Άσκηση πολέμου στη Συρία

Για 17 δευτερόλεπτα παραβίαση του τουρκικού εναέριου χώρου καταρρίφθηκε το ρωσικό μαχητικό στα σύνορα Συρίας- Τουρκίας!
Μάλιστα η κατάρριψη έγινε εντός του Συριακού χώρου, αφού ο χρόνος ήταν ελάχιστος και το ρωσικό μαχητικό κυνηγήθηκε και κλειδώθηκε μέσα στο Συριακό εναέριο χώρο.

Πρωτοφανές μεν αλλά στην εποχή μας πολλά είναι πρωτοφανή.

Το να "διαβάσει"κανείς το πολύ σοβαρό στρατιωτικό επεισόδιο δεν είναι μια απλή υπόθεση.
Αυτό που μπορεί να δει όμως ο καθένας είναι το πόσο εύκολα στήνεται ενα επεισόδιο που μπορεί να έχει οποιαδήποτε εξέλιξη, ανάλογα βέβαια με τις ανάγκες των σχεδιασμών που υπάρχουν.

Βέβαια οι πόλεμοι, πόσο μάλλον οι γενικευμένοι με πολλούς εμπλεκόμενους, δεν γίνονται με αφορμή ένα ξαφνικό γεγονός ή ένα 'τυχαίο' επεισόδιο.
Γίνονται όταν κριθεί από πολύ μεγάλα  συμφέροντα ότι πρέπει να γίνουν και όταν οι λαοί δεν καταφέρουν να τους αποτρέψουν με την αποφασιστική παρέμβασή τους.

Παρ' όλα αυτά οι προκλήσεις, τα μηνύματα, τα "πειράματα" και τα τεστ συμπεριφορών συμβαίνουν και στις μέρες μας διαρκώς.

Το συγκεκριμένο γεγονός δείχνει για άλλη μια φορά το πόσο πυκνά είναι τα σύννεφα του πολέμου στην περιοχή μας, όπως επίσης το πόσο μπερδεμένο είναι το κουβάρι των ανταγωνισμών μέσα σε συνθήκες μιας πολύ σοβαρής  καπιταλιστικής κρίσης.

Η Τουρκία, προφανώς έχοντας σοβαρές πλάτες, έστειλε μήνυμα ότι απαιτεί απόλυτο έλεγχο στο συγκεκριμένο σημείο όπου δρουν αντάρτικες ομάδες Τουρκομάνων εχθρικές προς τον Άσαντ(έχει ζητήσει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Β.Συρία). Έστειλε με έναν τρόπο επίσης μήνυμα διεκδικήσεων στην περιοχή σε ένα  ενδεχόμενο διαμελισμού της Συρίας.
Το γεγονός ότι εχοντας προφανώς συνυπολογίσει τις συνέπειες της πράξης της προχώρησε σε μια τέτοια ενέργεια, δείχνει τη σοβαρότητα και την αξία του διακυβεύματος.

Την ίδια στιγμή έγινε πιο καθαρό ότι ο δυτικός συνασπισμός θέλει να βάλει φρένο στη δράση της Ρωσικής Αεροπορίας στη Συρία, ενω ταυτόχρονα τεστάρεται και η δυνατότητα της Ρωσίας να απαντά σε τέτοιες προκλήσεις σε μια στιγμή που μετά το μακελειό στο Παρίσι ετοιμάζονται νέες επιχειρήσεις που δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μορφή θα έχουν.

Φυσικά η Ρωσία δεν θα μείνει με σταυρωμένα χέρια.
Σίγουρα θα απαντήσει με οικονομικά μέτρα εναντίον της Τουρκίας ενω και στρατιωτικά θα προετοιμαστεί για απόκρουση νέας παρόμοιας πρόκλησης σε βάρος της χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες που της δίνει η παρουσία Ρώσικων αεροπλανοφόρων εξοπλισμένων με υπερσύγχρονα μέσα.

Ολο το σκηνικό λοιπόν μυρίζει όλο και περισσότερο φωτιά πολέμου και οι λαοί της περιοχής πρέπει να αντιδράσουν όσο πιο άμεσα γίνεται.

Πρέπει να απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις τους το δικαίωμα στην ειρήνη ζητώντας απεμπλοκή από τους   ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και τους σχεδιασμούς τους.

Να φωναξουν με όλες τους τις δυνάμεις ένα βροντερό "ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ"!


ΥΓ. Στην Καθημερινή διαβάζουμε για τις αντάρτικες ομάδες στην εκεί περιοχή:
"...ακόμη και το φιλοδυτικό Συριακό Παρατηρητήριο, που εδρεύει στο Λονδίνο, αναγνωρίζει ότι η οργάνωση των Τουρκμενίων ΤΜΗΡ αντιμάχεται τον κυβερνητικό στρατό του Ασαντ σε συμμαχία με την Αλ Νούσρα, το συριακό παρακλάδι της Αλ Κάιντα."

Όχι στον ιμπεριαλισμό. όχι στον πόλεμο. ΟΧΙ στο φόβο!

Πορεία 17 Νοέμβρη του  ΚΚΕ

Την ώρα που σε Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο κλπ. ματαίωναν ποδοσφαιρικούς αγώνες - όπου θα μπορούσαν να γίνουν πολύ καλοί έλεγχοι στις μικρές εισόδους των γηπέδων- και άφηναν το φόβο να απλωθεί, στην Ελλάδα υπήρχε μια άλλη ατμόσφαιρα.

Εδώ ελάχιστοι γραφικοί άναψαν υποκριτικά ρεσώ ή προσευχήθηκαν έξω από τη Γαλλική πρεσβεία.

Δεκάδες χιλιάδες λαού σε δεκάδες πόλεις θυμήθηκαν και θύμισαν το φταίχτη.

Ο ελληνικός λαός έλεγε το δικό του ΟΧΙ.

ΟΧΙ στον πόλεμο!
ΟΧΙ στον ιμπεριαλισμό!
ΟΧΙ στο φόβο!

Κι ήταν αυτός ο καλύτερος τρόπος!

Πόση φρίκη μπορούμε να αντεξουμε;

 Kάποιες φορές οι εικόνες λένε περισσότερα από πολλές παραγράφους.

Όσοι σήμερα στέκουν φοβισμένοι μπροστά στην τηλεόραση ας σκεφτούν λίγο:

Πως ξεκίνησε όλο αυτό;
Μήπως με την επέμβαση στη Συρία, σε ένα ανεξάρτητο κράτος δηλαδή, όπου ΕΕ και Αμερικανοί έφτιαξαν στρατούς της "Συριακής αντιπολίτευσης" για να "σώσουν" το Συριακό λαό από τον "σφαγέα Άσαντ";
Το Συριακό λαό τον ρώτησαν αν ήθελε να σωθεί από τον Άσαντ(όποια κι αν είναι η δική μας άποψη για το καθεστώς);
Τα πολεμικά μέτωπα στη Συρία δεν δημιουργήθηκαν από μόνα τους ούτε προέκυψαν από την δήθεν 'αυθόρμητη αντίσταση' κάποιων εκεί.
Στήθηκαν από τους Αμερικανούς και την ΕΕ για να βάλουν πόδι στην περιοχή σε μια περίοδο τεράστιας κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, επειδή έτσι υπαγορευόταν από τις ανάγκες τους.

