Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Ποιος κυβερνά αυτόν τον πλανήτη;

Για γέλια πραγματικά οι διαπιστώσεις γύρω από το σκάνδαλο VW.
Κινούνται στα γνωστά πλαίσια, "αδυναμίας", "ανικανότητας" κ.α. στο να ασκηθεί "αποτελεσματικός έλεγχος στα λόμπυ".

Όπως φαίνεται η υπόθεση των λογισμικών εξαπάτησης ήταν γνωστή στην ΕΕ και ακομη πιο γνωστή στη Γερμανία.
Παρ'όλα αυτά χρειάστηκε η παρέμβαση των Αμερικανών για να βγει το σκάνδαλο στη φόρα.
Κι αυτό όχι φυσικά γιατί οι Αμερικανοί είναι τιμιότεροι των Ευρωπαίων, αλλά γιατί απλά ο ανταγωνισμός δεν μπορούσε παρά να απαιτήσει την αποκάλυψη.

Το θέμα που προκύπτει βέβαια δεν είναι άλλο από το ποιος τελικά κυβερνά αυτό τον πλανήτη και ποιος τρώει τη σαβούρα της ρύπανσης που προκαλούν τα κέρδη των ομίλων.
Το πρόβλημα εννοείται πως δεν είναι η "ανικανότητα" των εποπτικών αρχών, αλλά το ότι αυτές οι εποπτικές αρχές εποπτεύονται από τους ιδιοκτήτες της πραγματικής εξουσίας που βέβαια δεν είναι κάποια ακοτεινά λόμπυ, αλλά κάποιες ολοφάνερες και επώνυμες μεγάλες επιχειρήσεις με ισολογισμούς κρατών που εντελώς φυσικά γράφουν τους νόμους στα παλιά τους τα παπούτσια αφού αυτοί ως εξουσία είναι υπεράνω νόμων.
Ο νόμος των νόμων είναι η διατήρηση της εξουσίας τους και οι επί μέρους νομοθεσίες μπορούν να διαμορφώνονται ή να παραβλέπονται ανάλογα με τις ανάγκες τους.

Θα έχει οπωσδήποτε ενδιαφέρον το πως θα εξελιχθεί το όλο ζήτημα ιδιαίτερα από την πλευρά του Γερμανικού κράτους που πιθανότατα θα προσπαθήσει όσο μπορεί να προστατεύσει την VW όπως άλλωστε έκανε ως τώρα.
Θα 'εχει ενδιαφέρον επίσης να δούμε αν τελικά ήταν μόνο η VW που χρησιμοποιούσε το γνωστό λογισμικό ή και άλλες ευρωπαικές αυτοκινητοβιομηχανίες.
Θα είναι άλλο ένα πεδίο από όπου μπορούν να βγουν σοβαρά συμπεράσματα από όσους πιστεύουν σταθερά ότι ο καπιταλισμός είναι η μόνη μας επιλογή.

Όσο για τις "ανίκανες" εποπτικές αρχές, αυτές αποδεικνύονται πολύ ικανές όταν πρέπει να αρπάξουν κατοστάρικα συνταξιούχων, δεκάρικα άρρωστων ηλικιωμένων ή ακόμη και το 1,20 του εισιτήριου από  ανέργους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Εκεί οι νομοθεσίες δεν έχουν ούτε  κενά ούτε "αδυναμίες".

Το ενδιαφέρον άρθρο από το zougla.gr με πληροφορίες των FT που υπάρχουν σήμερα σε όλα τα ΜΜΕ.




Αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης προειδοποιούσαν ήδη από το 2013 για τους μηχανισμούς παραποίησης των τιμών ρύπων, δύο χρόνια πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο Dieselgate της Volkswagen, σύμφωνα με έγγραφο που φέρνουν στο φως οι «Financial Times» και το οποίο καταδεικνύει την αδυναμία της Ευρώπης να εποπτεύσει την αυτοκινητοβιομηχανία.

Πρόκειται για έκθεση του Κοινού Κέντρου Ερευνών της Κομισιόν που προειδοποιούσε για τις εν λόγω συσκευές. Ωστόσο οι εποπτικές αρχές απέτυχαν στην αποστολή τους, παρότι η συγκεκριμένη τεχνολογία ήταν όχι απλώς γνωστή, αλλά και παράνομη στην Ευρώπη ήδη από το 2007.

Η «ανικανότητα» αυτή των ευρωπαϊκών εποπτικών αρχών αποδεικνύει πόση δύναμη διαθέτει το λόμπι των αυτοκινητοβιομηχανιών, που έχει ποντάρει πολλά στα πετρελαιοκίνητα οχήματα. Περίπου το 53% των καινούριων αυτοκινήτων που πωλούνται στην ΕΕ είναι ντίζελ, έναντι μόλις 10% στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Στην έκθεσή του το ερευνητικό κέντρο της Κομισιόν παραδεχόταν ότι τα αυτοκίνητα ντίζελ πρέπει να ελέγχονται στον δρόμο και όχι στο εργαστηριο προκειμένου να ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος απάτης.
«Αισθητήρες και ηλεκτρονικά εξαρτήματα στα σύγχρονα οχήματα ελαφριάς χρήσης μπορούν να “εντοπίσουν” την έναρξη ενός τεστ ρύπων στο εργαστήριο» ανέφερε η έκθεση της Κομισιόν, καθώς και ότι οι επίμαχες συσκευές μπορούσαν «να ενεργοποιήσουν, να τροποποιήσουν, να καθυστερήσουν ή να απενεργοποιήσουν τα συστήματα ελέγχου των εκπομπών ρύπων».



​Οι κατασκευαστές οχημάτων ντίζελ είχαν ξοδέψει 18,5 εκατ. ευρώ για να χειραγωγήσουν τις Βρυξέλλες το 2014, επιστρατεύοντας 184 λομπίστεςΟι δοκιμές στην άσφαλτο ενδεχομένως να εξασφάλιζαν «ότι η χρήση στρατηγικών εξαπάτησης περιορίζεται όσο το δυνατόν περισσότερο». Τέτοιες δοκιμές που διενεργήθηκαν από το ερευνητικό κέντρο της Κομισιόν «δείχνουν ότι οι εκπομπές διοξειδίων του αζώτου (...) ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια των κανονισμών». «Οι υφιστάμενες δοκιμές στον δρόμο καταδεικνύουν αδυναμίες στη σημερινή διαδικασία τυπικής έγκρισης» καταλήγει η έκθεση.

Αφότου η ΕΕ απαγόρευσε τις συσκευές παραποίησης των τιμών ρύπων το 2007, η Κομισιόν επιχείρησε να περάσει νομοθεσία για δοκιμές σε πιο ρεαλιστικές συνθήκες. Ωστόσο οικολογικές οργανώσεις και μέλη του Ευρωκοινοβουλίου καταγγέλλουν ότι αυτές οι μεταρρυθμίσεις καθυστερούν λόγω επεμβάσεων από το πανίσχυρο λόμπι του ντίζελ.

Η Greenpeace, μάλιστα, διαμαρτύρεται ότι σύμφωνα με στοιχεία που βρίσκονται στη διάθεση του καθενός οι κατασκευαστές οχημάτων ντίζελ είχαν ξοδέψει 18,5 εκατ. ευρώ για να χειραγωγήσουν τις Βρυξέλλες το 2014, επιστρατεύοντας 184 λομπίστες.

«Καθώς προκύπτουν αποδείξεις ότι η γερμανική κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή γνώριζαν για το λογισμικό που έκλεβε στα τεστ, ο κόσμος θα αναρωτιέται γιατί χρειάστηκαν οι Αμερικάνοι για να αποκαλυφθεί. Το μέγεθος της δύναμης των αυτοκινητοβιομηχανιών να φτιάχνουν λόμπι θα μπορούσε να προσφέρει κάποια στοιχεία για την απάντηση» σχολιάζει ο John Sauven, εκτελεστικός διευθυντής της Greenpeace Βρετανίας.



