Ποτάμια οργής στο Δέλτα της Ελευθερίας

Εκατοντάδες χιλιάδες λαού από όλες τις άκρες του Καίρου, πραγματικά ποτάμια οργής χύνονται εδώ και ώρες στο Δέλτα της ελευθερίας, στην τεράστια πλατεία Ταχρίρ.
Φέρνουν μαζί τους τις οικογένειες και τα παιδιά τους, τα όνειρα και τις γκρεμισμένες τους ζωές, ανθρωποι όλων των στρωμάτων και των ηλικιών περπατάνε τρείς και τέσσερις ώρες και φθάνουν από μακριά τραγουδώντας πως τώρα είναι η μεγάλη ώρα.
Απίστευτες σκηνές περιγράφονται στα μηνύματα, τα πόστ και τα twits στο διαδίκτυο.
Ειναι εκπληκτικό πως όποιος μπαίνει στην πλατεία ελέγχεται από λαικά μπλόκα, αφού απαγορεύεται η πρόσβαση στην  αστυνομία και τους μυστικούς που λίγες μέρες πριν πυροβολούσαν ελεύθερα δολοφονώντας τους διαδηλωτές. Στην Αίγυπτο του 1.200.000 αστυνομικών!

Τίποτα δε στάθηκε τελικά δυνατό να σταματήσει αυτό το λαό και την απροσδόκητη πριν λίγο δίψα του για ελευθερία και αλλαγή. Ούτε το κλείσιμο  δρόμων που οδηγούσαν στην πόλη, ούτε τα μέσα συγκοινωνίας που δεν λειτουργούν, ούτε το μπλοκάρισμα του ιντερνετ και κινητων τηλεφώνων!
Η χαρα της εξέγερσης, ο τρελός ενθουσιασμός της νίκης είναι απερίγραπτα. Δε χωράνε στις λέξεις και τις ανταποκρίσεις των ξένων πρακτορείων.
Για ποιό και πως να πρωτομιλήσουν.Για τον τεράστιο όγκο και τη δύναμη; Δεν τολμούν καν να κάνουν εκτιμήσεις.Το Αλ Τζαζίρα μιλάει για 2 εκατομμύρια κόσμου (υποθέτω σε όλη την Αίγυπτο) ενω ο δικός ανταποκριτής της ΝΕΤ έγεγε πως προσπαθούσε μισή ώρα να βαδίσει ούτε 300 μετρα!
Την ίδια στιγμή πού η αξιολύπητη επίσημη τηλεόραση μιλάει για 2000(!!) ενω το πρωί μιλούσε για ομαδες ξενων που είχαν μπει στην πλατεία και εγραφαν συνθήματα!
Ειναι έξω από τη λογική των υποταγμένων συνειδήσεων αυτό που συμβαίνει εδω και μερες στην Αίγυπτο.Συγκρούστηκαν με το αδύνατο και τα κατάφεραν και τωρα κοιτάνε στα μάτια ένα αύριο απροσδόκητο που κανείς δε σχεδίασε γι αυτούς, αλλα που οι ίδιοι για πρωτη φορά κρατούν στα χέρια τους!
Το βλέπεις στα μάτια τους στις φωτογραφίες που τρεχουν στο διαδίκτυο.Στα βλέμματα πραγματικές ρουφήχτρες δεκαετιών βαριάς νυχτας και σκοτεινιάς που πέρασε.Το ακούς στις μουσικές και στα τραγούδια, στα συνθήματα.Στο αφόρητο που γονατίζει κι υποκλίνεται στους νικητές τις συγκλονιστικές ώρες της προσευχής ή τις στιγμές που όλοι μαζί φωναζουν "Μουσουλμάνοι ή Χριστιανοί είμαστε όλοι ένα"

Ειναι οι Αιγύπτιοι που δηλώνουν περήφανοι για τον εαυτό τους.
Ειναι οι Αιγύπτιοι που όλος ο πλανήτης στέκεται με δέος μπροστά τους.
Αυτοί που βούτηξαν στο πηχτό λασπωμένο πέλαγος του φόβου και της τρομοκρατίας την περασμένη βδομάδα και τώρα πια δεν φοβούνται.
Αυτοί που στάθηκαν μπροστά στο μεγάλο δίλημμα και απάντησαν σωστά.
"Καλύτερα να πεθαίνεις για κάτι παρά να ζείς για ένα τίποτα"
Τωρα είναι όλοι εκεί στην πλατεία Ταχρίρ, όπως στην Αλεξάνδρεια στο Σουεζ ή αλλού.
Οι νέοι άνθρωποι που το ξεκίνησαν με πέτρες μόνο στα χέρια, εκείνοι που στην αρχή δεν το πίστεψαν αλλά μπήκαν στις μάχες την επόμενη, εκείνοι που εξοργίστηκαν βλέποντας το αίμα να κυλάει στους δρόμους και νικώντας το φόβο ενώθηκαν στούς δρόμους για να πεθάνουν την Παρασκευή το απόγευμα σε όλη τη χώρα.
Τωρα είναι όλοι εκεί.Μαζί.Σηκώνουν τα χέρια ψηλά και φωνάζουν συνθήματα.

Κλείνουν τα μάτια κι ονειρεύονται, και πίνουν ήλιο,  άστρα, χρόνο, μέλλον.
Πλούσιοι οσο ποτέ, ιδιοκτήτες μιας περιουσίας παλιάς που λέγεται πίστη.