Αλλη μια συνηθισμένη μέρα στο εργοστάσιο γνωστής μεγάλης εταιρείας πληροφορικής.
Εδω και μήνες από την αρχή της χρονιάς υπάρχει κάθε μέρα μια αγωνία , μια βουβαμαρα.Κάθε 2-3 μέρες φεύγει κι ένας εργαζόμενος.Δεν έχει ιδέα πριν πάει για δουλειά.Απλά κάποια στιγμή τον φωνάζουν και του λένε τα νέα."Λυπάμαι, είσαι στο σχέδιο περικοπών προσωπικού..."
Αυτά τώρα με το 2% στο όριο των απολύσεων.Και βέβαια η εταιρεία περιμένει την ψήφιση του 4% που μέ δεδομένο το ότι μιλάμε για πάνω από 250 εργαζόμενους, υπολόγισε πόσοι θα φεύγουν κάθε μήνα.Σε λίγους μήνες θα έχουν μείνει οι μισοί.
Ο διευθυντής προσωπικού με τους "συνοδούς" του βέβαια είναι στο πλάι των εργαζόμενων σε κάθε απεργία.Ακριβώς στο πλάι όμως.Ανάμεσα σ΄αυτους και στους συνδικαλιστές που έρχονται στην πόρτα για ενημέρωση.Σε κάθε βάρδια.Κι όταν κάτι ξεφύγει,μια λέξη ακόμα κι ένα "γειά σου συνάδελφε" πάει κοντά και ρωτάει επιθετικά!"Τι σου είπε;"για λέγε τι σου είπε";
Κανονικό κλίμα κόλασης και τρομοκρατίας, κι αν έχει κανείς παιδιά και το σωματείο δεν τα καταφέρνει να στηρίξει, το βουλώνει και το τρώει.Κανονικά.
Πριν από λίγες μέρες όμως το αίσχος ξεπέρασε τα όρια!Ειχε μπeί ο μήνας και κανένας δεν έφυγε τις πρώτες μέρες.Αγωνία, αναμονή, ποιός να έχει σειρά...
Κάλεσαν κάποιον στη μέση της δουλειάς και του ανακοίνωσαν πως φεύγει.Δάγκωσε τα χείλια, σκέφτηκε το σπίτι, τι θα πει μόλις γυρίσει, ένας κόμπος στο λαιμό, γύρισε την πλάτη και πήγε να μαζέψει πράγματα.Σε λίγο σχόλαγε κι η βάρδια...
Πήγε να πάρει το λεωφορείο της εταιρείας να γυρίσει σπίτι από Μεσόγεια -Αθήνα για τελευταία φορά.Κι εκεί του είπαν πως δεν μπορεί να πάει με το λεωφορείο,αφού δεν ανήκει πια στην εταιρεία!!Παρακάλεσε, φώναξε, διαμαρτυρήθηκε, "ρε παιδιά που ζούμε, είναι δυνατόν;""Πως θα γυρίσω σπίτι;"
"Βρες τρόπο μόνος σου" του είπαν.
Ο οδηγός του έλεγε πως λυπάται, πως καταλαβαίνει,αλλά δεν μπορεί να τον πάρει γιατί κινδυνεύει κι η δική του δουλειά.Σίγουρα τον είχαν απειλήσει πριν.
Οι υπόλοιποι μες το λεωφορείο παρακολουθούσαν τη σκηνή ντροπιασμένοι, μουρμουρίζοντας κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο χωρίς κανένας να τολμάει να κάνει κάτι.
Το λεωφορείο ξεκίνησε.Έκλεισε την πόρτα κι έφυγε.Κι αυτός μόνος, αηδιασμένος, ταπεινωμένος,απολυμένος,άναυδος... πήρε τρέμοντας τη γυναίκα του και της ζήτησε ποιός ξέρει πως να έρθει να τον πάρει....
Ετσι σπάει ο τσαμπουκάς...
Ετος 2010.Ελληνική Δημοκρατία,ιδιωτικός τομέας.Μια χώρα που ανήκει πια αλλού.Σε χέρια ξένα.Σε μακρινούς μετόχους με άγνωστα στοιχεία και ονόματα.Στις αγορές και την κόλαση των στατιστικών στοιχείων.
Η εταιρεία είναι εισηγμένη στο Ελλ.Χρηματιστήριο και θα δηλώσει κέρδη στον ισολογισμό της.
Κυριοι μικροί και μεγάλοι μέτοχοι μπορείτε να είστε ήσυχοι.Έχουν λάβει τα μέτρα τους.Και τα μέτρα κάποιων άλλων επίσης.
