Λακωνικόν

μόνο ποίηση

Ο καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, 

που η λάμψη μου 

επέστρεψε στον ήλιο.

Κείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη 

της πέτρας και του αιθέρος.

Λοιπόν, αυτός που γύρευα, ε ί μ α ι.

Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο 

Χειμώνα ελάχιστε.

Η ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς

Και στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι

κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Ανέλπιστου. 

Από τη συλλογή Έξη και μία τύψεις για τον ουρανό (1960)