Το ΚΚΕ, η άρνηση του χρέους και ο ΣΥΡΙΖΑ

Ανεμογκάστρι

Εν μέσω της κρίσης χρέους που ταλανίζει τη χώρα και την οδηγεί ταχέως στη (με κάποιο μοντέλο ελεγχόμενη)χρεοκοπία, με όλες τις βαρύτατες συνέπειες για την ελληνική κοινωνία, η πρόταση περί άρνησης του χρέους και τηςπαύσης πληρωμής του, η οποία έως σήμερα έχει αντιμετωπίσει αρκετές απόπειρες διαστρέβλωσης και απαξίωσής της, αποκτά επιπλέον βαρύτητα ύστερα από την υιοθέτησή της από το ΚΚΕ!

Ιδού η δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα, όπως διανεμήθηκε την Τετάρτη:

«Είναι πολύ αισιόδοξος ο υπουργός σκοπίμως, ή ενδεχομένως δεν έχει τη δυνατότητα να καταλάβει ορισμένα πράγματα, τι συμβαίνει στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη. Αυτό όμως που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι το εξής: Το χρέος που υπάρχει και τα ελλείμματα, χάριν των οποίων έγινε το μνημόνιο, εμείς δεν τα αναγνωρίζουμε και δεν πρέπει να τα αναγνωρίσει και ο ελληνικός λαός, διότι δεν τα προκάλεσε ο ελληνικός λαός.

Με βάση, λοιπόν, αυτή τη θέση αντιπαλεύουμε το μνημόνιο. Η κυβέρνηση να πάει να βρει τον δικό της δρόμο για να αντιμετωπίσει το χρέος, που δημιουργήθηκε από την πολιτική των κυβερνήσεων, εξαιτίας βεβαίως του συγκεκριμένου καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης.Ούτε ένα ευρώ δεν πρέπει να δώσουν οι εργαζόμενοι.

Τώρα υπάρχουν πάρα πολλά σενάρια τα οποία εκπονούνται. Αυτά τα σενάρια δεν αφορούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Αφορούν το εξής πράγμα: Αν παραδείγματος χάρη θα ωφεληθούν οι δανειστές ή οι δανειζόμενοι στην Ελλάδα, όπου οι δανειζόμενοι βεβαίως είναι τα κρατικά ταμεία, αλλά και αυτό έχει σχέση με το συμφέρον της πλουτοκρατίας.

Καταλαβαίνετε ότι αυτό το ερώτημα εμείς δεν μπορούμε να το απαντήσουμε παίρνοντας τη θέση είτε του δανειστή, είτε του δανειζόμενου. Απαντάμε, όμως, ως εξής: Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος και από αυτή την άποψη δεν πρέπει να πληρώσει ο λαός».

Η εξέλιξη αυτή της θέσης του ΚΚΕ είναι πολλαπλά σημαντική για δύο λόγους:

1. Μέχρι πριν από λίγες μέρες η πρόταση περί άρνησης του χρέους και μη πληρωμής του είχε γίνει στόχος επιθέσεων από τον Περισσό και τον «Ριζοσπάστη». Η κεντρική αντίληψη του Περισσού συνέδεε, όπως όλα τα άλλα, και το θέμα του χρέους με τη «λαϊκή εξουσία».

Χαρακτηριστικό ήταν άρθρο του Μάκη Παπαδόπουλου, υπεύθυνου του Τμήματος Οικονομίας του ΚΚΕ, πριν από λίγες μέρες στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη», το οποίο συνέχεε(μάλλον σκόπιμα) την άρνηση πληρωμής του χρέους με τηναναδιαπραγμάτευσή του, για να καταλήξει στο συμπέρασμα:

«Όσοι προβάλλουν σαν ριζοσπαστική διέξοδο την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και ασκούν κριτική στο ΚΚΕ για "γενικολογία και αδυναμία θεωρητικής επεξεργασίας", στην καλύτερη περίπτωση αναδεικνύουν την άγνοιά τους για τη σχέση οικονομίας - πολιτικής. Όταν όμως φτάνουν να παραλληλίσουν την πρότασή τους με την άρνηση των μπολσεβίκων να πληρώσουν τα τσαρικά δάνεια, αποκαλύπτονται.

