«...δώστε μας μια οργάνωση επαναστατών και θα αναποδογυρίσουμε τη Ρωσία»

«Το πρωί, όπως πάντα, του πήγα τον καφέ του, κι εκείνος υποκλίθηκε ευγενικά, πέρασε δίπλα από το τραπέζι, μα δεν κάθισε να πιει τον καφέ του, μόνο μπήκε στο δωμάτιό του και ξάπλωσε. Τον περίμενα ως τις 4 η ώρα με ζεστό καφέ, όλο και πίστευα πως θα ξυπνήσει, πως θα τον πιει. Αλλά δεν ήταν πια καλά. Μου ζήτησαν μποτίλιες με ζεστό νερό... Ως να τις γεμίσουν, κι ως να τις πάνε, δεν του χρειάζονταν πια... Τρέχω απάνω, κοιτάζω, η Μαρία Ιλίνιτσνα ήταν αγνώριστη, στο πρόσωπό της είχε απλωθεί μαύρη απελπισία. Βλέπω που ήταν χάλια...
- Τι έχετε; Τη ρωτάω.
- Για τον Βολόντιά μας δεν υπάρχουν ελπίδες, ήταν το μόνο που είπε.

Αρχισα να την καθησυχάζω. Εκείνη μπήκε βιαστικά στο διπλανό δωμάτιο κι έβαλε τα κλάματα. Τότε έτρεξα στον Βλαντίμιρ Ιλίτς, τι να δω... Κοιτάζω όλοι οι γιατροί κράταγαν τα κεφάλια τους, κι οι νοσοκόμοι στις γωνιές όλοι κλαίνε. Μπήκα στο δωμάτιο... Η Ναντιέζνα Κωνσταντίνοβα καθόταν δίπλα του, στο κρεβάτι και του κρατούσε το χέρι...»Ευδοκία Ιβάνοβνα Σιρνόβα (δούλεψε στο σπίτι των Ουλιάνοφ από το Μάρτη του 1923 έως το 1924)
Ετσι έφυγε εκείνη την κρύα μέρα,στις 21 του Γενάρη του 1924 ο Βλαντιμίρ Ιλιτς Λένιν , ο ηγέτης κατά πολλούς του παγκόσμιου προλεταριάτου, από "έντονη σκλήρωση των αγγείων του εγκεφάλου, εξαιτίας της υπερβολικά εντατικής πνευματικής δραστηριότητας" στα 54 του χρόνια.Αυτός που μίσησε όσο ίσως κανείς άλλος την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, και έκανε όσα δεν είναι δυνατόν να γίνουν , για να δώσει σάρκα και οστά στο όνειρο της απελευθέρωσης των καταπιεσμένων μαζών.
«...δώστε μας μια οργάνωση επαναστατών και θα αναποδογυρίσουμε τη Ρωσία» έλεγε και το πίστευε όσο τίποτα στον κόσμο!Κι όταν ήρθε η στιγμή, κατάφερε καθοδηγώντας μαεστρικά το μπολσεβίκικο κόμμα, να το κάνει από μια μικρή ομάδα με απήχηση 1% , πλειοψηφία στα Σοβιέτ μέσα σε λίγους μήνες!Ακολουθώντας μια απλή αλλά σοφή και ανυποχώρητη γραμμή που κινήθηκε σε 2 άξονες κυρίως.Πρώτο, "Οχι στον πόλεμο"(1ος Παγκόσμιος) που εξόντωνε το λαό του -και όχι μόνο-, και δεύτερο, δίκαια ανακατανομή της γης που ήταν αίτημα της τεράστιας πλειοψηφίας των επαναστατημένων απο το Φεβρουάριο του '17 μαζών.Και τι δεν προσπάθησαν να του προσάψουν.Τα γνωστά επιχειρήματα των δήθεν πατριωτών αστών αλλά και αναθεωρητών σοσιαλδημοκρατών περι "προδοσίας του έθνους", διανθισμένα με υβρεολόγια και λάσπη κάθε είδους ήταν μια από τις καθημερινότητες που είχε να διαχειριστεί.Μόνο που η εμμονή του στην ορθότητα της πολιτικής γραμμής του κόμματός του, δεν είχε ούτε ένα τετραγωνικό χιλιοστό κενού χώρου για να ασχοληθεί με τέτοιου είδους γελοιότητες.Το μόνο που έβλεπε μπροστά του ήταν ο τελικός στόχος και τα μέσα για να τον πετύχει,και τίποτα άλλο.

Δεν υποχώρησε σε καμία πίεση, δεν έπεσε σε καμία παγίδα, δεν γοητεύτηκε από τίποτα λιγότερο από την τελική νίκη της επανάστασης.Η συμμαχία προλεταριάτου και εργαζόμενων αγροτών,η θεωρία του αδύνατου κρίκου, η σωστή διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων από τις κινήσεις των αντεπαναστατών μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1917 ,η ανυποχώρητη πίστη του στη δυναμική της εξέλιξης της επαναστατικής διαδικασίας με στόχο την πλειοψηφία στα Σοβιέτ, και τέλος η αποφασιστική και άμεση κίνηση προς την κατάκτηση της εξουσίας αμέσως μόλις κατακτήθηκε η πλειοψηφία ακριβώς πριν την Οκτωβριανή επανάσταση, έδειξαν την ιδιοφυΐα και την μαρξιστική πληρότητα της επαναστατικής σκέψης του Λένιν, κάτω από συνθήκες απίστευτα δύσκολες. Είναι βέβαιο κατά τη γνώμη μου, πως αν δεν χανόταν ο Λένιν σε ένα τόσο κρίσιμο και πρόωρο στάδιο της εξέλιξης της επανάστασης,πολλά κακά θα είχαν αποφευχθεί, και η τύχη της ανθρωπότητας θα ήταν τελείως διαφορετική. Γιατί είχε κιόλας αποδείξει πως ήταν ένας επαναστάτης που μπορούσε να βλέπει όλη την εικόνα, και να προηγείται απο τις εξελίξεις προβλέποντας τα λάθη και τους πιθανούς κινδύνους.
Ο Λένιν ήταν ο επαναστάτης που απέδειξε, πως το κυρίαρχο για την νίκη της επανάστασης και την κατάκτηση της πλειοψηφίας των μαζών,δεν είναι η λογική των αριθμών. Αλλά πρώτα και κύρια η ύπαρξη ενός ικανού επαναστατικού κόμματος, η ορθότητα της πολιτικής του γραμμής και η πίστη σ'αυτήν, μακριά από λαϊκισμούς και ταλαντεύσεις κάθε είδους. Έτσι έγινε κατορθωτό μέσα σε ελάχιστο χρόνο, το όνειρο της επανάστασης σε μια χώρα σαν τη Ρωσία των Τσάρων, κάτι που λίγο πριν δεν θα έστεκε ούτε σαν χοντροκομμένο αστείο.Εμπνέοντας στην πράξη και στέλνοντας έτσι προς το μέλλον, το μύνημα αυτό που γράφτηκε με άλλα λόγια στους τοίχους του ξεσηκωμένου Παρισιού δεκαετίες αργότερα , το Μάη του '68."Ας είμαστε ρεαλιστές, ας πιστέψουμε στο αδύνατο!"