Πληθωρισμός αισιοδοξίας

Διαβάζω στο σημερινό άρθρο του Γ.Δελαστίκ στο Εθνος με τίτλο:"Εκωφαντικό το μήνυμα των εκλογών"
....
Η μέρα που αλλάζουν όλα
ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ ίσως ο τίτλος του άρθρου στην ηλεκτρονική έκδοση του σοβαρού γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ» αλλά χαρακτηριστικός του κλίματος που αρχίζει να επικρατεί στους πιο οξυδερκείς κύκλους της ηγεμονικής δύναμης της ΕΕ: «Εκλογές στη Γαλλία και την Ελλάδα - Η μέρα που αλλάζει τα πάντα». Στο ίδιο πνεύμα και οι υπότιτλοι: «Η 6η Μαΐου μετατοπίζει το κέντρο βάρους στην Ευρωζώνη - η Γαλλία και η Ελλάδα στρέφονται προς τα αριστερά, η πορεία λιτότητας τίθεται εν αμφιβόλω. Τώρα θα μπορούσε η κρίση να επιστρέψει με πλήρη ορμή ή αντιθέτως να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά για πρώτη φορά». «Ολόκληρη η νότια Ευρώπη προσβλέπει στη Γαλλία. Αν οι Γάλλοι δεν παίρνουν πλέον στα σοβαρά το Δημοσιονομικό σύμφωνο, δεν θα το κάνουν ούτε οι Ελληνες ή οι Ισπανοί» γράφει το περιοδικό."....
Λίγο πιο πάνω ο Γ.Δελαστίκ λέει:"Το μήνυμα των προχθεσινών εκλογών είναι σαφέστατο: η ΕΕ δεν μπορεί πια να ελπίζει στην ύπαρξη στην Ελλάδα υποτελών κυβερνήσεων σαν αυτή του Γιώργου Παπανδρέου."

Ολοι θα ευχόντουσαν βεβαια να ήταν τόσο καθαρή η στροφή όσο λέγεται και να έχει δίκιο ο Γ.Δελαστίκ (τον οποίο εκτιμώ απεριόριστα) και οι ξενοι αρθρογράφοι. Κατι τέτοιο όμως δεν είναι καθόλου καθαρό. Αυτό που είναι καθαρό είναι το οτι μια (οποιαδήποτε) λίγο  λιγότερο "υποτελής κυβέρνηση" από εκείνην του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν θα έδινε λύση αλλά θα μπορούσε να αποδειχτεί ακόμη και περισσότερο δολοφονική όσο η κρίση βαθαίνει και  το μότο σωτηρίας του καπιταλισμού εξακολουθεί να είναι το "ο θάνατός σου η ζωή μου". Θα μπορούσαμε μαλιστα να πουμε οτι προσπαθωντας να εξηγήσουμε την πραγματικότητα με τέτοιους όρους(υποτελής κυβέρνηση κλπ.) περισσότερο μπερδευουμε παρά ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα.
Το αν θα καταφέρει μια οποιαδήποτε κυβέρνηση να δώσει λύσεις ή όχι δεν είναι καθόλου ζήτημα καλών ή μη προθέσεων. Εχει να κάνει με το αν θα μπορεσει να λύσει βασικά προβλήματα επιβίωσης του λαού, δηλ. να δώσει πίσω μισθούς και συντάξεις, να καταργήσει χαράτσια και δολοφονικές φορολογίες που δεν υπάρχει δυνατότητα να πληρωθούν κλπ. και βεβαια να ανοίξει νέους διαφορετικούς δρόμους ανάπτυξης της οικονομίας προς όφελος του λαού. Και  αυτά μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ που φυσικά είναι ένας μηχανισμός που δημιουργήθηκε για να βελτιώσει το "επιχειρηματικό περιβάλλον" προς όφελος των μονοπωλίων και εσχάτως λειτουργεί ως μηχανισμός σωτηρίας του καπιταλισμού και εξόντωσης της εργασίας, και που έχει κάνει καθαρό ότι καθόλου δεν ενδιαφέρεται για το αν θα ζήσουν ή αν θα πεθάνουν λαοί και εργαζόμενοι. Παράλληλα λοιπόν θα πρέπει να περιμένουμε οτι οι έχοντες την πραγματική εξουσία, δηλαδή οι  καπιταλιστές επιχειρηματίες, μονοπώλια κλπ. θα απαιτήσουν φυσικά να λυθούν πρώτα  τα δικά τους προβλήματα και να τους δοθούν κίνητρα για επενδύσεις και κέρδη, δηλαδή θα απαιτήσουν μειώσεις μισθών, καταργήσεις δικαιωμάτων κλπ. σε συνθηκες μιας καταρρέουσας αγοράς που τους τραβάει με ταχύτητα σε μια αγνώστων διαστάσεων μαύρη τρύπα (εννοείται οτι οι ισχυρότεροι θα επιβιώσουν στον σκληρό ανταγωνισμό). Αυτός, ο δρομος των κερδών μέ όποιο κόστος, είναι ο τρόπος που ΄ξέρει και έχει επιλέξει ο καπιταλισμός για να βρεί διέξοδο. Και όλα αυτά μέσα σε μια εποχή απίστευτης δομικής κρίσης του συστηματος που δεν έχει φανεί  απο πουθενα πως έχει βρεί καποιο φώς εκτός από την εξόντωση της εργασίας.
Αυτό είναι που προσπαθούν να βάλουν στο τραπέζι οι κομμουνιστές μιλώντας για το ζήτημα της πραγματικής εξουσίας και την πάλη για την ανατροπή που μπαίνει ως απόλυτη ανάγκαιότητα.

Ας πάμε όμως ξανά στό "εκωφαντικό μηνυμα" των εκλογών που είχε βέβαια ένα πολύ θετικό χαρακτήρα, αλλά δεν έδειξε πως έχουν γίνει  σοβαρές ανατροπές στη συνείδηση του λαού.

Το σύνολο των δεξιών,ακροδεξιων και φασιστικων κομμάτων όπως είδαμε σε προηγούμενη αναδημοσίευση είναι κατα πολύ μεγαλύτερο από εκείνο το 2009. (ΝΔ+ΛΑΟΣ+ΑΝΕΛ+ΔΗΣΥ+ΔΡΑΣΗ+ΔΗΜ.ΞΑΝΑ+Χ.Α.) δίνει 46% από 39% το 2009 και βεβαια αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Επίσης η αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ κατευθύνθηκε σε κόμματα όπως η ΔΗΜΑΡ, οι ΑΝΕΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο λαός τιμωρησε σκληρά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλά δεν έδειξε πως έκανε ένα καθαρό βήμα ριζοσπαστικοποίησης.
Δεν υπάρχει καμια αμφιβολία ότι ο λαός έχει ανάγκη τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία. Ας μη χάνουμε όμως το μέτρο, γιατί ίσως ακόμη περισσότερο εχουμε ανάγκη την αλήθεια που συστηματικά μας κρύβουν. Οι αριστεροί ειδικά αρθρογράφοι λοιπόν θα έπρεπε να είναι λίγο πιο επιφυλακτικοί στο μοίρασμα ενθουσιασμού. Ο πληθωρισμός παραμονευει και μαζί η απαξίωση ακόμη και της αισιοδοξίας.