Εκπρόσωπος της Κομισιόν απαντά: «Όταν πρόκειται για την επίβλεψη της συμμόρφωσης των εταιρειών με την ευρωπαϊκή νομοθεσία και τις δυνατότητες διερεύνησης, αυτό αφορά τις εθνικές αρχές». «Καλούμε όλα τα κράτη μέλη να διενεργήσουν ελέγχους» συνεχίζει η εκπρόσωπος, προσθέτοντας ότι ο ρόλος της Κομισιόν ήταν να λειτουργήσει ως πλατφόρμα διευκόλυνσης της ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των εθνικών αρχών.

Αξιωματούχοι των εθνικών Υπουργείων Μεταφορών και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα έχουν διαβούλευση για το ζήτημα στις 6 Οκτωβρίου. Εκεί θα εξετάσουν και αν θα επεκταθούν οι έρευνες πέρα από τη Volkswagen...

Με πληροφορίες από Financial Times

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

Μακρια από τις ακτές του καπιταλισμού

"Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανακαλύψει νέους ωκεανούς αν δεν έχει το θάρρος να απομακρυνθεί από την ακτή." Αντρέ Ζιντ

Ας το κάνουμε όσο γίνεται πιο καθαρό.
Ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ είναι δύσκολος. Είναι όμως ο μόνος πραγματοποιήσιμος, ο μόνος εφικτός, ο μόνος που μπορεί να φέρει αποτελέσματα για το λαό.
Ο δρόμος που προτείνουν όλοι οι άλλοι είναι απλά ψέματα. Δοκιμάστηκε και αποδείχτηκε ότι δεν μπορεί να δώσει λύση.
 
Άλλη πολιτική σημαίνει άλλη οικονομία, 
Αυτή η άλλη οικονομία όμως μπορεί να υπάρξει μόνο αν ο λαός πιστέψει σ' αυτήν, μόνο αν ο λαός  της δώσει την δύναμη να υπάρξει.

Πολλοί όμως ρωτάνε και λένε:
Μα είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί μέσα σ'αυτές τις συνθήκες αυτή η άλλη οικονομία; 
Και τελικά έχει νόημα η στήριξη μιας τέτοιας ριζοσπαστικής πρότασης ή μήπως είναι προτιμότερο μέσα στα πλαίσια κάποιου ρεαλισμού να δεχτούμε τις "λύσεις" τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή ΛΑΕ κ.α. που μιλούν για "λύση" εντός των πυλών προτείνοντας την περίφημη "ανασυγκρότηση της οικονομίας", που  όμως είναι η καπιταλιστική οικονομία;
Μπορεί δηλαδή να υποχωρήσει ο καπιταλισμός και να δώσει κάτι πίσω αν ο λαός δεν πιστεύει ότι υπάρχει κι άλλος κόσμος εκτός από τον καπιταλισμό;

Θα το πούμε απλά και όσο γίνεται παραστατικά.
Είναι καθαρό ότι ακόμη και η διεκδίκηση ακόμη και μικρών παραχωρήσεων, όπως πχ μια αύξηση μισθών ή συντάξεων, είναι τόσο δύσκολη που φαντάζει απίθανη. 
Ο ΣΥΡΙΖΑ σ'αυτό το προηγούμενο διάστημα ισχυρίστηκε ακριβώς αυτό.
Είπε ότι πάλεψε αλλά δεν μπόρεσε.
Ο αγώνας ήταν άνισος...

Ποιος αγώνας  είναι όμως πιο αποτελεσματικός;
Kι ακόμα ποιο πρέπει να είναι το πλαίσιο και ο ορίζοντας αυτού του αγώνα για να μην είναι σε μειονεκτική θέση ο λαός και ο αγώνας του "άνισος";

Αν ο εργαζόμενος  σταθεί απέναντι στον εργοδότη και διεκδικήσει μία αύξηση ο εργοδότης φυσικά θα του απαντήσει ότι η οικονομία βρίσκεται σε τρομερή κρίση και η επιχείρησή του το ίδιο. Επομένως το αίτημα είναι άκαιρο και υπερβολικό και θα απορριφθεί.
 Ο εργαζόμενος που δεν θα πιστεύει ότι υπάρχει αυτή η άλλη οικονομία, η πιθανότητα ανατροπής δηλαδή αυτής της οικονομίας, αυτός που βλέπει τον καπιταλισμό σαν μονόδρομο και δεν βλέπει ζωή έξω απ'αυτόν αναγκαστικά θα πρέπει να υποχωρήσει.
Θα έχει εγκλωβιστεί στη λογική της σωτηρίας αυτών που λεηλατούν τη ζωή του γιατί θα έχει δεχτεί ότι "δεν υπάρχει άλλος δρόμος".
Εφ' όσον δεν υπάρχει αέρας έξω από την ατμόσφαιρα αυτής της οικονομίας της αγοράς αναγκαστικά θα πρέπει να σκύψει και να βάλει πλάτη στην "ανασυγκρότηση της οικονομίας" ακόμη κι αν αυτό στοιχίζει την ίδια την μία και μοναδική ζωή του.

Αν όμως ο εργαζόμενος που παλεύει για τη ζωή του, πιστεύει πραγματικά στην ανατροπή και στην λαϊκή οικονομία με λαϊκή εξουσία, αν πιστεύει ότι υπάρχει ζωή και εκτός καπιταλισμού τότε θα σταθεί όρθιος απέναντι στους εργοδότες και το σύστημα και θα πει:

Αφού δεν έχετε να μου προσφέρετε λύση και πραγματική ζωή τότε θα σας ανατρέψω. Δεν έχω πια και πολλά να χάσω, ενώ αυτό που έχω να κερδίσω είναι πραγματικά μεγάλο. Είναι μια ευτυχισμένη ζωή με τον ίδιο το λαό να παίρνει τη ζωή και την οικονομία στα χέρια του. Αρκετά μάτωσα!"
Αυτή ακριβώς είναι η πρόταση του ΚΚΕ.

Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι αν το σύστημα έχει τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει μια σημαντική κρίσιμη μάζα που πιστεύει στην ανατροπή και που μπορεί να το απειλήσει, τότε δεν πρόκειται να κάνει βήμα πίσω. Θα εκβιάσει και θα νικήσει.
Αυτό που πρέπει να γίνει λοιπόν, είναι το να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δημιουργήσουμε αυτή την κρίσιμη μάζα, το ριζοσπαστικό κομμάτι του λαού που δεν θα αφήνει το σύστημα σε ησυχία.

Αυτή είναι η μόνη περίπτωση να φοβηθούν  οι εργοδότες και το σύστημα και να κάνουν σοβαρές υποχωρήσεις αφού θα δουν να απειλείται όχι απλά ο ισολογισμός τους αλλά η εξουσία τους συνολικά. 
Για ποιο λόγο να υποχωρήσουν μέσα σε συνθήκες τρομερής καπιταλιστικής κρίσης αν δεν απειληθεί συνολικά η εξουσία τους, αν δεν φοβηθούν ότι μπορεί να χάσουν τα πάντα.
Τότε και μόνο θα είναι ρεαλιστική η πιθανότητα να αναστραφεί η κατάσταση και να περάσει σε αντεπίθεση ο λαός.

Βέβαια αν ο αγώνας αυτός μείνει στη μέση, ακόμη κι αν το σύστημα υποχωρήσει προσωρινά, η κρίση θα ξαναχτυπήσει την πόρτα μας στο άμεσο μέλλον.
Γι αυτό το ΚΚΕ λέει ότι η πραγματική λύση βρίσκεται έξω από το πλαίσιο αυτής της οικονομίας, βρίσκεται στην εξουσία του λαού και τη λαϊκή οικονομία, όπου ο λαός θα σχεδιάζει την παραγωγή του πλούτου και στη συνέχεια θα μοιράζει τον πλούτο σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες.

