Η ζωή αλλάζει..

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.

Θα φανταστώ πως όλα όσα είπε ο Νιόνιος τα τελευταία χρόνια και μας στενοχώρησε, δεν ειπώθηκαν ποτέ. Πως οι υπογραφή του στη διακύρηξη των φωτισμένων -και υποταγμένων- διανοούμενων που θέλουν να σώσουν κι αυτοί την πατρίδα δεν μπήκε. Από εκείνους κι εκείνα που αγαπάς καμιά φορά ταιριάζει να κρατάς τα καλύτερα. Ετσι κι αλλιώς είναι λάθος να ταυτίζει κανείς τον καλλιτεχνη με το έργο του.
Και μεσα μας αν ψάξουμε άλλωστε θα βρούμε ένα σωρό μικρά εγκλήματα. Οπότε μπορούμε να  αφήνουμε που και που κάτω την πέτρα και να το ρίχνουμε στο τραγούδι.

 
Από όσα διάλεξαν, από τα πολλά που έχει πει ο Δ.Σαββόπουλος, στο TVXS  εγώ κρατάω αυτά, μαζί βέβαια με το τραγούδι.

 "...πολλοί με βοήθησαν στη δουλειά μου. Γνωστοί και άγνωστοι. Πολλές φορές χωρίς να το ξέρουν. Με βοήθησαν ακόμα κι αυτοί που με ταλαιπώρησαν. Εκείνος ο γελοίος ο στρατιώτης που με κυνηγούσε μ’ ένα μαχαίρι στην οδό Χέϋδεν, τον Μάρτη του ’70, ακόμα κι εκείνα τα ζώα που μου κάνανε τα πόδια να, τον Αύγουστο του ΄67 στην «Ταράτσα». Είμαι εκ φύσεως επιπόλαιος και χωρίς κάτι τέτοιους ο προοδευτισμός μου δεν θα ‘ταν παρά μια νεανική μέθη.
...
Πράγματι είμαι ένα περίεργο είδος αριστερού που γεννήθηκε με τον εμφύλιο και που δεν δέχεται να εκλέξει με τους όρους που του θέτει αυτός ο εμφύλιος. Στον καταναγκασμό μιας τέτoιας εκλoγής κάνω την παλαβή, όχι επειδή είμαι ουδέτερος -ουδετερότητα δεν υπάρχει- αλλά επειδή δεν έχω ανάγκη αυτής της διαμάχης, δεν μου λείπει αυτή η διαμάχη, αλλ’ ούτε κι αυτή έχει όφελος από μένα έτσι που είμαι, γι’ αυτό θέλει να με καταστήσει «ωφέλιμο». [...]
Αυτό ακριβώς λέγεται «κάνω την παλαβή». Αν ο Καραγκιόζης κουραστεί να φορτώνεται την αθλιότητα στη καμπούρα του και παραιτηθεί, τότε ποιος θα τον αναλάβει; Μ’ αυτό το ερώτημα αρχίζει κανείς να γίνεται τραγουδιστής.  […]
Εξακολουθώ να πιστεύω στη σοσιαλιστική επανάσταση και στην κατάληψη της εξουσίας και με κλωτσιές και με μαγκούρες και μ’ απ’ όλα. Αλλά δεν μπορώ ν’ ακούω ότι οι αγωνιστές μιας τέτοιας υπόθεσης είναι απλώς μέλη «μιας οικονομίας που πρέπει ν’ αλλάξει».
Δεν δέχομαι ότι ο άνθρωπος είναι ένα σκέτο κοινωνικο-οικονομικό συμβάν κι ότι αγωνιστής είναι όλος κι όλος αυτός που μετατρέπει αυτό το συμβάν σ’ ένα άλλο κοινωνικο-οικονομικό συμβάν. Κι αν ο άνθρωπος έχει υλική βάση, όμως ξεχειλίζει και περισσεύει συνεχώς απ’ αυτήν, κι αν η σοσιαλιστική επανάσταση εκτοξεύεται κατευθείαν απ’ το μηχανοστάσιο της ιστορίας, είναι ωστόσο δυνατή και βιώσιμη μόνο χάρη σ’ αυτό το περίσσευμα και σ’ αυτό το ξεχείλισμά του.