"Η κοινωνία δεν έχει κανένα κοινό μεγάφωνο..." Μπ.Μπρεχτ-Για τους καλλιτέχνες και τον καθένα μας

"...Αν ο ηθοποιός δε θέλει να είναι παπαγάλος ή μαϊμού, πρέπει να κάνει κτήμα του τη γνώση της εποχής του πάνω στην κοινωνική ζωή, παίρνοντας μέρος στους ταξικούς αγώνες. Μπορεί αυτό να φανεί σε μερικούς σαν κατάπτωση, μιας και τοποθετούν την τέχνη, αφού προηγουμένως έχει τακτοποιηθεί η πληρωμή, στις πιο ψηλές σφαίρες. Οι περισσότερες, όμως, αποφασιστικές μάχες του ανθρώπινου γένους δίνονται πάνω στη γη, όχι στους αιθέρες και "έξω" στη ζωή, όχι μες στους εγκεφάλους. Κανείς δεν μπορεί να υψωθεί πάνω από τις αντιμαχόμενες τάξεις, γιατί κανείς δεν μπορεί να υψωθεί πάνω απ' τον άνθρωπο. Η κοινωνία δεν έχει κανένα κοινό μεγάφωνο, όσο είναι χωρισμένη σε τάξεις. Ετσι, όσοι λένε πως δεν ανακατεύονται στην πολιτική, σημαίνει πως ανήκουν στην άρχουσα τάξη..."

Αυτά έλεγε ο Μπρεχτ και ήξερε καλά τι έλεγε. Κάποιοι καλλιτέχνες βεβαια έχουν την ψευδαίσθηση και την αυταπάτη οτι μπορούν να σταθούν σε ουδέτερες ζώνες, προσπαθώντας δηθεν να ενωσουν αυτά που δεν γινεται πια να ενωθούν. Αυτό που κάνουν όμως  τελικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας  κομπασμός του μικροαστού που καυχιέται πως αυτός. αυτοπροσώπως, κατάφερε με τη μεγάλη του δόξα να γίνει το "κοινό μεγάφωνο"!

Κάποιος παλιός μου είπε ότι ο μικροαστός δε γίνεται ποτέ του επαναστάτης ό,τι κι αν λέει. Κι όταν ρώτησα  το γιατί, μου εξήγησε ότι αυτό συμβαίνει γιατί ποτε του δεν μπορεί να ενταχτεί στην υπηρεσία του λαού, αλλά πάντα θέλει να στέκει σε μια θέση ξεχωριστή λίγο πιο έξω και λίγο ή πολύ πιο πάνω από το λαό. Ειναι αυτοί που δεν έχουν καταλάβει τι ακριβως εννοούν όταν λένε "ΕΓΩ δεν αντέχω το "μάντρωμα"" ... ή 'οπως αλλιώς τους αρέσει να το λένε βάζοντας όμως μπροστά ένα δυνατό ΕΓΩ.
Ομως στους δυσκολους καιρούς οι αυταπάτες ειναι ομίχλες που τις σκορπίζει ο αέρας που φυσάει διαρκώς, και τότε έρχεται για τον καθενα η στιγμη ν'αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, κι εκείνη την περίεργη στιγμή βεβαια κανενός το ένδοξο παρελθόν δεν είναι άρκετό για να τον βγάλει λάδι στα μάτια όσων υποφερουν και ζητάνε στήριξη από εκείνους που για χρόνια έχουν στηρίξει.
Το δίλημμα είναι εκει και περιμένει απάντηση. "Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες".

 Ενδιάμεσος δρόμος δεν υπάρχει, όπως και αποφασεις χωρίς βάρος. Η τέχνη στην εποχή μας δεν μπορεί να έχει την ίδια σπουδαιότητα με οποιαδήποτε άλλη "δουλειά". Ειδικά όταν μιλαμε για καλλιτέχνες που επηρρεάζουν ψυχές και συνειδήσεις.