Αφιέρωμα στα 45 χρόνια από την 21 Απριλίου 1967- Ποτέ ξανά;

H βδομάδα που ξεκίνησε εκείνη τη Δευτέρα 16 Απριλίου του '67 δεν είχε τίποτα το παράξενο. Ηταν απλά η τελευταία βδομαδα για τα σχολεία πριν τις διακοπές του Πάσχα και απλά άλλη μια βδομάδα με αρκετή πολιτική κουβέντα αφου περίπου  ένα μήνα αργότερα, στις 28 Μαίου, η Ελλάδα θα πηγαινε στις κάλπες για εθνικές εκλογές ψάχνοντας μια λύση μετά την αποστασία, τα Ιουλιανά του '65 και την ανοιχτή παρέμβαση του βασιλιά στις εξελίξεις. Παρ' όλα αυτα ήταν μια μάλλον ήσυχη εβδομάδα εκτός από ΄κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί στην Αθήνα. Η Αθήνα έμπαινε στις λίστες των περιοδιών των μεγάλων συγκροτημάτων και την Τρίτη 18 Απριλίου στη Λ.Αλεξάνδρας έδιναν συναυλία οι Rolling Stones!
To κουτσομπολιό της εποχής μιλούσε για την όμορφη γυναίκα του Bill Whyman, ενω την επόμενη της συναυλίας που δεν τελείωσε ποτέ, αρκετή κουβέντα γινοταν στα στέκια της νεολαίας για τον μάνατζερ των Stones που τον είχε κάνει μαύρο η Αστυνομία όταν κατ'εντολή του Τζάγκερ είχε προσπαθήσει να μοιράσει κόκκινα γαρύφαλλα στο κοινό. Κόκκινα γαρύφαλλα, κομμουνιστές, Μπελογιάννης και αναμνήσεις από το αντάρτικο πήγαιναν πακέτο τότε, και ο κομμουνιστικός κίνδυνος παρά την επίσημη λήξη της "ανταρσίας" ήταν για το καθεστώς διαρκώς παρών. Τόσο παρών που θα γινόταν η επίσημη αιτία για το πραξικόπημα που εκδηλώθηκε 2 μέρες αργότερα τα ξημερώματα της Παρασκευής.
Ο πολιτικός κόσμος όπως όλοι ομολογούν πιάστηκε εντελώς στον ύπνο. Μάλιστα η Αυγή εκείνης της μέρας ήταν προγραμματισμένο να εκδοθεί με ένα άρθο με τίτλο "Γιατί δεν πρόκειται να γίνει πραξικόπημα". Κι όμως...
Τα ξημερώματα εκείνης της Παρασκευής τα τάνκς βγήκαν στο κέντρο της πόλης, οι πολιτικοί συνελήφθησαν ένας-ένας, το ραδιόφωνο έπαιξε εμβατήρια, τα τηλέφωνα κόπηκαν, η αστυνομία προσχώρησε στο "κίνημα" πρωί-πρωί, η κυκλοφορία απαγορεύτηκε με απειλή ότι με τη δύση του ηλίου όποιος κυκλοφορεί θα πυροβολείται, και η Ελλάδα βυθίστηκε σε βαθύ φασιστικό σκοτάδι για 7 ολόκληρα χρόνια και κάτι μηνες. Την ίδια στιγμή και στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο οι οικονομικοί δείκτες ανθούσαν αφου η γενιά των baby-boomers ήταν στό φόρτε της ενώ ένας δυνατός άνεμος αμφισβήτησης είχε αρχίσει να φυσάει.
Τις πρώτες μερες κανεις δεν πίστευε το τι συνέβαινε. Ειδικά βλέποντας κι ακούγοντας τους πρωταγωνιστές της χούντας, οι πιο πολλοί πίστευαν οτι όλο αυτό δεν μπορεί παρά να τελείωνε γρήγορα. Δεν έγινε έτσι όμως. Κι αυτό γιατί και τότε τίποτε το σοβαρά οργανωμένο δεν υπήρχε για να σταθεί απέναντι παρά τις συχνές διαδηλώσεις και πορείες των τελευταίων εκείνων χρονων.
Η πρωτη μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας έγινε αυθόρμητα ενάμιση χρόνο αργότερα στις αρχες Νοέμβρη του '68 όταν πέθανε ο Γεώργιος Παπανδρέου που ήταν και ο τελευταίος εκλεγμένος πρωθυπουργός και που φαινοταν πως εύκολα θα κέρδιζε και τις εκλογές του Μαίου που δεν έγιναν ποτέ. Πολλοί μιλούν για 500000 κόσμο που βγηκε εκείνη τη μερα στους δρόμους της Αθήνας φωνάζοντας"Δημοκρατία" και "ο λαός μίλησε"(δείτε το βίντεο στο προηγούμενο πόστ). Πολλοί θα σκέφτηκαν εκείνη τη μέρα πως ίσως αυτό να ήταν η αρχή του τέλους της χούντας. Αντι γι αυτό ακολούθησε σιωπή, αμηχανια, υποταγή και συμβιβασμός από τους πολλούς. Η νεολαία της εποχής αποκοιμήθηκε πηγαίνοντας από παρτι σε πάρτι εκτός από λίγους, ο απλός κόσμος κοίταξε απλά τη δουλειά του ξεχνώντας πως κάποιοι σάπιζαν στις φυλακές και τα ξερονήσια και με τη βοήθεια της εύκολης οικονομικής συγκηρίας -η ανάπτυξη τότε στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ήταν γύρω στο +10%!- εκείνη η άγνωστη και αμόρφωτη συμμορία των συνταγματαρχών που έσκασε απ' το πουθενά και αυτοδιορίστηκε σωτήρας του έθνους, μας έκατσε στο σβέρκο για 7 χρόνια και κάτι μήνες...Ενα μηνα μολις πριν από τις ήδη προγραμματισμένες και πολυαναμενόμενες εκλογές της 28 Μάη του "68 και παρά τον έντονα δημοκρατικό αέρα που φυσούσε.

