Τρομερή ενωτική λαοθάλασσα- Δεν θα περάσετε!

"Ραγίζουνε οι δρόμοι απόψε από θυμό,
φωνές τρελά πουλιά γυρεύουν ουρανό..."

Ηταν ένα συλλαλητήριο χωρίς ανάλογο τα τελευταια χρόνια.
Δεν ειναι μόνο ο όγκος αλλα και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του που το κάνουν κορυφαίο και μοναδικό.
Ειχε όλα τα στοιχεία που χρειαζονταν για να βγεί εντελώς αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο λαός άρθρωσε ένα βροντερό και κάθετο ΟΧΙ στην ισοπέδωση της ζωής του.
Δεν θα μιλήσω για αριθμούς αφού προσωπικά δεν μπορω να κάνω εκτιμήσεις όταν πλημμυρίζει όλη η Αθήνα και ειναι αδυνατον να εισαι παντού.
Το ΠΑΜΕ περνούσε για πάνω απο 45' από την Σταδίου και χυνόταν στην πλατεία. Πρωτη φορά η πορεία του ΠΑΜΕ είχε τετοιο νευρο, ένταση, δυναμισμό και ενωτικά χαρακτηριστικά. Μπηκαν στο Συνταγμα γέμισαν όλη τη Φιλελλήνων και το κάτω μερος της πλατείας ασφυκτικά και ανέβηκαν γεμίζοντας και την  Όθωνος μέχρι την Αμαλίας. Ηρθαν και έμειναν να περιμένουν και το άλλο συλαλλητήριο από το Μουσείο. Η άλλη πορεία ανέβηκε τη Σταδίου βαδίζοντας και σταματώντας δεν ξερω για πόσο χρόνο, αφού ηταν αδύνατον να βγεί στο Συνταγμα που είχε γεμίσει ασφυκτικά πριν τη 1μμ από τους συγκεντρωμένους εκει που δεν είχαν πα΄ρει μερος στις πορείες και από το ΠΑΜΕ.
Ο λαός ήταν εκεί, ενωμένος για πρώτη φορά μετα από πολλά χρόνια γεμίζοντας τον αέρα με ταξικά συνθήματα, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη συνέχεια.
Ειμαι στην πλατεία εδώ και εικοσι και παραπάνω μέρες και έχω πει το πόσο θετικά βλέπω την όλη κινητοποίηση. Σήμερα όμως όλο το σκηνικό ήταν ποιοτικά διαφορετικό. Οι εργαζόμενοι με τα πανώ των σωματείων, αλλά και οι πολιτικές παρατάξεις χρωμάτιζαν ταξικά το συλλαλητήριο και έδιναν έναν δυναμισμό που έλειπε πολύ αυτές τις μέρες από την πλατεία, που δυστυχώς δεν κατάφερνε να ξεπερασει την έκφραση της οργής με μουτζες σφυρίγματα και Ουστ.

 Αυτό ηταν λοιπόν το  εκπληκτικό σκηνικό αντίστασης που έπρεπε να χαλάσει.
Ξεκίνησαν λοιπόν κάποια προβλήματα με αψιμαχίες στο πάνω μερος μπροστα από τη Μ.Βρετανια. Οι ομάδες περιφρούρησης της πλατείας δεν κατάφεραν παρά τις προσπάθειες να ελέγξουν την κατάσταση παρά μόνο για περιορισμένα διαστήματα. Τα λίγα δακρυγόνα που άρχισαν να πέφτουν μετά τη 1μμ γίνονταν όλο και περισσότερο για να καταλήξουμε μετα τις 2μμ στο γνωστό χορό μπάχαλων και ΜΑΤ που μετετρεψαν την πλατεια και τους γύρω δρόμους σε πεδίο μάχης.
Αυτό που ηταν όμως εντυπωσιακό ηταν το γεγονός ότι το κέντρο της πλατείας δεν άδειασε ποτέ παρα την καταιγίδα χημικών και την τρομερή καταστολή σε όλη τη γυρω περιοχή, ενω ο κόσμος στους γυρω δρόμους ξαναγυριζε διαρκώς δειχνοντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να εγκαταλέιψει. Οσες κροτου λάμψης κι αν έπεσαν, όσα δακρυγόνα, όσες κυκλωτικές κινήσεις και στρατηγικές εκκένωσης κι αν μπηκαν σε εφαρμογή,  ο κόσμος οπισθοχωρούσε προσωρινά στα στενα και επανερχόταν στη Φιλελλήνων, την Αμαλίας, την Ερμού για να επιστρέψει στην πλατεία. Εν τω μεταξυ όλο και περισσότερος νέος κόσμος που δεν ηταν εκεί το πρωί έβγαινε από το μετρό κι ανέβαινε στην Αμαλίας για να μεινει εκεί μεχρι και τώρα.

Αυτό που άκουγες δε παντού ηταν η συνειδητοποίηση πως ότι και να έκανε η αστυνομία και οι μπάχαλοι, ακόμη κι αν κατάφερναν να καταλάβουν την πλατεία και να διώξουν τον κόσμο, αυτοί θα ξαναπλημμύριζαν τους δρόμους αργότερα ή την άλλη μέρα.


Ολο και περισσότερος κόσμος καταλαβαίνει οτι η λαίλαπα των μέτρων δεν θα σταματήσει, όποια πολιτική τρίπλα τύπου "οικουμενικής" ή κυβέρνησης "δηθεν" σωτηρίας κι αν επιλεγεί για να εκτονώσει την ένταση που χτυπάει σιγά-σιγά κόκκινο.
Σε αυτή την περίπτωση -που αποτελεί εδώ και καιρό απόλυτη βεβαιότητα- η μόνη απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από το δρόμο.