Θέλετε να μιλήσουμε για τον Σοσιαλισμό;

ΑΠΟ ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ


Γράφει ο Νίκος Μόττας* //


Την τελευταία 25ετία, μετά τη νίκη των αντεπαναστατικών δυνάμεων στην ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη, στο δημόσιο πολιτικό διάλογο κυριαρχεί ο αξιωματικός λόγος του τέλους «των ιδεολογιών και της ιστορίας». Πρόκειται για τον αξιωματικό εκείνο λόγο- τον τόσο βολικό για την κυρίαρχη αστική τάξη- που λέει σε γενικές γραμμές τα εξής: 1) ο σοσιαλισμός απέτυχε ανεπιστρεπτί, 2) ο καπιταλισμός είναι ο τελικός νικητής στη διαδοχή των κοινωνικο-οικονομικών μετασχηματισμών της Ιστορίας, 3) οποιαδήποτε κουβέντα για μια άλλη κοινωνία, με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής σε μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, είναι «εκτός πραγματικότητας» ή αποτελεί «ουτοπική φαντασίωση».


Συστατικό στοιχείο του παραπάνω αξιωματικού λόγου είναι ο αντικομμουνισμός, η προσπάθεια δαιμονοποίησης και κατασυκοφάντησης της Σοβιετικής Ένωσης και γενικότερα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που γνωρίσαμε τον 20ο αιώνα. Ένα φάντασμα πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια σοσιαλδημοκρατών, νεοφιλελεύθερων, ναζί και λοιπών αστικών δυνάμεων κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι στο δημόσιο διάλογο με κομμουνιστές. Είναι το φάντασμα της «Σοβιετίας»– του «ανελεύθερου», «σταλινικού», «αιμοσταγούς»,

Brexit, ώρα για σοβαρές σκέψεις

Μέχρι πριν από λίγες ώρες ελάχιστοι περίμεναν την επικράτηση του Brexit στο χθεσινό δημοψήφισμα στην Μ.Βρετανια.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιοι ήταν αυτοί οι ελάχιστοι, το τελικό αποτέλεσμα όμως ήταν διαφορετικό.
Το 52% των Βρετανών ψηφοφόρων αποφάσισαν έξοδο από την ΕΕ.

Έτσι μια μεγάλη συζήτηση ξεκινάει γύρω από το μέλλον της ΕΕ ή της "Ευρώπης" όπως λένε κάποιοι θολά βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι συμφέροντα τεράστιων μονοπωλίων, λαών, χωρών και των οικονομιών τους και μεγάλων ιμπεριαλιστικών μηχανισμών.

Επειδή είμαστε πράγματι σε "αχαρτογράφητα νερά" όπως λένε πολλοί από το πρωί σήμερα μετά το αποτέλεσμα, καλό είναι να είναι κανείς πολύ προσεκτικός στην ανάλυση που κάνει.

Για παράδειγμα τα "αριστερά" χαμόγελα για το brexit μόνο προχειρότητα δείχνουν για να μην πούμε τίποτα χειρότερο.
Ετσι κι αλλιώς αν κάτι μπορεί να ειπωθεί χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση και σκέψη είναι αυτό:
Για τους λαούς, τίποτα το καλό δεν μπορεί να έρθει από μόνο του ή από σπόντα, χωρίς αγώνα και σύγκρουση με τους καταπιεστές του, με συγκεκριμένη και καθαρή στόχευση.

Αυτό που θα επιχειρήσουμε εμείς εδώ θα είναι να βάλουμε στον πίνακα και στο τραπέζι της συζήτησης όλα τα δεδομένα με σκοπό να βοηθήσουμε το ξετύλιγμα του κουβαριού που αυτή τη στιγμή μοιάζει απίστευτα μπλεγμένο.

