Γενέθλια για τους πρώτους αγώνες αυτοκινήτου

114 χρόνια πρίν κάπου στην Αμερική διεξάγονται οι πρώτοι αγώνες αυτοκινήτου.Απίστευτη συμμετοχή ,αφού παίρνουν μέρος 6 αυτοκίνητα!Ο νικητής σπάει τα κοντέρ με την εξωφρενική ταχύτητα των 7 μιλίων την ώρα!!Το χθές και το σήμερα...

Ποιός και γιατί πιέζει για το εμβόλιo;Απόλυτος διχασμός στους γιατρούς

Καλπάζει λοιπόν η γρίπη αφού εκατοντάδες χιλιάδες έχουν ήδη προσβληθεί και στην Ελλάδα.Βέβαια ανησυχία δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει,αφού όλοι πια έχουμε κάποιον απο την παρέα η την οικογένεια, που ο ιός του έχει κανει επίσκεψη,με πολύ ελαφριά πάντα συμπτώματα κατά πολύ μικρότερης έντασης από την κοινή γρίπη.Που είναι το παράξενο τώρα. Μα βέβαια στο βομβαρδισμό συμβουλών απο επίσημα χείλη μεσω των ΜΜΕ,για την αναγκαιότητα και το ακίνδυνο του εμβολιου.Κι αυτό γιατί ειναι πια διαπιστωμένη η μεγάλη απροθυμία των Ελλήνων να κάνουν το εμβόλιο.Οχι βέβαια γιατί είναι ξεροκέφαλοι, αλλά γιατί απλούστατα αυτό τους συμβουλεύουν οι γιατροί τους!Προσωπικά

"Πατριωτικές" συμβουλές Προβόπουλου

Τώρα αυτή η προειδοποίηση Προβόπουλου τι ήταν; Υποβόσκουσα κόντρα με την κυβέρνηση;
Παραγγελιά πολιτική απο κάποιο κέντρο;Βίαιη βοήθεια προς το πρόγραμμα της ΕΕ για να υποχρεωθεί η Ελλ.κυβέρνηση να ακολουθήσει;Η μήπως ηρωική έξοδος με ένα χοντρό αει-σειχτήρ που δεν νοιάζεται για τις συνέπειες της δήλωσης;Πάντως για το καλό της οικονομίας δεν ήταν.
Όλοι οι παροικούντες τις αγορές, ξέρουν οτι οι αγορές και επομένως και οι οικονομίες έχουν άμεση εξάρτηση

Διακαναλικός "πολιτισμός" και "δημοκρατία"

