Σκλαβιά ή ανατροπή;

Διαβάζουμε στο sofokleous.gr

"Αισιόδοξες εκτιμήσεις για την κατάσταση και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίες διατυπώνονται στην έκθεση του Διοικητή της ΤτΕ, που παρουσιάστηκε στη Γενική Συνέλευση των μετόχων της. Παράλληλα όμως, επισημαίνεται ότι η δυναμική ανάκαμψης φαλκιδεύεται από τις καθυστερήσεις στο κλείσιμο της αξιολόγησης και στην ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

Ο Γ. Στουρνάρας προειδοποιεί επίσης για τους κινδύνους που δημιουργούν η παράταση της αβεβαιότητας και η ανακύκλωση σεναρίων για Grexit.

Η Τράπεζα της Ελλάδος εκτιμά ότι «αν οι εταίροι, οι Θεσμοί και η ελληνική κυβέρνηση επιδείξουν ευελιξία και ρεαλισμό, είναι εφικτό να υπάρξει ουσιαστική πρόοδος στο αμέσως προσεχές διάστημα. Αν όμως οι διαπραγματεύσεις παραταθούν χωρίς προοπτική ταχείας επίτευξης συμφωνίας, η χώρα θα εισέλθει σε ένα νέο κύκλο αβεβαιότητας, επιδείνωσης των σχέσεων με τους εταίρους-δανειστές και εγκλωβισμού της οικονομίας σε στασιμότητα»"

Αυτό που συμβαίνει και που ακούμε τον τελευταίο καιρό είναι ακριβώς αυτό που λέγεται πιο πάνω από τον κ.Στουρνάρα.

Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα "ανησυχεί" και ζητάει γρήγορο κλείσιμο της αξιολόγησης και "ταχεία επίτευξη συμφωνίας" που είναι εφικτή αν οι δυο πλευρές δείξουν "ευελιξία και ρεαλισμό". 

Μόνο που για άλλη μια φορά πίσω από τις "θετικές" αυτές λέξεις και εκφράσεις κρύβεται ακόμα ένας Γολγοθάς για το λαό. 

Είναι καθαρό βέβαια ότι αυτό που προτείνει ο κ. Στουρνάρας είναι να κάνουν λίγο πίσω οι 2 πλευρές και να τα βρουν στα κρίσιμα που όπως λένε οι θεσμοί είναι μεταξύ άλλων το αφορόλογητο όριο, που θέλουν να πάει κάτω κι από τις 5000 ετήσια αν είναι δυνατόν, και η ακόμη μεγαλύτερη περικοπή των δαπανών στο ασφαλιστικό δηλ. κόψιμο συντάξεων, όπως άλλωστε λέγεται πια ανοιχτά.

Όμως το αν θα τα βρουν οι "εταίροι" και το ελληνικό κράτος "για το καλό της οικονομίας", στις 6000 ή τις 6500 ετήσια για το αφορολόγητο ή στο αν θα περικοπούν 15% ή 18% οι συντάξεις που ήδη έχουν πληρώσει οι εργαζόμενοι και ήδη έχουν σφαγιασθεί, δεν σημαίνει ότι αυτό έχει κάτι καλό για το λαό που θα δεχτεί άλλη μια λαίλαπα μέτρων για "το καλό της οικονομίας"...

Το πολυπόθητο κλείσιμο της αξιολόγησης είναι πραγματικά ποθητό μόνο για τους μεγαλοεπιχειρηματίες φίλους του κ.Στουρνάρα, ενώ κανένα χαμόγελο και καμιά αισιοδοξία δεν θα φέρει στον φτωχό λαό που θα δει τη ζωή του να λεηλατείται κι άλλο.

Ο λαός ξέρει καλά ότι και αυτή τη φορά αυτός είναι που καλείται να πληρώσει τα σπασμένα για να είναι αισιόδοξος ο κ.Στουρνάρας και η τάξη του για τις προοπτικές της Ελληνικής οικονομίας.

Με απλά λόγια για να ξαναγυρίσει το χαμόγελο στα αγχωμένα χείλη των ζάμπλουτων επιχειρηματιών θα πρέπει να σκύψουμε κι άλλο το κεφάλι, να δεχτούμε να δούμε την ήδη τσακισμένη ζωή μας να λιγοστεύει κι άλλο, να γδάρουμε κι άλλο τις άδειες τσέπες μας για να βρούμε χρήμα που θα γίνει κίνητρο για επενδύσεις για τις επιχειρήσεις.

Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο λοιπόν ότι "το καλό της οικονομίας" δεν είναι το καλό όλων. 

Είναι ολοφάνερα το καλό των λίγων πλουσίων που κατέχουν τα εργαλεία παραγωγής, δηλ. κρατούν στα χέρια τους την οικονομία και επομένως και την εξουσία, σε βάρος των πολλών, των εξουσιαζόμενων, των εργαζόμενων και του λαού που πρέπει να θυσιάσει τα πάντα για την περίφημη "δυναμική ανάπτυξης", δηλαδή για την ανάκαμψη των κερδών των μεγάλων ομίλων που στον κόσμο του καπιταλισμού δεν πρέπει να βρίσκεται σε αμφιβολία.

Το πασίγνωστο "ο θάνατός σου η ζωή μου" εκφράζει απόλυτα αυτό που ζητούν από το λαό οι "εταίροι" και ο εκπρόσωπος του ελληνικού καπιταλισμού πρόεδρος της ΤτΕ κ. Στουρνάρας.

Από τα όσα ακούμε και βιώνουμε τα τελευταία χρόνια είναι επίσης καθαρό, και δεν το κρύβει κανείς, ότι τα όσα συμφωνούνται έχουν μόνιμο και όχι προσωρινό χαρακτήρα και υπάρχει η απαίτηση από την ΕΕ να διατηρηθούν (και να επεκταθούν προς το χειρότερο) πάση θυσία!

Το κρίσιμο ερώτημα λοιπόν τίθεται ξανά και ξανά.

Θέλουμε "ισχυροποίηση της οικονομίας";

Και αν ναι ποιάς οικονομίας και για ποιον;

Με λίγα λόγια θέλουμε να χαρίσουμε τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας για να ανακάμψουν οι τεράστιες επιχειρήσεις;

Ή μήπως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε αυτό που λέει το ΚΚΕ, ότι δηλαδή πρέπει να παλέψουμε για μια δικιά μας οικονομία, δηλαδή μια οικονομία μακριά από τη λογική του ιδιωτικού επιχειρηματικού κέρδους, μια οικονομία όπου τα μέσα παραγωγής(π.χ. οι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές, η ενέργεια κλπ.) θα ανήκουν στο λαό και όχι σε ιδιώτες;

Δύσκολο θα πει κανείς.

Συνφωνούμε απόλυτα.

Όμως ας σκεφτούμε ότι αυτό που μας ζητούν είναι εντελώς αδύνατο!

Αυτό που απαιτούν από το λαό δεν λέγεται καν ζωή.

Λέγεται σκλαβιά του 21ου αιώνα και τίποτα λιγότερο από αυτό!

Θα δεχτούμε λοιπον να γίνουμε σκλάβοι ή θα τους ανατρέψουμε; 

Θέλουμε "ισχυρή οικονομία"; Για ποιόν;

Ακούσαμε στις χθεσινοβραδινές δηλώσεις της κ.Λαγκάρντ τι περίπου είναι αυτό το "τίποτα" που ζητούν οι θεσμοί-τέως τρόικα.

Τα δυο βασικά σημεία ανάμεσα σε άλλες "μεταρρυθμίσεις", είπε η Λαγκάρντ, είναι η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού(δηλ. επιπλέον περικοπή συντάξεων και όχι μονο ή όπως λέγεται πιο ευγενικά μείωση ασφαλιστικού κόστους) και η μεταρρύθμιση στο φορολογικό(δηλαδή μείωση του αφορολόγητου ορίου).

Αυτά τα 2   βέβαια χωρίς να σκεφτούμε τίποτα άλλο, μόνο τίποτα δεν είναι.
Το ένα θα στοιχίσει στους τωρινούς και μελλοντικούς συνταξιούχους μια περικοπή ακόμη, αλλά και στο λαό περικοπές στις ασφαλιστικές καλύψεις που έχουν απομείνει, ενώ η μείωση στο αφορολόγητο, σημαίνει ότι άνθρωποι με πολύ χαμηλό εισόδημα, ίσως και κοντά στις 5000 ετήσια (δηλ. κάτω από 500 ευρώ το μήνα) θα πρέπει να πληρώνουν φόρους.
Γιατί πρέπει να γίνουν αυτά; Μα πολύ απλά για να γίνει δυνατόν να δοθούν φοροαπαλλαγές και άλλα κίνητρα στις επιχειρήσεις και να απαλλαγούν κι άλλο από ασφαλιστικές εισφορές.
Με λίγα λόγια, αλλά ξεκάθαρα, ζητούν να φύγουν χρήματα από την τσέπη φτωχών και ανήμπορων που δεν μπορούν και τώρα να τα βγάλουν πέρα(π.χ. δυσκολεύονται ακόμη και να πληρώσουν το ρεύμα) και να πάνε σε τσέπες επιχειρηματιών για να έχουν καλύτερο "επιχειρηματικό περιβάλλον" και μικρότερη "αβεβαιότητα" για να επενδύσουν.

Αν γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται είπε σοβαρά η Λαγκάρντ, τότε η ελληνική οικονομία θα είναι ισχυρότερη.

Και το ερώτημα είναι εντελώς απλό και καθαρό.

Γιατί πρέπει να ενδιαφερθεί ένας φτωχός συνταξιούχος που θα του μειώσουν τη σύνταξη κι άλλο, ή ένας εργαζόμενος με ένα κάτι σαν μισθό που είναι κοντά ή κάτω από 500 ευρώ για το αν θα είναι ισχυρή η οικονομία αν αυτός είναι εντελώς ανίσχυρος, ανήμπορος και πάμφτωχος;
Γιατί να ενδιαφερθεί για την "αβεβαιότητα" στο "επιχειρηματικό περιβάλλον" των πλουσίων που του αρπάζουν τη ζωή εδώ και χρόνια όταν η δική του ζωή  όχι μόνο είναι γεμάτη ανασφάλεια αλλά δεν λέγεται καν ζωή;

Κι όμως αυτό του ζητούν!
Να μη νοιαστεί για τη δική του ζωή και για τη ζωή των παιδιών του, αλλά για τη "βιωσιμότητα της οικονομίας", δηλαδή για την εξασφάλιση της σταθερότητας της ροής κερδών στις τσέπες των επιχειρηματιών!

Αυτός είναι ο καπιταλισμός.

Φθάνει λοιπόν η ώρα ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.
Έρχεται η στιγμή να μπει ο λαός στο μόνο υπαρκτό δίλημμα.

Για ποιον ζει και δουλεύει και θυσιάζεται ο εργαζόμενος; Για τον εαυτό του ή για τις επιχειρήσεις και την περίφημη ανάπτυξη και βιωσιμότητα άλλων;

Ας σκεφτεί κι ας αποφασίσει επομένως:

Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες!

Εγκαταλείψτε τους!

Για άλλη μια φορά, άλλη μια κυβέρνηση διαχείρισης αυτού του δολοφονικού συστήματος, προσπαθεί με φθηνά και εξώφθαλμα ψέματα να μας πείσει ότι ο "έντιμος συμβιβασμός" (δηλ. άλλη μια συμφωνία σφαγής δικαιωμάτων) δεν θα στοιχίσει τίποτα στο λαό!

Δηλαδή οι "θεσμοί" ζητάνε μέτρα, που θα σημαίνουν χρήμα για την καπιταλιστική οικονομία των μεγάλων επιχειρήσεων που πρέπει να παρουσιάσουν καλύτερα κέρδη(αυτό σημαίνει ανάπτυξη και ας μην κρύβονται), αλλά αυτό το χρήμα θα προκύψει από το πουθενά...

Βεβαια τα μέτρα θα είναι συγκεκριμένα, άρα το χρήμα που ζητούν οι θεσμοί δεν θα είναι από το πουθενά. Η κυβέρνηση όμως( άλλη μιά...) λέει πως αν η σφαγή πάει καλά και έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%(που όλοι μέχρι και η ΝΔ έλεγαν ότι είναι υπερβολικό και βλαπτικό για την οικονομία και την αγορά), τότε θα βρίσκει αντισταθμιστικά μέτρα και θα μας δίνει πίσω αυτά που έχει κόψει...

Δηλαδή κυριολεκτικά σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω.