Κι όταν το σχέδιο με τους διάφορους στρατούς "αντίστασης" δεν βγήκε, προχώρησαν στην εμπλοκή του ISIS που κι αυτό  ήταν δικό τους δημιούργημα.

Ετσι γκρέμισαν τελικά μια ολόκληρη χώρα για να την "σώσουν"...

Στην ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ της 1ης Νοέμβρη, στο κομμάτι για τις διεθνείς εξελίξεις αναφέρεται:


Σχετικά με ορισμένες τελευταίες εξελίξεις:

α)Η απόφαση της ρωσικής ηγεσίας να ξεκινήσει αεροπορικές επιδρομές στη Συρία στις 30 Σεπτέμβρη, εναντίον του λεγόμενου «Ισλαμικού Κράτους» και για τη στήριξη του Μπασάρ Ασαντ στη Συρία, σηματοδοτεί την παραπέρα όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου.

Η ρωσική στρατιωτική επέμβαση εκδηλώνεται μετά την επέμβαση των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Τουρκίας, των μοναρχιών του Κόλπου κ.ά. δυνάμεων στη Συρία που εκτυλίσσεται από το 2011.

Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι η Ρωσία διεκδικεί σημαντική θέση στις εξελίξεις στην περιοχή, υπερασπίζεται (και) με στρατιωτικά μέσα παλιές και νέες διεκδικήσεις της. Είναι γνωστό ότι ήδη διαθέτει δύο στρατιωτικές βάσεις στη Συρία (Ταρτούς και Λαττάκεια), ενδιαφέρεται για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στη χώρα, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, σε ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ.

Επί της ουσίας, έχουν διαμορφωθεί δύο μπλοκ δυνάμεων, δύο συμμαχίες που επεμβαίνουν στις εξελίξεις στη Συρία και έχουν γενικότερες στοχεύσεις στην περιοχή.

Το μπλοκ των ΗΠΑ, αν και με διαφοροποιήσεις, με τη στήριξη των ΕΕ, Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ και Τουρκίας, που επιδιώκει την ανατροπή Ασαντ και προσπαθεί να διαμορφώσει όρους για ελεγχόμενη λύση, στηριγμένη σε δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης στην οποία συμμετέχουν και ακραίες ισλαμικές οργανώσεις. Το Ισραήλ, από το 1967, κατέχει συριακά εδάφη (υψίπεδα του Γκολάν), έχει αναπτύξει μόνιμες στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής μέσα στη Συρία και παρέχει υποστήριξη σε δυνάμεις που μάχονται τον Ασαντ, είναι σε αντιπαράθεση με το Ιράν και τη «Χεσμπολάχ» που στηρίζουν το συριακό καθεστώς.

Οι Κούρδοι της Συρίας πολεμούν ενάντια στο «Ισλαμικό Κράτος», διατηρούν πολύμορφες πολιτικοστρατιωτικές σχέσεις με τη συριακή κυβέρνηση, πραγματοποιούν παράλληλα κινήσεις που ενισχύουν την αυτονομία τους και επιδιώκουν να αποσπάσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη από τις εξελίξεις, έχοντας τη στρατιωτική στήριξη των ΗΠΑ και την πολιτική στήριξη της Ρωσίας.

Το μπλοκ των Ρωσίας, Ιράν, Ιράκ (Σιίτες), «Χεσμπολάχ», στηρίζει το καθεστώς Ασαντ και διεκδικεί λύση με τη συμμετοχή του Μπάαθ. Η στάση της Κίνας, ενώ παρουσιάζεται ως «ουδέτερη», προσβλέπει στο καθεστώς Ασαντ και με τις κινήσεις της το στηρίζει.

Παρά τη φαινομενική σύγκλιση της Ρωσίας με τις ΗΠΑ στην αντιμετώπιση του «Ισλαμικού κράτους», είναι φανερό ότι η ρωσική επέμβαση συνιστά ένα νέο ποιοτικό στοιχείο που οδηγεί στην όξυνση της αντιπαράθεσης με πιο επικίνδυνες διαστάσεις την επόμενη περίοδο. Πολύ περισσότερο που υπάρχει το ενδεχόμενο χερσαίων επιχειρήσεων (Ιράν - «Χεσμπολάχ» - με τη στήριξη της Ρωσίας), ενώ εμπλέκεται και το ΝΑΤΟ, με αφορμή την παραβίαση του τουρκικού εναέριου χώρου από ρωσικά αεροσκάφη.

Οι εξελίξεις απαιτούν συστηματική παρακολούθηση.

Είναι νομίζουμε φανερό ότι η πιο πάνω εκτίμηση επιβεβαιώνεται με τον πιο οδυνηρό τρόπο.

Ειναι βέβαια βιαστικό να κάνει κανείς εκτιμήσεις μέσα σε λίγες ώρες για τα όσα φρικτά έγιναν στο Παρίσι.

Υπάρχουν όμως κάποιες βεβαιότητες;

1. Ο ιμπεριαλισμός σπέρνει τους σπόρους της φρίκης σύμφωνα με τα συμφέροντά του και οι λαοί θερίζουν τα αποτελέσματα.

2.Αυταρχισμός, αστυνομοκρατία, καταστολή, εκφασισμός, εξαχρείωση, ρατσισμός, ξενοφοβία, φόβος και στο βάθος φασισμός θα είναι τα απόνερα της φρίκης στο Παρίσι. Τίποτα από όλα αυτά δεν ενοχλεί βέβαια   το σύστημα.

3. Κανεις δεν μπορεί να ξέρει τι σχεδιασμοί υπάρχουν στο τραπέζι για τη συνέχεια και το χειρισμό της κατάστασης από την πλευρά του ιμπεριαλισμού.

Δεν είναι απίθανο όμως να δούμε στο αμέσως επόμενο διάστημα μια επικίνδυνη όξυνση της κατάστασης στη Συρία, στην προσπάθεια να βρει η Δύση απάντηση στην εμπλοκή της Ρωσίας στο πλευρό του καθεστώτος Άσαντ.

4. Είναι φανερό ότι η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και οι σύμμαχοί τους δεν θέλουν να εξαρθρώσουν το ΙSIS αφού εξυπηρετεί δικά τους συμφέροντα. Αν ήθελαν να το κάνουν, έχουν και τη δύναμη και την τεχνολογία. Άλλο έχουν σαν στόχο εκεί και προς αυτή την κατεύθνση στρέφονται οι σχεδιασμοί τους.