(Δεν υπάρχει στα παραπάνω η παραμικρή υπερβολή.Το έμαθα εντελώς τυχαία από πρώτο χέρι.Εγινε ακριβώς έτσι...Δε λέω πιο συγκεκριμένα τίποτα για να μην πάρω κανένα στο λαιμό μου)
Όταν απολυθεί ο πρώτος χωρίς ...αντιρρήσεις οι επόμενοι είναι θέμα ρουτίνας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τι θα κάνει δλδ ο απολυμένος; Θα στήσει αντίσκηνο απ' έξω ή θα αυτοπυρπολυθεί; Τι ωραία που τα λέμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήστην ίδια μοίρα είναι και οι εργαζόμενοι στο Ωδείο Αθηνών, εποπτεύμενο φορέα του ΥΠΠΟΤ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουν απολυθεί πάνω από 30 εργαζόμενοι έως τώρα και στους εναπομείναντες οφείλονται δεδουλευμένα 10 μηνών μέχρι σήμερα.
Πολλές αναρτήσεις σχετικές στο μπλογκ μου από Οκτώβρη 2009 έως σήμερα, με πολύ συμπαράσταση από φίλους μπλόγκερς αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει, παρ' όλους τους αγώνες του προσωπικού!!!!
Για πες μου τώρα, αυτοί που μένουν μουγγοί μες στο υπηρεσιακό όχημα είναι δώθε ή κείθε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοί που μένουν μουγγοί μέσα στο υπηρεσιακό όχημα είναι ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ, άνθρωποι που τρέμουν εξίσου μην χάσουν την δουλειά τους, ξέρετε οι περισσότεροι από μας δεν δουλεύουμε από χόμπι
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν στήνω στον τοίχο τον φοβισμένο. Δεν παύει όμως αντικειμενικά να λειτουργεί εις βάρος του εαυτού του και των συμφερόντων της τάξης του. Ο φόβος είναι το ισχυρότερο μέσο καθυπόταξης, οφείλει κανείς -πρώτα στον εαυτό του- να τον αντιπαλεύει. Κι αν κατανοώ τον φοβισμένο πως να δικαιολογήσω αυτόν που ούτε καν διαμαρτύρεται για μια τόσο άθλια αντιμετώπιση συναδέλφου του. Αυτό πια είναι ντροπή που δεν ξεπλένεται από δικαιολογίες περί φόβου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάλι δεν ξέρω κανένα να δουλεύει από χόμπι. Ξέρω όμως μερικούς που έχουν αρχές και τις τιμούν.
θα συμφωνήσω με τον στρατηλάτη
ΑπάντησηΔιαγραφήο φόβος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του φοβισμένου
δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας ποδοπατούν
κι αυτό θα το πετύχουμε αν είμαστε όλοι ενωμένοι και πιστοί στις αρχές μας.
Κάποτε έρχεται και η σειρά του φοβισμένου, αλλά και έξω απ το χορό παιδιά...πλλά τραγούδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι οτι έχουμε γυρίσει αιώνα πίσω.
Οτι τα συνδικάτα παρά τα διάφορα που έχουν συμβεί είναι αναγκαία όσο ποτέ και όσο πιο ισχυρά είναι τόσο πιο ασφαλείς είναι οι εργαζόμενοι.Οσο πιο μαζικά τόσο λιγότερο ελεγχόμενα.
Τις εποχές που τα συνδικάτα παγκ΄σμα ήταν πανίσχυρα αυτά δεν συνέβαιναν ούτε με σφαίρες και ήταν η εποχή που η κατανομή του πλούτου ήταν δικαιότερη από ποτέ.Ο καπιταλισμός βλ΄΄εποντας τα ποσοστά κέρδους να μικραίνουν έκανε τα δέοντα.Εφθειρε και διέφθειρε συρικνώνοντας το συνδικαλισμό και εισήγαγε τη "νικηφόρο" λαιλαπα του νεοφιλελευθερισμού σε συνεργασία με τα ΜΜΕ και τα άλλα εργαλεία που διέθετε.Τωρα το πληρώνουμε όλοι.Με το συνδικαλιστικό κινημα κομμάτια και αφερέγγυο σε όλ τον κόσμο.Ετσι καμιά δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει,ούτε η πιο προηγμένη.Πόσο μάλλον.Λυση χωρις ενεργούς εργαζόμενους δεν υπάρχει.
Ανώνυμε, αν εννοείς εμένα δεν δουλεύω από χόμπι,δυστυχώς η ευτυχώς.