Είναι καθαρό ότι από τη Δευτέρα θα χρειαστεί να δοθούν σοβαρές μάχες, να γίνουν πολύ σκληροί αγώνες για να μπορέσει ο λαός να σταθεί όρθιος.
Και ο μόνος τρόπος για να είναι αυτοί οι αγώνες αποτελεσματικοί είναι να έχουν ορίζοντα την ριζική ανατροπή. 

Ο μόνος τρόπος είναι να δει ο ταξικός αντίπαλος ότι ο λαός δεν δέχεται πια το παραμύθι ότι δεν υπάρχει ζωή εκτός καπιταλισμού.
Να δει τη σπίθα της ανατροπής στην καρδιά του λαϊκού κινήματος.

Να δούν όλοι ότι ο λαός έχει στρέψει σοβαρά το βλέμμα του προς το ΚΚΕ και το όραμά του και είναι αποφασισμένος να δώσει τη μάχη με αποφασιστικότητα και πίστη στη δύναμή του.

Αν θέλουμε να αντικρίσουμε άμεσα την πιθανότητα μιας καλύτερης ζωής πρέπει να πείσουμε τον αντίπαλό μας ότι είμαστε σαν λαός έτοιμοι να απομακρυνθούμε επιτέλους από την ακτή του καπιταλισμού.

Αν θέλουμε να βγάλουμε τον ήλιο μέσα από το βούρκο του εφικτού πρέπει να σταματήσουμε επιτέλους να φοβόμαστε να τον κοιτάξουμε κατάματα.


Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015

"Επαναστάτες" με διαγωγή κοσμιωτάτη

"Έπρεπε να πάμε στις διαπραγματεύσεις με απειλή ρήξης και όχι καλή τη πίστει..." είπε ο Στ.Σταυρόπουλος, τέως ΣΥΡΙΖΑ και νυν ΛΑΕ.

Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο, τότε που ο Στάθης έβγαζε πύρινους λόγους υπέρ του βομβαρδίζοντας το ΚΚΕ, πήρε την κυβερνητική εξουσία υποσχόμενος ότι δεν θα πάει σε "ρήξη" με τους εταίρους.
Και τότε αυτό το έλεγαν όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το έλεγαν και οι τωρινοί "προεδρικοί" του ΣΥΡΙΖΑ 1 αλλά και η Αριστερή πλατφόρμα που ΄μετατράπηκε σε ΣΥΡΙΖΑ 2- ΛΑΕ.

Πως λοιπόν θα προχωρούσε η κυβέρνηση σε "ρήξη", ενώ είχε δώσει διαβεβαιώσεις και στο συντηρητικό κομμάτι των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σε επιχειρηματίες και ομίλους  που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν υπάρχει περίπτωση ρήξης με την ΕΕ;

"Δεν καταλάβατε" λέει ο Σ.Σταυρόπουλος της ΛΑΕ. "Άλλο ρήξη και άλλο απειλή ρήξης..."
Θα απειλούσαν δηλαδή ότι θα πήγαιναν σε ρήξη αλλά τελικά δεν θα την έκαναν!
Καταπληκτική και ειλικρινής ξεκάθαρη στάση.

Η αλήθεια είναι ακριβώς έτσι. Κι αυτό γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ 1 και ο ΣΥΡΙΖΑ2 δηλ. η ΛΑΕ δεν πιστεύουν και δεν θέλουν τη ρήξη.
Γιατί βέβαια όταν μιλάμε για ρήξη ένα και μόνο περιεχόμενο μπορούμε να της δώσουμε.
Αυτό της ρήξης στο επίπεδο της οικονομίας και του πλούτου, δηλαδή στο ποιος έχει τα κλειδιά της παραγωγής, ποιος  αποφασίζει το πως παράγεται ο πλούτος και με βάση ποιες ανάγκες και το ποιος ιδιοποιείται αυτό τον πλούτο.
Όλα τα άλλα είναι δήθεν "ρήξη" που φυσικά αφού δεν αγγίζει και δεν απειλεί την εξουσία δεν την φοβίζει καθόλου.
Το κεφάλαιο δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις ρήξεις στα λόγια. Ίσα-ίσα που τέτοιες δήθεν ρήξεις βοηθούν την εξαπάτηση του λαού αφού τονίζουν το "δημοκρατικό" προφίλ του καπιταλισμού.

Φυσικά και αυτή η "ρήξη" που δεν θα ήταν ακριβώς ρήξη αλλά "απειλή ρήξης" θα γινόταν από τα πάνω και χωρίς τη συμμετοχή του λαού.
Ο λαός έπρεπε να παραμένει εκτός παιχνιδιού, απλός παρατηρητής της βούλησης και των παιχνιδιών που θα έπαιζαν οι σωτήρες του.

Το που καταλήγουν όλες αυτές οι "επαναστατικές" λογικές με το λαό σιωπηλό στη γωνία το είδαμε.
Το 3ο μνημόνιο είναι πραγματικότητα και μιλάει από μόνο του.
Γιατί βέβαια ο μόνος που μπορεί να εγγυηθεί την έκβαση μιας ρήξης είναι ο ίδιος ο οργανωμένος λαός με την πίστη στο στόχο του, την αυτοθυσία του, τη δύναμη και την αποφασιστικότητα του αγώνα του.

Είναι περίεργο πως κάποιοι που θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς πιστεύουν ότι μπορούν να υπάρξουν κατακτήσεις που κερδίζονται χωρίς σκληρούς αγώνες με έξυπνες και "καλά προπαρασκευασμένες διαπραγματεύσεις" όπως προτείνει ο Στάθης της ΛΑΕ.

Τι είδους "αριστεροί" είναι άραγε αυτοί που πιστεύουν στην καλοσύνη του κεφαλαίου που τελικά κατανοεί το δίκιο του λαού και κάνει παραχωρήσεις σε καιρούς της σοβαρότερης κρίσης του καπιταλισμού , μιας κρίσης που   απειλεί και  τραντάζει τα θεμέλιά του;

Είναι αυτοί που έχουν τόση εμπιστοσύνη σ' αυτό το βάρβαρο σύστημα, που τελικά κρίνουν ότι δεν υπάρχουν και τόσο σοβαροί λόγοι να του κηρύξουν τον πόλεμο   και προτιμούν στο τέλος του δρόμου να το στηρίξουν και να καλέσουν το λαό να βάλει πλάτη στη σωτηρία του.

Εχουν όμως καμία σχέση όλοι αυτοί οι "φίλοι του λαού" με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζόμενων μετά την τόση δραματική ταλαιπωρία που έχουν υποστεί και τελικά έχουν κάποια σχέση με το όραμα ενός άλλου πραγματικά δίκαιου κόσμου;

Εχουν κάποια σχέση με τη θέση και την πρόταση του ΚΚΕ στο οποίο κάνουν συχνά πυκνά προτάσεις συνεργασίας με στόχο να μπερδέψουν ριζοσπαστικές συνειδήσεις και να κλέψουν την ψήφο τους;

Φυσικά όχι!
Το ΚΚΕ έχει μια ριζικά διαφορετική πρόταση.

Τη στιγμή που αυτοί προτείνουν την "παραγωγική ανασυγκρότηση" της οικονομίας (του καπιταλισμού), δηλ. το να κάνει ο λαός υπομονή και να βάλει πλάτη για να "ανασυγκροτηθεί" το κεφάλαιο και η κερδοφορία του, το ΚΚΕ προτείνει την ανατροπή αυτής της οικονομίας και στη θέση της τη Λαϊκή οικονομία με Λαϊκή Εξουσία, όπου τα πάντα θα σχεδιάζονται από τον ίδιο το λαό με βάση τις δικές του ανάγκες και όχι τις ανάγκες των κερδών των επιχειρήσεων.