Περίεργη και σίγουρα υπερβολική η αντίδραση σύσσωμου του πολιτισμένου τηλεοπτικού κόσμου μετά την ενέργεια του ΠΑΜΕ ενάντια στο διάλογο για το ασφαλιστικό.Το οτι το ΠΑΜΕ έχει δίκιο είναι ολοφάνερο.Αν ήθελαν να πάρουν μέτρα υπέρ των εργαζομένων, δεν θα χρειαζόταν κανένας διάλογος.Ας έκαναν τις θετικές ανακοινώσεις και θα τους χειροκροτούσαν όλοι.Η "δημοκρατία" όμως και ο "διάλογος" επιστρατεύονται όταν πρόκειται να σου πάρουν κι όχι όταν πρόκειται να σού δώσουν.Οπότε προς τι το παραμύθι;Για τη συναίνεση των εργαζομένων, μέσω της Πασοκικής ΓΣΕΕ,ΑΔΕΔΥ;Για τη στάχτη στα μάτια και την κοινωνική ειρήνη;Η απλά για να βρισκόμαστε σε κουβέντα οτι κάτι κάνουμε;Οταν άδειασαν τα ταμεία όλοι αυτοί οι Σούπερμαν της οικονομίας έγινε κανένας διάλογος;
Παιδιά ο κόσμος που υποφέρει δεν έχει ανάγκη απο διαλόγους ,διαβουλεύσεις και δημοκρατικά ψηστήρια.Απο λεφτά έχει ανάγκη.Απ'αυτά που άρπαξαν απο τα ταμεία οι διάφοροι γραβατωμένοι ειδήμονες της απάτης και τώρα σφυρίζουν αδιάφορα.Οσο για την ενορχηστρωμένη επίθεση "πολιτισμού" των καναλιών,αφήστε δεν χρειάζεται. Τον βλέπουμε τον πολιτισμό τους κάθε μέρα.Δεν μας πείθουν.
Η κινητοποίηση βέβαια δεν ακύρωσε το διάλογο,οπότε δεν καταστραφήκαμε από το ΠΑΜΕ.Σιγά κολλητοί είναι,θα βρούνε ενα δωμάτιο να τα πούνε με την ησυχία τους.Δεν θα τους βομβαρδίσουν κιόλας.Μην τρελαθούμε.Συμβολική κίνηση για την αποκάλυψη μιας απάτης ήταν.Φάνηκε όμως καθαρά οτι ακόμη κι αυτη η συγκέντρωση 100 ατόμων ενοχλεί,αφου η γραμμή ειναι απλή."Καθήστε σπίτι σας και αφήστε μας να λύσουμε τα προβλήματα εμείς που ξέρουμε".Και επειδή η συνέχεια προβλέπεται απίστευτα οδυνηρή αν δεν ξεκουνήσουμε λιγακι απο τους καναπέδες, ας μην μασάμε με τις πολές παραινέσεις για πολιτισμους,δημοκρατίες και άλλα τέτοια γλαφυρά.Κι ας μην ξεχνάμε πως "ο σιωπών δοκεί συναινείν"

"Μικρός πρίγκηπας"-τυφλός κόσμος

"Είναι πολύ απλό.Δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά.Ό,τι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια."
Αυτά λέει ο Σαιντ-Εξυπερύ στον υπέροχο "Μικρό πρίγκηπα",μα ελάχιστοι πια τον ακούνε.
Ζούμε στην εποχή της τηλεόρασης, μια εποχή εντελώς οπτική.Ο κόσμος μαθαίνει όλο και περισσότερο να "βλέπει" με τα μάτια.Να εμπιστεύεται τις εικόνες και τις οφθαλμαπάτες που του προσφέρουν με το αζημίωτο.Κι η καρδιά στη μικρή της γωνία, να ατροφεί ξεχασμένη και παρατημένη περισσότερο από ποτέ.Αδύναμη να προσφέρει αυτό που μπορεί και θέλει αλλά εμείς δεν την αφήνουμε.Εμείς οι προσκυνητές και υποτακτικοί του βασίλειου των εικόνων.
........
"...το στάρι που είναι χρυσαφένιο εσένα θα μου θυμίζει.Και θ'αγαπώ το θόρυβο του ανέμου
καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού..."(Μικρός πρίγκηπας)

Πολιτική

Πολιτική είναι η ευγενής τέχνη του να παίρνεις τις ψήφους των φτωχών κάνοντας προεκλογικές εκστρατείες με τα λεφτά των πλουσίων, υποσχόμενος
στους μεν ότι θα τους προστατέψεις από τους δε. Oscar Ameringer

Υ..Γ.Αφιερωμένο στα κόμματα εξουσίας που φροντίζουν για το καλό μας, αλλά και σε μας που ελπίζουμε πως κάποτε... θα βρέξει καλύτερες μέρες!

Στήριξη Διαμαντοπούλου στους πρυτάνεις για Ιndymedia

Τη στήριξή της στους πρυτάνεις του ΕΜΠ, με αφορμή τη δίωξη που τους ασκήθηκε για τη λειτουργία της ιστοσελίδας indymedia, εξέφρασε η υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου, τονίζοντας ότι «η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης είναι πάνω από όλα».Η υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι "δεν θα κρίνει τη Δικαιοσύνη" και επισήμανε "ότι οι Πρυτανικές Αρχές απαντούν με επάρκεια και θέτουν τα ζητήματα στη σωστή τους βάση".
Απο το στοχασμός-πολιτική
Υ.Γ. Και βέβαια συμφωνώ απόλυτα.

