"Το θαύμα δεν είναι πουθενά παρά κυκλοφορεί μεσα στις φλέβες του ανθρώπου".

"O,τι μου είναι δύσκολο μου είναι πάντα νέο"Πωλ Βαλερύ

Τωρα πια η συζήτηση  τέλειωσε γι αυτό το γύρο .
Τα επιχειρήματα ειπωθηκαν σχεδόν όλα, τα βέλη εκτοξεύτηκαν και τώρα μαζεύονται  και ξαναγυρίζουν στις φαρέτρες. Σε λίγο ανοίγουν οι κάλπες. Ειναι ή ώρα αυτής της κάποιας αλήθειας. Η ωρα των "μικρών λογικών βηματων". Η ώρα του μικρότερου κακού ή  του κατι λίγο καλύτερου που ίσως...
Κι όμως ακόμα με ρωτούν. Καλά, πραγματικά το πιστεύεις; Ειναι δυνατόν αυτός ο λαός να ανατρέψει τους εξουσιαστές του και να πάρει τη ζωή του στα χέρια του; Αυτοί που αύριο ετοιμάζονται  να δώσουν με ελαφριά καρδιά μεγάλο ποσοστό σε δεξιές και συντηρητικές ή συμβιβαστικές πολιτικές μπορούν να αλλάξουν; Πότε θα το κάνουν; Μετά από 50 χρόνια;

Το λέω μ'όλη τη δύναμη και την αλήθεια που έχω μέσα μου.
Ναι! Το πιστεύω! Το πιστεύω μ'όλο μου το είναι. Η εξουσία του λαού δεν είναι όνειρο τρελό, είναι ανάγκη που θα νοιώσουν σύντομα όλοι. Δεν είναι   ουτοπια και άπιαστο όνειρο. Ειναι η ίδια η δίψα της ζωής και της ιστορίας.
Το πρώτο βήμα για κάθε ταξίδι είναι ν'αποφασίσεις τον προορισμό. Κανείς δεν πάει πουθενά αν δεν το έχει βάλει στόχο και σκοπό. Κι αυτό το βήμα έγινε. Εστω από λίγους. Αυτούς τους λίγους τρελούς που ψηφίζουν ΚΚΕ πιο συνειδητά από καθε άλλη φορά όχι γιατί πιστεύουν πως είναι απλά δίκιο αλλά γιατί  πιστεύουν πως πλησιάζει ο καιρός και ετοιμάζονται.Και τωρα αυτό θα απλώσει σα λαδιά.
Οσα  ψέματα κι αν πουν, οσες τακτικές και τρυκ κι αν δοκιμασουν για να στριμώξουν στη γωνιά τους ταξιδευτές αυτής της απίστευτης περιπέτειας που σίγουρα θα ζήσουμε, δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα. Θα κόβουν φύλλα και θα φυτρώνουνε κλωνάρια. Θα ξεριζώνουν δέντρα και θα βρίσκουν μπρος τους δάση. Αυτό το σπόρο τον κρατάει πια ο άνεμος. Τον μεταφέρει η ίδια η καταιγίδα. Τον κρατάει ζωντανό η καθημερινή ανάγκη κι όλοι εμείς οι τρελοί που το πιστεύουμε όλο και πιο δυνατά κάθε μέρα.
Μα τι είναι αυτό που σε κάνει να το πιστεύεις μου λένε. Μήπως είναι εμμονή, ξεροκεφαλιά, ρομαντισμός, κάποιος ανεξήγητος κι αστήριχτος πυρετός αισιοδοξίας;
Οχι τίποτα απ'όλα αυτά . Είναι πρωτα μια βαθιά κ επιστημονική μελέτη και ανάλυση όλου αυτού που ζούμε και θα ζήσουμε. Μα πιο πολύ απ'αυτό είναι  η ίδια η ζωή , το τωρα που χαμογελάει που κάποιοι δεν τόβαλαν κάτω, δεν υποχώρησαν στις εφικτές λύσεις, δεν υπόκυψαν στον "αναπόφευκτο" πολιτικό ρεαλισμό. Ειναι το χθές και το αίμα των συντρόφων στους τοίχους , που παίρνουνε ανάσα με ανακούφιση  που κρατηθήκαμε στο δρόμο το δικό τους, που δε σκεφτήκαμε  απώλειες και κέρδη σαν μικρέμποροι, μα κοιτάξαμε μπροστά με εμπιστοσύνη. Είναι ακόμη το αύριο που περιμένει να γεννηθεί και χαίρεται που βλέπει τους κομμουνιστές να ανοίγουνε το δρόμο.
Ο,τι κι αν γίνει σήμερα, εμείς, ήδη με φωτα αναμένα μες την ομίχλη ψάχνουμε καινούργιές διαδρομές, άλλες γραμμές και όρια αδοκίμαστα. Μυρίζουμε στον αέρα τις πόλεις που περιμένουν για να χτιστούν και προχωράμε. Οπλιζόμαστε όμως και για τα βάρβαρα εμπόδια, τα κτήνη που ετοιμάζουνε ενέδρες κι είμαστε έτοιμοι.