Μια τέτοια πρόταση βέβαια, μια πραγματική πρόταση ρήξης δηλαδή, όχι μόνο δεν ενθουσιάζει τους "αριστερούς" και αντιμνημονιακούς της ΛΑΕ, αλλά προκαλεί και την αντίδρασή τους.
Πρόκειται λένε για μια μαξιμαλιστική πρόταση που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί.
Τι πίστη στις πραγματικές ανάγκες αλλά και τι εμπιστοσύνη στη  δύναμη του λαού που κατά τα άλλα αποθεώνουν!

Γιατί όμως τέτοιος ρεαλισμός από τη ΛΑΕ που άλλοτε πετάει στους ουρανούς των ηρωικών αγώνων του ΕΑΜ και άλλοτε σέρνεται στο βούρκο του εφικτού;

Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Π.Λαφαζάνης σε αυστριακή εφημερίαδα:
«Δεν είμαστε μανιακοί της ρήξης» είπε...

Ε, καλά...μην κάνετε έτσι...
Δε σας είπαμε κι επαναστάτες...

Ενας καλός επίδοξος διαχειριστής οφείλει προ πάντων να δείχνει καλή διαγωγή.

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Αναισθητικό στην κρεμάλα και παυσίπονο στη μαχαιριά

Τι υπόσχονται οι δύο μνηστήρες της κυβέρνησης και οι επίδοξοι πρόθυμοι συνεργάτες τους;
Μήπως έστω μια μικρή ή και μηδαμινή αύξηση αποδοχών;
Μήπως κάποια διόρθωση στις λεηλατημένες συντάξεις;
Μήπως κάποια βάσιμη ελπίδα, αφού η λέξη βεβαιότητα έχει τεθεί κυριολεκτικά εκτός νόμου, ότι θα βελτιωθούν πρός τα κάτω τα ποσοστά ανεργίας και έστω κάποιοι ελάχιστοι θα βρούν μόνιμη και σταθερή δουλειά;
Μήπως κάποια έστω και ελάχιστη μείωση στη φορολογία των νοικοκυριών και των φτωχών ανθρώπων;
Μήπως εξασφάλιση δωρεάν Υγείας και Παιδείας;
Μήπως κάποιος έστω και γενικά και αόριστα υποσχέθηκε πως έρχονται "καλύτερες μέρες"

Τίποτα από όλα αυτά.
Εντελώς τίποτα!

Αυτά που ξέραμε παλιά με τα περίφημα "θα" έχουν τελειώσει.
Το σύστημα αυτό και τα κόμματα που το εκπροσωπούν δεν είναι σε θέση να υποσχεθούν ούτε στα ψέμματα!

Αυτό άλλωστε δείχνει και πιο πολύ από όλα ότι ο κόσμος του καπιταλισμού έχει τελειώσει αφού δεν μπορεί να δώσει τίποτα περισσότερο από δυστυχία.

Το μόνο που υπόσχονται είναι η σταθερότητα.
Αλλά όχι σταθερότητα στο δικαίωμα στη δουλειά, για όσους έχουν ακόμα δουλειά, ή σταθερότητα σε μισθούς και δικαιώματα, αλλά σταθερότητα στην τήρηση κατά γράμμα των όρων των μνημονίων, σταθερότητα στην εξαθλίωση και τη λεηλασία της ζωής μας.

Το μόνο που με θράσος ψελλίζουν και περιφέρουν ως "δώρο" είναι τα δήθεν παράλληλα προγράμματα υλοποίησης του μνημονίου, που όπως είπε ο κ.Σκουρλέτης θα κάνουν το μνημόνιο και την εφαρμογή του ανώδυνα...

Με απλά λόγια μας υπόσχονται αναισθητικό στην κρεμάλα και παυσίπονο στη μαχαιριά.
Μας υπόσχονται μεταξωτό μαύρο μαντήλι για το κλείσιμο των ματιών και ωτοασπίδες την ώρα της εκτέλεσης.

Και για να τα δεχτεί αυτά τα "δώρα" ο λαός, όλα τα κόμματα του συμβιβασμού, από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και την ΛΑΕ κάνουν ό,τι μπορούν ο καθένας με τον τρόπο του για να εγκλωβίσουν σε ψεύτικες δήθεν λύσεις αυτούς που υποφέρουν, κάνουν ό,τι μπορούν για να διαμορφώσουν μια συνείδηση απογοήτευσης, συμβιβασμού και ήττας αντί για συνείδηση μάχης, συνείδηση αποφασιστικότητας αγώνα και πίστης στη δύναμή μας που έχουμε ανάγκη.

Όλοι μαζί κάνουν ό,τι μπορούν για να υποτιμήσουν τη δύναμη ενός λαού, να υποβαθμισουν και να γκρεμίσουν  τις ελπίδες και τα όνειρά του.

Κι ομως υπάρχει άλλος δρόμος.
Αρκεί να καταλάβει ο λαός πως αυτός γράφει με τη δράση του την ιστορία.
Αυτός το έκανε πάντα κι αυτός θα το κάνει και τώρα.
Αρκεί να σκεφτεί πως είναι ντροπή για αυτούς που με τα χέρια τους δημιουργούν τη ζωή κάθε μέρα να δέχονται αυτή η ζωή να γίνεται κάθε μέρα όλο και χειρότερη, να γίνεται δηλαδή κουρέλι στα χέρια των διαχειριστών μιας σάπιας εξουσίας.
Να καταλάβουμε πως είναι ντροπή να μην υπάρχει καν το δικαίωμα στη δουλειά, πως είναι ντροπή η πείνα και η δυστυχία στον αιώνα των μεγάλων αλμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας, πως είναι ντροπή τη στιγμή που μας ζητάνε να τους δώσουμε το δικαίωμα να γδάρουν κι άλλο τη ζωή μας, ένα μάτσο εισηγμένες επιχειρήσεις να αυξάνουν δύο και τρεις φορές τα κέρδη τους.

Είναι σίγουρο ότι οι πιο πολλοί έχουν καταλάβει ότι αυτός ο τόπος έχει άπειρο πλούτο. Κι ακόμη περισσότερο πλούτο έχουν μέσα τους οι άνθρωποι αν μπορούσαν   να αφεθούν ελεύθεροι να αναπτύξουν τις άπειρες δυνατότητές τους για το καλό της κοινωνίας και όχι των κερδών λίγων.

Και σ'αυτές τις εκλογές δίνεται μια ευκαιρία να πούμε όχι στον ακρωτηριασμό της ζωής μας.
Να πούμε ΝΑΙ στη ζωή, να πούμε ΝΑΙ σε έναν καλύτερο κόσμο χωρίς φτώχεια, χωρίς δυστυχία, χωρίς πολέμους και πνιγμένα παιδάκια.

Κι αυτό  το ΝΑΙ λέγεται με έναν και μόνο τρόπο.
Με ψήφο στο κόμμα των αγώνων με πρωταγωνιστή ένα λαό που κοιτάζει με θάρρος προς τον ορίζοντα της δικής του εξουσίας.
Με ψήφο στο ΚΚΕ.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Τί άλλο;

Στις ξαφνικές εκλογές του Σεπτέμβρη σίγουρα παίζονται πολλά.

Υπάρχει όμως κάτι που σίγουρα δεν παίζεται και που δεν είναι άλλο από το ποια κυβέρνηση θα έχουμε και ποια πολιτική θα εφαρμόσει αυτή η κυβέρνηση την επόμενη μέρα.
Όποιος κι αν είναι ο νικητής μπορούμε με ευκολία να προβλέψουμε το τι θα κάνει.
Αν είναι νικητής ο ΣΥΡΙΖΑ, θα νομοθετεί αυτός και θα υπερψηφίζει η ΝΔ όπως έγινε και στην περίπτωση του 3ου μνημονίου. Αν είναι νικητής η ΝΔ, θα νομοθετεί αυτή και θα υπερψηφίζει όπου χρειαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι τα 2 κόμματα και η "παρέα" τους(ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κλπ) είναι ίδια κόμματα. Έχουν τις    ιδιαιτερότητες τους αλλά και διαφορές στα προγράμματά τους ανάλογα με το ποιες ομάδες της αστικής τάξης και ποιές ομάδες συμφερόντων βρίσκονται στο πλευρό τους ή πίσω τους.
Οι διαφορές αυτές όμως δεν κρύβουν τίποτα το καλό για το λαό.