5. Ο μόνος τρόπος που εχουν οι λαοί και της Συρίας και των γύρω κρατών αλλά και της Ευρώπης, είναι η οργάνωσή τους, η επαγρύπνηση μπροστά στις εξελίξεις και ο αγώνας τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο.

Η πιο μεγάλη βεβαιότητα απ'όλες όμως είναι αυτή:

Ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον να δώσει τίποτα το καλό στους λαούς.

Το μόνο που έχει να προσφέρει είναι η φρίκη, ο πόλεμος, η δυστυχία και το αίμα.

Αυτό που πρέπει λοιπόν περισσότερο από όλα να σκεφτούμε είναι ο αγώνας για την ανατροπή του.

Τίποτα δεν τέλειωσε! -Τεράστιο συλλαλητήριο ελπίδας

Hταν ένα πραγματικά τεράστιο συλλαλητήριο ελπίδας!

Όταν η  πορεία, ανεβαίνοντας την Πανεπιστημίου, έφτασε και μπήκε στην Αμαλίας μπροστά στη Βουλή το τελευταίο τηε κομμάτι στην άλλη άκρη δεν είχε ακόμη μπει στην Ομόνοια από την οδό Αθηνάς!

Και όλα αυτά σε μια μέρα που δεν κυκλοφορούσε το μετρό, που οι εργαζόμενοί του μετά από τόσες και τόσες απεργίες όπου επέλεγαν τη συμμετοχή με στάσεις εργασίας διευκολύνοντας την πρόσβαση στα συλλαλητήρια, αποφάσισαν να κατεβάσουν ρολά όλη τη μέρα...

Δεν ξέρουμε ακόμη τα ποσοστά της Απεργίας αλλά η συμμετοχή στο απεργιακό συλλαλητήριο δείχνει ότι οι εργαζόμενοι πάλεψαν κι έδωσαν μια πρώτη δυναμική απάντηση και σ' αυτή την κυβέρνηση και στην εργοδοσία, παρά το κλίμα φόβου και τρομοκρατίας που υπάρχει ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ένα.
Ο λαός και οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι πρέπει να σταματήσουν να υποτιμούν τη δύναμή τους, να περάσουν στην αντεπίθεση, να οργανωθούν άμεσα  και να αντισταθούν εδώ και τώρα με κάθε τρόπο.

Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι μπορούμε!

Η συνέχεια είναι μπροστά μας.



Αξίζει τον κόπο να πούμε ότι η Απεργία αυτή προτάθηκε μαζί με έναν σχεδιασμό αγώνα, που περιλάμβανε και τα συλλαλητήρια στις 22 Οκτώβρη -αλλά και άλλες κινητοποιήσεις, αμέσως μετά τις εκλογές από το ΠΑΜΕ.

Η σημερινή εικόνα δικαίωσε απόλυτα αυτή την επιλογή δείχνοντας πως τίποτα δεν έχει τελειώσει.

Το είπαμε και τότε, το ξαναλέμε και τώρα.
Καμιά απογοήτευση, καμιά υποχώρηση, κανένας συμβιβασμός!
Ο αγώνας συνεχίζεται.

ΥΓ: Δεν ξέρουμε πως να χαρακτηρίσουμε την συμμετοχή στην κινητοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και την ανακοίνωση του γραμματέα του περί "νεοφιλελεύθερης επίθεσης" στο λαό και τα δικαιώματά του,
Είναι νομίζουμε καθαρό ότι την επίθεση στο λαό δεν την κάνουν κάποιες αόρατες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις και "σκοτεινοί κύκλοι" στο παρασκήνιο.
Την επίθεση στα λαικά δικαιώματα την κάνει φανερά και χωρίς καμιά ντροπή η κυβέρνηση της "Αριστεράς" ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Η υποκρισία τους δεν έχει τέλος.

Τεράστιο μαθητικό συλλαλητήριο -Αέρας ελπίδας!

Πολύ λίγοι πήραν είδηση ότι χθες το πρωί φυσούσε ελπίδα στο κέντρο της Αθήνας.

Τα Προπύλαια ήταν γεμάτα από μαθητές που συμμετειχαν στο μαθητικό συλλαλητήριο.

Από τις δεκα το πρωί είχε στηθεί μια σκηνή όπου αργότερα ανέβηκαν μαθητικά συγκροτήματα από τα μουσικά σχολεία της Αθήνας και του Πειραιά κι έπαιξαν μέσα σε τρελό ενθουσιασμό, ενώ όσο περνούσε η ώρα, μαθητές που τα σχολεία τους είχαν κατάληψη, αλλά και άλλοι που απλά δεν πήγαν  σχολείο, έφθαναν και γέμιζαν την πλατεία.


Στις 12 ξεκίνησε μια πραγματικά μεγαλειώδης για τα δεδομένα του μαθητικού κινήματος πορεία.
Χιλιάδες μαθητές από δεκάδες σχολεία της Αθήνας, του Πειραιά και των προαστίων, περπατούσαν φωνάζοντας συνθήματα, χόρευαν και τραγουδούσαν, στέλνοντας μήνυμα πως δεν πρόκειται να δεχτούν τον κόσμο που τους ετοιμάζουν.

Δήλωναν δυναμικά με το δικό τους τρόπο ότι δεν πρόκειται να φορέσουν το κουστούμι του σκλάβου που τους ράβει ο καπιταλισμός.



Είμασταν κι εμείς εκεί με τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο για να χαιρετίσουμε τον αγώνα των μαθητών, και χαιρόμασταν τους μελλοντικούς μας συναδέλφους, κάνοντας όμως και όλες αυτές τοις σκέψεις για το αύριο που τους περιμένει.

Με λίγα λόγια θα πω ότι χθες στο κέντρο της Αθήνας οι μαθητές έδωσαν μια σπρωξιά στη μαυρίλα και την απογοήτευση.

Όλα αυτά τα χιλιάδες παιδιά, πόυ κανείς δεν περίμενε ότι θα ήταν εκεί τόσοι πολλοί σε μια μέρα που τα σχολεία ήταν ανοιχτά, φώναξαν πως όλα είναι εδώ αν εμείς το πιστέψουμε.

Έστειλαν μήνυμα ότι η Απεργία στις 12 του Νοέμβρη θα είναι πραγματικά μια καινούργια μέρα για το κίνημα.

Τέλος θα πούμε ότι το μικρό μπάχαλο που είχαν ετοιμάσει κάποιοι, βιαστικά ίσως όταν είδαν το μέγεθος της διαδήλωσης, δεν τους βγήκε. Οι μαθητές το αντιμετώπισαν μια χαρά και δεν έδωσαν καμιά χαρά στα κανάλια που περίμεναν με αγωνία τροφή για συκοφαντίες.


Βγήκαν στο δρόμο λοιπόν οι μαθητές και μπράβο τους!