Πρώτα από όλα πρέπει να βάλουμε το συγκεκριμένο γεγονός μέσα στο πλαίσιο όπου συμβαίνει Ποιο είναι αυτό;
Μα η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και οι συνέπειές της στις οικονομίες των καπιταλιστικών κρατών. Αν κάτι έχει γίνει απόλυτα φανερό όσο περνάει ο καιρός-και φως δεν φαίνεται πουθενά- είναι η ένταση των ανταγωνισμών σε παγκόσμιο επίπεδο. Η κάθε κυβέρνηση και το κάθε καπιταλιστικό κράτος δεν μπορεί παρά να ενδιαφέρεται πρώτα απ'όλα για τα συμφέροντα των δικών του επιχειρήσεων. Η εσωτερική σύγκρουση συμφερόντων που όλο και εντείνεται είναι ένας παράγοντας που πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά.
Που οδηγεί όμως αυτή η όξυνση των ανταγωνισμών στο τέρμα του δρόμου;
Στην παγκόσμια ειρήνη και ευτυχία ή στο αντίθετό της;

Δεύτερο στοιχείο είναι το ποιος προκάλεσε αυτό το δημοψήφισμα.
Αυτός που το έβαλε στο τραπέζι ήταν το Συντηρητικό κόμμα και ο Ντ. Κάμερον που όπως ακούμε το έκανε λόγω πιέσεων που δεχόταν μεσα στο κόμμα του. Να θυμηθούμε πως οι μισοί περίπου από τους βουλευτές του(151 από τους 333) μετά τις τελευταίες εκλογές εμφανιζόντουσαν ως υποστηρικτές του brexit. Ακούμε ακόμη ότι το έκανε πιστεύοντας ότι το bremain θα επικρατούσε συντριπτικά. Είναι έτσι όμως;
Είναι μάλλον πιο σοβαρό να σκεφτούμε, πως ο Ντ. Κάμερον, παίρνοντας υπ'όψη τα τεράστια συμφέροντα που εξυπηρετεί, δεν θα έβαζε τη Μ.Βρετανία σε τέτοια συζήτηση και περιπέτεια χωρίς να υπάρχουν κάποιοι πολύ σοβαροί λόγοι. Αυτοί οι "σοβαροί λόγοι"(ή σοβαρά και μεγάλα συμφέροντα εντός και εκτός Μ.Βρετανίας) ήταν που πίεσαν τον Κάμερον και τους βουλευτές του να προχωρήσουν στο δημοψήφισμα.

Ένα τρίτο στοιχείο είναι το ποιοι πανηγυρίζουν αμέσως μετά το αποτέλεσμα υπερ του brexit. Είναι οι ακροδεξιοί και οι εθνικιστές σε πολλές χώρες της Ευρώπης, όπως επίσης και ο Ντ.Τραμπ που έτρεξε στη Σκωτία δηλώνοντας:"Πήραν τη χώρα τους πίσω. Ερχεται και η σειρά μας. Τέρμα τα παιχνίδια". Προφανώς δε μιλούσε για λογαριασμό του λαού.
Αντίστοιχα στην Ελλάδα το κόμμα που έτρεξε αμέσως να ζητωκραυγάσει για τη νίκη του Brexit ηταν η δολοφονική, φασιστική Χρυσή Αυγή.

Η άνοδος του εθνικισμού βέβαια που παίρνει αέρα από το brexit, δεν μπορεί να θεωρείται θετικό γεγονός από όσους "αριστερούς" βιάζονται να χαμογελάσουν.



Ένα άλλο πολύ σοβαρό στοιχείο τώρα είναι το τι προκαλεί άμεσα αυτή η εξέλιξη στο επίπεδο της οικονομίας και των αγορών.(Δεν θα αναφερθούμε εδώ σε προβλέψεις μείωσης ΑΕΠ χωρών, προσαρμογές φορολογίας κλπ.)
Έχουμε λοιπόν πτώση για τη λίρα  και άνοδο για το δολάριο. Το ευρώ δεν έχει λόγους να χαίρεται με τη συζήτηση για δημοψηφίσματα και σε άλλες χώρες φουντώνει.
Κερδισμένος λοιπόν εδώ είναι το δολάριο. Από την άλλη αυτό δεν μπορεί παρά να έχει συνέπειες στις Αμερικανικές εξαγωγές. Το άλλο ισχυρό νόμισμα που επηρεάζεται είναι το ελβετικό φράγκο και η ελβετική οικονομία που δεν θέλει άνοδο του ελβετικού φράγκου.
Αναστάτωση έχουμε από το πρωί και στις αγορές ομολόγων με πρώτους να ανησυχούν να είναι τα ιταλικά κρατικά ομόλογα που τρέχουν στα ψηλα τους. Να μην ξεχνάμε ότι η ιταλική οικονομία κρέμεται από πολύ λεπτές κλωστές που επιβαρύνονται από το άνοιγμα των spreads σε σχέση με τα Γερμανικά ομόλογα.
Κάτι ανάλογο έχουμε και με τα ισπανικά ομόλογα.
Είναι άξιο προσοχής το γεγονός ότι τη μεγαλύτερη πτώση δεν την συναντάμε στην αγορά της Αγγλίας αλλά στις αγορές Ισπανίας, Ιταλίας και Ελλάδας!

