Πρέπει ή όχι να γίνονται αγώνες σε καιρό πανδημίας; Είναι κυρίαρχο ζήτημα η προστασία της Υγείας τέτοιο που να απαγορεύει κάθε άλλη προτεραιότητα ή όχι;
Είναι ερωτήματα που συνήθως προβάλλονται με τέτοιο τρόπο ώστε να βγαίνει από την αρχή το συμπέρασμα ότι ο αγωνιστικός γιορτασμός του Πολυτεχνείου και η προστασία της Δημόσιας Υγείας δεν μπορούν να συμβαίνουν ταυτόχρονα.
Οτι δηλαδή η Δημόσια Υγεία κινδυνεύει από έναν συμβολικό αγωνιστικό γιορτασμό που όπως λένε οι εκπρόσωποι του λαού θα γίνει με ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ, τέτοια που να μην έχουν ρίσκο μετάδοσης του ιού, όπως για παράδειγμα συμβαίνει καθημερινά, και μάλιστα πολλές φορές την ημέρα, με το ρίσκο ή μάλλον τη βεβαιότητα μετάδοσης στα ΜΜΜ(μετρό, λεωφορεία κλπ), στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα σχολεία και όπου αλλού υπάρχει και κινείται η ζωή.
Είναι όμως έτσι; Στέκονται οι Αγώνες του λαού απέναντι στην Υγεία του λαού; Και αν ναι τότε τι νόημα έχει "ο αγώνας για την προστασία της Υγείας" ως ανώτερη ποιοτικά διαλεκτική σύνθεση;
Η θέτοντας το ερώτημα αλλιώς, το λοκντάουν που συμβαίνει για την προστασία της Ζωής μπορεί να απαγορεύει και τον ίδιο τον αγώνα για τη Ζωή; Εκτός κι αν δεχτούμε, πράγμα κουτό και άτοπο, ότι η Ζωή ως γενικότητα, υπερασπίζεται από μόνη της τον εαυτό της και δεν χρειάζεται κάποιοι να αγωνίζονται για να την υπερασπιστούν. Η ακόμη πιο κουτά και άτοπα αν δεχτούμε ότι αυτός που υπερασπίζεται τα δικαιώματα του λαού και της Ζωής του δεν είναι ο ίδιος ο λαός αλλά η κυβέρνηση!
Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι σήμερα τα πράγματα δεν είναι τόσο απλοικά όσο λένε αυτοί που βολεύονται πίσω από τις απαγορεύσεις. Σήμερα δεν πρέπει "η να υπερασπιστούμε την δημόσια Υγεία ή να κάνουμε αγώνες".
Σήμερα είναι αναγκαίο να συμβούν και τα δύο. Και μάλιστα όχι να συμβούν χωριστά το ένα από το άλλο αλλά να συμβούν το ένα -δηλ. οι αγώνες- ως προϋπόθεση του άλλου-δηλ. της υπεράσπισης της Υγείας του λαού.
Σήμερα πρέπει να απαντηθεί το εξής απλό και κρίσιμο ερώτημα: ΠΟΙΟΣ ενδιαφέρεται πραγματικά και αντικειμενικά για την Υγεία του λαού; Ο λαός (και οι δικές του οργανώσεις και θεσμοί), ως ενδιαφερόμενος για τον ίδιο του τον εαυτό, ή η κυβέρνηση που εκ των πραγμάτων δεν έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι είναι κυβέρνηση του λαού;
Αν απαντούσαμε ότι ενδιαφέρεται η κυβέρνηση και όχι ο λαός εκτός των άλλων θα πέφταμε επάνω σε ένα πλήθος αντιφάσεων. Γιατί είναι αυτονόητο ότι αν η κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά για την Υγεία του λαού, τότε θα είχε επιτάξει αμέσως τα χιλιάδες τουριστικά λεωφορεία για να λυθεί το τρομερό πρόβλημα των ΜΜΜ, θα είχε επιτάξει τον ιδιωτικό τομέα Υγείας αντί να του μοιράζει δώρα, θα είχε προσλάβει περισσότερους γιατρούς, θα είχε εκπαιδεύσει για την αντιμετώπιση του ιού τους ήδη υπάρχοντες, θα είχε δημιουργήσει νεες ΜΕΘ αντί να μετατρέπει τις ήδη υπάρχουσες σε ΜΕΘ κορωνοιού, δεν θα είχε σταματήσει το 80% των χειρουργείων για άλλες ασθένειες στέλνοντας όσους πρέπει άμεσα να χειρουργηθούν στις ιδιωτικές κλινικές, θα είχε ανοίξει τα νοσοκομεία που έκλεισαν τα μνημόνια, θα είχε δημιουργήσει περισσότερες τάξεις στα σχολεία, θα είχε προσλάβει καθηγητές και δασκάλους και μια σειρά ακόμη από πολλά θα που όμως όπως ξέρουμε δεν έχουν συμβεί.
