Λέει η κυβέρνηση:
"Ζούμε μια κρίση των πολιτικών και κοινωνικών εκπροσωπήσεων, άρα η κοινωνία ούτε ταυτίζεται ούτε εκπροσωπείται αυθεντικά από τους υφιστάμενους θεσμούς και τα κοινωνικά υποκείμενα. Αρα, αυτή τη συνέργεια θα την καταστήσουμε εφικτή με παλιές και νέες μορφές, με πρωτότυπους θεσμούς συμμετοχής της κοινωνίας στη διαδικασία, στο σχεδιασμό και στην υλοποίηση της ανάπτυξης".
Πρόσφατη Πολιτική Απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ: «Προτεραιότητα στη νέα περίοδο είναι η συμμετοχή της κοινωνίας στο σχεδιασμό και την υλοποίηση της αναπτυξιακής διαδικασίας. Συστατικό της δικής μας αντίληψης για την ανάπτυξη, πέρα από το κράτος και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, είναι η διαμόρφωση ενός χώρου όπου πρωταγωνιστές θα είναι οι πολίτες. Πρωτοβουλίες κοινωνικής οικονομίας, δομές αλληλεγγύης, ενεργειακές κοινότητες, σχήματα μικροπιστώσεων, ομάδες παραγωγών, πρωτοβάθμιοι συνεταιρισμοί, ακόμη και άτυπες συλλογικές ομάδες. Στόχο έχουν να καταστεί πρωταγωνιστής ο άνθρωπος και οι πραγματικές του ανάγκες».
Με μια προχειρη ματιά και με πολλή στραβομάρα διαβάζοντας, αν μάλιστα είναι κανείς και λίγο τακτοποιημένος οικονομικά και δεν τραβάει όλο το κανάλι, μπορεί να υποθέσει ότι είμαστε στο σοσιαλισμό.
Μετα όμως αρχίζεις να προσέχεις λεπτομέρειες...
Οι εργαζόμενοι έχουν γίνει "πολίτες", ο λαός "κοινωνία" ενώ διάφορες ασάφειες περί "δημιουργίας χώρων όπου πρωταγωνιστές θα είναι οι πολίτες" κλπ σε βάζουν σε υποψίες(αν θέλεις φυσικά να μπεις σε τετοια ταλαιπωρία).
Εννοείται βέβαια ότι εκτός αυτών των "χώρων"(αν υποθέταμε οτι υπάρχουν) η μπάλα παίζεται στο γήπεδο των ιδ.επιχειρήσεων που βεβαια δεν είναι άλλες από τα μεγάλα μονοπώλια που έχουν την εξουσία. Οι μικροί(η "κοινωνία") θα ξεσκάνε στην αυλίτσα δίπλα στους "χώρους" μέχρι να τους φωνάξουν στο θυσιαστήριο.
Για να μην πολυλογούμε η κυβέρνηση της "αριστεράς" λέει στο λαό:
Ειρήνη με τους θύτες παιδιά, δεν είναι όσο κακοί φαίνονται.
Όλοι κάτω απ' τον ίδιο ουρανό ζούμε.
Αγάπα τον θύτη σου ως εαυτόν.
ΥΓ:
Αγαπημένο μου λιοντάρι, ξέρεις πόσο σε θαυμάζω.
Καταλαβαίνω τις σαρκοβόρες ανάγκες σου μέσα στη δυσκολη εποχή που ζούμε.
Αλλωστε όλοι μοιραζόμαστε τον ίδιο ήλιο, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα και τρέχουμε κάτω απ'τον ίδιο ουρανό. Απλά εγώ τρέχω μπροστά να σωθώ κι εσύ από πίσω μου...
Επειδή λοιπόν είναι σίγουρο ότι αν τρώω το παραμύθι σου αμάσητο, κάποια στιγμή θα με φας μασημένο, έχουμε ετοιμάσει με τ'άλλα παιδιά μια ενεδρούλα πιο κάτω μόλις λαχανιάσεις για να σε φάμε πρώτοι.
Δεν βλέπεις τίποτα το άδικο σ' όλο αυτό φαντάζομαι.
Οπωσδήποτε δικός σου(ακόμα...) Το θύμα σου