Ο κόσμος του σήμερα

Οταν κράτησα την πρώτη φωτογραφία, απο κάποια πλημμύρα στις αρχές του φθινόπωρου στην Ασία, το έκανα γιατί μου φάνηκε εντυπωσιακή και σπάνια.Και σήμερα να μια παρόμοια
σκηνή από το Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας, όπου τα παιδιά κάνουν μάθημα στα λυόμενα δύο χρόνια μετά το σεισμό και ύστερα απο υποσχέσεις δύο εκλογικών αναμετρησεων,χωρίς να υπολογίζουμε άλλα μεγάλα σχέδια και λόγια.Ας το καταλάβουμε επιτέλους, οτι ανάπτυξη δεν είναι μόνο τα μεγάλα έργα για τούς εργολάβους, αλλά και το σχολείο στο Θέρμο, οι παιδικές χαρές παντού, οι χώροι με πράσινο μέσα στις πόλεις και η προσπάθεια για αναβάθμιση της καθημερινής ποιότητας ζωής που η κρίση και η φτώχεια την κάνουν όλο και χειρότερη.

Νοέμβρης "73 λίγες σκέψεις

Μερικές σκόρπιες σκέψεις που περνάνε απο το μυαλό μου γύρω από το Νοέμβρη του 73.
Στο ξεκίνημα των γεγονότων την Τετάρτη 14 Νοέμβρη, στη Νομική γίνεται μια χλιαρή και αδιάφορη συνέλευση.(Βέβαια το κλίμα εκείνων των ημερών ήταν ηδη ηλεκτρισμένο)
Ξαφνικά ενας φοιτητής ρίχνει την είδηση ότι κάτι γίνεται στο Πολυτεχνείο.Αστυνομία,έχουν ξεκινήσει επεισόδια,κάτι τέτοιο...Σε λεπτά μέσα κάποιοι σηκώνονται και ρίχνουν το σύνθημα."Όλοι στο Πολυτεχνείο".Αμηχανία δευτερολέπτων,αναμπουμπούλα,πρέπει δεν πρέπει...Σε λίγο μια ομάδα περίπου 500 ατόμων βαδίζει πρός το Πολυτεχνείο.Η αστυνομία αιφνιδιάζεται,κι έτσι μέχρι να αποφασίσει να αντιδράσει η διαδήλωση φτάνει κοντά στο Πολυτεχνείο.Η αστυνομία τους επιτίθεται.Αυτοί τρέχουν και προλαβαίνουν να μπούν μέσα.Η πόρτα κλείνει.Μεσα διαπιστώνουν πως δεν γίνεται τίποτα το σπουδαίο!Το θρυλικό τριήμερο όμως ,ηδη έχει ξεκινήσει.Σε λίγες ώρες το Πολυτεχνείο θα γίνει το κέντρο της Ελλάδας, η κορυφαία σύγκρουση με τη χούντα.
Εγινε λοιπόν στην τύχη; Κατα λάθος; Οχι βέβαια,

Εδώ Πολυτεχνείο (1973 - 2009)

Οσο κι αν πολλοί το θέλουν και κάνουν τα πάντα γι αυτό, δεν γίνεται να ξεχαστεί. Η ζυγαριά μνήμης -λήθης θα γέρνει πάντα απο τη μιά η την άλλη πλευρά, μα ποτέ δεν θα ανατρέπεται.
Τουλάχιστον όσο το χέρι η το έδαφος που την κρατάει ειναι δικό μας.

