Κι όμως όλα αλλάζουν

Καθε μέρα περιμένοντας κάτι σπουδαίο να συμβεί που να αλλάξει μια και καλή τη ροή των πραγμάτων πέφτουμε πάνω σε κλειστές πόρτες. Αντιλήψεις που θεωρούμε οτι θα ισχύουν για πάντα ή την πραγματικότητα του χθες που συνηθίσαμε τόσο πολύ που νομίζουμε ότι ποτέ δεν θα αλλάξει.
Κι όμως.
Το αναξιόλογο όσο κι αν έχει πάντα τρόπους να λάμπει, ποτέ δεν εχει τη δύναμη να αντέξει και στο τέλος σβήνει και πίσω του φαινεται η πραγματική εικόνα.
Οσο πυκνώνουν και εμπλουτίζονται οι εξελίξεις τόσο πιο γόνιμη στο καινούργιο και το μέχρι πριν  αφανες γίνεται η ιστορία.
Αυτή τη στιγμή μες την κοιλιά της μεγαλώνει το έμβρυο του αυριο που όλοι μας σπέρνουμε και που θα ζησουμε. Κι ο σπόρος αυτός είναι καλύτερος από εκείνον του εφησυχασμού του '85, του '90, του '98 ή του 2004 που μας έφεραν εδώ. Ειναι ένας σπόρος που επιτέλους έχει μεσα του στοιχεία ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, συνεννόησης και τελικά διάθεσης για ανατροπή μιας πραγματικότητας που δεν έχει τίποτα το καλό να δώσει.
Κι όλα όσα βλέπουμε ή νιωθουμε προσφερουν τον οβολό τους.

Κάθε μερα εξαφανίζονται υποταγμένοι και γενιούνται πολεμιστές και αποφασισμενοι κι αυτό είναι σπουδαίο. Από μικρά παιδάκια που γυρίζουν τα κεφάλια στους "επισήμους" διαλύοντας εξουσιαστικές συνηθειες, παραδόσεις και θεσμούς μέχρι ηλικιωμένους που λιωνουν μπροστά σε βιβλία και σελίδες ιστορίας ψάχνοντας να βρούν μιαν άκρη.
Υπάρχουν χιλιάδες διεργασίες που όσο κι αν  δεν τις ξερουμε η δεν μπορούμε να τις αποτιμήσουμε είναι σημαντικές αφου  είναι στραμένες προς την ίδια κατευθυνση.
Δεν γινεται να μη δωσουν κάτι όλα αυτα που παλεύουμε είτε συλλογικα ειτε ατομικά.
Αυτό δείχνουν και τα σημάδια για όσους θέλουν και μπορούν να διαβάσουν.

Οι συνθήκες άλλωστε πάντα ξεπερνιούνται από τις μεγάλες ιστορικές στιγμές οπότε ας μην κρίνουμε μόνο από το τωρα και το χθές,από όσα βλέπουμε κι ακούμε.
Το αυριο έχει ρίξει τους γάτζους του και μας τραβάει προς τα εκεί αλλάζοντας και τα μυαλά μας αλλά και όλα τα δεδομένα αν χρειαστεί.