Η σειρά μας τώρα παντού.
Με κάθε τρόπο, με όλες τις δυνάμεις μας να ετοιμάσουμε την Απεργία!

Είμαστε και θα είμαστε ακόμη εδώ!

Το πλάνο τους για μια κοινωνία κι ένα λαό σκλάβων δεν πρόκειται να βγεί!

ΥΓ: Οι φωτογραφίες είναι από το 902.gr

Αδιάφορα

Mπορείς απλά να κάθεσαι και να παρατηρείς.
Μια ζωή όλο και πιο ξένη.
Όλο και λιγότερο δική σου.

Μπορεις να μην εμπλακείς καθόλου.
Να μη σε νοιάζει.

Έτσι κι αλλιώς το ακούς πια κάθε μέρα.

Κυνηγημένοι άνθρωποι από τον πόλεμο και τις βόμβες.
Πρόσφυγες ή μετανάστες ή κάπως αλλιώς. Το λένε με διαφορες λέξεις.
Σε βάρκες πλαστικές κάτω από την απειλή όπλων, μέσα στο πέλαγος με 8 μποφώρ.
Κι ύστερα πεταμένοι στα βράχια. Με πορτοκαλί σωσίβιο ή χωρίς.
Κι ύστερα κι άλλοι κι άλλοι... πνιγμένοι.

Κι αυτή την εβδομάδα πόσοι;
30; 40; 50;
Λίγο περισσότεροι; Λίγο λιγότεροι;

Και σήμερα κι άλλοι...
Στο Φαρμακονήσι και τη Σάμο.

Και πριν 2-3 μέρες στη Λέσβο περισσότεροι.

Κοιμάσαι με μια τραγωδία, ξυπνάς με μιαν ακόμη.


Μπορείς να μην μπεις στον κόπο να στενοχωρηθείς.
Να μην σκεφτείς καν ποιος κάνει το έγκλημα.


'Αλλοι 12 νεκροί σήμερα.
Συνηθισμένα πράματα πια.

Κυριακή με λίγο ήλιο.

Να πας για καφέ;

Η μηπως για ψώνια; Είναι ανοιχτά και τα μαγαζιά σήμερα.

"Άνθρωποι" τρέχουν στο κέντρο να δουν τα αξιοθέατα και τις βιτρίνες.
 Να δουν ανθρώπους πίσω από τους πάγκους που δεν πάνε για καφε.
 Που δουλεύουν κυριακάτικα.

Μπορείς να μη νοιαστείς.

Μέχρι να γίνεις κι εσυ κυνηγημένος.
Μέχρι να γίνεις κι εσυ αξιοθέατο.

Σαν έργο στην τηλεόραση.
Σαν να μην είναι ούτε λίγο η δική σου ζωή.

Μπορείς απλά να κάθεσαι και να παρατηρείς.
Αδιάφορα...

Σαν σκλάβος.

Το ΟΧΙ με άλλη ματιά -Το μεταξικό καθεστώς με το βλέμμα του Γ.Σεφέρη

Αν μας ζητούσε κανείς να πούμε "πως και γιατί" ο Ι.Μεταξάς είπε το περίφημο "ΟΧΙ" στον πρέσβη της Ιταλίας Γκράτσι εκείνο το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, θα λέγαμε πολύ απλά: 

Το είπε γιατί με βάση τη σκληρή λογική της  εποχής την οποία εξέτασε προσεκτικά από όλες τις πλευρές (είχε αρχίσει ο 2ος Παγκόσμιος πόλεμος και  μαζί το ξανασχεδίασμα του χάρτη της Ευρώπης), παρότι μέσα του ήθελε να πει ΝΑΙ, κάτι τέτοιο ήταν εντελώς αδύνατο και παράλογο. Και βέβαια ο Ι.Μεταξάς μπορεί να ήταν φασίστας, αλλά παράλογος δεν ήταν. Κάθε άλλο μάλιστα.

Οι παρακάτω δηλώσεις του εκείνων των χρόνων λένε τόσα όσα χρειάζονται για να καταλάβουμε.

Στις 3 Μαρτίου του 1934  ο Ι.Μεταξάς  στο Συμβούλιο των Πολιτικών αρχηγών: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι»

Ι.Μεταξάς στον Αρθουρ Μάρτον - ανταποκριτή της «Ντέιλι Τέλεγκραφ» στην Αίγυπτο - τον οποίο συνάντησε στην Αθήνα το 1940: "Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης"


Λίγες μέρες μετά τον τορπιλισμό της Έλλης στην Τήνο ο Ι.Μεταξάς δήλωνε (χέρι χέρι με τον Ιταλό πρέσβη Γκράτσι) πως δεν υπήρχαν στοιχεία για την εθνικότητα του υποβρυχίου που είχε κτυπήσει το Ελληνικό πολεμικό πλοίο!

Τέλος δύο μόνο μέρες μετά την κήρυξη του πολέμου και βλέποντας πλέον τον τρόπο που αντιμετώπιζε ο λαός την Ιταλική επίθεση έλεγε σε ενημέρωση του Αθηναϊκού Τύπου  στις 30/10:

«Ομολογώ ότι εμπρός εις την φοβεράν ευθύνην της αναμίξεως της Ελλάδος εις τέτοιον μάλιστα πόλεμον, έκρινα πως καθήκον μου ήταν να δω εάν θα ήτο δυνατόν να προφυλάξω τον τόπον από αυτόν, έστω και διά παντός τρόπου, ο οποίος όμως θα συμβιβάζετο με τα γενικώτερα συμφέροντα του Έθνους. Εις σχετικές βολιδοσκοπήσεις προς την κατεύθυνσιν του Άξονος μου εδόθη να εννοήσω σαφώς ότι μόνη λύσις θα μπορούσε να είναι μια εκουσία προσχώρησις της Ελλάδος εις την «Νέαν Τάξιν». Προσχώρησις που θα εγίνετο λίαν ευχαρίστως δεκτή από τον Χίτλερ ως “εραστήν του ελληνικού πνεύματος”.
»Συγχρόνως όμως μου εδόθη να εννοήσω ότι η ένταξις εις τη Νέαν Τάξιν προϋποθέτει προκαταρκτικήν άρσιν όλων των παλαιών διαφορών με τους γείτονάς μας, και ναι μεν αυτό θα συνεπήγετο φυσικά θυσίας τινάς διά την Ελλάδα, αλλά αι θυσίαι θα έπρεπε να θεωρηθούν απολύτως "ασήμαντοι" εμπρός εις τα "οικονομικά και άλλα πλεονεκτήματα" τα οποία θα είχεν διά την Ελλάδα ή Νέα Τάξις εις την Ευρώπην και εις την Βαλκανικήν. Φυσικά με πάσαν περίσκεψιν και ανεπισήμως επεδίωξα δι' όλων των μέσων να κατατοπισθώ συγκεκριμένως ποίαι θα ήσαν αι θυσίαι αυταί, με τας οποίας η Ελλάς θα έπρεπε να πληρώση την ατίμωσιν της εξ ιδίας θελήσεως προσφοράς της να υπαχθή υπό τη Νέαν Τάξιν.

