Σπρώχνω το φόβο στο πλάι

Σήμερα ξεκινάω αλλιώς.Σπρώχνω το φόβο στο πλάι και βγαίνω έξω.Δεν ακούω τις βαθυστόχαστες αναλύσεις τους.Τις καταστροφές που πουλάνε με το τσουβάλι τα "φιλολαικά" δελτία και εκπομπές.Δεν τους βλέπω καν.Δεν υπάρχουνε.Φτιάχνω το δικό μου κόσμο, βάζω δικές μου μουσικές ,χαράζω τα δικά μου πλάνα και μπαίνω μέσα.Βάζω το δικό μου, το δικό μας στόχο και συγκεντρώνομαι πάνω του.Οταν βαδίζεις στα δύσκολά δεν κοιτάς τα πόδια σου, δεν πας σκυφτός, κοιτάς μπροστά.Αλλιώς πέφτεις και γκρεμίζεσαι.Το βλέμμα στο στόχο λοιπόν.Κι η λύση σε βλέπει κι αυτή από μακριά και λέει με είδε.Κι έρχεται πάνω σου.Δεν αλλάζω δρόμο, μέχρι να συναντηθούμε.
Το στόχο λοιπόν.Εκεί κοιτάζω.Και λέω, δεν με νοιάζει αν είναι δύσκολο, δεν υπάρχει κόπος, δεν υπάρχει απογοήτευση, δεν υπάρχει φόβος, δεν με νοιάζουν οι λογικές και οι στατιστικές που λένε πως δεν γίνεται, δεν υπάρχει τίποτα άλλο, παρά μόνο εγώ, εσύ, εμείς κι ο στόχος.Αυτον μόνο κοιτάζω.
Δεν θα τους περάσει.Με τίποτα όμως.Δεν θα τους περάσει γιατί δε γίνεται να μας καταντήσουνε σκλάβους γιατί έτσι έλεγε η εντολή που πήρανε.Μετράνε μέρες, μήνες, χρόνο δε νομιζω.Και δε μιλάω για τη δική μας κυβέρνηση.Μιλάω για όλο το συνάφι, το κοπάδι πού έπεσε πάνω μας.
Κάτι αλλάζει κι έρχεται με φορά μέσα απ'το σκοτάδι που έπεσε.Αυτό που συμβαίνει, η μπάλα δηλαδή που πάνε να μας φορέσουνε στο πόδι δεν είναι το χειρότερο κακό.Το κακό είναι πως ακόμα δεν το βλέπουμε.Καθόμαστε και συζητάμε καλοπροαίρετα μαζί τους, κι αυτοί μετράνε τι έχουμε ακόμη να μας πάρουνε!Ως εδώ όμως.Ως εδώ!Πες το κι εσύ, από μέσα σου πολλές φορες.Κι ύστερα απ'έξω σου φώναξε το.Ως εδώ!
Το απόγευμα έχει συλλαλητήρια.Θα πάω και στα δύο.Προπύλαια, Σύνταγμα κι αν υπάρχει κι άλλο θα πάω κι εκεί.Οποιος αντιδρά είναι δικός μας.Σηκω κι έλα.Ειναι απλό