Άρα είναι ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση, που σήμερα την ώρα που απαγγέλει δακρύβρεχτα ποιήματα για την προστασία της Υγείας ασχολείται κυρίως με το μοίρασμα δις στις μεγάλες επιχειρήσεις, δεν έχει δείξει και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την Υγεία του λαού πέρα από την απλή μέθοδο των απαγορεύσεων και των λοκντάουν, που βεβαια δεν θα υπήρχε λόγος να συμβούν αν είχαν γίνει όλα τα υπόλοιπα που είπαμε παραπάνω και τα οποία απαιτούσε ο λαός με τους αγώνες του.
Αυτός λοιπόν που έχει την ευθύνη για την ίδια του την Υγεία δεν μπορεί παρα να είναι ο ίδιος ο λαός μέσα από τις δικές του οργανώσεις.
Όλο αυτό τον καιρό έχουμε ακούσει να λέγεται ότι φυσικά δεν γίνεται να σταματήσει η οικονομία για χαρη της προστασίας της Υγείας γιατί κάτι τέτοιο θα προκαλούσε οικονομική κατάρρευση και βέβαια χειροτέρευση της Ζωής του λαού. Πως γίνεται όμως αφού συνεχίζεται η επιχειρηματική δραστηριότητα, δηλ. η προσπάθεια παραγωγής κερδών από της επιχειρήσεις με ότι σημαινει αυτό για τους εργαζόμενους, να λένε συγχρόνως ότι ο λαός πρέπει να κατεβάσει τα χέρια και να σταματήσει να παλεύει για τα δικαιώματά του που ολοφάνερα αμφισβητούνται σήμερα για να επιβιώσει η οικονομία; Δεν είναι υποκριτικό αυτό;
Ας αφήσουν λοιπόν τα περί αναπόφευκτων προτεραιοτήτων γιατί φαίνεται ότι πίσω από όλη αυτή τη σειρά δήθεν λογικών επιχειρημάτων κρύβεται και πάλι η ανάγκη προστασίας των συμφερόντων της πραγματικής εξουσίας.
Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι απλό και ολοφάνερο:
Είναι το ίδιο αναγκαία και τα δύο. Και η προστασία της Υγείας αλλά και η προστασία των δικαιωμάτων του λαού που βέβαια μόνο με αγώνες διασφαλίζεται.
Αυτοί που λένε ότι εντάξει βρε αδερφέ, ας μη γίνει μια χρονιά γιορτασμός, ας μην αποδοθεί η τιμή στους νεκρούς του Πολυτεχνείου όπως άλλοτε, αφού είμαστε σε ειδικές συνθήκες, έχουν μια εντελώς διαφορετική άποψη από το λαό για το νόημα και την ουσία του Πολυτεχνείου. Πιστεύουν ότι είναι μια απλή γιορτή, όπως όλες οι γιορτές, όπως ας πούμε τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα. Η ακόμη ένα μνημόσυνο που μπορεί να αναβληθεί.
Αντίθετα εμείς, ο λαός πιστεύουμε ότι η 17η Νοέμβρη δεν είναι μόνο μια ιστορική μέρα με κάποιο αντικειμενικό περιεχόμενο, ένα σύνολο συγκλονιστικών γεγονότων στα οποία αποδίδουμε τιμή. Είναι εκτός από αυτό, και ίσως περισσότερο από αυτό ένα σύμβολο, και μάλιστα το πιο βαρύ και πλούσιο σύμβολο αγώνα της δικής μας σύγχρονης ιστορίας. Είναι το σύμβολο του αγώνα για τα δημοκρατικά δικαιώματα, για το Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, για τα δικαιώματα στη δουλειά, για την πάλη για μια καλύτερη ζωή, για το διώξιμο των Αμερικανών του ΝΑΤΟ και των βάσεων, του αγώνα για έναν άλλο καλύτερο κόσμο. Είναι ακόμη ένα σπουδαίο σύμβολο ανυπακοής στα αποφασίζουμε και διατάσσουμε της κάθε εξουσίας, όπως και ένα σύμβολο της ανθρώπινης ιδιότητας της μέσω θυσιών παράκαμψης κάθε δυσκολίας και εμποδίου όταν αυτό απαιτείται με τίμημα ακόμη και την ίδια τη ζωή των πρωταγωνιστών.
Είναι καθαρό ότι κάποιοι εδώ και χρόνια παλεύουν να απαλλαγούν από αυτούς τους συμβολισμούς που δημιουργούν ενοχλητική σκέψη και συνειδησιακό περιεχόμενο και να κρατήσουν μόνο ένα λειψό και φτωχό συναισθηματικό περιεχόμενο, τη γιορτή, τα τραγούδια, την αυτονόητη αυτοματικά παραγόμενη συγκίνηση και το χαρακτήρα του μνημόσυνου.
Ο λαός όμως δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να δεχτεί κάτι τέτοιο ειδικά σήμερα.
Αντίθετα έχουμε κάθε λόγο να κάνουμε ότι μπορούμε για να υπερασπίσουμε και τη Ζωή μας και την Υγεία μας και τους αγώνες μας και τα σύμβολά μας.
Ας μην εχει κανένας αμφιβολία λοιπόν ότι αυτό ακριβώς θα κάνουμε και σήμερα και αύριο και πάντα.
(όπως είναι αυτή τη στιγμή γνωστό η απαγόρευση έσπασε)