Με καταφανή προσπάθειαν αποφυγής σαφούς καθορισμού μου εδόθη να καταλάβω ότι η προς τους Ελληνας στοργή του Χίτλερ ήτο οι εγγυήσεις ότι αι θυσίαι αυταί θα περιορίζοντο "εις το ελάχιστον δυνατόν". Οταν επέμεινα να κατατοπισθώ, πόσον επί τέλους θα μπορούσε να είναι ούτο το ελάχιστον τελικώς, μάς εδόθη να καταλάβωμεν ότι τούτο συνίστατο εις μερικάς ικανοποιήσεις προς την Ιταλίαν δυτικώς μέχρι Πρεβέζης, ίσως και προς τη Βουλγαρίαν ανατολικώς μέχρι Δεδεαγάτς.

Δηλαδή θα έπρεπε, διά να αποφύγωμεν τov πόλεμον, να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν... με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού προς ακρωτηριασμόν από τη Βουλγαρίαν. Φυσικά δεν ήτο δύσκολον να προβλέψη κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Αγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος. Και με το δίκαιόν των...

Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο, όπως το 1916, αλλά τρεις αυτήν τη φοράν Ελλάδες."

Όπως λέει ο ίδιος λίγο πιο κάτω "κάτι τέτοιο η ιστορία δεν θα το επέτρεπε ποτέ"

Αυτά όμως είναι πράγματα που πολλές φορές έχουν ειπωθεί και είναι σε πολλούς γνωστά. Κάτι που είναι ίσως λιγότερο γνωστό είναι το τι έχει πει και γράψει γι αυτά ο Γ.Σεφέρης* που κάθε άλλο παρά αριστερός ή κομμουνιστής ήταν. Ο Γ.Σεφέρης δουλεύοντας σαν διπλωματικός υπάλληλος στο Υπ.Εξωτερικών άκουσε και είδε πολλά στους διαδρόμους των κυβερνητικών γραφείων εκείνης της εποχής.

"Η περίοδος της ουδετερότητας ήτανε δύσκολη και, για μένα, πολύ βαριά. Οι οδηγίες ήταν:άψογη στάση απέναντι όλων των εμπολέμων. Ήμουνα σύμφωνος μ' αυτή την πολιτική. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε άλλο. Κάθε τόσο παράπονα των Άγγλων και των Γάλλων στο Γραφείο μου, πως είμαστε αγιάτρευτα Γερμανόφιλοι, και κάθε τόσο βίαιες επισκέψεις της Γερμανικής πρεσβείας, με όλες τις εφημερίδες υπογραμμισμένες με μπλε και κόκκινο μολύβι. Το ένα χρώμα ήταν οι αξονικές ειδήσεις το άλλο οι συμμαχικές. Αν το αξονικό χρώμα είχε μικρότερη έκταση...χαλνούσε ο κόσμος. Είχαμε παραβιάσει την ουδετερότητα.

...Θυμούμαι μια φορά έναν γραμματέα της πρεσβείας......ήθελε να διαμαρτυρηθεί γιατί είχαμε δημοσιέψει το λόγο του Τσάμπερλαιν, που έλεγε πως η υπογραφή του Χίτλερ δεν αξίζει μια κόλλα χαρτί....Ήρθε και κάθισε κι άρχισε να ωρύεται γερμανικά....

.... Αλλά ο μεγαλύτερος μπελάς για μένα, ήταν που δεν υπήρχε καμιά συνοχή στην υπηρεσία.Οι περισσότεροι υπάλληλοι ήταν παλιοί αποτυχημένοι αντι βενιζελικοί δημοσιογράφοι, που ζούσαν με τις αντιδράσεις του Πρώτου Μεγάλου Πολέμου. Συναισθηματικά, ανήκαν στους Γερμανούς. Τους θαύμαζαν και τους έτρεμαν....

Θα πρέπει να προσθέσω ότι την εποχή εκείνη κανείς, μήτε κι οι πιο τρελοί, δεν περίμενε το θαυματουργό ξέσπασμα της ψυχής του λαού και τις νίκες στην Αλβανία. Ο πιο αισιόδοξος υπολογισμός των τεχνικών ήταν μια γραμμή αμύνης στο Βέρμιο, για λίγες βδομάδες, κι 'επειτα μεταφορά της πρωτεύουσας στην Κρήτη....

Κι όταν δοκίμαζες να αντιμιλήσεις, σου έλεγαν με ύφος περιφρονητικό:"Και η Ιταλική αεροπορία;" και σε αποστόμωναν."

Ο Γ.Σεφέρης μιλώντας για τις μέρες εκείνες δείχνει μάλλον να συμπαθεί τον Μεταξά σε επίπεδο προσωπικό. Παρ' όλα αυτά λέει:

"Όταν ήρθε η 28η δεν μπόρεσε να δει ότι τότε μόνο, κι όχι στις εορτές του Σταδίου, ολόκληρος ο λαός ήταν μαζί του, μαζί με την απάντηση που έδωσε στον Γκράτσι την αυγή. Δεν μπόρεσε να καταλάβει  ότι η μέρα εκείνη δεν επικύρωνε αλλά καταργούσε την 4η Αυγούστου."

Για τον περίγυρο του Μεταξά  ο Σεφέρης έχει να πει τα χειρότερα ενώ κατηγορεί και τον Μεταξά που δεν "τους έστειλε στα σπίτια τους". Τους χαρακτηρίζει "ανάξιους", "μέτριους μικροκατεργάρηδες που δεν είχαν άλλο μέσα τους παρά το δέος της Γερμανίας"

"Ο Μεταξάς" λέει ο Γ.Σεφέρης "ήξερε τι λογής άνθρωποι ήταν αυτοί που είχε κοντά του. ήξερε πως αν σ'εκείνο το υπουργικό συμβούλιο της αυγής της 28ης έλεγε  στους συνεργάτες του που είχαν ξυπνήσει(τους είδα) με φάτσες βρικολάκων:

-Κύριοι, στις 3 το πρωί, ο πρεσβευτής της Ιταλίας μου επέδωσε τούτο το τελεσίγραφο. Προ των συντριπτικών μέσων της Ιταλίας και της Γερμανίας, κτλ. κτλ.-απεφάσισα να αποφύγω τας άνευ προηγουμένου καταστροφάς που ηπείλουν τον τόπον, αποφάσισα να παραμερίσω κάθε εγωισμόν και ενέδωσα,

Αν τους έλεγε αυτά, ήξερε ο Μεταξάς ότι όλοι αυτοί οι κύριοι θα πήγαιναν να του φιλήσουν το χέρι και να τον συγχαρούν για το πατριωτικό  του σθένος με πολύ μεγαλύτερη ειλικρίνεια παρά όταν άκουσαν το περιλάλητο όχι. Ωστόσο τους κράτησε μολονότι το ήξερε."