Γιώργο, σε καμία περίπτωση δεν εννοούσα εσένα λέγοντας "ξέρετε οι περισσότεροι από μας δεν δουλεύουμε από χόμπι".Δεν θα μπορούσα να το πω, γιατί δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕννοούσα όμως ακριβώς αυτό "αλλά και έξω απ το χορό παιδιά...πολλά τραγούδια". Κανείς δεν μπορεί να μπει στην θέση και στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που του ανακοινώνουν ότι χάνει την δουλειά του, αλλά κι αυτου που παρακολουθεί μπροστά στα μάτια του τέτοιες φασιστικές συμπεριφορές. Κι αν κάποιοι από σας θα αντιδρούσατε ίσως με γενναιότητα, δυστυχώς δεν είναι όλοι γενναίοι ούτε μπορεί ο καθένας να κάνει τον ήρωα όταν έχει 5 δάνεια να τρέχουν και δυο παιδιά στο σπίτι.Καλό το όραμα αλλά δεν τρώγεται.Ζούμε σε πολύ σκληρές εποχές που παζαρεύεται η ζωή μας, τα υπάρχοντά μας, τα κεκτημένα μας, η ψυχική μας υγεία. Δεν γίνεται να μην κινδυνέψουν και οι αρχές και τα ιδανικά μας.
Ανώνυμε απλά το διευκρίνησα γιατί έτσι κι αλλιώς είμαι ενας από όλους που ζούνε και δοκιμάζονται μέσα στην κρίση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ πως κανένας δεν μπορεί να μπει στη θέση κανενός και στο τι περνάει.
Οι ατομικές συμπεριφορές ακόμη και πραγματικής γενναιότητας είναι χρήσιμες και γίνονται φάροι συμπεριφοράς, αλλά χωρίς οργάνωση στα σωματεία και στήριξη από εκεί όσων δεν αντέχουν στην πίεση της τρομοκρατίας δεν πάμε πιο πέρα.Η έννοια του σωματείου πρέπει να ξανακερδίσει το χαμένο έδαφος.Ετσι και η εργοδοσία θα αλλάξει συμπεριφορά, και οι εργατοπατέρες θα πάνε σπίτι και θα αντικατασταθούν από απλούς αγωνιστές εργαζόμενους που δεν θα έχουν στόχο να γίνουν υπουργοί.
Πρεπει τα σωματεία να ξαναγίνουν κύτταρα δημοκρατίας και να πάρουν πάνω τους το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού.
Ομως από την άλλη και υποχωρώντας διαρκώς από φόβο πάλι θα τα χάσουμε όλα.Και τα κεκτημένα και τα όποια υπάρχοντα, αλλά στο τέλος και τον ίδιο τον εαυτό μας μέχρι να μείνουμε άδεια κουφάρια που θα υπακούν.Αν δεν έχουμε ήδη στον ένα η τον άλλο βαθμό.
Και οι αρχές και τα ιδανικά, και η κουλτούρα και η ευαισθησία θέλουν το νεράκι τους που τους το κόψαμε τα χρόνια που πέρασαν και βουτήξαμε μες τη βλακεία της τηλεόρασης και της mainstream σκέψης και φτάσαμε εδώ ευτυχείς και χαζοχαρούμενοι.
Τώρα είναι ώρα να τα σκεφτούμε όλα από την αρχή.Ας δουλέψουμε και λίγο το μέσα μας και την ανθρωπιά μας.Για να υπάρξουμε και να συνυπάρξουμε νοιώθοντας ο ένας τον άλλο.
Φίλε Γιώργο την ανθρωπιά η κοινωνία την έχει χάσει εδώ και πολλά χρόνια, δεν είναι κάτι το νεοφερμένο ούτε το βλέπουμε για πρώτη φορά, σε σκοτώνουν στο δρόμο και κανείς δεν ασχολείται. Για να φτάσουμε να λειτουργούμε ξανά με αυτοθυσία θα χρειαστεί πολύ δουλειά, ίση ίσως και περισσότερη απ' αυτη που χρειάζεται για όλα τα υπόλοιπα που ονειρεύεσαι και ονειρεύομαι. Τον άνθρωπο μέσα μας αγαπητέ Γιώργο τον κοιμήσαμε για τα καλά. Και δεν θα ξυπνήσει μαγικά επειδή το καλούν οι συνθήκες, γιατί μάθαμε να ζούμε με τα ΦΙΛΤΡΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ σε συνεχή υπερλειτουργία . Κατά βάση όμως δεν διαφωνώ μαζί σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες ο Κόκκαλης;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι ο Κόκκαλης
ΑπάντησηΔιαγραφή