Μια άλλη σκέψη είναι πως αφού ΕΕ και Μ.Βρετανία στριμώχνονται ευνοούνται οι ανταγωνιστές τους, Ρωσία και Κίνα.
Όμως η πτώση της τιμής του πετρελαίου που έχουμε στις αγορές δεν ευνοεί τη Ρωσική οικονομία.

Αυτό που σίγουρα πρέπει να σκεφτεί κανείς, είναι το ότι είναι πιθανό να μπούμε σε μια νεα σοβαρή χρηματιστηριακή κρίση, μετά από εκείνη του 2008 με την περίπτωση Λήμαν Μπράδερς, που θα πλήξει ή δυσκολέψει πάρα πολύ την επιδιωκόμενη καπιταλιστική ανάπτυξη, που έτσι κι αλλιώς εμφανίζεται πολύ αναιμική, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η πρώτη και άμεση συνέπεια του αποτελέσματος υπερ brexit, ήταν η παραίτηση Κάμερον που ως υποστηρικτής της παραμονής δεν θα μπορούσε να είναι αυτός που θα δρομολογήσει τις επόμενες εξελίξεις
Ποιος θα είναι ο διάδοχός του όμως;
Ο δεξιός εθνικιστής Ν.Φάραντζ, που η γλώσσα του έχει στοιχεία "σοσιαλιστικά" θυμίζοντας τους εθνικοσοσιαλιστές του '20-'30 σε Ιταλία και Γερμανία, ή ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου Μπ.Τζόνσον;
Δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε, ότι παρά το θρίαμβο του brexit είδαμε κόσμο να αποδοκιμάζει τον Τζόνσον έξω από το σπίτι του στο Λονδίνο.

Παρ' ότι δεν είμαστε έτοιμοι  να αναλύσουμε το τι ήταν αυτό που έκανε τους Βρετανούς να ψηφίσουν όπως ψήφισαν, αφού σίγουρα υπήρξαν μια σειρά από λεπτομέρειες και φανερές ή κρυφές αιτίες που έπαιξαν ρόλο, θα πούμε με λίγα λόγια τα εξής.
Το πρώτο και κύριο ήταν η δυσαρέσκεια των λαικών στρωμάτων για το επίπεδο της ζωής τους που κατρακυλούσε όλο και πιο χαμηλά. Αυτό κατάφερε να εκμεταλλευτεί η πλευρά του brexit και να φορτώσει όλα τα αρνητικά στην ΕΕ, κρύβοντας το σκληρό πρόσωπο του Αγγλικού Ιμπεριαλισμού-μονοπωλιακού καπιταλισμού που και εκτός ΕΕ θα συνεχίσει να τσακίζει τον λαό, αν αυτός δε βρεί τους τρόπους να αμυνθεί και να αντεπιτεθεί.

Πριν κλείσουμε θα πούμε πως η συζήτηση για την έξοδο και άλλων χωρών θα φουντώσει στη συνέχεια σε χώρες όπως η Ολλανδία, η Γαλλία της κ.Λεπέν και αλλού.
Επίσης το αποτέλεσμα αυτό σίγουρα θα επηρεάσει και τις εκλογές της Κυριακής στην Ισπανία δημιουργώντας πρόβλημα στους υποστηρικτές της ΕΕ.

Αυτό όμως δεν σημαίνει αυτόματα και κάτι καλό για τους λαούς.
Οι λαοί πρέπει να βρουν τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στους δικούς τους πόθους και ανάγκες και στα άδεια λόγια των διαφόρων εθνικιστών. Ο κόσμος που ονειρεύονται οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να είναι ένας κόσμος εκμετάλλευσης σαν αυτόν της δήθεν "άλλης Ευρώπης" όπου η σφαγή θα συνεχιστεί με άλλο πρόσωπο, αφού αυτοί που θα πληρώσουν το λογαριασμό είναι πάντα οι από κάτω, οι εξουσιαζόμενοι  και όχι οι εξουσιαστές.