Το γεγονός οτι ουδείς στην ΕΕ ανησυχεί για το αποτέλεσμα των εκλογών αποδεικνύει τον παραπάνω συλλογισμό.

Αυτό που παίζεται λοιπόν είναι το πόσο δυνατός θα είναι ο λαός, ποιος θα σταθεί στο πλευρό του , ποιος θα οργανώσει τον αγώνα του και τελικά ποιος θα κρατήσει ζωντανό το όραμά του για έναν άλλο ανθρώπινο κόσμο.


Τι θα κάνουμε λοιπόν στις εκλογές που έρχονται;

1. Θα τιμωρήσουμε όσους έφεραν μνημόνια και τσάκισαν τη ζωή μας;
2.Θα πουμε τελικά ΟΧΙ στα μνημόνια παλιά και νέα; Θα πουμε ΟΧΙ στη νεα θύελλα μέτρων;
3.Θα εκφράσουμε την αηδία μας σε όσους μας είπαν ψέματα ή μας κορόιδεψαν σκορπίζοντας ψεύτικες ελπίδες κι ας έχουν αλλάξει κόμματα κι ονόματα(ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΕ κ σία);
4.Θα δηλώσουμε ότι θα δώσουμε παρόν στους αγώνες που θα έρθουν γιατί ό,τι κερδήθηκε και ό,τι κερδίζεται κερδίζεται μόνο με αγώνες;
5.Θα καταδικάσουμε όσους δούλευαν τον κόσμο με το "η Ευρώπη αλλάζει", όσους θόλωναν τα νερά κι αθώωναν τους "ευρωπαίους εταίρους" και την ΕΕ; Όσους δήλωναν ότι εγγυώνται μια "δίκαιη συμφωνία";
6.Θα απαξιώσουμε όσους απαξίωναν 25 χρόνια το όνειρο μιας άλλης κοινωνίας και τις κατακτήσεις των τ.σοσιαλιστικών χωρών παρά τις μεγάλες αδυναμίες και χειροκροτούσαν τη λάμψη του καπιταλισμού στην ΕΕ;
7.Θα πουμε ότι θέλουμε ν'αλλάξει ο κόσμος; Ότι ονειρευόμαστε για μας και τα παιδιά μας έναν κόσμο όμορφο, δίκαιο και ειρηνικό χωρίς πολέμους, φτώχεια και πνιγμένα παιδάκια στις ακτές των νησιών μας;

Αν δε θέλουμε να πούμε τίποτα, τότε απλά θα πάμε και θα ψηφίσουμε ό,τι νάναι με πρόχειρα "κριτήρια" υποβιβάζοντας το επίπεδο της πολιτικής συζήτησης και σκέψης και υποτιμώντας την σοβαρότητα της κατάστασης.
Αυτό ακριβώς θέλει να κάνουμε η αστική προπαγάνδα και ο ταξικός μας εχθρός.

Αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε και να δώσουμε πραγματικό νόημα στην ψήφο μας,
ε τότε τι άλλο...

Μόνο Κ Κ Ε !!!

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Τι θέλουμε και τι θέλουν; - Πείθει το ΚΚΕ;

Ένα από τα βασικά ερωτήματα που μπαίνει και σ'αυτές  τις εκλογές για το ΚΚΕ είναι αυτό:

"Γιατί δεν πείθει πιο πολλούς το ΚΚΕ;"
"Γιατί δεν βρίσκει τον κατάλληλο τρόπο να μιλήσει στο λαό και τους εργαζόμενους και εξακολουθεί να έχει "αντιγοητευτικό" λόγο;

Αυτό που λένε βέβαια είναι ένα ερώτημα πονηρό. Ένα ερώτημα που ακούγεται και από τους "ειδικούς" των καναλιών  που το διοχετεύουν έντεχνα, και από καλοπροαίρετους ανθρώπους του λαού που το επαναλαμβάνουν περνώντας το φυσικά από τα δικά τους φίλτρα, τις δικές τους αγωνίες και το δικό τους πόνο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι  ο λαός  βαθιά μέσα του νοιώθει και αντιλαμβάνεται ότι το δυνάμωμα του ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να είναι υπέρ του.
Ενας κόσμος επομένως που θεωρεί τον εαυτό του ριζοσπαστικότερο από τη μεγάλη μάζα θα ήθελε να είναι το ΚΚΕ ισχυρότερο, παρ'όλα αυτά όμως δεν κάνει το βήμα γιατί όπως λέει, το ΚΚΕ  "δεν τον πείθει".
Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται όμως αυτός ο κόσμος είναι το τι ακριβώς σημαίνει το περίφημο "δεν πείθει το ΚΚΕ".
Δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς ζητάει από το ΚΚΕ "η άποψη" που θέλει να βρει το κόμμα της εργατικής τάξης έναν "πιο γοητευτικό λόγο".
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αδυναμίες στο λόγο του ΚΚΕ που μπορούν να βελτιωθούν. Φυσικά και υπάρχουν και μάλιστα είναι πιθανό τα περιθώρια βελτίωσης να είναι πολύ μεγάλα.

Όμως τι είναι αυτό που  λέει αυτή η άποψη στην ουσία της;

Ας αναρωτηθούμε πριν ξεκινήσουμε τη σκέψη μας.
Μήπως αυτό που ζητάνε από το ΚΚΕ, είτε πονηρά είτε καλοπροαίρετα είναι να πει ψέματα στο λαό όπως όλοι οι υπόλοιποι; 
Γιατί η αλήθεια είναι ότι αυτό που λέει το ΚΚΕ είναι πράγματι δύσκολο αλλά εφικτό και πραγματοποιήσιμο. Αυτό που λένε όλοι οι άλλοι όμως είναι ψέμα και απάτη!


Ας το δούμε με τον πιο απλό που μπορούμε:
Η πολιτική και επομένως όλες οι πολιτικές προτάσεις ακουμπάνε πάνω στην οικονομία. Το έχουμε πει πως μπροστά πηγαίνει πάντα το άλογο και όχι το κάρο.

Αυτή τη στιγμή λοιπόν, στο επίπεδο της οικονομίας, όλες οι προτάσεις διεξόδου που υπάρχουν, με όποιο τρόπο κι αν παρουσιάζονται, είναι οι εξής δύο και μόνο:
1.Η σωτηρία της οικονομίας του καπιταλισμού, δηλαδή των κερδών των επιχειρήσεων στην πλάτη του λαού, δηλαδή η εξασφάλιση της συνέχισης της εκμετάλλευσης, δηλαδή η δικτατορία του κεφαλαίου και η βαρβαρότητα που συνεπάγεται.

2.Η ανατροπή της οικονομίας αυτής και η εφαρμογή μιας άλλης λαικής οικονομίας με κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό με γνώμονα τις διευρυμένες ανάγκες του λαού, δηλαδή την ανθρώπινη ευτυχία.

Η 1η πρόταση εκφράζεται με διάφορους τρόπους από όλα τα μνημονιακά ή κρυφομνημονιακά κόμματα, από τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κλπ. μέχρι τη ΛΑΕ και τη Χ.Α.

