Εικόνες χούντας

Γύρω στις 3 το μεσημέρι ο κόσμος παρέμενε παρά τον βομβαρδισμό με χημικά και κρότου-λάμψης στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος και μεσα στη Φιλελλήνων. Ηταν όλοι μαζί, άνθρωποι από διαφορετικές παρατάξεις ή ανένταχτοι που φώναζαν  συνθήματα και πηγαινοέρχονταν με τα πανώ τους ανάλογα με την πίεση των χημικών. Τότε  άρχισε να εκτελείται σχέδιο εκκένωσης των εκτός πλατείας δρόμων από τους διαδηλωτές και βέβαια δεν εννοώ τους μπάχαλους. Μεσα στη Φιλελλήνων και αφού ο περισσότερος κόσμος είχε διωχτεί από την πλατεία με άγρια ρίψη δακρυγόνων και χημικών, βρίσκονταν χιλιάδες κόσμου  αποφασισμένοι να μην εγκαταλείψουν και να μην υποχωρησουν στη βία και τον εκβιασμό.

Επειδή ο αέρας φυσουσε προς τη μερια της Βουλής και της Β.Σοφίας ήμασταν σίγουροι οτι η εκκένωση με χρήση δακρυγόνων θα γινόταν από την έξοδο της Φιλελλήνων στην Αμαλίας και οχι από το Συνταγμα.
Κάνοντας μια βόλτα είδαμε ότι πράγματι κάτι τέτοιο ετοιμαζόταν. Σε λίγο διμοιρίες ΜΑΤ εμφανίστηκαν στην έξοδο της Φιλελλήνων και άρχισαν να βαδίζουν προς το μερος μας ρίχνοντας δακρυγόνα και κρότου λάμψης. Ο κοσμος έφυγε από τους κάθετους δρόμους προς την Πλάκα φωνάζοντας και βρίζοντας, πετώντας κάτω κάδους σκουπιδιών και βαζοντας φωτιές για τα δακρυγόνα. Σε λίγο και η Φιλελλήνων ήταν άδεια από ανθρώπους αλλά γεμάτη καπνούς και φωτιές.
Μετα από λίγη ώρα κατάφερα να πάω στην πλατεία παίρνοντας το μετρό από την  Ακρόπολη. Αλλος σχετικά ασφαλής τρόπος δεν υπήρχε αφού σε όλα τα στενά προς Αμαλίας και Ερμού υπήρχαν ΜΑΤ. Μόλις φτάσαμε στο Μετρό στο Σύνταγμα η κατάσταση ήταν απερίγραπτη. Κόσμος έμπαινε από τις εισόδους για να γλυτώσει από τα δακρυγόνα ενώ άλλοι παίρνοντας ανάσες, ξαναφορούσαν μάσκα κι έβγαιναν αποφασισμένοι να παραμείνουν στην πλατεία.
Ανθρωποι ήταν πεσμένοι στους τοιχους, καθισμένοι στο πάτωμα παντού. Αλλοι λιποθυμούσαν, άλλοι έκαναν εμετό ή έσκαγαν από το βήχα μέχρι να τους πάρουν σηκωτούς στα χέρια ή στα φορεία για το σταθμό πρωτων βοηθειών. Μόνο που ο σταθμός ήταν στο πάνω επίπεδο όπου λόγω των χημικών που έπεφταν στις εισόδους ήταν πολύ δύσκολο να σταθείς.
Τα παιδιά από την πλατεία γυρνούσαν γύρω γύρω με ψεκαστήρες  γεμισμένους με Μαλόξ και νερό για ανακούφιση από το κάψιμο. Στιγμές-στιγμές οι σκάλες γέμιζαν, άνθρωποι ζαλισμένοι πάλευαν να κρατηθούν μην γκρεμιστούν πάνω στους άλλους που προσπαθούσαν να κατέβουν στο κάτω επίπεδο. Φωνές, "Οχι πανικό παιδιά", "κατεβαίνουμε ήρεμα"...κι ύστερα συνθήματα..."ψωμί-παιδεία-ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το 73", χειροκροτήματα, χαμός. Πιο πέρα τσακωμοί, διαφωνίες για τα επεισόδια, αγκαλιές, κλάματα, μια τρέλα...
Κι ύστερα για λίγο κάτι διαστήματα ησυχίας, που ίσα ίσα προλάβαινες να σκεφτείς όλο αυτό που γινότανε μέσα κι έξω στους δρόμους. Η να κοιτάξεις το διπλανό σου που πρωτη φορά τον έβλεπες, και να του πεις ή απλά να το συνεννοηθείτε με τα μάτια πως δεν είναι δυνατό να ζούμε όλο αυτό εδώ στην Ελλάδα, το 2011. Πως δεν μπορεί να ανασαίνουμε  μια Δημοκρατία των ΜΑΤ και των δακρυγόνων.