Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Σαν σήμερα στις 11 Δεκεμβρίου του 1922 γεννήθηκε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.Ο πιο αγαπημένος για μένα, απο όλους τους αγαπημένους τραγουδιστές.
Μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά στο Περιστέρι που την κουβάλησε ύστερα μια ζωή μαζί του, στην καρδιά του, στην ψυχή του και στα τραγούδια του.Έκανε όλα όσα θα ονειρευόταν να κάνει ενας τραγουδιστής. Τραγούδησε πιό πολύ από οποιονδήποτε άλλον όλους τους σπουδαίους που πέρασαν από τον πάμπλουτο μουσικό ουρανό της Ελλάδας.Θεοδωράκης, Χατζηδάκης, Ξαρχάκος, Μούτσης, Ελύτης, Σεφέρης, Ρίτσος, Λειβαδίτης, Γκάτσος, Παπαδόπουλος,Χριστοδούλου, Βαμβακαρης, Τσιτσάνης, Ακης Πάνου, και τόσοι άλλοι και βέβαια ο συνθέτης Μπιθικώτσης, ηταν οι "δρόμοι" μέσα απο τους οποίους πέρασε για να φτάσει στην ψυχή μας.Ήταν οι "τόποι" οι μαγικοί που μας ταξίδεψε με την απλή,"δωρική",Ελληνική, αντρική, λαϊκή φωνή του.
Ο Μπιθικώτσης έχει μια θέση μέσα μου λίγο πιο ψηλά από όλους τους άλλους.Κι αυτό γιατί πουθενά δεν "κλαψούρισε", όσο πόνο κι αν είχαν τα τραγούδια του.Πήρε ασυνείδητα, θέση θετική,αντρίκια ελληνική, δείχνοντας με τον ήχο της φωνής του μπροστά,κοιτώντας τον πόνο και την πίκρα στα μάτια, κι όχι σκύβοντας το κεφάλι με μοιρολατρική, ανατολίτικη ηττοπάθεια. Γι αυτό τον αγάπησε ο κόσμος.Γι αυτό του έδωσε τον τίτλο "η φωνή του Ελληνα".
Αξίζει τον κόπο αυτό που διηγείται ο Γ.Πετρίδης για τον Ντ.Μπέρν των Talking Heads.Ήταν μέσα στο αυτοκίνητο λέει με τον Γιάννη Πετρίδη και πήγαιναν βόλτα στο Σούνιο. Ξαφνικά ψάχνοντας στο ράδιο πέφτει επάνω στον Μπιθικώτση που τραγουδάει το "Είμαι αϊτός χωρίς φτερά"."Σταμάτα το αυτοκίνητο" του λέει."Δυνάμωσέ το".Και κάθεται σοκαρισμένος απ' αυτή τη μαγική φωνή ν' ακούει κοιτώντας τη θάλασσα.Πόσο γαλάζιο άραγε να έσταζε η φωνή του Μπιθικώτση στ'αυτιά του Μπέρν!
Ο Μπιθικώτσης όσο κι αν έφυγε, είναι και θα είναι εδώ και μάλιστα με τρόπο φυσικό.Μέσα απο τις φωνές και άλλων μεγάλων τραγουδιστών που δεν γινόταν να μήν επηρεαστούν από τη φωνή του.Ο Νταλάρας,ο Μητσιάς και άλλοι πολλοί είναι δικά του παιδιά.Για να μην πώ για την άλλη μεγάλη του τραγουδιού μας, τη Βίκυ Μοσχολιού, που αυτός ανακάλυψε και που έγινε για μένα η θηλυκή του εκδοχή σε όλα.
Θα μπορούσα να μιλάω για πάντα για το Μπιθικώτση, αλλά θα σταματήσω εδώ αναφέροντας τίτλους τραγουδιών, που έχουν να πούν πολύ περισσότερα. "Βρέχει στη φτωχογειτονιά","Είμαι αϊτός χωρίς φτερά", "Μια Κυριακή","Δραπετσώνα","Σε τούτο το στενό" αλλά και άλλα, όπως "Επίσημη Αγαπημένη","Γεννήθηκες για την καταστροφή", "Είχε κι εκείνος μιαν αγάπη" κλπ. θα είναι τραγούδια που σαν αρώματα παλιά, θα μπαίνουν για χρόνια πολλά καθημερινά στα δωμάτια της ζωής μας, φέρνοντας μαζί τους, ξεχασμένες γειτονιές και αλήθειες.