Όπως και να έχει δεν μπορούμε να προβλέψουμε το τι θα γίνει στο άμεσο μέλλον.
Αυτό που πρέπει να πούμε όμως είναι ότι δεν συμφωνούμε με πρόχειρες αναλύσεις του τύπου "ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου για την ΕΕ", "Ανοιξε το κουτί της Πανδώρας" κλπ.
Ας έχουμε υπ'όψη μας ότι η ΕΕ με τη μορφή που έχει τώρα δεν είναι η μοναδική επιλογή για το σύστημα. Και τα τελευταία χρόνια έχουμε ακούσει ιδέες για μικρότερη και αποτελεσματικότερη ΕΕ, όπως επίσης και άλλες μορφές ιμπεριαλιστικών μηχανισμών που σίγουρα βρίσκονται στο τραπέζι εδώ και καιρό.

Οι λαοί με τη σειρά τους πρέπει να σκεφτούν ότι πρέπει να σταματήσουν να βάζουν τα δικά τους συμφέροντα κάτω από τη σημαίες συμφερόντων των ταξικών τους αντιπάλων.
Να ΄παρακολουθήσουν προσεκτικά τις εξελίξεις που σίγουρα θα επηρεάσουν τις ζωές τους, παλεύοντας όμως για έναν άλλο πραγματικά δίκαιο δικό τους κόσμο.

ΥΓ: Αυτό που μας παίρνει τα αυτιά από την πρώτη στιγμή της επικράτησης του Βrexit είναι η συζήτηση "για μια άλλη Ευρώπη" που θα ξαναγυρίσει στις διακηρύξεις της ίδρυσής της.
Δεν υπάρχει πιο άθλια προπαγάνδα σωτηρίας αυτών που τσακίζουν τη ζωή και τα δικαιώματα των λαών. Η ΕΕ δεν δημιουργήθηκε για το καλό όλων κι ακόμη περισσότερο δεν ιδρύθηκε για το καλό της δημοκρατίας. Δημιουργήθηκε για να εξομαλύνει τις αντιθέσεις και τους αλληλοσπαραγμούς που ενυπάρχουν στο dna του καπιταλισμού, περνώντας τον καπιταλισμό σε ένα ανώτερο επίπεδο ανάπτυξης και ολοκλήρωσης στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Αυτό βέβαια θα περνούσε πάνω από συντρίμια λαικών δικαιωμάτων που θα ήταν αναγκαίο, για την "πρόοδο" του συστήματος, να τσακιστούν.
Αυτοί που μιλάνε για την περιβόητη "ανθρώπινη Ευρώπη" λοιπόν και καλούν τις αγορές να "ακούσουν" απλά καλούν τα λιοντάρια να γίνουν φυτοφάγα και τους γύπες να κάνουν διατροφή με καναβούρι.
Κοινώς εξαπατούν τους καλοπροαίρετους και εύπιστους κρύβοντας τον ένοχο που δεν είναι άλλος από αυτή την οικονομία των κερδών των ιδιωτικών επιχειρήσεων που φυσικά δεν ρυθμίζεται με προτροπές και παρακάλια.

ΥΓ: Στο τέλος της ημέρας τα κλεισίματα των αγορών έδωσαν πολύ μεγάλες πτώσεις στα μεγάλα Χρηματιστήρια. -8% στη Γαλλία, -6,8% στη Γερμανία, -12,35% στην Ισπανία, -12,48% στην Ιταλία.

ΥΓ2(λίγες μέρες μετά):Κρίνοντας από την απατεωνιά των δικών μας "αριστερών" πίστευα ότι το podemos θα έριχνε κάποια αντιΕΕ πυροτεχνήματα για να κερδίσει κάτι. Αντίθετα όμως τό 'ριξε στο κλάμα περί αρνητικής εξέλιξης κλπ. μαζί με όλους τους άλλους στην Ισπανία. Ετσι δεν έπεισε τελικά και κατέληξε 3ο στις εκλογές. Το αποτέλεσμα εκεί λοιπόν δεν επηρεάστηκε απο το brexit λόγω υπερβολικής προσήλωσης των πρωταγωνιστών στα "ιδεώδη" της ΕΕ

Στοιχηματίστε

"Ο επαγγελματικός βίος καθίσταται περισσότερο πολύπλευρος, συμπεριλαμβάνει δε πλέον, κατά τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου, πολλαπλές θέσεις εργασίας και μορφές απασχόλησης, διακοπές σταδιοδρομίας, αυξημένη κινητικότητα και αλλαγές επαγγέλματος"

Aυτό λέει το "Πρώτο προκαταρκτικό σχέδιο για τον ευρωπαϊκό πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων" που προωθεί η Ε.Ε.

Παρακαλώ προβλέψτε, μαντέψτε και στοιχηματίστε:

Πόσες φορές το χρόνο θα απολύεστε από τη "δουλειά" σας;

Πόσους μήνες θα είσθε άνεργοι το χρόνο; Λιγότερους ή περισσότερους από τους μισούς;

Πώς θα σας αντιμετωπίζει η εργοδοσία μέσα σε αυτό το προοδευτικά μεταρρυθμιστικό πλαίσιο προσωρινότητας;

Πόσο "μόνιμα" σχέδια θα μπορεί να κάνει κάποιος για τη ζωή του;

Πόσα μποφώρ είναι ο αέρας που παίρνει τη "μόνιμη και σταθερή δουλειά" που πριν λίγο καιρό ήταν αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα;

Ποιον εξυπηρετεί αυτός ο αέρας; Τη ζωή μας ή τη χλιδή των επιχειρηματιών;

Πόσο άνθρωπος θα είναι ένας εργαζόμενος του κλότσου και του μπάτσου;

Πόσο ζωή είναι αυτό που μας τάζει το καπιταλιστικό όνειρο και οι "μεταρρυθμίσεις" του;

Πόσο βέβαιοι είσαστε ότι θέλετε την "ανάπτυξη" που ονειρεύεται η επιχειρηματικότητα και οι κυβερνήσεις τους, που περνάνε και σφάζουν;

Πόσο νομίζουν ότι θα τους ανεχτεί ο λαός άραγε;

Πόση κόλαση έχουμε μπροστά μας πριν αρχίσει να φωτίζει;

Και τελικά όταν κάποιος καταφέρει να κάνει όλα τα βήματα του Γολγοθά, δεν πρέπει άραγε να κλείσει όλους τους δρόμους που με μαθηματική ακρίβεια θα τον οδηγήσουν και πάλι σε νέους Γολγοθάδες; Δεν ωφείλει να ονειρευτεί έναν κόσμο χωρίς σταυρό στην πλάτη του;

Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει  ακόμη κάτι καλό μέσα στον καπιταλισμό;

Παραιτηθείτε!

Σήμερα στη Γαλλία στη Γαλλία ο λαός οργανωμένα μέσα από τα συνδικάτα του, μεσα από τα μόνα όπλα και τις μόνες ασπίδες του, κατεβαίνει στους δρόμους απαιτώντας το δικαίωμα στη ζωή.
Απέναντί του και απέναντι σε όλους τους λαούς που παλεύουν στέκονται τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα τεράστιων επιχειρήσεων, που εκφράζονται μέσα από την ΕΕ, που ζητάνε κι άλλο αίμα εργαζόμενων, που ζητάνε να τσακιστούν οι δικές μας ζωές για να ζήσουν τα δικά τους κέρδη και να γίνουν ακόμη περισσότερα.
Σήμερα στη Γαλλία γράφεται άλλη μια από τις χιλιάδες σελίδες αυτού που λέγεται "ταξική σύγκρουση".

Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα ένα τσούρμο πονηροί οργανώνουν ένα κίνημα με τίτλο "παραιτηθείτε" που καλεί το λαό να κατέβει στο δρόμο, μακριά από κόμματα και συνδικάτα, και να ζητήσει την παραίτηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χωρίς να βάζει κανένα συγκεκριμένο αίτημα!
Δε ζητούν επαναφορά μισθών και συντάξεων, δε ζητούν να παρουμε πίσω 13ο και 14ο μισθό, δε ζητούν να πάρουμε πίσω όλα όσα μας έκλεψαν τα μνημονια τα προηγούμενα χρονια με νόμους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΡΙΙΖΑ και οι συνεργάτες τους.
Γιατί άραγε;
Μα γιατί όλοι αυτοί οι "ακομμάτιστοι" είναι στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του Ποταμιού και όλων αυτών που πριν λίγο απάρτιζαν την κίνηση ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ.

Και τι λένε;
"Παραιτηθείτε"...
Σε ποιον άραγε; Στην κυβέρνηση μόνο;
Μαλλον όχι.

Αυτός που θελουν κυρίως να παραιτηθεί ειναι ο λαός.
Από τι να παραιτηθεί;

Μα από αυτό που αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα, το σύστημα που με απόλυτο τρόπο εκπροσωπεί το "κίνημα παραιτηθείτε".
Θέλουν να παραιτηθούμε  από την πίστη μας στη μόνη δύναμη που έχουμε που δεν είναι άλλη από τον οργανωμένο αγώνα μας και τα οράματά μας για έναν άλλο δικαιότερο κόσμο, από το όραμά μας για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση.
Θέλουν να παραιτηθούμε από την πεποίθησή μας ότι μόνο μέσα από τα συνδικάτα μας και τον οργανωμένο αγώνα μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Τότε θα είμαστε έτοιμοι να αφεθούμε απελπισμένοι στα νύχια τους και να τους αφήσουμε ανενόχλητους να σχεδιάσουν τη ζωή μας για μας χωρίς εμάς.

Τους πήραμε είδηση ομως και τους το λέμε απλά.
Ακομμάτιστοι και αχρωμάτιστοι σ' αυτό τον κόσμο δεν υπάρχουν.

Γι αυτό πονηροί απρόσωποι εκπρόσωποι της ευρωλεηλασίας της ζωής μας πετάξτε τη μάσκα!

Παραιτηθείτε!

Είναι ο κομμουνισμός αποκλειστικός;

 "...να μην επιτραπεί πια η χρησιμοποίηση ορισμένων λέξεων, όπως «ελευθερία», «δικαιοσύνη», «ανθρωπιά», «μόρφωση», «παραγωγικότητα», «τόλμη», «εντιμότητα», προτού ξεκαθαριστεί η πραγματική σημασία τους, δηλαδή πριν καθαριστούν από τη βρωμιά, που κόλλησε επάνω τους στη διάρκεια της λειτουργίας τους μέσα στην αστική κοινωνία. Οι αντίπαλοί μας είναι οι αντίπαλοι της ανθρωπότητας. Δεν έχουν «δίκιο» από την άποψή τους: η ίδια η άποψή τους αποτελεί το άδικο."

