Eπιστροφή στις πλατείες-Εχουμε ανάγκη να νικήσουμε

Ξαναγεμίζουν από σήμερα οι πλατείες με νέους όρους, αφού ακόμη και το αγανακτισμένοι γίνεται "αποφασισμένοι". Θα γεμίσουν πάλι οι αέρηδες των πόλεων με φωνές πολύχρωμες, ιδέες, λόγια και πράξεις. Θα ακουστούν απόψεις που θα τα λένε όλα και θα προτείνουν όσα χρειάζεται να γίνουν.
Ομως τι θα αποφασίζεται; Και κυρίως τι θα γίνεται πράξη;

Το πόσο "αποφασισμένοι" -και μιλάμε  για τον κόσμο των πλατειών- θα το δούμε στην πράξη.
Γιατί αποφασισμενοι χωρίς διαθεση οργάνωσης, συνεννόησης, ενότητας διαφορετικών απόψεων αλλά και τρόπων πολιτικής έκφρασης δεν υπάρχει. Αυτό το λέω γιατί η εμπειρία της πρώτης φάσης των πλατειών έδειξε οτι παρά τις πρωτοφανείς σε μαζικότητα συγκεντρώσεις η αποτελεσματικότητα δεν ήταν ανάλογη. Κι αυτοί που παίζουν τη ζωή και το μεροκάματό τους κάθε μέρα σε άγριες συνθήκες στους τόπους δουλειάς, δεν μπορεί να αρκούνται σε λόγια και ατέλειωτες συζητήσεις. Θέλουν να δούν τη διαμόρφωση ενός συγκεκριμένου -έστω και με αδυναμίες- πολιτικού υποκειμενου που θα βάζει στόχους απλούς και καθαρούς και θα τους υλοποιεί  με συγκεκριμένους τρόπους. Τη διαμόρφωση ενός κινήματος  με πρόσωπο, πολιτική γραμμή και στόχο ορατό από τον καθένα, που θα στέκει απειλητικά απέναντι στην εξουσία διεκδικώντας και όχι απλά συζητώντας για να μην πώ αερολογώντας.
Επίσης το κίνημα των πλατειών αν ειναι να δωσει πραγματική πνοή στις εξελίξεις, θα το κάνει μόνο με όρους δημοκρατίας και απόλυτης ελευθερίας της πολιτικής έκφρασης, όποιας έκφρασης επιλέγει ο καθένας, χωρίς ύποπτους περιορισμούς του τύπου "όχι στις οργανώσεις, τις παραταξεις και τα κόμματα" που φυσικά έχουν σα στόχο τον αποκλεισμό ενός μεγάλου και κυρίως χρήσιμου κομματιού της κοινωνίας και των κινημάτων με σκοπό την μετατροπή των πλατειων σε ανώδυνες βαλβίδες εκτόνωσης.

Αυτοί που θέλουν να ξεφορτωθούν την εμπειρία και τη γνωση της Αριστεράς -γιατί περί αυτού πρόκειται- θα πρέπει να βρούν περισσότερες φωνές απέναντί τους αυτή τη φορά για το καλο όσων δύσκολων επιδιώκουμε.
Αλλιως και πάλι θα χάσουμε πολύτιμο χρόνο και στο τέλος θα περιοριστόύμε στην ικανοποίηση ενός ακόμα "θετικού βήματος" φορτωμένοι όμως με νεα μνημόνια, πληγές και απογοητεύσεις.

Μόνο που τα πράγματα έχουν ήδη αγριέψει τόσο πολύ που ούτε τα θετικά βήματα  αρκούν ούτε την πολυτέλεια  απογοητεύσεων και πισωγυρισμάτων έχουμε.

Υποθέτω πως όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν έχουμε ανάγκη μιας αξιοπρεπούς εμφάνισης(και ήττας).
Εχουμε ανάγκη να νικήσουμε.