Από ό,τι λενε οι ειδικοί επικοινωνιολόγοι, που γίνονται της μόδας στις μερες της μιντιακης επικυριαρχίας ο Σαρκοζύ δεν τα πήγε και πολύ καλά στο χθεσινό debate στη Γαλλία ενω ο Ολάντ πίο σίγουρος και ήρεμος ξεπέρασε και το τελευταίο πιθανό εμπόδιο και τώρα βλέπει από απόσταση αναπνοής το Προεδρικό μέγαρο.
Αναλύσεις επι αναλύσεων γίνονται αυτές τις μερες γυρω από το θέμα κι όπως πάντα ελάχιστες λένε την αλήθεια ή βλέπουν το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση.
Οι πιο πολλές απ' αυτές που ακούγονται κυρίως στα μεγάλα ΜΜΕ αλλά και σε γενικά Αριστερά μιντιακά, ιντερνετικά στέκια προκειμένου να καταληξουν στο εκ των προτέρων επιλεγμένο συμπέρασμα διαλέγουν να ξεκινούν από μια λάθος παραδοχή. Αυτή λέει περίπου ότι ο πρόεδρος της Γαλλίας (και βεβαια και της Γερμανίας) είναι ένας από τους 2 παράγοντες που κυρίως αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης. Κατι τέτοιο βεβαια δεν ισχύει. Τις αποφάσεις για το μέλλον των 2 αυτών χωρών που επηρρεάζουν τις τύχες και των υπολοίπων τις παίρνει η άρχουσα τάξη που κρατάει τα κλειδιά της πραγματικής εξουσίας και της οποίας τα συμφέροντα εκφράζουν στον ένα ή τον άλλο βαθμό η κ. Μέρκελ, ο Σαρκοζύ, ο Ολάντ και όλα αυτα τα καλά παιδιά που βλέπουμε να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται στις συνόδους κορυφής.
Αυτο που θα συμβεί μετά τις εκλογές στη Γαλλία επομένως δεν θα είναι κάποια αποφασιστική αλλαγή πορείας, αφου τιποτα δεν δείχνει οτι η άρχουσα τάξη στη Γαλλία έχει στριμωχτεί από καποιο ισχυρό λαικό κίνημα κι επομένως νοιώθει υποχρεωμένη να κάνει υποχωρήσεις προς το συμφέρον του λαού. Απλά θα αλλάξουν κάποιες επιλογές τεχνικού περισσότερο χαρακτήρα -και με την συνδρομή και την άδεια της Γαλλικής μεγαλοαστικής ταξης, που να βοηθούν στη διαχείριση προβληματων όπως για παράδειγμα η συνέχιση της αυξητικής πορείας του Γαλλικού χρέους και η άνοδος του κόστους δανεισμού, το πρόβλημα του ελλείμματος, η βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλοντος υπέρ των Γάλλων επιχειρηματιών σε συνθήκες επερχόμενης ύφεσης κλπ. αλλά οπωσδήποτε με τετοιο τρόπο που να μη θίγει τα προνόμια και την εξουσία της ταξης που χωρίς αμφιβολία εκπροσωπεί ο πολυεκατομμυριούχος αλλά "σοσιαλιστής" Ολάντ. Δεν αποκλείεται βεβαια κάποιες από τις αποφάσεις που θα ληφθούν να είναι τέτοιες που να φερουν μικρές αλλαγές σε συνθηκες όπως το δημοσιονομικό σύμφωνο και από τις οποίες μπορεί να προκύψουν μικρά "κέρδη" και για το Γαλλικό λαό.ή ακόμη και να επηρρεάσουν κάποιες πτυχες της πολιτικής που εκπέμπεται από την ΕΕ και που αφορούν και στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες του Νότου.
