Ο Αλέξανδρος που περιμένει...

Η υπόθεση Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έκλεισε.
Οι ένοχοι οδηγούνται τελικά μόνιμα στη φυλακή.Ισόβια ο Κορκονέας, 10 χρονια κάθειρξη ο Σαραλιώτης.Οι περισσότεροι -εκτός των δολοφόνων βέβαια- αισθάνονται δικαιωμένοι και η υπόθεση περναει στην ιστορία.
Το ξεθώριασμα στη μνήμη έχει ήδη αρχίσει και οι διαφορετικοί τρόποι παρουσίασης ειναι ήδη στα χαρτιά.Ο Δεκέμβρης είναι κοντά και σε λίγο πολλοί θα έχουν πολλά να πουν.

Πόσο δικαιωμένος είναι όμως ο Αλέξανδρος Γρηγοροπουλος;
Πως θα αισθανόταν αν από κάποια μυστικη γωνιά έβλεπε προς τα μέρη μας άραγε;
Τωρα που πέρασε ο καιρός και κατακάθισε ο κουρνιαχτός;
Επιασε έστω λίγο τοπο ο χαμός του, αν επιτρέπεται ποτέ μια τέτοια φριχτή σκέψη για το χαμό ενός 15χρονου;
Η απάντηση είναι και δύσκολη στο άκουσμα και δυσάρεστη.

Μεσα στην ψυχή και στο μυαλό όσων συμμετείχαν πραγματικά σε εκείνο το Δεκέμβρη σίγουρα έμεινε κάτι.Μια ελπίδα για έναν αλλο ξεσηκωμό, κάποια συμπεράσματα από ότι έγινε λάθος, ένα άρωμα μιας εξέγερσης που έκανε για λίγο τα θεμέλια να τριξουν.Και βέβαια η αίσθηση του τι μπορεί να καταφέρει ένας κόσμος που ξαφνικά βγαίνει στο δρόμο αμφισβητώντας -έστω κι έτσι χωρίς οργάνωση- δομές και αντιλήψεις.Ενας κόσμος που βάζει στην πράξη κόκκινες γραμμές και λέει με δράσεις κι οχι με λόγια "ως εδώ"!
Γιατί η πιο μεγάλη αλήθεια γι αυτή την "Ανοιξη του Δεκέμβρη" είναι ότι σίγουρα έβαλε φρένο σε σχέδια που ήδη βρισκόντουσαν στο στάδιο της υλοποίησης.Η κρίση σε Παγκόσμιο επίπεδο εξελισσόταν με μανία και τα μετρα για την αντιμετώπισή της ήταν προ των πυλών.
Μόνο που μια "τυχαία" εξέλιξη άλλαξε για λίγο τη ροή.
Η Ελλάδα πάγωσε.Οι άνθρωποι ξάφνικά έδειξαν να ξυπνούν, ενώ πρωτοφανείς πλειοψηφίες  εκφράστηκαν θετικά για την εξεγερση παρά την προβοκάτσια και τα πλιάτσικα που εξαπέλυσε το σύστημα για να την συκοφαντήσει.
Η Ευρώπη έμεινε αμήχανη φοβούμενη εξάπλωση του εξεγερτικού μικροβίου και βέβαια κάθε σκέψη για μέτρα εναντίον των λαών της αναβλήθηκε για το μέλλον.
Ολοι περίμεναν τη συνέχεια, μια συνέχεια όμως που δεν ήρθε.

Κι ετσι φθάσαμε  στο καλοκαίρι, κι ύστερα στις εκλογές και τον γνωστό έρωτα των τραπεζιτών και των κυβερνήσεών τους για την τσέπη μας, τους μισθούς, τις συντάξεις και βέβαια τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας.
Τα σκληρότερα μέτρα όλων των εποχών, μέτρα πέρα από κάθε φαντασία ανακοινώθηκαν.
Ομως πέρα από μερικές μεγάλες πορείες, με κορυφη εκείνο το τεράστιο συλλαλητήριο της 5 Μαίου, η αντίδραση δεν είχε συνεχεια. Η απάντηση του λαού δεν ήταν εκεινη που επρεπε και χρειαζόταν να είναι. Ετσι η λαίλαπα φαίνεται να συνεχίζεται αν κάτι σοβαρό και μεγάλο δεν την ανακόψει για καλά.

Η ταπεινη μου γνώμη , είναι πως ο χαμός του Αλέξανδρου εκτός από κάποιους ανθρώπους που αφυπνίστηκαν και κάποιες μέρες φωτιάς στην Ιστορία, πρόσφερε πολλά και σημαντικά σε όλους. Και πιο πολύ χωρίς να το ξέρει, πρόσφερε στους ανθρώπους που τώρα πληρωνουν χωρίς να φταίνε την κριση.
Μόνο που νοιώθω κάπου τη λύπη του.Ενα γκρίζο σύννεφο η ένα αεράκι θλιμμένο που φυσάει, τώρα που ΄τοσοι άλλοι στην Ευρώπη και τον κόσμο ξεσηκώνονται ενώ εμέις εδώ που τότε  εκείνο τον Δεκέμβρη μοιάζαμε με φάρο, τώρα είμαστε ένα φοβισμένο κεράκι που τρεμοσβήνει αβέβαια.

Οχι λοιπόν, δεν δικαιώθηκε ο Αλέξανδρος.Οχι ακόμη τουλάχιστον.Και δεν δικαιώθηκε , όχι από την πλευρά της δικαιοσύνης που τελικά έκανε την δουλειά της, αλλά από ολους εμας  που μπορεί να είπαμε πάρα πολλά για εκείνον και τις μέρες του Δεκέμβρη, όμως  κάναμε τόσα λίγα για να κρατήσουμε την φωτιά τους ζωντανή.
Και ειναι μέσα μου καθαρό πως όσο συνεχίζουμε να αναβάλουμε τις εξεγέρσεις που έτσι κι αλλιως θα ΄ρθούν εκείνος θα εξακολουθεί να κοιτάζει και να περιμένει...

Γιατί τίποτα δεν χάθηκε και τίποτα δεν θα χαθεί.