Από την Αυγή
Οι φυλακές πια στην Καρδίτσα δεν χωρούσαν άλλους. Ούτε τα δικαστήρια. Επιστρατεύτηκαν τα σχολεία.
Σε μια αίθουσα τόση δα 35 γυναίκες και ένα μωράκι. Κουκλί. Γέννημα ενός έρωτα του βουνού. Κυρίαρχη η ζωή, δε σταματά ποτέ. Το άλλαζαν και το κανάκευαν και οι 35. Ξέραν τη μοίρα του. Πώς ν΄ αντέξει ένα μωράκι νεογέννητο σ΄ αυτές τις συνθήκες; Ανάμεσα στις κρατούμενες και δυο 18χρονες αντάρτισσες με το σώμα κατάμαυρο. Οι «ομάδες» τις είχαν κατεβάσει κλωτσώντας από το βουνό. Δέρμα και ύφασμα είχαν γίνει ένα. Η Ν ήταν ψύχραιμη. Ήξερε ότι τα έπαιζε όλα για όλα. Στο τζάκι του σπιτιού της ήταν κτισμένο μεγάλο μέρος εγγράφων του ΚΚΕ Θεσσαλίας. Έπρεπε να ειδοποιήσει, θα καίγονταν κόσμος και κοσμάκης αν τα βρίσκανε.
Ξαφνικά της ήρθε!. Συσσίτιο δεν τους έδιναν στη φυλακή- τους έφερναν οι δικοί τους. «Άντε ρε εαμοβουλγάρες, που μας θέλετε και φαΐ».
Οι χωριανές που δεν είχαν δικούς τους στην πόλη μοιράζονταν το φαγητό τους με τις υπόλοιπες και δίναν τα άπλυτα να τους τα πλύνουν σπίτι οι Καρδιτσιώτισες. Είχε κρύψει στο στηθόδεσμό της ένα μολυβάκι και μια βελόνα. Πάντα τα κατάφερνε στο ράψιμο και στο κέντημα. Ξήλωσε προσεχτικά ένα στρίφωμα, πήρε ένα ξέφτι για κλωστή κι έγραψε σ΄ ένα κουρέλι: «Ε, να πας στο σπίτι, στο τζάκι είναι…» και ξανάραψε το στρίφωμα. Το μεσημέρι θα 'ρχόταν το κορίτσι απ΄ την αδελφή της να της φέρει το πιάτο και να πάρει τα άπλυτα. Μόλις που πρόλαβε.
Την άλλη μέρα τις μετέφεραν κοντά στο νεκροταφείο. «Για να μην χάνουν χρόνο με τις εκτελέσεις», σκέφθηκε. Συνοπτικές διαδικασίες, στρατοδικείο τάχα και δήθεν και κατευθείαν στον τάφο. «Μπορεί να μας βάλουν να σκάψουμε και τον τάφο μόνες μας». Τους έβγαζαν μια βόλτα στην αυλή κάθε απόγευμα. Εκεί είδε και τον εξάδελφό της το Δ. «Ν, πάω για εκτέλεση, να τους πεις πως δεν μίλησα, δεν είπα τίποτα για κανένα». Δημοσθένης, ο γιατρός. Φοβόταν να κάνει εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Όμως δε φοβήθηκε το απόσπασμα. Ακολούθησε τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού. Κρατούσε ημερολόγιο, συνθηματικό. Τους πρόδωσαν οι χωρικοί που τους προμήθευαν καλαμπόκι. «Για ένα σακί καλαμπόκι, Ν, για ένα σακί καλαμπόκι…»
Ξημερώματα άκουσε το απόσπασμα, βάρυνε η καρδιά της, βούλιαξε. «Πάει ο Δημοσθένης, πάνε και οι άλλοι» μονολόγησε και έσφιξε στην αγκαλιά της το μωράκι της αντάρτισσας. Από την προηγούμενη ψήνονταν στον πυρετό. Παρακαλούσαν, ικέτευαν τους φύλακες για λίγο κινίνο, τίποτα.