Αυτό ήταν λοιπόν κατά τον συντηρητικό Σεφέρη το πολιτικό προσωπικό του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου. Αυτόν τον "πατριωτισμό" αντίκρισε στα κυβερνητικά γραφεία.

Και συμπληρώνει για τον κρατικό μηχανισμό:

"Κάποτε ...οι ασφάλειες παρατήρησαν πως ορισμένοι διανοούμενοι το παραξήλωναν. Οτι στα αρθρα τους, μεταχειρίζονταν με τρόπο ύποπτα επίμονο εκφράσεις που καυτηρίαζαν την ιδεολογία του Μουσολίνι....

Έτσι ένα βραδάκι τους σάρωσαν και τους πήγαν στο Τμήμα. Στον καιρό της ειρήνης, θα τους φόρτωναν σε κανένα καραβάκι και θα τους έστελναν να πλέξουν ειδύλλια στα ωραία νησιά του Αιγαίου. Αλλά τώρα είχαμε και συμμάχους... Ο αστυνόμος λοιπόν περιορίστηκε να τους νουθετήσει. Τους είπε:

-Κύριοι έχετε όλη την ελευθερία να τονώνετε το φρόνημα του λαού.Αλλά δεν είναι σωστό να βρίζετε το φασισμό."Κι εμείς είμαστε φασιστικό κράτος."

(Παρεμπιπτόντως να πούμε πως αυτό το φασιστικό κράτος αποθεώνει συχνά πυκνά ο νυν νεοδημοκράτης Άδωνις)

" Θυμούμαι πολλές περιπτώσεις", συνεχίζει ο Γ.Σεφέρης, "που η λογοκρισία είχε αντικαταστήσει, σε τηλεγραφήματα, με τις λέξεις Ιταλός, ιταλικός, τις λέξεις φασιστής, φασιστικός που τύχαινε να χρησιμοποιήσω στις δηλώσεις μου..."

Κι αφού λέει για το πόσο υπέροχα πολέμησε ο λαός μας συνεχίζει:

"Έτσι φτάσαμε στα γεγονότα της τελευταίας άνοιξης(πριν τη Γερμανική επίθεση): υπουργοί πανικόβλητοι και σπασμωδικοί, διπλωματία χωρίς ειρμό και χωρίς υπόσταση, , στρατηγοί που πρόδωσαν, πρωθυπουργοί που αυτοκτονούσαν, και μαζί με όλα αυτά, η ασυγχώρητη, η εγκληματική,  η τραγική απώλεια της Κρήτης."

"...Το πάρσιμο της Κρήτης δεν 'ηταν μοιραίο.....

Τις μέρες που οι Ιταλοί ήτανε στον Αχέροντα, υπήρχαν έμπιστοι του Μεταξά που έλεγαν:"Πόσο μπορούμε να κρατήσουμε; δεκαπέντε μέρες; ένα μήνα; σε λίγο εκεί θα πάμε" Ωστόσο δεν έγινε καμιά προετοιμασία, τίποτε. Κάναμε το αντίθετο. Τέλος Απρίλη, ούτε ο δρόμος από τη Σούδα στα Χανιά δεν ήταν έτοιμος...αδιαφορήσαμε-η Κρήτη ήταν το άπιστο νησί, το κλίμα του δεν πήγαινε στο καθεστώς"

"Κι ο Μεταξάς συμπεριφέρθηκε σαν να είχε πέσει στο παιχνίδι των Γερμανών."Να μην προκαλέσουμε. Να μην προκαλέσουμε τους Γερμανούς" ήτανε το σύνθημά τους. Και πότε αυτό; Όταν τα παιδιά μας εξευτελίζανε κάθε ώρα και στιγμή στην Αλβανία το άλλο κομμάτι του Άξονα. Έτσι ο Γερμανός στρατιωτικός ακόλουθος μπαινόβγαινε ασύδοτα στο Επιτελείο και επηρέαζε τους αξιωματικούς μας..."

...

Κι όταν είχε φύγει πια ο Πρεσβευτής της Αγγλίας από τη Σόφια κι έγινε η έκρηξη του καταχθόνιου μηχανισμού μες στις βαλίτσες του...εμείς καλοπιάναμε ακόμη τους Βουλγάρους.

Είχαν δημοσιέψει τότε οι εφημερίδες μας την Αγγλική εκδοχή. Ο Βούλγαρος ακόλουθος Τύπου ήρθε στο γραφείο μου να παραπονεθεί που δε δημοσιέψαμε τη Βουλγαρική άποψη.

-Είμαστε φιλικό κράτος είπε, η συμπεριφορά σας δεν είναι φιλική.

-Είσαστε κράτος, του είπα, που ανοίγει τις πόρτες του στους συμμάχους των εχθρών μας, για να περάσουν και να μας χτυπήσουν στη ράχη. Εγώ δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Αν θέλει ο Πρεσβευτής σας ας πάει στο Υπουργείο Εξωτερικών .

Την άλλη μέρα, ο Υπουργός Εξωτερικών μου τηλεφωνούσε να δημοσιέψει το Αθηναϊκό Πρακτορείο μια περίληψη της Βουλγάρικης άποψης. 

Ο ίδιος  υπουργός με είχε αναγκάσει να δεχτώ ένα βράδυ στις συγκεντρώσεις των ξένων δημοσιογράφων Γερμανό ανταποκριτή και να τον βλέπω να κρατά σημειώσεις όταν μιλούσε Άγγλος αξιωματικός για τις επιχειρήσεις της αγγλικής αεροπορίας στην Αλβανία. Σε τέτοια χάλια είχαμε φτάσει"

Αυτά λέει λοιπόν ο Γ.Σεφέρης. "Σε τέτοια χάλια είχαμε φτάσει..."

Αυτός ήταν ο πατριωτισμός των τότε "Ελλήνων εθνικιστών", την ώρα που ο λαός έδινε την ψυχή και το αίμα του στο μέτωπο.

*Γ.Σεφέρης "Δοκιμές"-"Χειρόγραφο Σεπ. '41"(Αποσπάσματα)

Οδύσσεια

Μπορεί η οικονομία του καπιταλισμού να τα πηγαίνει χάλια, η "παραγωγή" δυστυχίας όμως σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη γνωρίζει ...δόξες.

Το σύστημα της "ελεύθερης αγοράς", απελευθερωμένο από όλα τα ταμπού, στήνει τον ένα πόλεμο μετά τον άλλο γεμίζοντας θάλασσες, βουνά και κάμπους με απελπισμένους που τρ'εχουν να σωθούν.
Όσοι δεν καταφέρνουν να "σωθούν" βγαίνοντας σε κάποια ακτή της Ελλάδας ή της Ιταλίας με μια τρύπια πλαστική βάρκα ή περνώντας τα σύνορα προς την "πολιτισμένη Ευρώπη", έχουν ήδη "σωθεί" από τη δυστυχία αυτού του μάταιου κόσμου με άλλο τρόπο... Έχει φροντίσει κάποια βόμβα κάποιου βομβαρδιστικού μιας από τις πολλές χώρες που βομβαρδίζουν στη Συρία.