Αυτό ακριβώς ζητάει η πρόταση που λέγεται "παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας του τόπου" που κάνει πως ξεχνάει ότι αυτή η οικονομία δεν είναι "του τόπου" συνολικά αλλά των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και των ιδιοκτητών τους που έχουν την εξουσία.
Αυτή η πρόταση επομένως , είτε προβάλλεται από την υπεύθυνη ΝΔ, είτε από τον δήθεν εκβιασμένο "αμάρτησα για το παιδί μου" ΣΥΡΙΖΑ, είτε από το "νοικοκύρικο" Ποτάμι, είτε από τη ΛΑΕ που μιλάει ακόμη και για "ορίζοντα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού"-αφού πρώτα κάνουμε θυσίες για να σωθεί και στηριχθεί στα πόδια του ο καπιταλισμός(!!!)-, είτε από τους δολοφόνους της Χ.Α. που παριστάνουν πως δεν ξέρουν ότι εντός ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει "επιστροφή στην εθνική παραγωγή", έχει το ίδιο ζητούμενο:
Να βάλει πλάτη ο λαός για να σωθεί η οικονομία του καπιταλισμού και  να σταθουν στα πόδια τους οι επιχειρήσεις και τα κέρδη τους  πατώντας πάνω στη ζωή μας.
Όπως είναι φανερό, από τη στιγμή που όλοι οι παραπάνω "φίλοι του λαού" έχουν το ίδιο ευαγγέλιο, τη σωτηρία της "οικονομίας του τόπου", μπορούν μια χαρά να κάνουν "ρεαλιστικές προτάσεις", να συνεργαστούν μεταξύ τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πράγμα που άλλωστε έχει αποδειχτεί ήδη.

Πάμε τώρα στο "αντιγοητευτικό" ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ  λέει ξεκάθαρα πως λύση "υπέρ του λαού" που να έχει σαν προαπαιτούμενο τη σωτηρία των κερδών, λύση υπέρ του εργαζόμενου που απαιτεί την αποτελεσματικότερη εκμετάλλευσή του, την υποταγή και τη λεηλασία του, απλά δεν υπάρχει.

Όπως πάντα έλεγε την αλήθεια στο λαό, έτσι και τώρα του λέει πως ο μόνος δρόμος γι αυτόν είναι μια άλλη οικονομία.
Εκείνη η οικονομία όπου οι χάρτες της παραγωγής σχεδιάζονται από το λαό για το λαό, αφού φυσικά πρώτα περάσουν τα εργαλεία της παραγωγής στα χέρια του.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι λοιπόν κάθονται κάτω, σχεδιάζουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους την παραγωγή και οι ίδιοι μοιράζονται τον πλούτο που παράγουν.
Άλλη πολιτική σημαίνει άλλη οικονομία.

Άλλωστε αυτό ακριβώς είναι η Δημοκρατία. Να έχει το δικαίωμα ο λαός να αποφασίζει για τα μεγάλα και τα σπουδαία. Και αυτά δεν είναι το ποιος θα τον κοροϊδεύει καλύτερα ή θα τον εκμεταλλεύεται  αποτελεσματικότερα, αλλά να αποφασίζει πως θα παράγεται και πως θα μοιράζεται ο πλούτος για λογαριασμό του.
Αλλιώς θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι μόνο κυρίαρχος δεν είναι.

Σ' αυτή την λαϊκή οικονομία, η ανθρώπινη ευτυχία δεν θα προκύψει ως αποτέλεσμα. Η ικανοποίηση των όρων της ανθρώπινης ευτυχίας είναι ο καθημερινός δρόμος της οικονομίας.

Τι λένε λοιπόν στο ΚΚΕ;
Του λένε πολύ απλά:
Μα γιατί δεν λέτε κι εσείς ένα ψέμα;
Γιατί δεν βρίσκετε έναν ωραίο γοητευτικό και πιασάρικο τρόπο να πείτε κι εσείς το ψέμα πως υπάρχει λύση για το λαό χωρίς να θίγετε την εξουσία των επιχειρήσεων και των μεγάλων ομίλων;
Γιατί δεν χαϊδεύετε αυτιά αφού ο λαός το έχει ανάγκη;
Γιατί δεν του δίνετε μια ψεύτικη ελπίδα παρασύροντάς τον στον εφησυχασμό, ότι μπορεί να υπάρξει λύση μέσω εκλογών, κι ας αποδείχτηκε το αντίθετο;
Γιατί δεν κάνετε, πηγαίνοντας από την οικονομία στην πολιτική, μια πρόταση συνεργασίας με κάποιον με κάπως "παρόμοια" πρόταση, δίνοντας έτσι ελπίδα στο λαό χωρίς να τον βάζετε μπροστά στην ταλαιπωρία της οργάνωσης και της πάλης για την ανατροπή;

Μα πολύ απλά δεν το κάνουμε πρώτον γιατί δεν υπάρχει καμιά τέτοια ειλικρινής "παρόμοια"  πρόταση, και δεύτερο γιατί δεν γίνεται να κυβερνήσεις τον καπιταλισμό, δεν γίνεται να καβαλήσεις στη ράχη του τίγρη, να είσαι δηλαδή διαχειριστής των συμφερόντων των καπιταλιστών προς όφελος του λαού.

Αν το ΚΚΕ έβρισκε αυτό τον "γοητευτικό" τρόπο, αν πρόδιδε το λαό και δεχόταν συνεργασία με κάποιον από αυτούς που τάζουν "παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας", θα ήταν σαν να πρότεινε να ανακατέψουμε νερό με πετρέλαιο για να σβήσουμε τη φωτιά.
 Τι αισχρή κοροϊδία!

Μας ζητάνε να προτείνουμε στο λαό να προσπαθήσει να νικήσει αυτούς που του κήρυξαν τον πόλεμο, όχι πολεμώντας τους με τη δική του στρατηγική, αλλά βοηθώντας τον εχθρό του να επιβιώσει!

"Μα είναι ο λαός έτοιμος για κάτι τέτοιο" μας λένε κάποιοι; Μέχρι τότε τι κάνουμε;
Αν ο λαός δεν είναι έτοιμος, τότε πρέπει να προετοιμαστεί μέσα από τους καθημερινούς αγώνες, να συγκρουστεί και να σκληρύνει το πετσί του μέσα από την τριβή στην πάλη για τα καθημερινά μικρά και μεγάλα προβλήματα, να κερδίσει άμεσα μια άλλη μαχητική συνείδηση νίκης και όχι να κρυφτεί πίσω από μια ψεύτικη λύση που θα τον πάει ακόμη πιο πίσω σε μια συνείδηση υποχώρησης και ηττας.

Αυτό ακριβώς κάνει το ΚΚΕ. Προτείνει στο λαό να οργανωθεί, να πιστέψει και να παλέψει σήμερα για το μεροκάματο, για τη ζωή του και τα απλά και καθημερινά και έτσι να προετοιμαστεί να δώσει μάχη για τα μεγάλα και τα σπουδαία, όπως είναι η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από την ΕΕ, με ορίζοντα τη δική του εξουσία.


Ας είμαστε καθαροί λοιπόν.
Αυτό που ζητάνε από το ΚΚΕ δεν είναι ένας άλλος πιο γοητευτικός λόγος. 
Είναι μια άλλη πρόταση αντίθετη με αυτήν που προτείνει με καθαρότητα τώρα.
Του ζητάνε να θολώσει τα νερά και να μπερδέψει το λαό όπως κάνουν οι άλλοι.
Του ζητάνε "να αφήσει στην άκρη τις ανατροπές κι αυτά που δεν γίνονται", τις κοινωνικές ιδιοκτησίες κι όλα αυτά τα υπερβολικά  και να προτείνει κάτι πιο "εφικτό", μια λύση εντός κελιού, εντός καπιταλιστικού πλαισίου που να ακούγεται και πιο ωραίο, αλλά κυρίως που να μην θίγει την εξουσία.
Του ζητάνε να αντιμετωπίσει την πολιτική σαν καταναλωτικό προϊόν, να δει τι λείπει από το ράφι, να κάνει "μια έρευνα αγοράς", να διαπιστώσει τι έχει ανάγκη να ακούσει ο λαός και να του προτείνει κάτι ευχάριστο αλλά σάπιο.