Με απλά λόγια ο λαός πρέπει να δεχτεί να του κόβουν π.χ. τη σύνταξη(που με αγώνες δεκαετιών έχει κερδίσει) για να του δίνουν, αν πάει καλά όλη η σφαγή, ίσως κάποιο επίδομα ελεημοσύνης που φυσικά θα βλέπει κατά περίπτωση και ανάλογα με το αν θα το επιτρέπουν οι όποιοι θεσμοί η κυβέρνηση, σε ποιους θα το δίνει αν το δίνει.

Μόνο που το δικαίωμα στην ασφάλιση και τη σύνταξη, που έτσι κι αλλιώς ο κάθε εργαζόμενος χρυσοπληρώνει από το μισθό του, έχει μόνιμο χαρακτήρα ενώ τα όποια επιδόματα λεημοσύνης της συμφοράς τα παίρνει ο αέρας.

Με την ίδια λογική θα μπορούσαν να ζητήσουν να καταργηθεί το 8ωρο, να δουλεύουν οι εργαζόμενοι όσο έχουν ανάγκη οι επιχειρήσεις και μετά αν η παραγωγή και οι δουλειές τους πηγαίνουν όπως θέλουν οι επιχειρηματίες, να δίνουν 1-2 μέρες άδεια για ξεκούραση στους εργαζόμενους, όποτε βολεύει.

Αυτό φυσικά φέρνει το τέλος κάθε δικαιώματος και "προσαρμόζει" τη ζωή των ανθρώπων σύμφωνα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων. 

Άλλωστε αυτό είναι και το μόνο τίμιο και σωστό σύμφωνα με τη λογική των καπιταλιστών. Εννοείται πως γι αυτούς πάνω απ' όλα είναι η επιβίωση των επιχειρήσεών τους και όχι η ανθρώπινη ζωή με δικαιώματα.

Αυτά λοιπόν λέει η "αριστερή" κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που αφού έχει δεχτεί και αυτή όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ κ.α. , ότι το καλό ΄"όλων" είναι η διάσωση της καπιταλιστικής οικονομίας, βουλιάζει το λαό από το κακό στο χειρότερο.
Όμως αν αυτό δε λέγεται πολιτική απατεωνιά πως λέγεται;

Ας μην ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί μαζί ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-Ποτάμι-ΑΝΕΛ  ψήφισαν το 3ο μνημόνιο για το "καλό του τόπου", δηλ. το καλό της καπιταλιστικής οικονομίας που υπηρετούν.



Βεβαια και αυτός είναι ένας τρόπος για να καταλάβει ο λαός, πού καταντάνε οσοι νομίζουν ότι μπορούν να σουλουπώσουν τον καπιταλισμό κάνοντάς τον ακόμη δολοφονικότερο.
Είναι ένας ακόμα τρόπος για να καταλάβει ο λαός ότι πρέπει να εγκαταλείψει τα αστικά κόμματα, που η δουλειά τους είναι να προστατεύουν την οικονομία του καπιταλισμού σφάζοντας με μέτρα το λαό ακόμη κι αν αυτοαποκαλούνται αριστερά, και να συμπορευτεί με το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ ποτέ δεν έκρυψε και ποτέ δεν πρόκειται να κρύψει την αλήθεια από το λαό για να αρέσει εκλογικά.

Η αλήθεια ακόμη κι αν καίει δεν μπορεί παρά να είναι όπλο στα χέρια του λαού στον αγώνα για ένα ανθρώπινο κόσμο.

Χθές βράδυ ο λαός  με το μεγάλο συλλαλητήριο που οργάνωσε το ΠΑΜΕ (ήταν ένα από τα πολύ μεγάλα συλλαλητήρια που έχουν ίνει τελευταία) έδωσε τη δική του απάντηση και έκανε τις δικές του δηλώσεις το δρόμο.

Δεκάδες χιλιάδες λαού φώναξαν και χθες "τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες" δίνοντας το δικό τους στιγμα κι αφήνοντας το δικό μας αποτύπωμα στις εξελίξεις και τους δρόμους!

Είναι ολοφάνερο πως αυτό είναι το ρεύμα που πρέπει να δυναμώσει. 

Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός που βλέπουν τη ζωή τους να κατρακυλάει στα τάρταρα.

Ο δρόμος του αγώνα που το μόνο του τέρμα θα είναι η ανατροπή αυτού του άδικου και απάνθρωπου συστήματος και αυτών που το υπηρετούν.

