Καθημερινας, Κυριακάς και εορτάς...

Τώρα τί να σχολιάσεις;
Την Αθήνα "αστακό","φρούριο", "κάστρο". "σε κατάσταση πολιορκίας" ή ό,τι άλλο είπωθηκε για να περιγράψει το αίσχος της αστυνομοκρατίας σε μια μέρα που άλλα χρόνια ό κόσμος επαιρνε τους φίλους, τα παιδιά του κι έβγαινε μια ήρεμη  βόλτα στις πρώτες λιακάδες; Πάνε περάσανε αυτά. Τωρα ο θυμός πάει με τη ζαχαρη στον πρωινό καφέ και το βρισίδι πάει σύννεφο όλη τη μέρα "καθημερινας, Κυριακάς και εορτάς".
Κι οι εθνικές γιορτές γίνανε φυσιολογικά μέρες εκτόνωσης για τις μούτζες που περισέψανε και μείνανε στα ράφια για το θυμό που δε βγήκε και που όσο και  νά 'βγαινε πάλι πλεόνασμα θα είχαμε, τό μόνο πλεόνασμα.

Δε μαζεύεται η οργή, δεν κοντρολάρεται κι αυτό το ξέρουν όλοι. Στρέφεται όμως μια χαρά σε δρόμο που δε βγάζει πουθενά. Ουτε βέβαια είναι "θέμα πολιτισμού" κι ας λένε ό,τι θέλουνε. Οι πολεμοι δε γίνονται πολιτισμένα κι ας μην κάνουνε πως δεν καταλαβαίνουν. Σε μαστγώνουνε, σε χαστουκίζουν, σε ταπεινωνουνε κι όταν ουρλιάξεις, ένας comme il faut κώδικας εμφανίζεται απ'το πουθενά και απαιτεί επαναφορά εντός των προκαθορισμένων ορίων... "πολιτισμού". Άκου θέμα πολιτισμού...Θέμα δουλείας κι υποταγής είναι. Και βεβαια θέμα επιβίωσης, θέμα ληστείας μιας ζωής απλής που όλοι θά 'πρεπε να εχουν το δικαίωμα να κάνουν.

Αλλα κι όλοι εμείς που τους τα σερνουμε απ' το πρωί μεχρι το βράδι δεν μπορεί να μην το βλέπουμε πως με βρισιές και μούντζες δεν αλλάζει ο κόσμος. Ας τα ρίξουμε λοιπόν κι αυτά μαζί με τα οράματα, τις απόψεις και το συναισθηματισμό στο εργοστάσιο της λογικής να δουλευτούνε λίγο.
Κι από την οργή σαν πρώτη ύλη να βγεί πάλη κι αγώνας μαζικός, οργανωμένος και συνειδητός. Αγώνας άχαστος δηλαδή.
Με το μάτι καρφωμένο σε ένα καλύτερο κόσμο που θα είμαστε όλοι κύριοι μέτοχοι και πρωταγωνιστές κι όχι κομπάρσοι, σκλάβοι και πληβείοι  πονηρών πλουσίων πατρικίων και ικανων συνεργατών που ακόμα έχουν το θράσος να εμφανιζονται μπροστά μας.