Πολλοί, σχεδόν όλοι οι αστοί κριτικοί της «Μάνας» μάς είπαν, ότι αυτή η παράσταση είναι μια υπόθεση που αφορά τους κομμουνιστές και μόνο. Μίλησαν γι' αυτήν όπως θα μιλούσαν περίπου για ένα θέμα που αφορά τους κονικλοτρόφους ή τους παίχτες σκακιού, δηλαδή, σαν κάτι που αφορά πολύ λίγους ανθρώπους και που, προπαντός, δεν μπορεί να κριθεί από ανθρώπους άσχετους με τα κουνέλια ή το σκάκι. Αν όμως δεν ενδιαφέρεται για τον κομμουνισμό όλος ο κόσμος, ο κομμουνισμός ενδιαφέρεται για όλον τον κόσμο. Ο κομμουνισμός δεν είναι ένας οποιοσδήποτε αγώνας ανάμεσα στους άλλους. Ξεκινάει ριζικά από την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και αντιπαρατάσσεται προς όλες τις τάσεις που παρά τις μεταξύ τους τυχόν διαφορές, είναι βασικά υπέρ της διατήρησης της ατομικής ιδιοκτησίας. Προβάλλει την απαίτηση να είναι η άμεση και μοναδική συνέχεια της μεγάλης δυτικής φιλοσοφίας και σαν τέτοια ο ριζοσπαστικός αναμορφωτής της, όπως είναι η μοναδική πρακτική συνέχεια της δυτικής (καπιταλιστικής) ανάπτυξης και σαν τέτοια ταυτόχρονα ο ριζοσπαστικός αναμορφωτής της αναπτυγμένης οικονομίας. Μπορούμε και πρέπει να τονίσουμε ότι οι θέσεις μας δεν είναι καθόλου περιορισμένες και υποκειμενικές, αλλά αντίθετα αντικειμενικές και γενικά δεσμευτικές. Εμείς δεν είμαστε μια μικρή μερίδα της ανθρωπότητας, που αγωνίζεται για τα ατομικά της συμφέροντα. Είμαστε αυτή η μερίδα της, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα ολόκληρης (και όχι ενός μέρους) της ανθρωπότητας. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα, να μας χαρακτηρίσει υποκειμενικούς επειδή αγωνιζόμαστε. Σήμερα, όποιος κρατιέται μακριά από τον αγώνα, για να δώσει έτσι δείγματα αντικειμενικότητας, αυτός θα μπορούσε ύστερα από καλύτερη προσοχή να πιαστεί επ' αυτοφώρω σαν εκπρόσωπος μιας απελπιστικά υποκειμενικής άποψης για τα συμφέροντα μιας μικρής μερίδας της ανθρωπότητας. Κι αν το ζήτημα εξεταστεί αντικειμενικά, προδίνει τα συμφέροντα ολόκληρης της ανθρωπότητας, γιατί με τη στάση του τάσσεται υπέρ της διατήρησης των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και παραγωγής. Ο φαινομενικά αντικειμενικός «αριστερός» αστός σκεπτικιστής είναι αυτός που δεν γνωρίζει ή δεν θέλει ν' αφήσει να γίνει παραδεκτό, ότι συμμετέχει σ' αυτή τη μεγάλη μάχη, επειδή δεν ονομάζει μάχη τη διαρκή άσκηση βίας από ένα ολιγάριθμο στρώμα, και δεν συνειδητοποιεί πια αυτή τη βία, γιατί με τον καιρό την έχει συνηθίσει. Είναι όμως αναγκαίο να αφαιρεθούν από τα χέρια αυτής της άρχουσας, διεφθαρμένης, βρώμικης υποκειμενικά και αντικειμενικά απάνθρωπης κλίκας όλα τα «αγαθά ιδανικής μορφής», άσχετα με το τι σκοπεύει να τα κάνει από εκεί και πέρα μια κοινωνία, που γνώρισε την εκμετάλλευση, που περιορίστηκε στην παραγωγή και αμύνθηκε κατά της διαφθοράς. Πρώτα-πρώτα αυτό το κοινωνικό στρώμα πρέπει να κηρυχτεί έκπτωτο κάθε απαίτησης για ανθρώπινη υπόληψη. Στη συνέχεια, πρέπει να μην επιτραπεί πια η χρησιμοποίηση ορισμένων λέξεων, όπως «ελευθερία», «δικαιοσύνη», «ανθρωπιά», «μόρφωση», «παραγωγικότητα», «τόλμη», «εντιμότητα», προτού ξεκαθαριστεί η πραγματική σημασία τους, δηλαδή πριν καθαριστούν από τη βρωμιά, που κόλλησε επάνω τους στη διάρκεια της λειτουργίας τους μέσα στην αστική κοινωνία. Οι αντίπαλοί μας είναι οι αντίπαλοι της ανθρωπότητας. Δεν έχουν «δίκιο» από την άποψή τους: η ίδια η άποψή τους αποτελεί το άδικο. Ισως, η κοινωνική τους θέση τούς αναγκάζει να είναι όπως είναι, αλλά είναι ανάγκη να πάψουν να έχουν κοινωνική θέση. Είναι κατανοητό ότι υπερασπίζονται τον εαυτό τους, αλλά έτσι υπερασπίζονται τη ληστρική αρπαγή και τα προνόμια. Το να τους κατανοήσουμε δε σημαίνει ότι μας επιτρέπεται να τους συγχωρήσουμε. Οποιος φέρεται στον άνθρωπο σαν λύκος, δεν είναι άνθρωπος, αλλά λύκος. Σήμερα που η απελπισμένη άμυνα τεράστιων, σε αριθμό, μαζών παίρνει τη μορφή της τελικής μάχης για την κατάληψη της εξουσίας, «καλοσύνη» σημαίνει εξόντωση εκείνων, που κάνουν ανέφικτη την πραγματική καλοσύνη.
Bertolt Brecht 1932