Τους μετέφεραν στη Λάρισα για το Στρατοδικείο. Εκεί έμαθε πως το μωράκι πέθανε.
« Άραγε θα βρήκαν παππά να το θάψει;» αναρωτήθηκε. Συνήθως αρνιόντουσαν. «Δεν έχει ευλογηθεί, τέκνον μου δια της του μυστηρίου του γάμου ενώσεως, δεν δύναται να ταφεί χριστιανικώς, είναι προϊόν ανόμου ενώσεως».
Η ιστορία δεν αποπολιτικοποιείται. Έχει ΟΝΟΜΑ, ΣΩΜΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΑΙΤΙΕΣ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ. ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ. Το αίμα μυρίζει, καίει τις καρδιές. Εκτός αν πρέπει να μετατρέψουμε την ιστορία σε «ανθρώπινη, ατομική»περιπέτεια κατά το δοκούν. Ο αγώνας εκείνος είχε νόημα γι αυτούς που πολέμησαν. Χάθηκαν και καταστράφηκαν ζωές. Δηλητηριαστήκαμε για ολόκληρες γενιές.Υπήρξαν όμως και ευθύνες. Όχι των «ξένων» Δικές μας. «Εμπρός, αδέλφια, εμπρός, είναι δικός μας και ο καιρός- τα πιο μεγάλα μας τα κατορθώματα μες στις πέτρες και τα χώματα». Προς τι η ωραιοποίηση; Έτσι ελεύθερα κυκλοφορούσαν οι «εχθροί» κι έτσι καλοσυνάτοι ήταν οι αξιωματικοί του Εθνικού ημών στρατού;
Μεγάλωσα μέσα στις μνήμες του εμφύλιου. Οι ηττημένοι ήξεραν πολύ καλά γιατί πολεμούσαν. «Αδέλφια, με σκοτώνουν άδικα!»Αυτή είναι η πολυπόθητη «συμφιλίωση»; Συμφιλίωση δεν υπάρχει αν δεν ειπωθεί η αλήθεια ολόκληρη. Η άσχημη αλήθεια. Η φριχτή. Αυτή που δαγκώνει και καίει. Που μυρίζει σαν πτώμα σε σήψη. Που σου δίνει γροθιά στο στομάχι. Μη φοβάστε,το κοινό έχει συνηθίσει. Τρέφεται με το αίμα και τη βία. Απ’ την TV των ριάλιτι. Απ’ το κατασπάραγμα της προσωπικής ζωής. Από την καθημερινότητα. Του τέρατος που ονομάζουμε Αθήνα και της περιφέρειας που μετατρέπεται σε ασυνάρτητες μικρές Αθήνες. Οι μινώταυροι τρώνε με μεγάλες μπουκιές ψυχές ανθρώπων κάθε μέρα. Καλά τα είπες, Στρατή. Ακυβέρνητη πολιτεία, πολιτεία της προσφυγιάς. Μια βόλτα στην Ομόνοια θα σας πείσει. Καιρός πια, ο λαός αυτός, να κάνει το αίμα που χύθηκε γνώση. Αν η συμφιλίωση είναι «ακίνδυνη και απαλή», καλύτερα να μείνουμε χωρισμένοι. Αλλιώς, φέρτε μου πίσω τον θείο μου τον Δημοσθένη!
{Ν: Ανδρονίκη-Παρασκευή Τσικρίκα, μέλος του ΕΑΜ
Δ: Δημοσθένης Γρίβας, γιατρός,μέλος του ΕΑΜ, και του Δημοκρατικού Στρατού, εκτελεσθείς με συνοπτικές διαδικασίες στα 35 του χρόνια
Ε: Ειρήνη- Βικτωρία Τσικρίκα-Σαράτση, διδασκάλισσα,μέλος του ΕΑΜ, αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης 1942-1944}
Η επιστολογράφος
Τιτίκα- Μαρία Σαράτση
Φιλόλογος/Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου