"Οπως στηρίζει τον κρεμασμένο το σχοινί του"

Το θεατρικό έργο της προσπάθειας των υπεύθυνων δυνάμεων του τόπου για σχηματισμό κυβέρνησης τελειώνει όπου νάναι. Είμαστε στην τελευταία πράξη με πρωταγωνιστή το ΠΑΣΟΚ που εκτός απροόπτου και εκπλήξεως(ΔΗΜΑΡ) θα επιχειρήσει με τη σειρά του να παρουσιάσει το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ για τις επερχόμενες εκλογές και να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά το χρόνο που του δίνεται. Ακριβώς το ίδιο έκαναν και οι προηγούμενοι.
Η ΝΔ το έκανε μεσα σε μερικές ώρες, ο ΣΥΡΙΖΑ χειρίστηκε την εντολή περισσότερο εντυπωσιακά προσπαθώντας να κερδίσει όσο περισσότερο κύρος μπορούσε αλλά και διερευνώντας ταυτόχρονα τις δυνατότητες διεύρυνσης αυτού του "Αριστερού μετώπου" που επιχειρεί να δημιουργήσει που ουσιστικά ακόμη βρίσκεται περισσότερο σε επίπεδο προσώπων.
Όσο για το ΠΑΣΟΚ όπως και να το χειριστεί , εκτός πιθανότητας τραγικού λάθους από κάποιους κάτω από πιέσεις, δεν μπορεί να έχει οποιοδήποτε θετικό αποτέλεσμα, αφού κανένας δεν θέλει να έχει σχέση με το κόμμα αυτό. Ειναι επίσης φως φαναρι οτι όσο μιλάει ο Ευάγγελος τόσο γκρεμίζει τοίχους και στηρίγματα μεσα στο ΠΑΣΟΚ που έτσι  κι αλλιώς κοχλάζει.
Βέβαια αυτός που πιο πολύ από όλους δεν ήθελε και δεν μπορούσε να έχει σχέση με μια κυβέρνηση όπου θα συμμετείχε και το ΠΑΣΟΚ(πόσο μάλλον η ΝΔ) ήταν το ΚΚΕ, που είχε εξ αρχής προσπαθήσει να πει στο λαό ότι "Αριστερή" κυβέρνηση δεν μπορούσε να υπάρξει χωρίς το ΠΑΣΟΚ και  επομένως καμια κουβέντα δεν μπορούσε να γίνει με όσους προσποιούνταν πως δεν έβλεπαν αυτη την αλήθεια.
Αν κάποιος ρίξει μια ειλικρινή ματια στο αποτέλεσμα των εκλογών θα διαπιστώσει ότι κυβέρνηση αποκλειστικά Αριστερών κομμάτων-περιλαμβάνοντας (κακώς) και την "Αριστερά" τύπου σημερινού ΠΑΣΟΚ που είναι η ΔΗΜΑΡ που αναγνωρίζει τις δεσμεύσεις του μνημονίου- δεν μπορούσε ποτέ να σχηματιστεί. 52+19+26 μας δίνει σύνολο 97 και όχι 151. Από εκεί και πέρα, και παρότι το αποτέλεσμα ήταν πέρα από κάθε πρόβλεψη  θετικό για τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν πάντα ολοφάνερο ότι χρειαζόντουσαν και οι έδρες του ΠΑΣΟΚ(και όχι μόνον) για το σχηματισμό κυβέρνησης πού όμως δεν θα ήταν Αριστερή αλλά μια κυβέρνηση, που όπως καταπληκτικά είπε χθές ο Α.Τσίπρας, θα στηριζόταν από το ΠΑΣΟΚ ή και άλλους όπως στηρίζεται ο κρεμασμένος από το σχοινί του. Το περίεργο βεβαια είναι οτι ενω το λέει ταυτόχρονα επιχειρεί να το υλοποιήσει προσπαθωντας να τραβήξει προς τις θεσεις του το ΠΑΣΟΚ.Σα να λέμε να κάνει το φίδι ακίνδυνο κατοικίδιο.

Πέρα πάντως από το ότι αν καταλήγουν οι προσπαθειες αυτων των ημερών σε κυβέρνηση ή όχι, το όλο σώου ήταν μια ευκαιρία να δούν όσοι μπορούν και θέλουν, πολλά και ενδιαφέροντα.
Πρωτα απ όλα και για να μην πολυλογούμε αυτό που φανηκε ήταν η υποκρισία των αστικών και δεξιών κομμάτων που ενω πριν τις εκλογές απέρριπταν οποιαδήποτε συνεργασία είτε μεταξύ τους είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, ξαφνικά φόρεσαν τη μασκα της υπεύθυνης δύναμης κι ανακαλύψαμε ότι όλα μπορούσαν να γίνουν. Ακόμα και η στήριξη κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Το άλλο και σπουδαίο ήταν ο τρόπος που άλλαξε η συμπεριφορά των ανθρώπων του συστήματος, από τα ΜΜΕ μέχρι τον ΣΕΒ κ.α., που μας έδειξαν με πόση ευκολία τα λόγια σβηνονται και ξαναγράφονται, με μόνο στόχο να ελέγξουν και  να εντάξουν στο πλαίσιο της εξουσίας τους, τη συνείδηση και τη  βούληση του λαού όποια κι αν είναι αυτή.
