Ψιχαλίζει και κάνει κρύο.
Μεσα στην αίθουσα δεν πέφτει καρφίτσα. Μου φαίνεται πως ειναι η πρώτη φορα που δεν πήγαμε μόνο "για να δουμε τα παιδιά". Σχεδόν με ευβλάβεια, σιγουρα με συγκίνηση ακουνε όλοι τα ποιηματα τα θεατρικά σκετσάκια και τους διαλόγους. Στον τοίχο ένα κρεμασμένο πανί και πάνω κατι ανάμεσα σε παιδική ζωγραφιά και πραγματικό έργο τεχνης, ενα παιδί που γράφει στον τοίχο "Ελευθερία". Στα ηχεία ο σταθμός του Πολυτεχνείου.
Το Πολυτεχνείο ζωντανευει από μικρά παιδάκια που ίσα που καταλαβαίνουν για τι πραγμα μιλάνε. Κι όμως, πρωτη φορά τόση σοβαρότητα, παλεύουν να μπουν στο πετσί των ρόλων. Χορωδία τραγουδάει το "Λεβέντης εροβόλαγε". Ανατριχίλα, αλήθεια δεν υπερβάλω. Νοιωθω σαν ναναι '75. Δεν ειναι γιορτή λέει ο δασκαλος μαζι με τα παιδιά...ειναι μάθημα.
Ακούω ενα παιδακι που λέει..."μπαμπά γιατί συγκινιέμαι;"
Η Ελλάδα βαδίζει προς την πόρτα της Πατησίων. Το '73 χειροκροτάει.
Ποτε η μερα δεν ήταν τόσο ζωντανή. Στην ουσία της...
Το απόγευμα θα ειναι η μεγαλύτερη συγκέντρωση και πορεία.
Δεν έβαλα όνομα στο προηγούμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάσε Γιώργο τότε... Στο αμφιθέατρο στο παράρτημα και οι συνελεύσεις αποχουντοποίησης. Δεν εξαργύρωσαν ούτε πουλήθηκαν όλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήTo μοτο "η γενια του Πολυτεχνειου μας κατέστρεψε" πουλάει και το σπρωχνουνε πολυ αφου κρυβει το ποιος πραγματικα φταιει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες κι η γενια του Πολυτεχνειου ηταν η Δαμανακη, ο Παπουτσης κι ο Λαλιωτης κι όχι τόσοι άλλοι που συνεχισαν να παλευουν. (Ακουγα σημερα τη Γιαννακου που παραπονιοταν γιατι να μην ειναι σαν την Ιταλικη ευρωπαικη η δικη μας κομμουνιστική Αριστερά)