Του ζητάνε να υποτιμήσει το λαό, να χαμηλώσει το μεγαλείο της δύναμης που ξέρει πως κρύβει μέσα του ο λαός τιμωρός κι ανατροπέας και να τον σπρώξει μακριά από τους αγώνες στο βάλτο του συμβιβασμού και της υποταγής.

Το ΚΚΕ έχει αυτή την τεράστια διαφορά με όλους τους άλλους.
Πιστεύει στο λαό.
Πιστεύει στην τεράστια δύναμη και το θαύμα που κρύβει μέσα στο DNA του και που έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι μπορεί τα πάντα.

Εμείς σαν κομμουνιστές συγκλονιζόμαστε από το πιο υπέροχο όραμα ενός άλλου κόσμου, που χωρίς αμφιβολία θα τραντάξει με σεισμούς γιγάντιων τεκτονικών διαστάσεων την ιστορία. Συγκλονιζόμαστε και παλεύουμε κάθε στιγμή για την ώρα που θα περάσουμε από την "προϊστορία του ανθρώπου" που είμαστε τώρα, στην ιστορία του ανθρώπου και το πεδίο της ανάπτυξης των απεριόριστων δυνατοτήτων του.
Τι πιο υπέροχο και πραγματικά γοητευτικό απ' αυτό;

Όμως πρώτα απ'όλα είμαστε και ρεαλιστές.
Μόνο που ο δικός μας ρεαλισμός ακουμπάει και στην επιστημονική μας θεωρία, και στους αγώνες του χθες που διψάνε για δικαίωση, και στους καθημερινούς αγώνες και την ταξική πάλη του τώρα, αλλά και στα γλέντια και τους κυκλωτικούς χορούς που ήδη έχουν στηθεί στο αύριο τη μέρα της νίκης.

Εμείς οι κομμουνιστές θυμώνουμε κι εξοργιζόμαστε κάθε μέρα που ο ερχομός αυτού του κόσμου αργεί.
Δε γίνεται λοιπόν να βοηθήσουμε να αργήσει κι άλλο.

Δεν γίνεται το ΚΚΕ να πει ψέματα στο λαό.
Δεν γίνεται να βάλει σε κίνδυνο την ύπαρξή του, την ιστορία του και το όραμά του.

Οφείλουμε με κάθε τρόπο, από τον πιο υπέροχα γοητευτικό μέχρι τον πιο σκληρό και ρεαλιστικό, να πούμε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια:

Θέλουμε μια άλλη πολιτική και μια ζωή που μας αξίζει;
Τότε πιστεύουμε, οργανωνόμαστε και παλεύουμε για μια άλλη οικονομία.

Τη δική μας οικονομία!

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Υποψήφιος με το ΚΚΕ στη Β'Αθηνών!


Στις εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη θα είμαι υποψήφιος με το ΚΚΕ στη Β' Αθηνών!
Μεγάλη η τιμή και η χαρά για μένα να βρίσκομαι στους συνδυασμούς του κόμματος που ξέρει πρώτα από όλα καλά ένα πράγμα:
Να δίνει το αίμα του σε κάθε δύσκολη στιγμή της ιστορίας.

Το ΚΚΕ δε ζητάει απλά την ψήφο μας. Ζητάει να σηκωθούμε και να παλέψουμε μαζί του και δίπλα του για ν' αλλάξουμε τον κόσμο.

Ας σκεφτούμε λοιπόν απλά:
1.Ποιος είπε μόνο την αλήθεια με όποιο κόστος; Ποιοί κορόιδεψαν ανοιχτά όλα αυτά τα χρόνια παίζοντας με τον πόνο και την ελπίδα μας;
2.Τι υπόσχονται όλοι αυτοί που έφεραν μνημόνια και φτώχεια; Μήπως κι άλλη φτώχεια κι ύστερα κι άλλη φτώχεια για το καλό μας;
Το ΚΚΕ υπόσχεται απλά σκληρούς αγώνες για μια καλύτερη ζωή. Υπόσχεται αγώνες για έναν καλύτερο κόσμο, έναν ανθρώπινο κόσμο! 
Υπόσχεται πως αν ο λαός πιστέψει στη δύναμή του και ακολουθήσει το δρόμο αυτό, αυτός ο νέος κόσμος της δικής μας εξουσίας είναι εδώ, στο πλάι μας. Περιμένει και το δικό μας χέρι για να γεννηθεί.
3.Ποιος είναι αυτός που μπορεί να εγγυηθεί την πραγματοποίηση αυτών των αγώνων; Αυτός που σίγουρα θα μπει μπροστά ΜΕ ΚΆΘΕ ΘΥΣΊΑ; Μήπως το ΚΚΕ;

Με το ΚΚΕ λοιπόν!

Για να ονειρευτούμε ξανά μια καλύτερη ζωή με τη δική μας σφραγίδα κι εξουσία. Με το λαό στο τιμόνι χωρίς λαμπερούς και "φωτισμένους" σωτήρες.
Γιατί ο κόσμος πρέπει να αλλάξει και θα τον αλλάξουμε εμείς.
Για να δώσουμε ξανά το μέλλον που αξίζει στα παιδιά μας, αυτό το μέλλον που μας κλέβουν ύπουλα κάθε μέρα.
Γιατί η ζωή είναι όμορφη και είναι δική μας.
Πιστεύουμε στη δύναμή μας, οργανωνόμαστε στα σωματεία μας, παλεύουμε και κερδίζουμε τη ζωή μας!

Καλώ τους φίλους να σκεφτούν και να δώσουν δύναμη στο ΚΚΕ.
Να δώσουν δύναμη στον αγώνα μας!

Ο κόσμος που υποσχόμαστε κι οραματιζόμαστε υπάρχει!
Ας πιστέψουμε λοιπόν σ'αυτόν κι ας  του δώσουμε σώμα, ζωή και ανάσα.

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Ανορθόγραφο μνημόνιο

Από τις προηγούμενες εκλογές του Ιανουαρίου ήταν φανερή η επιθυμία του συστήματος.
Οι "αγορές", η οικονομία και το "καλό του τόπου" απαιτούσαν σταθερότητα.
Σταθερότητα στη λεηλασία του λαού, στην εφαρμογή όλο και σκληρότερων μέτρων για να ανακάμψει "η οικονομία μας", δηλαδή η οικονομία των κερδών των επιχειρήσεων, με λίγα λόγια σταθερότητα στην εκμετάλλευση.

Ο δρόμος της "σταθερότητας", για να έχει η πραγματική εξουσία το κεφάλι της ήσυχο, περνούσε από την εθνική συνεννόηση, από την συναίνεση των μεγάλων κομμάτων για το καλό της πατρίδας.

Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές, έκανε αμέσως και χωρίς καθυστερήσεις κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ και οι πολλοί κατάλαβαν πως η μεγάλη "εθνική συνεννόηση"(ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ) δεν χρειάστηκε.

Αυτό που δεν κατάλαβαν ήταν πως η μεγάλη "εθνική συνεννόηση" δεν χρειάστηκε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο ίδιος η "εθνική συνεννόηση".
Κι αυτό, γιατί πίσω από κλειστές πόρτες, είχε ήδη δώσει διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να απειλήσει την κοινωνική ειρήνη, ούτε να διαρρήξει τον "κοινωνικό ιστό".
Θα βάδιζε με ασφάλεια για το σύστημα στο δρόμο της ταξικής συνεργασίας γεμίζοντας, το μυαλό των καλοπροαίρετων απλών ανθρώπων με φούμαρα ότι δήθεν υπήρχε ένα  κοινό "καλό της πατρίδας", ένα κοινό κοινωνικό συμφέρον, και για τους φτωχούς που υπέφεραν και για τους πλούσιους που κολυμπούσαν στις σαμπάνιες της χλιδής και της εκμετάλλευσης φορτώνοντας το λογαριασμό στο λαό.