Κρίση χρέους είπατε;

Διαβάζουμε σήμερα στην Καθημερινή(αλλά και σε όλο τον τύπο):

"Εκθεση ΔΝΤ: Mη βιώσιμο το χρέος, επιτάχυνση μεταρρυθμίσεων, μείωση συντάξεων και φορολογίας"

Aνάλογους τίτλους με περισσότερες πληροφορίες γύρω από τα μέτρα που ζητά το ΔΝΤ να ληφθούν, βρίσκουμε αλλού σε άρθρα άλλων εφημερίδων και σάιτ.
Σε αυτά αναφέρεται ότι το ΔΝΤ θεωρεί μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος και ζητά ελάφρυνση του χρέους, αλλά και λήψη νεων μέτρων σε βάρος φυσικά των εργαζόμενων(συντάξεις, αφορολόγητο κλπ.)

Η γνώμη μας είναι ότι και μόνο αυτά τα ολίγα επαρκούν για να δείξουν πόσο λάθος και επώδυνη για το λαό, και πόσο βολική για τους αντιπάλους του, ήταν η θεώρηση της κρίσης που περνάει η χώρα ως "κρίσης χρέους" όπως υποστηρίζουν οι πολλοί, και όχι ως "κρίσης υπερσυσσώρευσης" όπως λέει το ΚΚΕ. 

Ψιλά γράμματα θα πεί ίσως κάποιος. Δεν είναι έτσι όμως.

Και δεν είναι έτσι για τον απλό λόγο ότι η πλευρά της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, αλλά και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών που υπάρχουν για λογαριασμό των μεγάλων μονοπωλίων, όπως και η πλευρά των μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων που κατέχουν την εξουσία στην Ελλάδα, βολεύεται μια χαρά πίσω από την προσπάθεια επίλυσης της "κρίσης χρέους" και βέβαια συντάσσεται με τους παραπάνω οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, στην αναζήτηση μέτρων που φυσικά θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. 

Όσο κι αν γνωρίζουν τα προβλήματα που δημιουργούν οι γνωστές αντιφάσεις όπως π.χ. μείωση μισθού= μείωση αγοραστικής δύναμης, δεν παύουν να θεωρούν ότι αυτό που πρέπει να σωθεί πρώτα και κύρια είναι τα κέρδη και η βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, ό,τι κι αν στοιχίσει αυτό στο οικογενειακό εισόδημα και στο τσάκισμα της ζωής μιας εργατικής οικογένειας.

Η επίλυση μιας "κρίσης χρέους", με την εξουσία στα χέρια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, φυσικά μπορεί να επιχειρηθεί και να γίνει εντός συστήματος και να την πληρώσει ο λαός. Κάτι ανάλογο δεν μπορεί να γίνει στην πραγματικότητα με την επίλυση μια κρίσης υπερσυσσώρευσης, αφού φυσικά καπιταλισμός, στη σύγχρονη εποχή των μονοπωλίων και των αγορών, που δεν έχει στόχο την όλο και μεγαλύτερη κερδοφορία με κάθε μέσο, απλά δεν υπάρχει.

Φυσικά εντελώς διαφορετική θα ήταν η συζήτηση αν στο στόχαστρο δεν βρισκόταν το χρέος, που είναι αποτέλεσμα και όχι αιτία της κρίσης, αλλά  τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων στον καιρό της αναπτυξης , που τώρα φυσικά δυσκολεύονται να βρουν "ικανοποιητικές" επενδύσεις και λιμνάζουν σε διάφορους λογαριασμούς απαιτώντας διαρκώς νέα μέτρα ως κίνητρα(κρίση υπερσυσσώρευσης).

Όταν μάλιστα οι οπαδοί της "κρίσης χρέους" βρίσκονται σε διάφορες αριστερές ομάδες και κόμματα, και πυροβολούν όλοι μαζί από κοινού την άποψη των κομμουνιστών που αποκαλύπτει τον ένοχο που δεν είναι άλλος από τον ταξικό αντίπαλο και την "οικονομιά της αγοράς", τότε για άλλη μια φορά βλέπουμε πόσο εύκολα συναντιούνται αυτοί, δεξιοί, κεντρώοι ή "αριστεροί", που δεν έχουν σα στόχο την ανατροπή αυτού του συστήματος αλλά τη σωτηρία του.