Ξεχνούν μια μικρή λεπτομέρεια: Ποια τάξη έχει κάθε φορά την εξουσία και διαπραγματεύεται το ύψος του χρέους. Δεν ξεχνούν τυχαία αλλά συνειδητά, γιατί σε τελευταία ανάλυση θέλουν να στοιχηθεί το λαϊκό κίνημα "κάτω από ξένη σημαία". Το ΚΚΕ δε θα τους κάνει τη χάρη. Αναδεικνύει σταθερά και ανυποχώρητα τονπραγματικό αντίπαλο με τον οποίο πρέπει να αναμετρηθεί το λαϊκό κίνημα: Την εξουσία των μονοπωλίων».

2. Αυτή η νέα θέση του Περισσού, εφ' όσον μετατραπείπράγματι σε «σημαία» του ΚΚΕ, θα φέρει σε εξαιρετικά δυσχερή θέση τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος – για λόγους που μοιάζουν μάλλον ακατανόητοι – έχει υιοθετήσει την άποψη περί «αναδιαπραγμάτευσης» και μείωσης του χρέους. Το τεράστιο πολιτικό πρόβλημα αυτής της θέσης ωστόσο είναι ότι θα οδηγήσει αναπόφευκτα αυτή την πλευρά της Αριστεράς σε μια πολιτική πανωλεθρία.

Ο λόγος είναι απλός: Ως γνωστόν, ο σχεδιασμός και της ελληνικής κυβέρνησης και του ΔΝΤ αφορά μια ελεγχόμενη χρεοκοπία με «κούρεμα» και χρονική μετάθεση του χρέους. Φυσικά η όποια παρόμοια κίνηση, εφ' όσον συνοδεύεται από την αναγνώριση του χρέους, θα τελεί πάντα υπό την προαίρεση των ομολογιούχων, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή θα μπορούν νομικά να εγείρουν κάθε είδους αξιώσεις, με άξονα την αποπληρωμή του χρέους στο σύνολό του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως έχει πρόβλημα και με τις υπόλοιπεςπροτάσεις του, ιδιαίτερα την κρατικοποίηση των τραπεζών και τη μείωση των εξοπλισμών – πάντα μέσα στον κύκλο της αναγνώρισης του χρέους. Διότι που και οι δύο αυτές προτάσεις του είναι στόχοι και του ΔΝΤ – μια απλή ανάγνωση του σχεδίου για τις τράπεζες και τις περικοπές στον τομέα της άμυνας είναι απολύτως διαφωτιστική.

Με τη χώρα πτωχευμένη, αλλά με χρέη στην πλάτη, βυθισμένη στην ύφεση, με τις τράπεζες κρατικές και την άμυνα της χώρας υποθηκευμένη στις διαθέσεις τηςΟυάσιγκτον, του Στρος Καν και των «τεχνοκρατών» του, των Ευρωπαίων τραπεζιτών και της Τουρκίας, ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όσοι συμμερίζονται τη λογική του, θα ζήσουν έναν πολιτικό εφιάλτη.

Η καλοπροαίρετη δημοσιογραφική ερώτηση «τι έχετε να πείτε τώρα που η κυβέρνηση υλοποίησε την πρότασή σας», με την οποία θα βομβαρδίζονται τα στελέχη του σε κάθε κανάλι και εφημερίδα, θα κάνει το Βατερλώ να μοιάζει με νηπιαγωγείο!
● Πώς να εξηγήσεις και πώς να πεις ότι εσύ άλλο εννοούσες απ' αυτό που έκαναν κυβέρνηση και Νομισματικό Ταμείο;
● Πώς να εξηγήσεις ότι ήθελες τις τράπεζες κρατικές για να επιδιώξεις την παραγωγική ανασυγκρότηση, όταν η κυβέρνηση θα λέει ακριβώς τα ίδια;
● Πώς να εξηγήσεις ότι η πρόταση για παραγωγική ανάταξη της οικονομίας θα υλοποιηθεί μέσα στην τριμερή επιτήρηση, η οποία έχει αποκλειστικό στόχο να αφαιμάξει μέχρινεκρώσεως την οικονομία;

Στον επικοινωνιακό ορυμαγδό που θα ακολουθήσει, οι λεπτές και άνευ σημασίας αποχρώσεις θα εξαφανιστούν και όσοι σήμερα υποστηρίζουν την «αναδιαπραγμάτευση», σε οποιαδήποτε εκδοχή, θα αντιμετωπίσουν τον πολιτικό αφανισμό.