Ο Νοέμβρης του '73 ηταν η στιγμή της πιο ηρωικής σύγκρουσης αναμεσα στο χουντικό κράτος '67-'74,και το πιο μαχητικό κομμάτι του λαου που ηταν και ειναι η νεολαία του.
Ηταν η κορυφαία σύγκρουση του λαου με την κρατική εξουσία των τελευταίων 50 χρόνων, αν λάβει κανείς υπ'όψη του οτι το διακύβευμα,εκτός από όλα τα άλλα, ηταν και η ίδια η ζωή αυτών που κλείστηκαν πίσω απο΄τη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου, εκείνο το αξέχαστο τριήμερο απο 14 -17 Νοέμβρη του '73.Ακόμα ηταν ένα μύνημα προς τις επόμενες γενιές και το μέλλον, πως οι απροσκύνητοι και οι ονειροπόλοι,όσο τρελοί και παράλογοι κι αν φαίνονται, αποτελούν πολλές φορές πόλο συσπείρωσης και σπίθα ξαφνική που μπορεί να παρασύρει οταν ανάψει κόσμους ολόκληρους.
Επεσε η χούντα λόγω του Πολυτενείου; Μπορούν οι φοιτητές να αποτελέσουν πρωτοπορία; Ηταν πράγματι ηγετική η στάση της αριστεράς και με ποιό τρόπο στα γεγονότα;Ηταν η κορυφαία σκηνή της τελευταίας πράξης του δράματος του εμφυλίου; Αυτά και πολλά άλλα θα είναι ερωτήματα κατά την ταπεινή μου γνώμη δευτερεύοντα, αφού το συντριπτικά κύριο βρίσκεται στη λάμψη του ίδιου του γεγονότος. Ολα τα υπόλοιπα αποτελούν χρήσιμους συλλογισμούς,μόνο όμως στην περίπτωση που καταφέρουμε να κρατήσουμε το ίδιο το γεγονός και το μύθο του ζωντανό μες τα χρόνια.Σε μια εποχή μάλιστα που ο ηρωισμός ταυτίζεται πια με τη γραφικότητα και πάντως με κάθε τρόπο, ξεκόβεται από το όνειρο για ένα καλύτερο κόσμο, η απο το κοίταγμα της ζωής σαν μιας πορειας κοινής, χέρι-χέρι, οπου οι ανθρωποι νοιάζονται μια στάλα για το αύριο και μάλιστα όχι απαραίτητα το δικο τους.
Τα παιδια που στάθηκαν εκείνο το βράδι πίσω από τα σίδερα έχοντας απέναντί τους τα τανκς το φωνάζουν ακόμα, πως χαμένος αγώνας είναι μόνο εκείνος που δεν δόθηκε.Και το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να στήσουμε ταπεινά το αυτί μας και να ακούσουμε.
Y.Γ. Εχει ενδιαφέρον το γεγονός οτι στην πρώτη φωτογραφία (που βρήκα στο διαδίκτυο)
έχουν σβηστει τα συνθήματα απο τις κολωνες ενάντια στη χούντα και στό ΝΑΤΟ...

Ανθρωποι και ζώα

Απο μια βραβευμένη κοινωνική διαφήμιση.
Τα λόγια περιττά.

20 χρόνια ιδιωτική τηλεόραση, κι είμαστε όλοι αλλιώς

Η τέχνη να παίρνεις από κάποιον το πορτοφόλι του, λέγεται ληστεία.Η τέχνη να παίρνεις τη ζωή του ολόκληρη, λέγεται τηλεόραση.
20 χρόνια ελεύθερης ιδιωτικής τηλεόρασης λοιπόν κι αυτή η ελευθερία θα μας φάει πια. Ελεύθερη αγορά, ελεύθερη τηλεόραση ...και πάει λέγοντας.
20 χρόνια από το Νοέμβρη του '89 που το γνωστό σηματάκι του MEGA έσκασε μύτη και όλα άλλαξαν στη ζωή μας.Η αλήθεια είναι πως όλοι τότε περίμεναν με ενθουσιασμό και αγωνία το ξεκίνημα των εκπομπών, αφού από την απόλυτα ελεγχόμενη κρατική τηλεόραση περνούσαμε σε ένα νέο πλουραλιστικό τηλεοπτικό τοπίο.Και τον πρώτο καιρό πράγματι υπήρχε αυτή η αίσθηση.Διαφορετικά δελτία ειδήσεων χωρίς τον κυβερνητικό έλεγχο, πολλές πηγές διασκεδαστικών προγραμμάτων,άλλες μουσικές,αλλά και μόνο το "καινούργιο" της όλης υπόθεσης ήταν τότε αρκετό. Κι όταν στη ζωή μας μπήκαν κάποιες καλές εκπομπές η σειρές (υπήρχαν και τέτοιες)όπως π.χ. "Οι απαράδεκτοι" η αργότερα οι "10 μικροί Μήτσοι" κάποια βράδια η ευφορία γινόταν και ενθουσιασμός.Όμως τα κανάλια έγιναν 2,3,4 και ύστερα ακόμα περισσότερα και άρχισαν οι παρενέργειες του ανταγωνισμού, η μάλλον τελείωσε η περίοδος του προσηλυτισμού κι έφτασε η στιγμή της αποκάλυψης της πραγματικότητας.
H τηλεόραση είναι ένα μέσο

Βερολίνο - 20 χρόνια "γκρεμισμένα " τείχη

Noέμβρης '89.Το τείχος έπεσε.Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους ,ο Μπόνο και οι U2 τραγούδησαν:
".. one love,one blood,one life..."
Oι σημαίες ανέμισαν,οι ελπίδες ανέμισαν....Ενας κόσμος, ενα όνειρο...
Μόνο που δεν έφτανε αυτό.Δέν είναι τόσο εύκολο.Δεν θα μπορούσε να είναι.Τα σύμβολα είναι μόνο σύμβολα και οι πραγματικότητες πάντα πιο σκληρές απ' ότι θέλουμε να φανταζόμαστε.
" Did I ask too much (ζήτησα πολλά;)
more than a lot (πιο πολλά απο πολλά;)
Yoy gave me nothing (Δεν μου έδωσες τίποτα)
now it's all I got (τώρα ειναι ολο ότι έχω)
We're one (είμαστε ενα)
but we're not the same..." (μα δεν είμαστε το ίδιο)

Το είπε ξανα και φέτος.Εκει μπροστά στην Πύλη.Το τείχος έπεσε ξανά και ξανά.Κλείσαμε τα μάτια και το ειδαμε να πέφτει.Πήραμε ενα κομμάτι και το βάλαμε στην τσέπη για να το δείξουμε σε όλους,πως το τείχος έπεσε. Ομως... ο κόσμος δεν έγινε ενα.Συνέχισαν να υπάρχουν 2 κόσμοι.Οι 2 κόσμοι που υπήρχαν πάντα.Ο κοσμος του πλούτου κι ο κόσμος της φτώχειας.Ο κόσμος των εξουσιαστών κι ο κόσμος των εξουσιαζόμενων.Ο κόσμος τους κι ο κόσμος μας...
Το νου σου φίλε...

Αφοβία!!

Tελικά κάτι γίνεται με το φόβο.Κάπου είχα διαβάσει πως έχει μια λεπτή μυρωδιά που κάνει τα άγρια θηρία επιθετικά!Οπότε,η έχουν δίκιο η αυτό το βίντεο δεν υπάρχει.Απίστευτος τύπος πάντως...

Η ιστορια δεν αποπολιτικοποιείται,η "συμφιλίωση" δεν είναι κενή περιεχομένου

Από την Αυγή

Οι φυλακές πια στην Καρδίτσα δεν χωρούσαν άλλους. Ούτε τα δικαστήρια. Επιστρατεύτηκαν τα σχολεία.

