Αποχή-Γοητευτική, πλανεύτρα και λάθος

Διάβασα αυτές τις μέρες πολλά πραγματικά  υπέροχα ποστ που καλούν σε αποχή.Σε ένα ύφος μάλιστα εντονα λογοτεχνικό ή δημοσιεύοντας τρομερά ποιήματα του Τίτου Πατρίκιου , της Κατερίνας Γώγου κ.α. κάνουν πραγματικά αίσθηση.Αν  δεν το ειχα σκεφτεί καλά ομολογώ πως θα κινδύνευα  να  πεισθώ πως η μόνη "επαναστατική" πράξη είναι η αποχή.Πόσο μάλλον αφου από πολύ νωρίς, μήνες πριν είχα την άποψη οτι πράγματι η αποχή θα μπορούσε να είναι μια έκφραση διαμαρτυρίας και μάλιστα πολύ ισχυρής αν συμφωνούσαν σε αυτό όλες ή τέλος πάντων οι περισσοτερες και μεγαλύτερες δυνάμεις της Αριστεράς.
Κι όμως είναι  τόσο λάθος όσο δεν λέγεται.Και εξηγούμαι.

Εννοείται πως οι εκλογές και η συμμετοχή σε αυτές δεν είναι το Α και το Ω της δημοκρατίας σε ένα αστικό καθεστώς.Οι πρακτικές υπονόμευσης της θέλησης του λαού και οι τρόποι εκβιασμού και αρπαγής της ψήφου του είναι τόσο μελετημένες που φέρνουν πάντα αποτέλεσμα.Στην εποχή μάλιστα της τηλεοπτικής δημοκρατίας που περνάμε η διαμόρφωση της άποψης της κοινης γνώμης έχει γίνει πραγματική επιστήμη ειδικά στην "ΔΝΤ εποχή" όπου χωρίς αμφιβολία, κάποιοι πληρώνονται αδρά γι αυτό.
Εννοείται πως δεν υπάρχει αριστερός που να μην ταυτίζεται με την υπέροχη ατάκα του Ενγκελς που έλεγε πως "Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα τις είχαν απαγορεύσει"!
Αφου λοιπόν είναι έτσι γιατί αυτή η  Μαρξιστική-Λενινιστική γραμμή που έχει καταλήξει στο ότι τα επαναστατικά κόμματα και οι πρωτοπόρες δυνάμεις της κοινωνίας που έχουν σαν στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού, όχι μόνο δεν αδιαφορούν αλλά συμμετέχουν στις εκλογές για τα αστικά κοινοβούλια και τις άλλες μορφές αντιπροσώπευσης που υπαρχουν στις έτσι κι αλλιώς κουτσουρεμένες αστικές "δημοκρατίες";
Θα πρέπει να θυμηθούμε κάπου εδώ πως ο Ένγκελς ειχε πει και κάτι άλλο για τις εκλογές.Οτι δηλαδή αποτελούν θεσμούς που "μετρούν" τις διαθέσεις του λαού.Που δίνουν δηλαδή ένα στίγμα για το που "βρίσκεται" η κοινή γνώμη και μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν ένα εργαλείο για να κριθεί ο βαθμός ωρίμανσης των λαικών μαζών αλλά και το σημείο ριζοσπαστικοποίησης τους.Και βέβαια αυτό ειναι αλήθεια.Γιατί κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί οτι είναι ακριβώς το ίδιο να πάρουν οι δυνάμεις της Αριστεράς ένα ποσοστό π.χ. της τάξης του 5% με το να πάρουν ποσοστό της τάξης του 30%(Τόση είναι η δυνατότητα της Αριστεράς στην Ελλάδα, κι αυτό το ξέρουν όλοι αυτοί που ανησυχούν από την πλευρά των εκπροσώπων του συστηματος)
 