Ο φακός του φωτογράφου του ΑP Darco Bladic μιλάει από μόνος του για αυτό το ταξίδι στην περιπέτεια του καπιταλισμού.

Φωτιά

Που πήγε η ζωή σου, το χρυσάφι σου,
ποιος το 'κλεψε απ’ του χρόνου τ’ορυχείο;


Τώρα μια χούφτα λάσπη μες στα χέρια σου
στο βλέμμα άγριο βουητό βομβαρδισμού,
στη μύτη βρώμικη ανάσα δουλεμπόρου
κορμιά χυμένα πάνω στο νερό
φριχτά ουρλιαχτά, σειρήνα σωστικού
συρματοπλέγματα, στολές, καταστολή,
σπρωξιές και κέντρο υποδοχής μεταναστών.

Πίσω φωτιά, μπροστά φωτιά,
κι ανάμεσα η ζωή σου,
μωρό παιδί κλωτσάει μια κουρελόμπαλα
ελπίδα
στ’ άθλια αντίσκηνα πλατεία Βικτωρίας
μες στον υπόγειο με βροχή

Που πήγε η ζωή σου,
το χρυσάφι σου,
ποιος το άρπαξε απ’ του χρόνου τ’ορυχείο;

Γιώργος Σαρρής

"Ισοδύναμος" φορο-Αρμαγεδώνας

Πριν 5 χρόνια είχαμε γράψει αυτό το άρθρο:

"Τα έσοδα που γέρνουν και η καμπύλη Leffer"

"Ακούω και γράφεται σήμερα παντού ότι ετοιμάζονται να ανακοινώσουν κι άλλα μέτρα το απόγευμα.
Μπορώ άνετα να αρχίσω να βρίζω τώρα και να σταματήσω μετά από καμιά δεκαριά χρόνια, αλλά δεν έχει νόημα.
Λέω μόνο το εξης: Έχουν μπει στο έσχατο και πιο γλιστερό και επικίνδυνο μονοπάτι. Το εξηγώ: Όσο πιο πολλά μέτρα πάρουν από δω και πέρα τόσο πιο λίγα θα εισπράξουν. Κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Ειναι δεδομένο που στηρίζεται επιστημονικά.
.
Αυτό το διάγραμμα που βλέπετε λέγεται καμπύλη Λέιφερ.
Στηρίζεται στην απλή σκέψη που λέει πως όταν κάποιος φτάσει να πληρώνει το 100% των όσων βγάζει(παράγει) τότε φυσικά δεν έχει λόγο να δουλεύει και δεν παράγει. Υπάρχει λοιπόν ένα "κρίσιμο σημείο" το οποίο αν ξεπεραστεί, όσο αυξάνεται η φορολογία τόσο μειώνονται τα έσοδα (αλλά στην περίπτωσή μας και η παραγωγικότητα λόγω λουκέτων)



Εδω στην Ελλάδα το "κρίσιμο σημείο" έχει πρό καιρού ξεπεραστεί. 
...
Oσο παίρνουν κι άλλα μέτρα λοιπόν και τα εσοδα κάνουν βουτιά όπως δειχνει η σοφή καμπύλη αλλά κι εμείς καταστρεφόμαστε." κλπ...κλπ

Τα ίδια ισχύουν 5 χρόνια μετά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνοντας τη σκυτάλη από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συνεχίζει να προσπαθεί να βρει λύση βαδίζοντας στο ίδιο μονοπάτι των αδιέξοδων αντιφάσεων της καπιταλιστικής οικονομίας.

Ποια είναι όμως η βασική συνταγή σ' αυτό το μονοπάτι;

"Σώστε τις μεγάλες επιχειρήσεις, χρεώστε τους εργαζόμενους και τις μικρές επιχειρήσεις"

Επομένως ...φόροι, φόροι, φόροι και πάλι φόροι για μας, κι από την άλλη φοροαπαλλαγές, φοροαπαλλαγές και κίνητρα για τους (πολύ) μεγάλους.

Ακούμε και σήμερα ότι η "καλή" κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που η μόνη της σχέση με την Αριστερά είναι ο εξευτελισμός της, ψάχνει για 3,5 δις "ισοδύναμα μέτρα" για να απαλυνθούν δήθεν οι συνέπειες για τα λαικά στρώματα.

Όμως όπως φαίνεται, οι όποιες αλλαγές γίνονται, είναι προιόν πίεσης στο παρασκήνιο.

Από τη στιγμή όμως που την εξουσία την έχουν οι μεγάλες επιχειρήσεις, θα πρέπει να είναι καθαρό ποια πλευρά είναι αποτελεσματικότερη στην πίεση στο παρασκήνιο.

Και αυτή η πλευρά δεν μπορεί να είναι η πλευρά του λαού.

Στο τέλος της διαδρομής, και αφού θα έχουν περάσει από το μικροσκόπιο της πραγματικής εξουσίας, τα "ισοδύναμα" θα καταλήξουν να είναι για το λαό χειρότερα από τα αρχικά μέτρα.

Όποια "ισοδύναμα" λοιπόν ανακαλυφθούν, δεν μπορεί να είναι εναντίον των κατόχων της εξουσίας που βρίσκονται σε βαθιά κρίση, αλλά θα είναι και πάλι εναντίον των φτωχών εξουσιαζόμενων.

Ο λαός, στο βαθμό που πείθεται από την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της εξουσίας να μην "ενοχλεί" με κινητοποιήσεις την πορεία της οικονομίας προς την ανάκαμψη, δεν έχει να περιμένει τίποτα καλό από τα λεγόμενα "ισοδύναμα".

Η μόνη πίεση που μπορεί ο λαός να ασκήσει, είναι με τον οργανωμένο αγώνα μέσα από τα σωματεία και τις οργανώσεις του.

Με λίγα λόγια με τη συμμετοχή στα συλλαλητήρια στις 22/10 αλλά και  με τη συμμετοχή στην απεργία που προτείνει και παλεύει το ΠΑΜΕ στις 12 Νοέμβρη.

Τελειώνουμε με κάτι από τα παλιά, με ένα απόσπασμα παλιότερου άρθρου από οικονομικό σάιτ:

"Η Μεγάλη Ύφεση δεν έκανε μόνο μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού να στραφούν υπέρ της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία.

Οδήγησε επίσης άλλα σε εξέγερση εναντίον της υπερφορολόγησής τους.

