Οσο περνάει ο καιρός και οι εξελλίξεις πυκνώνουν και επιταχύνονται, η συζήτηση γύρω από το ζήτημα της Παγκόσμιας κρίσης ( που έχει πάρει έναν ιδιαίτερο Ελληνικό χαρακτήρα), πρέπει να γίνει πιο συγκεκριμένη και να ανέβει ποιοτικά.Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε αποδοχή δύσκολων προτάσεων που θα κατασυκοφαντηθούν την κρίσιμη στιγμή, αν δεν γίνει τεράστια προσπάθεια να συζητηθούν από όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του λαού.
Μια τέτοια δύσκολη συζήτηση είναι αυτή που ασχολείται με το τι θα γίνει αύριο στην Ελληνική κοινωνία και οικονομία.Το ζήτημα της παύσης πληρωμών δεν είναι προ των πυλών.Ειναι εντός των πυλών, αφού ήδη κάποιοι(ο λαός) πληρώνουν λογαριασμούς άλλων(των τραπεζών και του καπιταλισμού).Πρέπει λοιπόν να συζητηθεί παντού ανοιχτά το ότι εφ όσον ήδη το κράτος κάνει παύση πληρωμών(σε μεγάλο ποσοστό) προς μεγάλα λαικά στρώματα, δεν μπορεί να μην συζητείται η παύση πληρωμών προς αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα(οι πιστωτές οίκοι, τράπεζες, διεθνείς επενδυτές κλπ.) και να παρουσιάζεται ως μπαμπούλας η γελοιότητα.
Δημοσιεύω ένα κείμενο(μέρος του) που δημοσιεύτηκε στο Πολιτικό Καφενείο και θα ακολουθήσουν και άλλα.(Ηδη δημοσιεύτηκε εδώ πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Δ.Καζάκη).
από Πολιτικό Καφενείο
του Πάνου Κοσμά
Κόκκινο, τεύχος 47
Πέρα από τα άμεσα, υπάρχει και ένα κορυφαίο ερώτημα που η Αριστερά δεν μπορεί να υπεκφύγει: Σε μια κρίση που την περιγράφουμε σαν δομική, τη μεγαλύτερη μετά το ’29 κ.λπ. και που στην Ελλάδα παίρνει τη μορφή μιας καταστροφικής κρίσης χρέους, ποια είναι η διέξοδος; Είναι δυνατόν η Αριστερά απέναντι σ’ αυτή την κρίση να μην προτείνει σαν διέξοδο το σοσιαλισμό; Αν όχι τώρα, πότε; Μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης, η Αριστερά αντιπολιτευόταν και αντιμαχόταν τις κυβερνητικές πολιτικές. Στο τούνελ αυτής της κρίσης όμως οφείλει να μετασχηματιστεί σε Αριστερά που συγκρούεται με το σύστημα και παλεύει για τη σοσιαλιστική διέξοδο. Ας έχει κάθε οργάνωση, τάση, ρεύμα τη δική της στρατηγική για το σοσιαλισμό, αλλά δεν είναι δυνατόν η Αριστερά να ζει ακόμη το πένθος του ’89 και να φοβάται να πει ευθαρσώς «Το σύστημά σας χρεοκόπησε και θα το αλλάξουμε»! Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να κρύβεται σε κάποιες ακροτελεύτιες παραγράφους των κειμένων της, αλλά πρέπει να ζει στις τοποθετήσεις των ηγετών της στη Βουλή και τα ΜΜΕ, γενικά στις δημόσιες τοποθετήσεις της, στη ζύμωσή της, στις μάχες της. Τι είπατε; Δεν είναι «ρεαλιστικό»; Τότε θα υποχρεωθούμε να ζήσουμε το ρεαλισμό του συστήματος: μια μακρόχρονη κρίση, μια τεράστια κοινωνική οπισθοδρόμηση, μια νέα ιστορική περιθωριοποίηση της Αριστεράς, την ανάδυση νέων πολιτικών πρωταγωνιστών όπως μια μαζική ακροδεξιά ή ακόμη και ένα μαζικό φασιστικό ρεύμα.