Όχι άλλες καταστροφικές επιλογές

Δεν θα είναι όμως η πρώτη φορά που η Αριστερά διαπράττει τεράστια λάθη στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, όταν πολλές κεντρικές επιλογές της στράφηκαν εναντίον της.

● Ποιος έμφρων άνθρωπος κατάλαβε ποτέ την ταύτιση του Συνασπισμού το 2004 με το ΠΑΣΟΚ στο δολοφονικό για την Κύπρο Σχέδιο Ανάν; Ποιος να καταλάβει τη «φιλία των λαών» και την «ελληνοτουρκική προσέγγιση» όταν η Κύπρος παραδίδεται εξ ολοκλήρου στην Τουρκία;

● Ποιος κατάλαβε ποτέ σε τι ακριβώς διέφερε οεκσυγχρονισμός του Σημίτη από τον προοδευτικό εκσυγχρονισμό του Κωνσταντόπουλου; Το θρίλερ του με τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ να χαροπαλεύουν μέχρι να μπουν στη Βουλή το 2000 και το 2004 είναι άκρως διδακτικό.

● Ποιος, ακόμη παλαιότερα, κατάλαβε γιατί ο ενιαίος Συνασπισμός συνέπραξε κυβερνητικά με τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη, όταν η τότε «κάθαρση» κατέληξε σε ένα απίστευτο φιάσκο (με ατεκμηρίωτες κατηγορίες καιστημένους μάρτυρες), με αποτέλεσμα ο Α. Παπανδρέου να επιστρέψει θριαμβευτής και η Αριστερά να ταλαιπωρείται για χρόνια από τη ρετσινιά του «βρώμικου '89»;

● Ποιος, ακόμη πιο παλιά, με το ΠΑΣΟΚ να κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα, καταλάβαινε γιατί «αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» και γιατί το 17% ήταν στόχος ζωής για την κοινωνία; Το αποτέλεσμα, γνωστό – κι ας μην το συζητάμε.

Σύγκρουση χωρίς αναβολή

Όμως σε τίποτε δεν μοιάζει αυτή η κρίση κι αυτή η εποχή με καμιά από τις προηγούμενες περιόδους. Η Ελλάδα θα κληθεί να δώσει αγώνα ύπαρξης – και όχι, όπως πολλοί αφελώς νομίζουν, μια μάχη μόνο για μισθούς και συντάξεις.

Το βήμα αυτό του ΚΚΕ έχει τεράστια πολιτική σημασία διότι η επιλογή της άρνησης του χρέους είναι η μόνη αυτή τη στιγμή που εμπεριέχει τη σύγκρουση με όσους σπρώχνουν την Ελλάδα στο βάραθρο της ολοκληρωτικής καταστροφής, αλλά και σηματοδοτεί έναν δρόμο ανεξαρτησίας και επιβίωσης.

Επιλογή δύσκολη, αλλά σε καμιά περίπτωση δυσκολότερη απ' αυτή που θέλει τη χώρα να εκποιείται και να διαλύεται παραιτημένη από κάθε έννομο δικαίωμά της.

Η ελπίδα ότι αυτή την επιλογή θα ακολουθήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη υπάρχει, όσο κι αν ο χώρος αυτός δεν προβλέπεται να ξεπεράσει σύντομα την εσωτερική του διάλυση.

Τον 20ό αιώνα στη χώρα μας το παλιό ενιαίο ΚΚΕ ήταν η πολιτική δύναμη που συγκρούστηκε, με τεράστιο κόστος για το ίδιο και τους ανθρώπους του, με την ξένη Κατοχή και τηνυποτέλεια. Όταν μάλιστα οι πολιτικοί πρόγονοι των σημερινών «πατριωτών» της Ακροδεξιάς (και πολλών της υπόλοιπης Δεξιάς) ήταν συνεργάτες των Γερμανών και αργότερα της χούντας. Σήμερα και το ΚΚΕ και η υπόλοιπη Αριστερά μένει να αποδείξουν ότι στον γενετικό τους κώδικα είναι ανεξίτηλα γραμμένη η Αντίσταση. Ιδού η Ρόδος, λοιπόν, ιδού και το πήδημα...


(H φωτογραφία προέρχεται από το ιστολόγιο Βλέμμα)