Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις- Η λύση, η συσπείρωση από τα κάτω

Οι πιο πολλοί που άκουσα η διάβασα να μιλούν για τις Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις είπαν πως ο κόσμος ήταν λίγος. Μιλώντας γενικά για όλες και για όλη την Ελλάδα.
Ηταν όμως έτσι;
Θα πω τι είδα εγώ και τι μου είπαν άνθρωποι που εμπιστεύομαι.

Ειδα πως η συγκέντρωση των ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ στην άδεια πλατεία Κλαυθμώνος, ήταν ...ας μην το σχολιάσω. Ο κόσμος που έχει διάθεση αντίδρασης, δεν εμπιστεύεται ή καλύτερα σχεδόν απεχθάνεται τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ συνειδητοποιωντας σιγά σιγά το ρόλο τους και φυσικά αυτό  δεν μπορεί παρα να έχει και τον αρνητικό του αντίκτυπο εκτός από τον θετικό. (Θα ήταν πολύ απλά τα πράγματα αν δεν είχαμε διεφθαρμένο συνδικαλισμό και πλούσιους εργατοπατέρες, γι αυτό άλλωστε το σύστημα δούλεψε σκληρά σε αυτή την κατεύθυνση και κατάφερε να διασύρει το συνδικαλιστικό κίνημα διεθνώς, με αποτέλεσμα οι λαοί να έχουν πρόβλημα εκπροσώπησης και να ψάχνονται όποτε πρέπει να αντιδράσουν.)
Το δεύτερο κομμάτι των ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-μλ κ.α ήταν κι αυτό μικρότερο από πέρσι κάνοντας μια πορεία που διαλύθηκε στα Προπύλαια.

Εδώ όμως αρχίζουν να υπάρχουν και τα αντίθετα μυνήματα.Η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα ηταν μια μεγάλη συγκέντρωση(μεγαλύτερη μαλλον από αυτήν του ΚΚΕ πριν λίγες μερες στο Σύνταγμα) που ήταν απόλυτα συγκρίσιμη με την περσινή Πρωτομαγιάτικη ενώ κάποιοι είπαν πως ήταν μεγαλύτερη. Μήνυμα λοιπόν θετικό.
Τελειώνοντας όπως και πέρσι εκεί που όλοι νόμιζαν πως οι συγκεντρώσεις πορειες είχαν ολοκληρωθεί, εμφανίστηκε η τρίτη πορεία των Πρωτοβάθμιων σωματείων, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, φοιτητών κλπ., που ήταν πραγματικά εντυπωσιακή(έχω την αίσθηση πως αυτό το κομμάτι όλο και μεγαλώνει).
Με λίγα λόγια θα πώ πως μέσα στις συνθήκες που διαμορφώνονται όλοι θα θέλαμε οι συγκεντρώσεις να ήταν διπλάσιες και τριπλάσιες.
Ομως υπάρχουν στοιχεία που αν τα δει κανείς προσεκτικά, θα καταλάβει πως από τη μια υπάρχει πολύς δρόμος για να φτάσουμε να μιλάμε για μαζικό κίνημα ανάλογο της φρίκης που ζούμε και κυρίως που έρχεται, από την άλλη όμως ας μην βιαζόμαστε να απογοητευτούμε από τα υπαρκτά κενα και προβλήμτα.
Η αντίδραση του λαού είναι μονόδρομος, και ότι και να γίνει είναι αναπόφευκτη.
Η διάθεση γι αυτό αναγκαστικά όλο και φουντώνει όσο κι αν πολλές φορές μοιάζει να υπάρχουν σημάδια συμβιβασμού και παραίτησης.
Η πίεση θα είναι τόσο μεγάλη που το ελατήριο ή θα πεταχτεί με ένταση προς τα πάνω ή θα σπάσει.
Ας κάνουμε λοιπόν γι αυτό το καλύτερο που μπορούμε.

Η λύση είναι στη συσπείρωση από τα κάτω.Στους συλλόγους, στα σωματεία, στις γειτονιές, σε κάθε πρόβλημα που ψάχνει λύση.