Σε μια αίθουσα τόση δα 35 γυναίκες και ένα μωράκι. Κουκλί. Γέννημα ενός έρωτα του βουνού. Κυρίαρχη η ζωή, δε σταματά ποτέ. Το άλλαζαν και το κανάκευαν και οι 35. Ξέραν τη μοίρα του. Πώς ν΄ αντέξει ένα μωράκι νεογέννητο σ΄ αυτές τις συνθήκες; Ανάμεσα στις κρατούμενες και δυο 18χρονες αντάρτισσες με το σώμα κατάμαυρο. Οι «ομάδες» τις είχαν κατεβάσει κλωτσώντας από το βουνό. Δέρμα και ύφασμα είχαν γίνει ένα. Η Ν ήταν ψύχραιμη. Ήξερε ότι τα έπαιζε όλα για όλα. Στο τζάκι του σπιτιού της ήταν κτισμένο μεγάλο μέρος εγγράφων του ΚΚΕ Θεσσαλίας. Έπρεπε να ειδοποιήσει, θα καίγονταν κόσμος και κοσμάκης αν τα βρίσκανε.

Ξαφνικά της ήρθε!. Συσσίτιο δεν τους έδιναν στη φυλακή- τους έφερναν οι δικοί τους. «Άντε ρε εαμοβουλγάρες, που μας θέλετε και φαΐ».

Οι χωριανές που δεν είχαν δικούς τους στην πόλη μοιράζονταν το φαγητό τους με τις υπόλοιπες και δίναν τα άπλυτα να τους τα πλύνουν σπίτι οι Καρδιτσιώτισες. Είχε κρύψει στο στηθόδεσμό της ένα μολυβάκι και μια βελόνα. Πάντα τα κατάφερνε στο ράψιμο και στο κέντημα. Ξήλωσε προσεχτικά ένα στρίφωμα, πήρε ένα ξέφτι για κλωστή κι έγραψε σ΄ ένα κουρέλι: «Ε, να πας στο σπίτι, στο τζάκι είναι…» και ξανάραψε το στρίφωμα. Το μεσημέρι θα 'ρχόταν το κορίτσι απ΄ την αδελφή της να της φέρει το πιάτο και να πάρει τα άπλυτα. Μόλις που πρόλαβε.

Την άλλη μέρα τις μετέφεραν κοντά στο νεκροταφείο. «Για να μην χάνουν χρόνο με τις εκτελέσεις», σκέφθηκε. Συνοπτικές διαδικασίες, στρατοδικείο τάχα και δήθεν και κατευθείαν στον τάφο. «Μπορεί να μας βάλουν να σκάψουμε και τον τάφο μόνες μας». Τους έβγαζαν μια βόλτα στην αυλή κάθε απόγευμα. Εκεί είδε και τον εξάδελφό της το Δ. «Ν, πάω για εκτέλεση, να τους πεις πως δεν μίλησα, δεν είπα τίποτα για κανένα». Δημοσθένης, ο γιατρός. Φοβόταν να κάνει εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Όμως δε φοβήθηκε το απόσπασμα. Ακολούθησε τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού. Κρατούσε ημερολόγιο, συνθηματικό. Τους πρόδωσαν οι χωρικοί που τους προμήθευαν καλαμπόκι. «Για ένα σακί καλαμπόκι, Ν, για ένα σακί καλαμπόκι…»

Ξημερώματα άκουσε το απόσπασμα, βάρυνε η καρδιά της, βούλιαξε. «Πάει ο Δημοσθένης, πάνε και οι άλλοι» μονολόγησε και έσφιξε στην αγκαλιά της το μωράκι της αντάρτισσας. Από την προηγούμενη ψήνονταν στον πυρετό. Παρακαλούσαν, ικέτευαν τους φύλακες για λίγο κινίνο, τίποτα.

Τους μετέφεραν στη Λάρισα για το Στρατοδικείο. Εκεί έμαθε πως το μωράκι πέθανε.

« Άραγε θα βρήκαν παππά να το θάψει;» αναρωτήθηκε. Συνήθως αρνιόντουσαν. «Δεν έχει ευλογηθεί, τέκνον μου δια της του μυστηρίου του γάμου ενώσεως, δεν δύναται να ταφεί χριστιανικώς, είναι προϊόν ανόμου ενώσεως».