O ίδιος ο Λένιν επίσης είχε μιλησει για "την ανάγκη ενός αυστηρά αντικειμενικού υπολογισμού των ταξικών δυνάμεων και της αμοιβαίας σχέσης τους, πριν από κάθε πολιτική δράση" Βέβαια δεν είμαι καθόλου με την άποψη των ειρηνικών μεταρρυθμίσεων μέσω εκλογών (κλασσική αποτυχημένη, καταστροφική και ύποπτη σοσιαλδημοκρατική θέση) ούτε πιστεύω πως τα επαναστατικά κόμματα πρέπει να συμμετέχουν στις εκλογές έχοντας σαν σκοπό την επικράτηση  σε αυτές (καποτε κάποια μέρα) και την διακυβέρνηση της χώρας.Τα ειδαμε αυτά σε πολλές version και τα ξέρουμε.Τα είδαμε σε ιταλική ευρωκομμουνιστική μορφή -όπου το ΚΚΙ μετά την διακυβέρνηση εξαφανίστηκε κυριολεκτικά-,όπως επίσης στη σκληρή εξέλιξη της Χιλής του Αλλιέντε όπου η Χούντα έπνιξε το όνειρο της μετάβασης στο σοσιαλισμό μεσω μεταρρυθμίσεων στο αίμα.
Ομως ας κάνουμε την εξής υπόθεση.Τι θα γινόταν αν το αποτέλεσμα των εκλογών έδινε π.χ. 20% στο ΚΚΕ;
Πώς θα αισθανόταν ο λαός και τι θα σήμαινε αυτό για τη συνέχεια;
Προσωπικά έκανα την ερώτηση σε πολλούς φίλους (σχεδόν γκαλοπ δηλαδή) που δεν ψηφίζουν ΚΚΕ αλλά αντιδρούν έτονα στα μέτρα και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό.Ολοι, μα όλοι μου είπαν πως θα τους άρεσε τρομερά μια τέτοια εξέλιξη.Μια ενδεχόμενη δηλαδή άνοδος μιας μεγάλης δύναμης της Αριστεράς, θα έδινε φτερά και μεγάλη αισιοδοξία για τη συνέχεια.Θα αποτελούσε δηλαδή μια νίκη και μια ανάσα κατ αρχήν στο απογοητευμένο και ταλαιπωρημένο από τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ λαικό  κίνημα.
Θα εδινε στο λαό την αίσθηση οτι δεν είναι όλα χαμένα, πως υπάρχει διάθεση και ελπίδα για αγώνες, για αποτελεσματική αντίδραση στη λαίλαπα κατά της ζωής του.Ομως για τι είδους αντίδραση μιλάμε και προς ποιά κατεύθυνση;
Η  αποχή ειναι μια επιλογή που χωράει πολλές μεταφράσεις.Εχει μέσα της την αντίδραση των ακροδεξιών φασιστών που όμως θέλουν κομμουνιστές και μετανάστες στην πυρά, την απροσδιόριστη αντίδραση των ημικατεστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων, μέχρι την συνειδητή αντίδραση των αριστερών  ψηφοφόρων με ένα λιγότερο η περισσότερο σοσιαλιστικό όραμα.Η αποχή λοιπόν είναι μια "λύση" που δεν δίνει κατεύθυνση και προοπτική, επομένως είναι σαν τέτοια ακατάλληλη για να συνεισφέρει στο ξύπνημα και την αναζωπύρωση ενός λαικού κινήματος που πρέπει να έχει ένταση, αντοχή και διάρκεια.
Ειναι μια "μη διέξοδος" που απλά μας βγάζει από τη σκοτούρα να βρούμε την απόλυτα σωστή πολιτική γραμμή και να δώσουμε την ψήφο μας με "καθαρή καρδιά".Ομως στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν "απόλυτα σωστοί και αλάνθαστοι" ούτε άγγελοι με κατάλευκα φτερά.Υπάρχουν μόνο δυνάμεις που με αγώνες μεσα από λάθη και πισωγυρίσματα ψάχνουν το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο.
Οπότε γιατί αποχή και όχι ψήφος στις Αριστερές δυνάμεις που αντιδρούν με συνέπεια όποιες αντιρρήσεις κι αν υπάρχουν.
Γιατί όχι ψήφος που και θα διαμαρτύρεται αλλά και θα προτείνει κατεύθυνση διεξόδου από την κρίση;
Γιατί όχι ψήφος που θα προσδιορίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια το τι εχει στο μυαλό του ο κόσμος;
Γιατί όχι ψήφος που να θέτει κατα το δυνατόν τις πολιτικές δυνάμεις προ συγκεκριμένων αιτημάτων, στόχων και ευθυνών;
Αλλά και τα Αριστερά κόμματα πως θα διάβαζαν μια ενδεχόμενη ενίσχυση κάποιας ή όλων των Αριστερών συνδυασμών.Θα ένοιωθαν απλά ικανοποίηση που μεγάλωσε το μαγαζακι η θα έπαιρναν το μήνυμα από το λαό ότι είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα και θα αναλάμβαναν τις ευθύνες τους;
Το ίδιο το ΚΚΕ δήλωσε ότι με αυτόν τον τρόπο πρώτα από όλα θα διαβάσει το αποτέλεσμα των εκλογών και θα χαράξει την τακτική του ως προς τις κινητοποιήσεις της επόμενης μέρας και επομένως περιμένει το μήνυμα του λαού.Ειναι βέβαιο ότι με τον ίδιο τρόπο  θα αναλυθεί το αποτελεσμα και από τους υπόλοιπους -αν έχουμε ενίσχυση των αριστερών δυνάμεων.

Προσωπικά παρά το ότι δεν συμφωνώ σε μια σειρά ζητήματα, θα ψηφίσω Λαική Συσπείρωση πιστεύοντας στη διάθεση του ΚΚΕ για κινητοποίηση του λαού, αλλά και στις μεγάλες οργανωτικές δυνατότητες που έχει, που σε αυτή τη φάση είναι χρήσιμες και αναγκαίες.Στην απόφαση αυτή παίζει ρόλο και η απόφαση του ΚΚΕ για οργάνωση μεγάλου συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα την επόμενη ακριβώς των εκλογών στις 15 Νοέμβρη με αφορμή την επίσκεψη της τρόικας που μπορεί να σηματοδοτήσει το ξεκίνημα του καινούργιου γύρου αντίστασης η αντεπίθεσης του λαού(ας μην ξεχνάμε την 17η Νέμβρη 2 μέρες αργότερα).
Πιστεύω όμως πως το δυνάμωμα γενικά των Αριστερών, Αντικαπιταλιστικών, Αντιευρωπαικων συνδυασμών και όχι η αποχή,  μπορεί και πρέπει να δώσει μια νέα τροπή στην οργάνωση κινητοποιήσεων που είναι αναγκαίες χαράζοντας μια νεα αναγκαία αγωνιστική προοπτική.
Kαι χωρίς αμφιβολία μπορει να κόψει τη φόρα και τον τσαμπουκα του ΠΑΣΟΚ και της τρόικας για αποφασισμένα ήδη κτυπήματα στις λαικές κατακτήσεις και το όποιο κοινωνικό κράτος έχει απομέινει.

Και βέβαια τότε όποιος κάνει πίσω θα πληρώσει  σύντομα το τίμημα.