Το τελευταίο αλλά και αυτό που έχει περισσότερη σημασία απ όλα όμως ειναι για μενα το εξής:
Η θεατρική παράσταση που δόθηκε προσπάθησε πιο πολύ απ' όλα να επικεντρώσει την προσοχή και την αγωνία του απλού λαικού ανθρώπου  που δεν έχει καταλάβει ακόμα που ασκείται η πραγματική εξουσια, στην απόλυτη σπουδαιότητα των κινήσεων κορυφής, στο επίπεδο επαφών αρχηγών και ηγεσιών κομμάτων, για τον σχηματισμό κυβέρνησης σαν μιας διαδικασίας που φυσικά μόνο από τα πάνω μπορεί να συμβεί, και που είναι οπωσδήποτε αναγκαία, και που χωρίς αυτήν ο τόπος θα μείνει δηθεν ακυβερνητος και θα οδηγηθούμε στο χάος και την καταστροφή. Να πεισθεί δηλαδή ο λαός ότι αυτός δεν έχει καμιά μα καμιά άλλη δυνατότητα παρέμβασης πέρα από αυτό το δικαίωμα που του δίνεται κάθε λίγα χρόνια και που ακόμα κι αυτό μεταφράζεται και εντάσσεται φυσικά μέσα στο πλαίσιο των συμφερόντων της αστικής εξουσίας που για να μη μας χαλάσουν τον ύπνο ονομάζεται "καλό του τόπου".  Όπου βεβαια ο 'τόπος' είναι ένας "παράδεισος" που μεσα του ζουν ειρηνικά και ιδανικά πλούσιοι και φτωχοί  με ίσα δικαιώματα.
Μόνο που δεν είναι καθόλου έτσι. Ο "τόπος" δεν είναι καθόλου ακυβέρνητος. Η εξουσία ασκείται κάθε μέρα ανελλιπώς  στα εργοστάσια και τους τόπους δουλειάς και οι εξουσιαστές όχι μόνο έχουν το πάνω χέρι αλλά μεταχειρίζονται σα ζώα χωρίς καμιά αξία και κανένα δικαίωμα τους εργαζόμενους. Τους πληρώνουν με 200 -300 ευρώ το μήνα, αν θέλουν, με εκ περιτροπής εργασία, χωρίς δικαιώματα, τους φερονται όπως θέλουν λες και είμαστε σε εποχές δουλείας, κι όταν κάποιος τολμήσει να σηκώσει φωνή και ανάστημα τον πετάνε στο δρόμο χωρίς καμιά δυσκολία και χωρίς κανένας από τους λεγόμενους θεσμικούς παράγοντες που ειδαμε αυτές τις μέρες να μας πουλάνε υπευθυνότητα να στενοχωρηθεί. Η πραγματική εξουσία επίσης δεν έχει να κανει με πρόσωπα και κυβερνητικές καρέκλες μόνο αλλά πιο πολύ  με το ότι π.χ. και αυτή τη βδομάδα στις λαικές αγορές η ντομάτα που κόστιζε τετοιον καιρό 50λ-1 ευρώ, τώρα κόστιζε από 2,70-3 ευρώ γιατί όπως έλεγαν "η προσφορά ήταν μικρότερη  από τη ζήτηση" και βεβαια οι έμποροι μεσαζοντες διανομείς δεν γινόταν να μην το εκμεταλλευτούν, είτε έιμαστε σε κρίση είτε όχι.
Αυτό που δεν πρεπει να δει και να κατανοήσει σε βάθος ο λαός έιναι το ότι η εξουσία δεν έχει ιδιαίτερη σχέση  με την κυβέρνηση και με τα λουστραρισμένα γραφεία και έδρανα της Βουλής. Εχει κύρια σχέση με αυτό που ο μαρξισμός ονομάζει βάση, και που έχει να κάνει με τις σχέσεις ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής(ποιος είναι ο ιδιοκτήτης δηλαδή των εργοστασίων κλπ.), και με το ποιό ειναι το σύστημα διανομής και ανταλλαγής των προιόντων και του πλούτου που παράγεται.
Οσο αυτό παραμένει αδιαμφισβήτητο και υπεράνω πάσης υποψίας τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά. Οσο δεν καταλαβαίνουμε τη ρίζα του κακού και όσο δεν απειλούμε σαν οργανωμένο κίνημα τα "δεδομένα" τότε απλά θα είμαστε υποχρεωμένοι να δεχόμαστε και τα αποτελέσματα.
Θα παραμενουμε άναυδοι θεατές θεατρικων παραστάσεων με κόστος εισιτηρίου την ίδια μας τη ζωή.