"Γυρω σου λίγα βήματα πιο κεί
ένας ήλιος λάμπει, εσύ τη σκιά αποζητάς;" Γιάννης Πετρόπουλος
 Θέλω κι εγώ, πρώτος εγώ, να κάτσω κατω στην παρέα και να το ρίξω στο τραγούδι και  το γλέντι. Να πω πως τέλειωσε και πως νικήσαμε, πως ήρθε η ώρα που περιμέναμε. Μα δεν γίνεται έτσι.
Θέλει δουλειά ακόμα το θάυμα, κι ας το ξέρουμε πως θάρθει. Πιστεψέ το κι εσύ και πάμε πιο περα.
Φίλε, αδερφέ, συναγωνιστή σκέψου καλά. Δε είναι πια για μας αυτός ο τόπος. Συρματοπλέγματα μας κόβουν την ανάσα. Δε μας αρκεί αυτό το λίγο, δε μας φτάνει. Για να χωρέσει το αύριο που θέλουμε πρέπει να μεγαλώσουμε μια στάλα τον άνθρωπο. Μ'όλους τους τρόπους, πρέπει πιο περα από τα όρια τα γνωστά να τονε πάμε.

Βράδιασε. Ανάψαμε φωτιές και καθήσαμε γυρω. Βγάλαμε τις κιθάρες και πιάσαμε κουβέντα. Κάπου μακριά ακούω μια φυσαρμόνικα. Ο,τι κι αν γίνει φτάνει όπου νάναι ο καιρός να ξεσκουριάσει η πράξη.
Καπου σε μια άλλη μερα εργάτες μαζεμένοι γυρω από σχέδια κι οθόνες, γυρω από πλάνα και νεες τεχνολογίες σχεδιάζουν την παραγωγή στα δικά τους εργοτάξια. Δινουν τα χερια με τους επιστήμονες και τους καλλιτέχνες κι όλοι μαζι γυρεύουνε άλλους δρόμους κι αλλα δικα τους όρια.
 Κι εμείς εδώ, πάντα εδώ την ώρα που το δέρμα μας γεμίζει γρατζουνιές, εκεί που σέρνεται στην πέτρα της πραγματικότητας, τα χερια εχουμε απλωμένα μαζεύοντας αγώνες κι εμπειρίες.
Ακου καλά.
Οσο κι αν το θράσος ξεγελάει θορυβώντας, στο τέλος πάντα κοντοστέκεται η άγνοια, το μέτριο και το λίγο κάνουν πίσω, και τότε φτάνει η ώρα η δικιά μας...
"...και δεν υπάρχει άλλος τρόπος, πρέπει να γίνεις σαν την πέτρα...
κι όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα σου στις οκτώ γωνιές των ανέμων
γιατι το θαύμα δεν είναι πουθενά παρά κυκλοφορεί μεσα στις φλέβες του ανθρώπου."Γ.Σεφέρης