυτοματοποιημένο σύστημα το οποίο στην περίπτωση που υπάρχει η διάγνωση ότι ο προϋπολογισμός τείνει να εκτροχιαστεί, να περάσει σε πρωτογενές έλλειμμα, αυτοματοποιημένα να γίνεται άμεση μείωση των δαπανών οριζοντίως, όλων των δαπανών του δημοσίου».

«..Να υπάρχει, αν θέλετε, ένα σύστημα το οποίο να μην περνάει μέσα από την πολιτική διαδικασία, που να εγγυάται ότι ο προϋπολογισμός του ελληνικού κράτους, του ελληνικού δημοσίου, δεν θα περάσει σε πρωτογενή ελλείμματα. Αυτό ήταν μια πολύ σημαντική πρόταση»

Αυτή είναι η "καινοτομία" που βέβαια υπαρχει ήδη και στα προηγούμενα μνημόνια αλλά και στον έλεγχο των προυπολογισμών των κρατών μελών της ΕΕ(Συνθήκη της Λισαβόνας, Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης (1997, 2005), αλλά και επικαιροποίηση και αυστηροποίηση με το Δημοσιονομικό Συμφωνο που αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 2 Μαρτίου 2012 και είναι σε ισχύ από 1/1/2013).
Τότε ήταν εξάμηνο. Τωρα προτείνεται έλεγχος κάθε βδομάδα!
Η "δημοκρατία" στο φόρτε της...

Αυτό που θα γίνει λοιπόν είναι περίπου φανερό.

Από τη μια θα υπάρχουν "θετικές και αισιόδοξες" εξαγγελίες που θα γλυκαίνουν απελπισμένα αυτιά, όπως π.χ. αυτό που ακούστηκε σήμερα περί "σταδιακής αποκατάστασης συντάξεων το 2016".
Από την άλλη το μακρύ μυστικό χέρι των μηχανισμών της ΕΕ θα τις ακυρώνει.
Ετσι όλοι θα είναι ευχαριστημένοι, και η ΕΕ και η κυβέρνηση.
 Ο λαός εν τω μεταξύ θα ¨τρέφεται με "αξιοπρέπεια" και υπομονή κάνοντας το "πατριωτικό του καθήκον".

Όσο για τους μεγαλοκαρχαρίες, αυτοί θα είναι πάντα χαμογελαστοί. Πάνω απ' όλα η σωτηρία τους. Στο κάτω κάτω ποιος έχει την εξουσία;

Μύκονο και Σαντορίνη... συμφωνία που θα γίνει!

Κι η ζωή στη ναφθαλίνη...

Το καλύτερο παιδί

Εργάτες ανεβηκαν στην ταράτσα του ΥΠΟΙΚ στο Σύνταγμα και κρέμασαν στις 6 το πρωί το πανό !

"Τί άλλαξε και οι γκρίνιες Γιούνκερ και λοιπών  εταίρων έγιναν φιλιά κι αγκαλιές;"

Αυτή είναι η απορία των διάφορων παρουσιαστών εκπομπών στα ΜΜΕ από το πρωί.

Η απάντηση είναι απλή.

Τίποτα δεν άλλαξε. Άλλαξε αυτό που έτσι κι αλλιώς θα άλλαζε μέσα στα πλαίσια της "ρεαλιστικής" πολιτικής που από την αρχή έχει ξεκάθαρα δηλώσει ότι θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δηλαδή την πολιτική συνεννόησης με τους "εταίρους", δηλαδή με τους εχθρούς του λαού, και οπωσδήποτε αποφυγής της "ρήξης" για την οποία φυσικά ουδείς προετοιμάστηκε, ουδείς προετοίμασε ουδένα και καθόλου δεν προσδιορίστηκε κάποιο περιεχόμενό της.