Η ιστορία δεν αποπολιτικοποιείται. Έχει ΟΝΟΜΑ, ΣΩΜΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΑΙΤΙΕΣ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ. ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ. Το αίμα μυρίζει, καίει τις καρδιές. Εκτός αν πρέπει να μετατρέψουμε την ιστορία σε «ανθρώπινη, ατομική»περιπέτεια κατά το δοκούν. Ο αγώνας εκείνος είχε νόημα γι αυτούς που πολέμησαν. Χάθηκαν και καταστράφηκαν ζωές. Δηλητηριαστήκαμε για ολόκληρες γενιές.Υπήρξαν όμως και ευθύνες. Όχι των «ξένων» Δικές μας. «Εμπρός, αδέλφια, εμπρός, είναι δικός μας και ο καιρός- τα πιο μεγάλα μας τα κατορθώματα μες στις πέτρες και τα χώματα». Προς τι η ωραιοποίηση; Έτσι ελεύθερα κυκλοφορούσαν οι «εχθροί» κι έτσι καλοσυνάτοι ήταν οι αξιωματικοί του Εθνικού ημών στρατού;

Μεγάλωσα μέσα στις μνήμες του εμφύλιου. Οι ηττημένοι ήξεραν πολύ καλά γιατί πολεμούσαν. «Αδέλφια, με σκοτώνουν άδικα!»Αυτή είναι η πολυπόθητη «συμφιλίωση»; Συμφιλίωση δεν υπάρχει αν δεν ειπωθεί η αλήθεια ολόκληρη. Η άσχημη αλήθεια. Η φριχτή. Αυτή που δαγκώνει και καίει. Που μυρίζει σαν πτώμα σε σήψη. Που σου δίνει γροθιά στο στομάχι. Μη φοβάστε,το κοινό έχει συνηθίσει. Τρέφεται με το αίμα και τη βία. Απ’ την TV των ριάλιτι. Απ’ το κατασπάραγμα της προσωπικής ζωής. Από την καθημερινότητα. Του τέρατος που ονομάζουμε Αθήνα και της περιφέρειας που μετατρέπεται σε ασυνάρτητες μικρές Αθήνες. Οι μινώταυροι τρώνε με μεγάλες μπουκιές ψυχές ανθρώπων κάθε μέρα. Καλά τα είπες, Στρατή. Ακυβέρνητη πολιτεία, πολιτεία της προσφυγιάς. Μια βόλτα στην Ομόνοια θα σας πείσει. Καιρός πια, ο λαός αυτός, να κάνει το αίμα που χύθηκε γνώση. Αν η συμφιλίωση είναι «ακίνδυνη και απαλή», καλύτερα να μείνουμε χωρισμένοι. Αλλιώς, φέρτε μου πίσω τον θείο μου τον Δημοσθένη!

{Ν: Ανδρονίκη-Παρασκευή Τσικρίκα, μέλος του ΕΑΜ

Δ: Δημοσθένης Γρίβας, γιατρός,μέλος του ΕΑΜ, και του Δημοκρατικού Στρατού, εκτελεσθείς με συνοπτικές διαδικασίες στα 35 του χρόνια

Ε: Ειρήνη- Βικτωρία Τσικρίκα-Σαράτση, διδασκάλισσα,μέλος του ΕΑΜ, αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης 1942-1944}

Η επιστολογράφος

Τιτίκα- Μαρία Σαράτση

Φιλόλογος/Δημοσιογράφος

Ο πραγματικός τρόμος

Πόσο χώρο πιάνουν στη ζωή μας τα σημαντικά και πόσο τα ασήμαντα;
Πόσο κινδυνεύει ο κόσμος και οι "Δημοκρατίες" μας απο την τρομοκρατία και πόσο από την πείνα;
Τί είναι στ'άλήθεια βία για τους ανθρώπους που ξυπνάνε το πρωί χωρίς τίποτα εκτός από μια ζωή χαμένη και τον απόλυτο τρόμο της φτώχειας;
Μια φωτογραφία αντί για χιλιάδες απαντήσεις