Λεγεται καπιταλισμός-Πως το ανεχόμαστε;

 Τό έργο το είδαμε και χθες στα δελτία. Το βλέπουμε μάλλον εδώ και μέρες. Το Γιώργο, λέει ο ίδιος, τον έριξαν τα συμφέροντα! Πάει το μυαλό σε τραπεζίτες, ΜΜΕ κλπ. Κοιτάς όμως στην κυβέρνηση βλεπεις τραπεζίτη...Ακούς για τη ολόπλευρη στήριξη του έργου της κυβέρνησης, που δεν είναι άλλο από την εξόντωσή μας για να σωθούν "τα συμφέροντα", και συνέρχεσαι.  Διαβάζεις ύστερα τη δήλωση Ψυχάρη και το πιάνεις καλύτερα. Ειπε λοιπόν αναμεσα σε άλλα δικά του:


"Ο υπό αποχώρηση πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παρακαλείται να δηλώσει υπό ποιες συνθήκες συναντηθήκαμε τελευταία φορά στο Μέγαρο Μαξίμου και γιατί ζητήθηκε να πάμε από την πίσω πόρτα του κτιρίου. Και ποιος ζήτησε κάτι από τον άλλο!"

Γιατί δε μας το λέει ο ίδιος άραγε; Τι να του ζήτησε ο τεως; Μπορούμε φυσικά να φανταστούμε. Κανονική ομερτά όμως, σιωπή. Εχουν κι οι αποκαλύψεις τα όριά τους.
Θα βρήκε κάπου αλλού πάντως αυτό που ζήτησε, με κάποια ανταπόδοση σίγουρα είτε του παρόντος είτε του όποιου μέλλοντος. Αν ρίξετε μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των "δημοκρατικών" εφημερίδων δεν είναι όλα αρνητικά. 
Αλλά κι αυτή την πίσω πόρτα τι την ήθελε.
Αηδία κι εμετός... Που θα πάει όμως , δε θα σπάσει κάπου;


Το Γιώργο πάντως δεν τον έριξαν τα συμφέροντα με τα οποία εξακολουθεί να σφιχταγκαλιάζεται προσπαθώντας να σώσει τη δουλίτσα και το όνομα του παρέχοντας τις υπηρεσίες του. Τον έριξε η ανελέητη και χωρίς οίκτο σύγκρουσή του με το λαό που τον σιχάθηκε και που ανάγκασε το κόμμα του να του δείξει την πόρτα. Αυτή είν΄η αλήθεια. Οσο για  τα συμφέροντα απλά είδαν ότι δεν τους ήταν πια όσο χρήσιμος έπρεπε. Ειχε πέσει σε τοίχο. Γενικά μιλώντας πάντα βέβαια γιατί τα συμφέροντα δεν είναι ένα ενιαίο πράγμα. Και αυτά μεταξύ τους βρίσκονται πιά διαρκώς σε σύγκρουση.
Και εμείς ανάμεσα στα πόδια τους  τρώμε τις κλωτσιές σαν τιποτένια αντικειμενα της ιστορίας, που τα χειρίζονται κατά περίσταση οι πρωταγωνιστές. Το σύστημα λέγεται καπιταλισμός και μείς προσπαθούμε να το σώσουμε κόβοντας το σβέρκο μας.
Πως το ανεχόμαστε όλο αυτό; Που είναι το όριο; Πόσο κοντά;