Με λίγα λόγια και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, μόνο χθες όπως φαίνεται η κυβέρνηση με "ρεαλισμό" αλλά και μπόλικο πατριωτικό συναίσθημα, φόρτωσε 800εκ στις πλάτες του λαού μέσω ΦΠΑ σε είδη καθημερινής κατανάλωσης. Π.χ. σύμφωνα με όσα ακούμε τα μισά τρόφιμα στο σουπερμάρκετ θα έχουν ΦΠΑ 23% ενώ βέβαια και για όσα υπαχθούν στο χαμηλότερο συντελεστή κανείς δεν εγγυάαται χαμηλότερες τιμές. Αυτά μόνο χθες. Η συνέχεια έπεται.

Βέβαια όπως είναι φανερό για τους μη αφελείς όλα αυτά ήταν προαποφασισμένα από τη στιγμή που η κυβέρνηση είχε αποφασίσει από την πρώτη στιγμή να ζητήσει από το λαό να βάλει πλάτη για να σωθεί η "οικονομία μας" δηλαδή η καπιταλιστική οικονομία. Γι αυτό επιλέχτηκε, γι αυτό σπρώχθηκε στην κυβερνητική εξουσία, γι αυτό έδωσε διαβεβαιώσεις παντού. Τα περί σωτηρίας του λαού ήταν απλά το αναγκαίο περιτύλιγμα σε ένα εκ των προτέρων γνωστό περιεχόμενο.

Μετά λοιπόν από τις τελευταίες "γκρίνιες", χθες μετά τη σύνοδο κορυφής είχαμε χαμόγελα, αγκαλιές και "αισιοδοξία" για πρώτη φορά από την ΕΕ και τον κ.Μοσκοβισί. «Βρισκόμαστε κοντά στο διάδρομο απογείωσης για συμφωνία με την Ελλάδα», είπε ο Γάλλος επίτροπος...
Ο κ.Τσίπρας δε είπε ότι η συζήτηση ήταν όπως πάντα σε πολύ καλό κλίμα και αυτό που μένει είναι κάποιες μικρές ακόμη διαφορές και τελειώνουμε...

Ο κ.Τσίπρας τους έδειξε ότι μπορούν να τον εμπιστεύονται.
Η σοσιαλδημοκρατία και η "αριστερά"(όπως την κατάντησαν οι "αριστεροί" φίλοι του καπιταλισμού) έδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι το καλύτερο παιδί, το καλύτερο χαρτί του συστήματος.
Εκεί που οι άλλοι σηκώνουν τα χέρια, καθαρίζει η "αριστερά"...

Γιατί να μην χαμογελούν λοιπόν;
Γιατί να μην είναι αισιόδοξος ο κ.Μοσκοβισί;


Είναι όμως ο κ. Μοσκοβισί και η ΕΕ με την πλευρά του λαού; Μπορεί κάποιος να το ισχυριστεί; Για ποιον είναι επομένως η αισιοδοξία; Φυσικά όχι για το λαό.
Οσο μικραίνουν  οι διαφορές και οι αποστάσεις με την ΕΕ τόσο μεγαλώνει η απόσταση με το λαό.

Ο λαός θα πληρώσει γενναία όπως πάντα.
Θα πληρώσει έχει δεν έχει. Όπως πάντα.
Στο κάτω κάτω καπιταλισμό έχουμε. Ποιος θα πλήρωνε; Οι καπιταλιστές;

Η απάντηση σε όλα αυτά θα πρέπει να είναι καθαρή και χωρίς πολλές δεύτερες σκέψεις.
Αγώνας για να κρατηθούμε όρθιοι.
Τόσο απλά.

Όπως απλό ήταν και το γιγαντοπανό που κρέμασε το ΠΑΜΕ στο ΥΠΟΙΚ στο Σύνταγμα.

Το είδαμε και είπαμε: Ευτυχώς υπάρχει και η δική μας φωνή! Ζωντανή και καθαρή.
Αρκετά ματώσαμε! Αρκετά πληρώσαμε!
Παρε την υπόθεση στα χέρια σου λαέ!
Μλόκο στα μέτρα και τα μνημόνια διαρκείας!

Το βράδυ οι δρόμοι περιμένουν σε όλη την Ελλάδα τη φωνή μας.
Στο Σύνταγμα στις 7.30 ο λαός θα είναι εκεί.