Τι είπατε; Υπάρχει και τρίτη απάντηση στην κρίση; ο εξανθρωπισμός του καπιταλισμού με κεϊνσιανά μέσα, με ένα πρόγραμμα» παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας» κ.λπ.; Στο βάθος μιας τέτοιας κρίσης ένα τέτοιο σχέδιο είναι ακόμη πιο ουτοπικό και από το σχέδιο του σοσιαλισμού! Να κυβερνήσει η Αριστερά το σύστημα σε κρίση με ένα σχέδιο αριστερού «κεϊνσιανισμού», πιστεύοντας ότι αυτό θα βγάλει το σύστημα από την κρίση; Ο κεϊνσιανισμός είναι η μεγαλύτερη από τις ιστορικές παρεξηγήσεις στο χώρο της μεταπολεμικής Αριστεράς. Η οποία υπέκυψε στην αστική φήμη ότι το σύστημα βγήκε από την κρίση του ’29 χάρις στον κεϊνσιανισμό του Ρούζβελτ. Φυσικά, η πολιτική «τύπου Ρούσβελτ» αποδείχτηκε καλύτερη για το σύστημα απ’ ό,τι η πολιτική «τύπου Χούβερ», αλλά δεν οδήγησε σε έξοδο από την κρίση. Σε έξοδο από την κρίση οδήγησαν τα «ανορθόδοξα» μέσα του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου!
Για όλους τους παραπάνω λόγους, χρειαζόμαστε μια Αριστερά ικανή να συγκρουστεί με το σύστημα, αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική, που θα διαμορφώσει το συντομότερο ένα πρόγραμμα κοινωνικού μετασχηματισμού για έξοδο από το σύστημα σε κρίση και όχι ένα πρόγραμμα κεϊνσιανού εξανθρωπισμού σαν απάντηση στην κρίση του συστήματος. Μια Αριστερά μαρξιστική, που δεν θα κρύβει ντροπαλά το μαρξισμό και το σοσιαλισμό πίσω από τον κεϊνσιανισμό. Μια Αριστερά με αιχμή του πολιτικού της προγράμματος το «Δεν χρωστάμε σε κανέναν! – Παύση πληρωμών τώρα!», με επίσης κεντρικό σύνθημα το «Εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων». Που δεν θα παρουσιάζεται στον κόσμο σαν φορέας ευφάνταστων προτάσεων για έξοδο από την κρίση του συστήματος. Που θα πει την αλήθεια στον κόσμο: ότι η κρίση είναι πραγματική, βαθιά και αδιέξοδη και ότι δεν υπάρχουν λύσεις χωρίς αγώνα και θυσίες. Το ζήτημα είναι αν θα αγωνιστούμε και θα κάνουμε θυσίες για να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση του συστήματος και να ανοίξουμε το δρόμο για την υπέρβασή του. Έχουμε πια χίλιους λόγους και χίλια επιχειρήματα για να το διακηρύξουμε και πολύ περισσότερο να το κάνουμε!
Παύση πληρωμών: η αιχμή της πολιτικής μας πρότασης
Εθνικοποίηση τραπεζών χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων
Εθνικοποίηση των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας που ιδιωτικοποιήθηκαν και στρατηγικών τομέων της παραγωγή.
Υ.Γ.(Γ.Σαρρής)..Πιστεύω ότι η λύση που είναι η κατάλληλη, στις λεπτομέρειες της θα διαμορφωθεί στην πορεία μέσα από την συζήτηση που θα γίνεται και μέσα από τη διαμόρφωση των συνθηκών και την κατάσταση στην οποία θα βρίσκεται το λαικό κίνημα(την ικανότητά του να επιβάλλει δύσκολες λύσεις)
Ενα είναι βέβαιο.Οι λύσεις δεν είναι ζήτημα των όποιων ειδικών με το λαό στον καναπέ.Αυτό θα είναι άλλη μια τραγική ήττα(μακροχρόνια), όποιο κι αν είναι το περιεχόμενο που θα προταθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου