Τα μάτια τέσσερα

"Ζουμε στην εποχή που ο Γολιάθ συντρίβει καθημερινά τον Δαυίδ σε κάθε στιγμή της ζωής, χωρίς να λογοδοτεί"!
"Δεν με νοιάζει που δεν υπάρχει παράδεισος, με νοιάζει που δεν υπάρχει κοσμος"
Δυό από τις πολλές συγκλονιστικές ατάκες της παράστασης "Τα μάτια τέσσερα" στο Θέατρο Τέχνης.
Μια απλή ιστορία, ειδωμένη σε βάθος από το ιδιαίτερα διεισδυτικό βλέμμα του Γ.Τσίρου.
Μία καταπληκτική παράσταση, "ενορχηστρωμένη" με λιτότητα σοφή απο τον σκηνοθέτη Κων.Αρβανιτάκη που την είδα ανάμεσα σε δύο μεγάλα συλλαλητήρια στην Αθήνα, δηλαδή σε χρόνο κατάλληλο.
Ένα άνεργο 21χρονο κορίτσι(Μυρτώ Αυγερινού-συγκλονιστικά πειστική στην οργή της) που "απαλλοτριώνει" ένα κραγιόν από κάποιο πολυκατάστημα βρίσκεται αντιμέτωπο με όλο το μένος και τη βαρβαρότητα της κρατικής εξουσίας που προσπαθεί να την πολτοποιήσει ανάμεσα σε συμπληγάδες νόμων.Κι αυτό επειδή μπροστά στην αγωνία της απώλειας της ελευθερίας της επιχειρεί σπρώχνοντας την αστυνομικό που την συλλαμβάνει να αποδράσει!'Αντίσταση κατά της αρχής' λέγεται το φοβερό και ασυγχώρητο έγκλημά της.Και κάθε φρικτό έγκλημα πρέπει να έχει την ανάλογη τιμωρία.Η κοινή λογική χάνει το νόημά της.Η ανθρωπιά είναι μια έννοια που είναι αδιανόητο να επικαλείται κανείς όταν μιλάμε για "αντίσταση κατά της αρχής' και την αμφισβήτηση της κρατικής εξουσίας στην πράξη.
Απο κεί και μετά ο παππούς της νεαρής(Β.Κολοβός), η ρούκι αστυνομικίνα-γρανάζι(Βαγγ. Ανδρεαδάκη), ο βουλευτής-υπουργός καριέρας(Κλέων Γρηγοριάδης), ο δικαστής χομπίστας κυνηγός μπεκάτσας(Δημήτρης Καμπερίδης), και η φοβισμένη υπηρέτριά του(Αλ.Αλεξανδράκη), η προδομένη και εγκυος σύζυγος του υπουργού(Ερρ.Μπίγιου) και τέλος ο αδίστακτος και γλειώδης τηλεοπτικός παραγωγός(Γ.Πυρπασόπουλος), πλέκουν αριστοτεχνικά τον ιστό της ιστορίας.Η απίστευτα λεπτομερειακη ματιά του κειμένου κάνει μια αρχικά απλή και ασπρόμαυρη ιστορία, να μετατρέπεται σε έναν πολύχρωμο καμβά.
.Θα σταθώ στον τρόπο που παρουσίασε το έργο τους χαρακτήρες που με εντυπωσίασε.Άτομα χαλαρά συνδεδεμένα μεταξύ τους που ζούν με ένταση την προσωπική τους ιστορία, και με αδιαφορία την ιστορία των άλλων, απομονωμένοι στα δικά τους σπουδαία ο καθένας και στο δικό του μικρόκοσμο.Η αστυνομικίνα ερωτευμένη με την ελάχιστη εξουσία της, ο δικαστής με τον νόμο και το κυνήγι, ο τηλ.παραγωγός με την tv κλπ.Και οι γύρω τους μόνο οι αφορμές ,για να κινηθεί το τραινάκι της ζωής τους,δηλαδή ακριβώς όπως συμβαίνει στην εποχή που η τηλεόραση έχει αναλάβει το ρόλο του συνδετικού ιστού της κοινωνίας, με σκοπό βεβαια να την ελέγξει κρατώντας την διαλυμένη.Είναι ενδιαφέρον το ότι η μόνη που νοιάζεται για το πρόβλημα σαν να ήταν δικό της είναι η υπηρέτρια, δηλαδή η φτωχή, το "προλεταριάτο" της παράστασης.Και μια και είπαμε για την τηλεόραση.Η τελευταία σκηνή όπου ο γλειώδης τηλεοπτικός παραγωγός δήθεν ενδιαφερόμενος για την νεαρή κοπέλα, ξεπερνάει όλα τα όρια αξιοπρέπειας, εγωισμού κλπ προσπαθώντας να σπάσει την αντίστασή της και να την πείσει να προσφέρει το προσωπικό της δράμα στην αδηφαγία της οθόνης και του τηλεοπτικού κοινού που ενδιαφέρεται να μάθει τα πάντα εκτός απο αυτά που το αφορούν, ήταν η καλύτερη κορύφωση που θα μπορούσε να γίνει.Ανάβοντας τα φώτα είδα πολλούς (εκτός από μένα) να σκουπίζουν τα μάτια τους.
Δε θα συνεχίσω τον άχαρο ρόλο της "κριτικής" προσπαθώντας να διαιρέσω τα αδιαίρετα και να τεμαχίσω αναλυτικά αυτό που μόνο σαν αίσθηση αποκτά αληθινή οντότητα.Ακόμη κι όταν πρέπει στις αισθήσεις να συμπεριλάβεις και εκείνη την 6η, που "χαιδεύει" την λογική, την ίδια στιγμή που ίπταται στο υπέροχο χάος της τέχνης.
Θα πω μόνο πως έφυγα κι εγώ και η παρέα μου νοιώθοντας ιδιαίτερα τυχερός που βρέθηκα εκείνο το βράδυ στην παράσταση.Ενα μεγάλο μπράβο στο συγγραφέα και τον σκηνοθέτη που κατάφεραν σε τόσο λίγο χρόνο να μιλήσουν για τόσο πολλά και μάλιστα τοσο απλά.Όμως αυτή είναι η δυναμη του Θεάτρου.
Οι ερμηνείες όλες καταπληκτικές.Θα αδικούσα αν ξεχώριζα κάποιους.
"Τα μάτια τέσσερα" λοιπόν και αν σκέφτεστε θέατρο μην το χάσετε.