Πλατείες της αμηχανίας και στην Παγκόσμια μερα

Με μια "αγανάκτηση¨" τόσο ηρεμη που πραγματικά έσπαγε νευρα συμμετείχαν οι Ελληνες στην σημερινη Παγκόσμια μερα διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα.
Ο κόσμος δεν ήταν λίγος. Αντίθετα ήταν αρκετός έως πολύς αν σκεφτουμε οτι ακόμα και στη χρυσή εποχή των πλατειών το Σαββατο ήταν η πιο αδύνατη μερα. Οπως και να έχει πάντως ήταν η καλύτερη συγκέντρωση πλατείας μετα το καλοκαίρι.
Ομως αυτο που έννοιωθες ηταν ενα περίεργο συναίσθημα που όμως δεν ηταν πολύ διαφορετικό τον Ιουνιο εκτός από τις μερες των μεγαλων συλλαλητηρίων. Παγωμαρα, βουβαμάρα, βόλτες πάνω κατω, αμηχανία, 2-3 πανώ όλα κι όλα, ενω το κλιμα αυτό είχε μεταφερθεί και στο stage που ειχε στηθεί για τη συναυλία.
Βλέποντας αργότερα στα βιντεο το τι εγινε στον υπόλοιπο κόσμο και με δεδομένο οτι η Ελλάδα ειναι το πρωτοσέλιδο της Παγκόσμιας κρίσης εδω κι ενάμιση χρόνο, το συμπέρασμα είναι οτι το κινημα των πλατειών εχει πάει τελείως λάθος. Και αν θελει να παιξει κάποιο ρόλο θετικό στην έκφραση του λαού στο πλάι του εργατικού κινήματος που διαρκώς φουντωνει κι εχει αρχίσει να παίρνει διαφορετικές στροφές και να συσπειρώνει όλο και περισσότερους, πρεπει εδω και τωρα να αλλάξει ρότα.
Ετσι κι αλλιώς η κοινωνία, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, όλος ο λαός βράζει όσο ποτε άλλοτε και εγινε και σήμερα ολοφάνερο οτι η καρδιά της αντίστασης στη λαίλαπα, κάθε άλλο παρά κτυπάει στις ήρεμες, απολίτικες πλατειες που δεν βρήκαν ένα λεπτό -όσες ώρες ήμουν εγώ εκεί- να πουν δυό λεξεις για τη Γενική Απεργία και το συλλαλητήριο της Τετάρτης που είναι εντελώς σίγουρο οτι θα ειναι μια κορυφαία στιγμή!
Δεν τα βάζω φυσικά με τα παιδιά που επιμένουν ηρωικά σε καθημερινή βαση να πρσπαθουν να δωσουν ότι μπορούν στο κίνημα αυτό, αλλά αν δεν αλλάξει κάτι άμεσα και κόντρα στην ως τωρα λογική δεν βλέπω ποιο ρόλο μπορούν να παίξουν πια οι πλατείες σε μια στιγμή που ο κόσμος ξαναγυρίζει μαζικά στις συνελεύσεις των σωματείων οργανωνοντας δρασεις και κινητοποιήσεις πρωτόγνωρες σε καθημερινη βαση.
Ειναι βεβαιο οτι η επιλογή του λαού είναι η οργάνωση και η κοινη δράση των εργαζομένων και όλων όσων υποφερουν και αγωνιουν και όχι οι άδειες και γενικόλογες διακηρυξεις που τα λένε όλα χωρίς να λένε συγχρόνως τίποτα.
Ακόμη κι εκείνοι που δικαιολογημενα έχουν σοβαρές αντιρήσεις έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν οτι το "σπίτι τους" είναι τα συνδικάτα και οι σύλλογοι. Κι ακόμη κι αν πράγματι πολλά  δεν πάνε καλά με το σπίτι μας,  συμμετέχουμε μαζικά και τα αλλάζουμε. Δεν  επιλέγουμε να μείνουμε άστεγοι.

Ραντεβού λοιπόν τωρα την Τετάρτη στο τεράστιο, μαχητικό, πραγματικό συλλαλητηριο που όλοι περιμένουν. Με τις συλλογικότητες, τα σωματεία, τίς κοινωνικές οργανώσεις και όποιον άλλο οργανωμένο φορέα επιλέγει κανείς.
Ας στείλουμε από κει το φοβερό μηνυμα που πρέπει, πως είμαστε εδω και πως δεν πρόκειται να το βάλουμε κάτω ότι και να γινει.

(Οσο για τις πλατειες με καλή πίστη και διαθεση ο λαός περιμενει μηνυματα. Καθε τρόπος αντίδρασης είναι χρήσιμος.)