Αλέξης Γρηγορόπουλος

Κάθε φορά που ακούω φωνές στο δρομο,
η πόρτα τρίζει, ανοίγεις και μπαίνεις.
Με πάνινα παπούτσια κι εκείνη τη μπλούζα
MARVIN AND FRIENDS
και τη μπλέ ριγέ ζακέτα σου.
"Μή με ξεχνάτε " μου λές
κι όλο κοιτάζεις στα χαμένα.
"Υπάρχει ελπίδα ρε φίλε;" ρωτάς
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω.
Κοιτάζω πίσω και τρέχω εκεί,
γωνία Μεσολογγίόυ και Τζαβέλλα,
εκεί που σ'άφησα για να σε ξαναβρώ.
Μπερδευω κόσμους μεταξύ τους,
σπάω το χρόνο , ανακατεύω τα κομμάτια.
Τα Πολυτεχνεία, τους Δεκέμβρηδες, τις χαμένες επαναστάσεις,
που ζεσταίνονται σα φυλλαράκια,
σα φυλλαράκια σε μια γωνιά στην άσφαλτο
που σκάνε μύτη μόλις ανάβει φωτιά.
"Οι ουτοπίες ρε φίλε, οι ουτοπίες..."
σ'ακούω να μουρμουρίζεις.
Δεν εισαι πια δεκάξι, μεγάλωσες,
μακρύναν τα μαλλιά σου,
βαθύνανε τα μάτια σου σα θάλασσες.
Πέρασες απ'την άλλη μεριά αλλά να...,
όποτε βλέπω άδεια καρέκλα
και τον καφέ ν'αχνίζει μόνος στο τραπέζι,
σε σκέφτομαι και λέω πως είσαι συ...
Αραγε ήσουνα στο λάθος μερος, τη λάθος στιγμή;
Η εχει απλά η ζωή εναν τρόπο να μιλαει,
και διάλεξε εσένα να τα πείς,
να πείς τη "λέξη και το γράμμα"
χωρίς να βγάλεις ένα αχ την ώρα που έπεφτες;
Να πείς πως κάναμε πίσω, πως το ξεχάσαμε το όνειρο,
το καταδώσαμε έτσι απλά για ένα τίποτα,
για μια "ζωή" σε εισαγωγικά,
μ' ένα κλεμμένο εισιτήριο στην τσέπη,
μια δανεική διαδρομή λίγο πιο πέρα.
Λιγο πιο πέρα που;;;;
Α ρε φίλε, καταμόναχο αγριμάκι,
μια στάλα ουρανός ήσουνα μόνο,
ενα φωσάκι τόσο δα μά κοίτα...
Ενα παιδί σαν όλα τα παιδιά,
που όμως μια ανάσα, ενα γέλιο του τρελό,
ενα αντριλίκι παιδικό,
ζυγίζει αλήθεια πιο βαριά
απ'όλες τις υπέροχες κοσμοθεωρίες.
Σου χρωστάω, σου χρωστάμε
αυτή τη στάλα ουρανό,
αυτή τη στάλα ουρανό ρε γαμώτο...
Καθε φορά που μυρίζει καπνια και δακρυγόνα,
ανοίγεις την πορτα και μπαίνεις.
Με πάνινα παπούτσια κι αυτή τη μαύρη μπλούζα Marvin and friends.
"Mή με ξεχνάτε ρε φίλε,μη με ξεχνάτε" μου λες

{Γράφτηκε στις 6/12/09 πρώτη επέτειο του χαμού του Αλέξη)