"Μα αν δε μας δουν χέρι-χερι πως να μας βρει φως κι αστέρι"

Δήλωσε σήμερα η Αλ.Παπαρήγα οτι  δεν έχουμε κρίση χρέους αλλά πρόκειται για κρίση του καπιταλισμού που δημιούργησε τη διόγκωση του χρέους.
Μέχρι εδώ θα μπορούσα ακόμα και να συμφωνήσω αν και η διόγκωση σε τ'ετοιο βαθμό λέγεται κριση. Αρα έχουμε κρίση χρεους. Δυστυχώς...
Το δυστυχώς όμως δεν πάει στην κρίση χρέους αλλά στο τι θελει πραγματικά να πει η δήλωση της Αλέκας και του ΚΚΕ με το οποίο δεν έχω καμια αντιπαλότητα όπως ξερουν όσοι διαβαζουν το μπλογκ.
Κι αυτό που θελει να πει είναι ότι όλοι οι άλλοι που λένε οτι έχουμε κρίση χρέους κάνουν "τραγικό" λάθος και αποπροσανατλίζουν το λαό. Και οτι κάθε πολιτική πρόταση που έρχεται από τους "άλλους" και έχει σαν στοχο το χρέος ειναι "διαχειριστική" του συστήματος και επομένως δεν εχει σχεση με την Αριστερά και την επανάσταση. Φυσικά αναφέρεται κυρίως στην υπόλοιπη Αριστερά. Δυστυχώς...

Θα μιλήσω σαν ένας απλός αριστερός που παρακολουθεί με αγωνία όλο αυτόν τον καιρό τις εξελίξεις περιμένοντας μια θετική πρόταση που να βάλει όσο το δυνατόν μεγαλύτερες μαζες στη μάχη ενάντια στις φριχτες πολιτικές που ασκούνται εναντίον μας και κατόπιν στη μάχη για την αλλαγή του κόσμου.
Ειναι πραγματικά αποκαρδιωτικό τη στιγμή που ο λαός στρεφει διαρκώς το βλέμμα προς τα αριστερά να εισπράτει αντί για ελπίδα "διευκρινίσεις" και καταγγελίες που να διαχωρίζουν τη θέση της μιας Αριστερής δύναμης από την άλλη. Ο λαός καθ'ολου δεν ενδιαφέρεται για τις λεπτομέρειες και τις ακριβείς διατυπώσεις που χωρίζουν αντι να ενωνουν αυτούς που πρέπει. Αντίθετα απαιτεί υπερβάσεις που να τον πείθουν οτι τα κόμματα της Αριστεράς τουλάχιστον, έχουν πραγματικά μεγάλες διαφορές από τα αστικά κόμματα και  έχουν σα σκοπό τους την εξυπηρετηση των λαικών συνφερόντων.

Δεν το κάνει βέβαια μόνο το ΚΚΕ αυτό, αλλά το ΚΚΕ ειναι η μεγάλη και ίσως ωριμότερη στα ματια του λαού δύναμη της Αριστεράς από την οποία κυρίως εδω και καιρό περιμένει να κάνει μια κίνηση προς τη δημιουργία ένός πλατειού λαικού μετώπου για την αντιμετώπιση της κρισης και τη σωτηρία του λαού. Το εχει ξανακάνει το 1934 όπως και το 1941 σε πολυ κρίσιμες στιγμές της ιστορίας και το ίδιο ωφείλει να κάνει και τώρα. Και βεβαια αν με ειλικρίνεια το έπρατε, οι υπόλοιποι θα ώφειλαν επίσης να το δεχτούν. Όποιος δεν δεχόταν να συμμετέχει σε μια τετοια κίνηση, θα κρινόταν αμέσως στη συνείδηση του κόσμου δυσανάλογος με τις συνθήκες και τις απαιτησεις της ιστορίας.

Η πείρα της Αργεντινής έδειξε οτι τα κόμματα της Αριστεράς που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν σταθηκαν στο πλάι του λαού στη διάρκεια της δικής τους κρίσης τιμωρήθηκαν σκληρά. Προς τα που κινείται λοιπόν το ΚΚΕ;
Θα ξαναπώ πως δεν έχω καμια αντιπαλότητα προς το ΚΚΕ αλλά και προς καμια άλλη δύναμη ττης Αριστεράς εκτός εκείνων που δεν ειναι πια στα Αριστερά αλλά φλερτάρουν ήδη με το ΠΑΣΟΚ.

Ακόμη λέω ότι δεν πρόκειται να σταματήσω να πιστεύω οτι η όποια πραγματικά αξιόπιστη λύση θα προκύψει από τα Αριστερά. Για να γίνει όμως αυτό, όλοι όσοι βρίσκονται σε Αριστερή ιδεολογική γή, οργανωμένοι ή ανένταχτοι, έχουν υποχρέωση να παεμβαίνουν και να στεκουν απέναντι σε λογικές που απογοητεύουν το λαό, σε μια στιγμή που η επίθεση που δέχεται, ήδη τον έχει φερει σε απελπιστική κατασταση.

 Κρίση χρέους λοιπόν ή κρίση του καπιταλισμού; Εξοδος από το ευρώ σήμερα, αυριο ή μεθαύριο;
Αρνηση χρέους ολοκληρωτική, στο μεγαλύτερο μέρος, με ή χωρίς τα Ταμεία;
Σύγκρουση στη βάση ή στο εποικοδόμημα;
Αλήθεια πιστεύουν κάποιοι οτι αυτα θα πείσουν το λαό να συμμετέχει με αυτοθυσία στα κινήματα όπως χρειάζεται;


Οποιες κι αν ειναι οι (χρήσιμες κατα τα άλλα) λεπτομέρεις των ξεχωριστών λύσεων σύντροφοί μου, για τις οποίες κι εγω έχω μια κάποια άποψη, το πρόβλημα πονάει ακριβώς το ίδιο. Και ακόμη πιο πολύ ίσως πονάει το ότι αυτοί που μπορούν να δωσουν λύση και προοπτική φροντίζουν μαγικά να στριμώχνονται στη γωνία, και να κάνουν τους αντιπάλους μας να ανασαίνουν με ανακούφιση που ακόμη δεν βρήκαμε το δρόμο.
Ας το καταλάβουμε όλοι εντός ή εκτός γραμμων κι ας κάνουμε ό,τι μπορούμε.