Μια τέτοια περίπτωση ήταν η Ένωση των Φορολογούμενων Ιδιοκτητών Ακινήτων(Association of Real Estate Taxpayers) στην πόλη του Σικάγου, που καθοδήγησε στη μεγαλύτερη απεργία εναντίον των φόρων στην Ιστορία των ΗΠΑ.

Η Ένωση είχε μάλιστα στο απόγειό της, το 1933, εκπομπή σε ραδιοφωνικό σταθμό, σύμφωνα με τους ιστορικούς.

Ήταν τόσο μεγάλη η δύναμη των απεργών που ο τότε δήμαρχος του Σικάγου απείλησε να τους κόψει το νερό αν δεν έκαναν πίσω, ενώ δεν παρέλειψε να ζητήσει από το Κογκρέσο να στείλει «λεφτά ή στρατό» στην πόλη του, χωρίς να συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο, σύμφωνα με τους ιστορικούς."

Τι δρόμο πρέπει να  ακολουθήσουν λοιπόν οι αδύναμες κοινωνικές ομάδες που τσακίζονται καθημερινά από αυτή τη διαδρομή "σωτηρίας" της καπιταλιστικής οικονομίας;

Τα μπλόκα των αγροτών που ετοιμάζονται, οι κινητοποιήσεις των συνταξιούχων, και οι μάχες που ξεκινάνε και πάλι αυτή την εβδομάδα δίνουν την απάντηση.

Ενα τόσο υπέροχο φεστιβάλ!

Πως περιγράφεται αλήθεια κάτι απίστευτα υπέροχο;

Μάλλον δεν περιγράφεται.

Η το ζεις και το αφήνεις να μπει και να χαραχτεί μέσα σου ή σου ξεφεύγει και ψάχνεις τρόπους να το μεταφέρεις σε κάποιο σημείο του σκληρού δίσκου της ζωής σου με το νου, όπου και όσο μπορεί να μεταφερθεί.

Θα πουμε λοιπόν λόγια συνηθισμένα, αφού δε γίνεται να τα αποφύγουμε.

Το 41ο φεστιβάλ είναι άλλο ένα εκπληκτικά όμορφο φεστιβάλ.

Άλλο ένα που δε γίνεται να μην του ανήκει ο τίτλος του μεγαλύτερου πολιτιστικού γεγονότος της χρονιάς.

Θα μου πεις μπορεί το "πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς" να χωρέσει όσα ζούμε αυτά τα βράδυα στο Ίλιον;
Οχι στα σίγουρα... αλλά τί να κάνουμε, κανείς δεν είπε ότι οι λέξεις μπορούν τα πάντα.
Ειδικά όταν πρόκειται να περιγράψουν κάτι τόσο υπέροχο, πρέπει στο τέλος να παραδέχονται την ήττα τους.

Οι δυό πρώτες μέρες μέρες πάντως στο Ίλιον ήταν πραγματικά τόσο όμορφες που δεν ξεχνιούνται. Σαν ξαφνικό δώρο ή σαν ξαφνική εκδρομή στη χώρα που ονειρευόμαστε(και όχι του ποτέ). που προέκυψε απ' το πουθενά έτσι με ένα κόκκινο "εισιτήριο" των 4 ευρώ μέ ενα στιχάκι του Χικμέτ γραμμένο πάνω του με πλαγιαστά γραμματάκια.
Κι όποιος δεν έχει, δεν το πληρώνει ούτε αυτό.

Αφού λοιπόν τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και δε φτάνουν, θα τα πούμε με τα πιο λίγα.

Τρομερή συναυλία του Βασ.Παπακωνσταντίνου από τις καλύτερές του, με τον ίδιο το Βασίλη σε μεγάλη φόρμα παρά τα 65 του πια! Όσο για τη μπάντα του, εκεί κι αν είναι φτωχά τα λόγια. Τι να πει κανείς για όλα τα παιξίματα, αλλά και για το σόλο στα τύμπανα πριν το τέλος... Και ο ήχος κοντά στο τέλειο.
Η συμμετοχή του Θηβαίου μικρή, μάλλον όσο χρειαζόταν.

Συναυλία Γλυκερίας- Βιτάλη που γράφει ιστορία.
Τις έχω δει τόσες φορές, ειδικά τη Γλυκερία την έχω ζήσει από κοντά δουλευοντας μαζί της από το '87, κι όμως... το χθεσινό ήταν αλλιώς.
Δύσκολο για όσους ξέρουν τι είναι για το λαικό τραγούδι αυτές οι 2 μεγάλες φωνές να μην συγκινηθούν βλέποντάς τες να ανεβαίνουν στη σκηνή χέρι-χέρι με τόση χαρά βλέποντας όλον αυτό τον υπέροχο κόσμο να τις αποθεώνει και να τραγουδάει όλα τα λόγια των τραγουδιών τους μαζί τους. Όσο για τα λόγια που ξέφυγαν στο τέλος, ας μην το πολυαναλύσουμε... Για τα λόγια και τις πολιτικές τους "γνώμες" της στιγμής, τους περισσότερους καλλιτέχνες, καλύτερα να μην τους παίρνουμε τοις μετρητοίς πια.

Στη λαική σκηνή οι Encardia με τα μπεντίρ στα χέρια ξεκίνησαν φέρνοντας την κάτω Ιταλία μιας άλλης εποχής στο πάρκο Παρασκευή βράδυ κατά τις 10! Άλλο ένα μικρό θαύμα.

Στο μαθητικό οι Sober, καθόλου ...sober, με ένα φοβερό δυναμικό ήχο δε μας άφηναν να ξεκολλήσουμε κι ας έπρεπε.
Κι ύστερα οι Kollektiva με τρομερό το Θανάση Χουλιαρά μπροστά!
Κι ύστερα ο Μουζουράκης με το απίστευτο χιούμορ του και τρομερή μπάντα σε μια ατμόσφαιρα που δε λέγεται.
"Πω πω...." λέει ο Μουζουράκης, "τι κόσμος...", "ρε σεις, αυτό είναι μόνο 5%;"
"είσαστε πάρα πολλοί για να είσαστε ...τόσο λίγοι"!
Φοβεροί μουσικοί, ωραία παράσταση και πολύ γέλιο.


Την κεντρική σκηνή, όπου γινόταν χαμός εκείνη την ώρα με Λάκη Παπαδόπουλο, Ζιώγαλα, Γιοκαρίνη και Φάμελο δεν την προλάβαμε. Δε γίνεται να τα δεις και όλα, τι να κάνεις με ένα κορμί μονάχα;

Το ξεχωριστό και συγκινητικό φέτος ήταν η έκθεση για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης. Αυτό κι αν δεν περιγράφεται...

Και σήμερα το βράδυ βέβαια η ομιλία του ΓΓ του ΚΚΕ. Αν μας αφήσει ο καιρός που αγριεύει...

Η συνέχεια στο επόμενο...
Το βράδυ εκεί.
Πάρκο Τρίτση.