Τι είδαμε στο συλλαλητήριο

Αν πούμε πως ήταν ένα τεράστιο συγκλονιστικό συλλαλητήριο δεν θα προσθέσουμε τίποτα σε αυτό που περιμέναμε. Αν ασχοληθουμε με το αν είχε λίγο κόσμο παραπάνω  η παρακάτω από τις 5 Μάη η τις 15 Δεκέμβρη, μπορεί να χάσουμε την ουσία παλεύοντας με ψυχρούς αριθμούς που δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Βεβαια και μόνο η εκτίμηση του Ρώυτερς που μίλησε για 100000 κόσμο λέει πολλά αφού ως γνωστό αυτα τα πρακτορεία δεν τρελαίνονται από τη χαρά τους όταν βλέπουν τέτοιες μεγαλειώδεις λαικές κινητοποιήσεις.
Για την ιστορία πάντως θα πω πως η γνώμη μου ειναι οτι το σημερινό συλλαλητήριο αριθμητικά, ήταν ανώτερο από του Δεκέμβρη και ίσο ή λίγο κατώτερο από του περσινού Μάη. Ποιοτικά όμως είχε μεγάλη διαφορά από όλα τα άλλα.
Θα πω λοιπόν τι ειδα σήμερα στο δρόμο. Πρωτα απ΄όλα ειδα πολύ μεγάλη σοβαρότητα.Όλα τα μπλοκ παρά τις αδυναμίες τους προσπάθησαν να περιφρουρήσουν την  πορεία. Βεβαια όταν απέναντι έχεις να κάνεις με στοιχεία επικίνδυνα που δεν διστάζουν να επιτεθούν ψυχρά στους διαδηλωτές χτυπώντας και βρίζοντας καταλαβαίνουμε ότι δεν ειναι ενα ζήτημα απλό. Ενας από τους διαδηλωτές που κρατούσαν τις ντουντούκες της ΟΛΜΕ, μου έλεγε πως κουκουλοφόροι του όρμηξαν πισώπλατα αρπάζοντας την ντουντούκα και κάνοντας την κομματια, ενω αυτόν τον απειλούσαν με τρόπο που μόνο συμπεριφορά παρακρατικών δείχνει. Παμε όμως πιο κάτω.
Ειδα τον κόσμο να κατεβαίνει πια με μεγάλη ευκολία στο δρόμο, γνωρίζοντας την επικινδυνότητα του συλλαλητηρίου, και μάλιστα όλο και πιο οργανωμένος και αποφασισμένος. Βεβαια έχουμε δρόμο ακόμα να κανουμε αλλα αυτη τη φορά, ο κόσμος δεν έφευγε με ευκολία όπως άλλες φορές στα πρωτα δακρυγόνα, κάνοντας προσπάθειες ξανα και ξανά να προσεγγίσει την πλατεία και να φτασει στη Βουλή, παρά τον κανονικό βομβαρδισμό και πάλι με χημικά και τις εφόδους των Δελταδων.Αν μάλιστα υπήρχε κάποιο σχέδιο για το τι κάνουμε και που πάμε όταν υποχωρούμε, ειναι σίγουρο ότι θα είχαμε άλλο αποτέλεσμα.
Ανεβαίνοντας τη Σταδίου και ενω τα δακρυγόνα έπεφταν βροχή στην πλατεία ειδα την τεράστια πορεία με υπομονή να στέκεται οργανωμένα και να περιμενει την στιγμή να ξεκινήσει ξανά, ενω οι ντουντούκες εκτος από τα συνθηματα καλουσαν να μεινουν όλοι εκει με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα.
Τελικά μετά τις 2  χιλιάδες κόσμου εγκαταστάθηκε μπροστά στη Βουλή για ώρες, και αν ξέραμε κι εκει τι ακριβως έπρεπε να γίνει, η πίεση που θα είχε ασκηθεί θα ήταν πολύ μεγάλη.Βέβαια λόγω έλλειψης οργάνωσης αφού κανείς ουσιαστικά δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, ο πιο πολύς κόσμος υποχωρόντας στα γύρω στενά τελικά μετα από κάποιο διάστημα επελεγε να φύγει.Δεν πειράζει όμως, την επόμενη φορά που απ ότι φαίνεται δεν θα ειναι μακριά.
Το πιο σημαντικό όμως για μένα, ειναι το ότι ο πολύς κόσμος αισθάνεται πως δεν εκπροσωπείται από κάποια από τις υπάρχουσες πολιτικές η συνδικαλιστικές οργανώσεις και σχεδόν συμβατικά επιλέγει να βρεθεί στο ένα η το άλλο μπλοκ.Η απίστευτη κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος, η απαξίωση αλλού περισσότερο κι αλλού λιγώτερο των πολιτικών φορέων, αλλά και η αντιπαλότητα των κομμάτων της Αριστεράς δημιουργεί στον κόσμο μια πολύ δυσάρεστη εικονα. Ετσι όμως αποκτάει πολύ μεγαλύτερη αξία η απίστευτη μαζικότητα και ο δυναμισμός των συλλαλητηρίων. Ειναι σίγουρο πως η στιγμή που θα βρεθεί μια κοινή πλατφόρμα συννενόησης και ένας πυρήνας κοινής δράσης που θα τραβήξει πίσω του θέλοντας και μη τους πάντες , θα είναι ή στιγμή που θα ξεκινήσει μια πολύ σύντομη αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση και τα σχεδια  ΕΕ και ΔΝΤ.Αυτο ακριβώς είναι που ψάχνει με επιμονή ολος αυτός ο κοσμος που κατεβαίνει στις πορείες.
Πιο πολύ απ όλα τα άλλα λοιπόν σήμερα είδαμε ένα τεράστιο πλήθος να αναζητά και να απαιτεί από όλους μια λυση.
.Ειναι για μένα φανερό οτι η χυδαία επίθεση που γίνεται εναντια στη ζωή του απλου λαού και των μικροεπιχειρηματιών- επαγγελματιών δημιουργεί την απόλυτη κι αξεπέραστη ανάγκη να δοθεί ικανοποιητική λύση.  Ειναι πλέον δεκαδες ή και εκατονταδες χιλιάδες οι άνθρωποι που προσπαθούν να ανακαλύψουν νεους τρόπους πολιτικής έκφρασης που να δώσει κάποια διέξοδο που έιναι αναγκαία. Χιλιάδες άνθρωποι που η ανάγκη τους κάνει να αναζητούν μια πλατφόρμα κοινής δράσης, ένα κίνημα με απλούς, κατανοητούς και αναμφισβήτητους  στόχους από τους πολλούς. Ενα κίνημα ανατροπής της φρικτης αυτης κατάστασης που θα δίνει ελπίδα, ανασα και διέξοδο στο λαό που νοιώθει ασφυξία, και που θα υπόσχεται να εκπληρωθεί σε ένα διάστημα ορατό και σύντομο κι όχι στο μακρινό απώτερο μέλλον. Μακροπρόθεσμα σύντροφοι θα είμαστε όλοι νεκροί.
Γι αυτό λοιπόν ειναι σίγουρο, ότι βρισκόμαστε πριν από μια γέννα που θα είναι τρομερά σημαντική, ανατρεπτική και ουσιαστική για όλους, αφού "όποιος ψάχνει βρίσκει".Βρισκόμαστε ακριβώς πριν από τη γέννηση  μιας διαδικασίας νέας και πρωτόγνωρης, που θα φέρει το λαό πραγματικά από το περιθώριο στο προσκήνιο, στο κεντρικο γήπεδο που παίζεται το παιχνίδι της ζωής μας.