Η πραγματικότητα απέδειξε το παραπάνω με τον πιο τρανταχτό τρόπο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε δεσμευτεί, δεν προχώρησε σε καμία ρήξη, δεν κατάργησε κανένα νόμο των προηγούμενων μνημονίων, και τελικά "για το καλό του τόπου", και της μεγάλης επιχειρηματικότητάς του, υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο.

Μόνο που τότε προέκυψε η ανάγκη δημιουργίας αναχώματος προς την πλευρά του ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ είχε επιβεβαιωθεί με τον πιο τραγικό τρόπο αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, παλιός και νέος, ΣΥΡΙΖΑ1 και ΣΥΡΙΖΑ2,  όπως είχε πει επί λέξει το ΚΚΕ από πριν, είχε "συνεχίσει από κει που σταμάτησε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ".
Η "αριστερή πλατφόρμα", το αριστερό άλλοθι δηλαδή της κυβέρνησης του 3ου μνημονίου, διαφώνησε έστω και αργά και η κυβέρνηση φάνηκε προς στιγμή να βρίσκεται σε κενό στήριξης.

Φυσικά κανένα κενό δεν υπήρξε στην πραγματικότητα.
Τη στήριξη που χρειάστηκε την έδωσαν αμέσως ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι αφού πλέον δεν υπήρχε καμιά ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στα κόμματα του Ευρωπαικού τόξου.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ2 αφου είχε κάνει ένα δυνατό σκρην για να περάσει το μνημόνιο, τώρα γύριζε σε σφιχτή άμυνα χτίζοντας άλλο ένα "αριστερό" τείχος, μην τυχόν και υπάρξει ροή προς το ΚΚΕ και τις σκέψεις ανατροπής.

Το σύστημα για άλλη μια φορά παρακολούθησε με ικανοποίηση τους παίκτες του να παίζουν με απόλυτη επάρκεια ο καθένας το ρόλο του.
Όπως είχε πει άλλωστε κι ένας μεγάλος δικός τους άνθρωπος, "υπάρχει μια αριστερά που είναι πιο χρήσιμη από τη δεξιά"...

Σαν δυο χέρια του ίδιου σώματος , και του ίδιου κόμματος, οι "πρώτη φορά Αριστερά" κυβερνήτες (και υπουργοί) του καραβιού της καπιταλιστικής οικονομίας, έκαναν για λογαριασμό του συστήματος τη δουλειά και την έκαναν καλά.
Οδήγησαν το πλοίο στα νερά ενός τρίτου σκληρού μνημονίου σε συνέχεια των άλλων δύο κάτω από  τα χειροκροτήματα των ευρωπαίων εταίρων, αφήνοντας με το στόμα ανοιχτό όσους πίστεψαν στις αυταπάτες που πουλούσαν, ότι μπορούσε να βρεθεί  λύση υπέρ του λαού στις διαπραγματεύσεις με τους δημίους του, διαπραγματεύσεις που φυσικά έγιναν μακριά από το λαό, τις ανάγκες και τους πόθους του.
Όσο κι αν προσπαθούν τώρα μέσα από μελοδραματικές ή ηρωικές διηγήσεις να θολώσουν το νερό,  η αλήθεια είναι ότι έπαιξαν το ρόλο της "εθνικής συνεννόησης" καλύτερα και πιο αποτελεσματικά κι από την ίδια την "εθνική συνεννόηση", τη συναίνεση δηλαδή ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι κλπ. που τότε το πιο πιθανό ήταν ότι θα συναντούσε αντιδράσεις.

Τώρα βέβαια και μετά την απογοήτευση που έσπειραν όλα όσα έγιναν, τα πράγματα και οι αριθμοί έχουν αλλάξει.
Αυτό που δεν έχει αλλάξει όμως είναι η ανάγκη του συστήματος για "εθνική συνεννόηση".

Διαβάζουμε στην Αυγή σε άρθρο του Α.Αναδρανιστάκη:
"Ο μεγάλος συνασπισμός είναι η βασική επιδίωξη του συστήματος, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΟΤΑΜΙ-ΠΑΣΟΚ, χωρίς τον Τσίπρα πρωθυπουργό. Αυτός είναι ο στόχος. Να κοπεί κατά το δυνατό η εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, να ψαλιδιστεί η διαφορά με τη ΝΔ και μετά να βγούνε όλοι με ένα στόμα και να πουν, ιδού, λοιπόν, ο λαός έδειξε το δρόμο, πάμε όλοι μαζί να σώσουμε την πατρίδα. Κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού, κυβέρνηση Φρανκενστάιν με ράμματα και βίδες. Το τέρας που θα κάνει μία και μόνη δουλειά: την κατά γράμμα εφαρμογή του Μνημονίου. Το τέρας θα κάνει τη δουλειά και το σύστημα θα κάνει τις δουλίτσες του."

Δεν είμαστε σίγουροι για το ποιο είναι το τέρας που λέει ο αρθρογράφος αλλά πάντως η δουλειά έχει ήδη γίνει και μάλιστα έχει αριστερές υπογραφές ανθρώπων που όπως αποδείχτηκε τίποτε το πραγματικά αριστερό δεν είχαν μέσα τους. 
Το άλλο σίγουρο είναι ότι οπωσδήποτε θα προκύψει κάποια κυβέρνηση συνεργασίας "μνημονιακών" κομμάτων στα οποία πλέον συμπεριλαμβάνεται βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το αν σ' αυτή την κυβέρνηση θα βρίσκονται ταυτόχρονα και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, έιναι μάλλον αδιάφορο επί της ουσίας.
Κι αυτό γιατί ακόμα κι αν λείπει π.χ. η ΝΔ από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και άλλων, θα υπάρχει πάντα η στήριξή της σε ότι χρειαστεί.

Το γελοίο της υπόθεσης είναι η αναφορά του Ανανδρανιστάκη, στην "κατα γράμμα εφαρμογή του Μνημονίου"... 
Αυτή είναι η κατάντια τους. 
Το μόνο που υπόσχονται είναι ότι αυτοί δεν θα εφαρμόσουν κατά γράμμα τη μνημόνιο!
Θα το εφαρμόσουν ανορθόγραφα την ώρα που θα σπρώχνουν τη ζωή μας στο γκρεμό "της παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου".
Το κακό είναι ότι δεν είμαστε καθόλου σίγουροι αν οι ανορθογραφίες απαιτήσουν  να αφαιρέσουν ή να προσθέσουν γράμματα, πράματα και θάματα...
Αυτό θα κριθεί από τις βουλές των κυρίων τους και από το ποιο θα είναι το "καλό του τόπου" που υπηρετούν όλοι τους.

Όλοι πλην ΚΚΕ φυσικά που ήταν το μόνο κόμμα που είπε την αλήθεια και μάλιστα με κόστος.

Τωρα η αλήθεια βρίσκεται γύρω μας παντού.
Ματωμένη μεν, αλλά ακόμη λαμπερή και κατακόκκινη.
Δύσκολη σαν τους αγώνες που πρέπει να γίνουν αλλά φωτεινή σαν τόν κόσμο των οραμάτων και των πόθων που πρέπει τώρα να ξυπνήσουν και να πάρουν ανάσα, σάρκα και οστά.

Η αλήθεια είναι γύρω μας παντού και ζητάει να την κοιτάξουμε στα μάτια χωρίς φόβο.

Μια αλήθεια όμορφη σαν τον καινούργιο κόσμο που περιμένει να του δώσουμε το χέρι για να έρθει όσο πιο γρήγορα γίνεται και να αλλάξει τα πάντα.

ShareThis