Τι μας έμαθε η τηλεόραση

Δίνουν και παίρνουν κάθε μέρα τα σποτάκια γι αυτά τα έρμα 20 χρόνια ιδιωτικής τηλεόρασης.Και να η συγκίνηση και οι ωραίες στιγμές.Και δε λέω, υπήρχαν ωραίες στιγμές.Οι απαράδεκτοι, οι δέκα μικροί Μήτσοι και κάποιες ακόμα.Ομως στο σύνολο τι μας έφερε η τόση τηλεόραση;
Τι μάθαμε απο την "ελεύθερη τηλεόραση" αυτά τα 20 χρόνια;

Να σκεφτόμαστε και να ζούμε με τα μάτια και πολύ λιγότερο με την καρδιά,το κορμί και το νου.
Νά στρογγυλοκαθόμαστε στον καναπέ και να μην κάνουμε ρούπι,ακόμα κι αν καίγεται ο κόσμος γύρω.
Να φωνάζουμε μόνοι μας,να επαναστατούμε και να βρίζουμε μέχρι τελικής εκτόνωσης,λές και μας ακούει κανείς.
Να ζούμε τη ζωή διαφόρων τηλεστάρ και να νομίζουμε πως είναι δική μας.
Να ψηφίζουμε στα ριάλιτυ και να νομίζουμε πως συμμετέχουμε σ'αυτά που μας αφορούν.
Να πολτοποιούμε και να εξισώνουμε σπουδαίες προσωπικότητες με γελοίους και ανθρωπάκια, επειδή πιάνουν τον ίδιο χώρο στην οθόνη.
Να έχουμε γνώμη για όλα και να την φωνάζουμε με θράσος στο γυαλί,ακόμα κι αν δεν έχουμε ξοδέψει ούτε 5 λεπτά για να την "κερδίσουμε".
Να κοιτάμε απ΄την κλειδαρότρυπα τη ζωή των άλλων αντί να κοιτάμε τα χάλια μας.
Να καρφώνουμε τους συγγενείς μας και τους φίλους μας στις "κοινωνικές" εκπομπές για κάνα κατοστάρικο.
Να "βάζουμε στο σπίτι μας" και σιγά σιγά να δεχόμαστε άτομα, που πριν λίγο ούτε για φτύσιμο δεν τους είχαμε.
Να νομίζουμε πως μουσική είναι ότι δείχνει η τηλεόραση κι ότι βρίσκεται στα top10,πως τέχνη είναι ότι δείχνει η τηλεόραση και πιο πολύ πως ζωή ειναι ότι δείχνει η τηλεόραση!
Nα νομίζουμε πως καλό είναι ότι έχει ακροαματικότητα!
Να λατρεύουμε την ομοιομορφία και να αποδοκιμάζουμε τη διαφορετικότητα!
Να νομίζουμε πως είδηση είναι ότι δείχνουν τα δελτία.
Να νομίζουμε ότι οι πληροφορίες είναι μόρφωση και κουλτούρα.
Να κλεινόμαστε στον εαυτό μας και να νομίζουμε πως επικοινωνούμε, ενώ έχουμε καιρό να πούμε μια καλημέρα στο γείτονα.
Να αρπαζόμαστε με το παραμικρό όπως στα παράθυρα.
Να τρώμε τα παραμύθια επειδή μας τα λένε ωραία.
Να θαμπωνόμαστε από ότι λάμπει χωρίς να μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε μια στάλα.
Να ψάχνουμε με αγωνία κάποιον πιό μαλάκα απο μας, για να μη νοιώθουμε κορόιδα.(Αυτή είναι και η πεμπτουσία της συνταγής της ακροαματικότητας)
Να δεχόμαστε όλο το πρότυπο του καταναλωτισμού και να ζούμε με πιστωτικές λες και οι φίλοι μας οι τραπεζίτες χαρίζουν λεφτά.
Να ονομάζουμε την βλακεία αισιοδοξία και θετική σκέψη, μόλις φθάνουμε σε αδιέξοδο!
Να ταυτιζόμαστε τόσο πολύ με ότι βλέπουμε, που στο τέλος να γινόμαστε άλλοι.

Υ.Γ.Δεν έχω βέβαια τίποτα με τους ανθρώπους που δουλεύουν στην τηλοραση και ειδικά με τους καλλιτέχνες.Απλά είναι πράγματα που δεν γίνεται να μην ειπωθούν.
Π.χ.Ποιός μας ψήνει για δήθεν τσάμπα δανεικά για σπίτι και μιά "ξέγνοιαστη ζωή" απο την μόνιμα ανοιχτή κερκόρτα μες το μυαλό μας;Η TV.
Και αμέσως μετά ποιος μας βρίζει που ζούμε με δανεικά;Πάλι η ΤV με άλλο στόμα.