Το τέλος της χούντας έφερε στην κυβέρνηση και πάλι "ρεαλιστές" πολιτικούς όπως ο Κων/νος Καραμανλής που όμως λίγους μήνες μετά το πραξικόπημα  σε επιστολή του  προς τον αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο (8.9.1967) έγραφε:

«Διότι το θέμα δεν είναι να επανέλθωμεν εις την ομαλότητα διά της αποτυχίας της επαναστάσεως, αλλά διά της επιτυχίας της. (...) Η επανάστασις, άπαξ και εγένετο, προσφέρει μίαν ευκαιρίαν ανασυντάξεως της ζωής του Εθνους. (...) Διότι δεν θα σημαίνη βέβαια αποκατάστασιν της ομαλότητος η επάνοδος εις την υφισταμένην προ του κινήματος κατάστασιν. Το τελευταίο δε αυτό έχει βαρύνουσαν σημασίαν, δεδομένου ότι συνιστά τον πυρήνα του προβλήματος.»

Διαβάστε από το εδώ και τώρα τα άρθρα του αφιερώματος που κάναμε, κάντε συγκρίσεις και βγάλτε χρήσιμα συμπεράσματα. Αυτό που έγινε τότε δεν πρέπει ποτέ ξανά να επαναληφθεί. Κι αυτό δεν θα γίνει σε καμιά περίπτωση υποτιμώντας τον κίνδυνο και του φασισμού αλλά και της υποταγής που πολλοί κρύβουν μέσα τους και που δεν ομολογούν ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό.
 21η Απριλίου 1967: σελίδες από το ανέκδοτο ημερολόγιο του Τ.Λαμπρία
21 Ἀπριλίου 1967 ὥρα δύο τό πρωί(Ημερολόγιο του Μ.Θεοδωράκη)
Οι αιτίες επιβολής της στρατιωτικής δικτατορίας της 21ης Απριλίου (Δοκιμιο Ιστορίας του ΚΚΕ)
Το Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967