Ειναι όμως αυτό αρκετό για μας; Ειναι στοιχείο που να αποτελέσει την αρχή μιας σειράς από αλλαγές που να αλλάξουν το κλίμα και να δώσουν ανάσες στους λαούς της Ευρώπης; Ειναι τέτοιου μεγέθους που να αντιμετωπίζουν την τεράστια κρίση που έχει ξεσπάσει και που όλο και γιγαντώνεται; Βρήκε μήπως ο καπιταλισμός στην Ευρώπη τον τρόπο και την απάντηση; Η γνώμη μου είναι κατηγορηματικά όχι.
Αυτό συμβαίνει γιατί είναι καθαρο οτι η Παγκόσμια καπιταλιστική κρίση δεν ήταν αποτελεσμα κάποιων λαθεμένων συντηρητικών επιλογών αλλά φυσιολογική εξέλιξη του μοντέλου ανάπτυξης του καπιταλισμού όπως ξεδιπλώθηκε τα τελευταία 40 τουλάχιστον χρόνια και αποκρυσταλλώθηκε από το '90 και μετά. Αυτό το μοντέλο που έδωσε τεράστια υπερκέρδη στο κεφάλαιο μέχρι πριν από λίγο και αποθεώθηκε από τις αγορές, αυτό είναι που τώρα δημιουργεί ιλίγγους και πονοκεφάλους στην άρχουσα τάξη που ανησυχεί για το καταρρέον οικοδόμημά της και συμφορές για τους λαούς. Στην κρίσιμη αυτή συγκυρία η άρχουσα τάξη που κατέχει την εξουσία αποφασίζει να επιλύσει την κρίση με έναν τρόπο "ο θάνατός σου η ζωή μου", εξουθενώνοντας τους εργαζόμενους με μέτρα λιτοτητας έχοντας προβλέψει ότι θα επικρατήσει με ευκολία στη σύγκρουση με τα λαικά κινήματα που χωρίς αμφιβολία θα έρθει. Αυτό βέβαια αγνοεί τον παράγοντα της δυναμικής των λαικών κινημάτων που μπορεί πράγματι αυτή τη στιγμή να είναι αδύναμα σε σχέση με τις τις απαιτήσεις, αλλά στο βαθμό που οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της απειλής που κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους, καταλάβουν τι πρέπει να κάνουν και αναλάβουν τις ευθύνες τους όλα μπορούν να αλλάξουν αστραπιαία.
Αυτό που πρέπει να γίνει λοιπόν είναι οι εργαζόμενοι όλων των χωρών της Ευρώπης που βρίσκονται τώρα στο κέντρο της κρίσης, να κλείσουν τα αυτιά τους στα "αισιόδοξα" αλλά παραπλανητικα σενάρια εφυσηχασμού της επόμενης μέρας και των επερχόμενων από τα πάνω αλλαγών που (δεν) θα 'ρθούν μετά την εκλογή Ολάντ ή όποιου άλλου στην Ελλάδα και να επικεντρωθούν στο τι θα κάνουν οι ίδιοι για τη δική τους ζωή. Να νοιαστούν για το πώς θα συσπειρωθούν και θα μαζικοποιήσουν τα κινήματά τους σηκώνοντας πραγματικά τείχη κι οργανώνοντας τη δική τους επίθεση για να σταματήσουν τη λαίλαπα που τους απειλεί και τα τσουνάμι εξοντωτικών μέτρων που σχεδιάζονται πριν από αυτούς γι αυτούς.
Η πραγματική εξουσία, η αρχουσα τάξη που βρίσκεται κρυμμένη στο παρασκήνιο εκφράζοντας τις ανησυχίες της από ουδέτερη θέση λες και είναι κι αυτή κομμάτι του λαού, δε φοβάται κανέναν Ολάντ, κανένα σοσιαλδημοκρατικό ή άλλο κόμμα οπουδήποτε στην Ευρώπη. Μόνο ένα φοβάται αφου μόνο αυτό μπορεί να βάλει τέρμα στα σχέδιά της.
Το λαικό κίνημα και το γιγάντωμά του στο βαθμό που θα βάλει στόχο και θα απειλήσει την εξουσία της. Μόνο κάτω από αυτη την απειλή θα κάνει πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου