Η αρρώστια

Πως εγκλωβίζεται η λογική στα βαθιά πηγάδια της πολιτικής απατεωνιάς.

Λένε: Πρέπει να εξαφανιστούν τα ελλείμματα. Οπωσδήποτε! Παράγουμε ελλείμματα! Διαφωνείτε;

Ποιός μπορεί να διαφωνεί ότι πρέπει να κλείσουν οι μαύρες τρύπες; Ποιος μπορεί να διαφωνεί ότι ένας ισολογισμός είναι υγιής μόνο όταν δεν έχει ελλείμματα; Ποιος μπορεί να διαφωνεί ότι πρέπει « να λειτουργήσει η οικονομία», να «παράγουμε»; Κανείς.

Κι εδώ,  αυτός που δεν τους έχει πάρει χαμπάρι, ή αυτός που δεν έχει ακόμη το κουράγιο να πάρει την απόφαση να παλέψει για να αλλάξει τον κόσμο, αυτός που έχει δεχτεί ότι δεν υπάρχει ζωή μετά τον καπιταλισμό όπως του λένε,  πέφτει στην παγίδα.

 «Δυστυχώς πρέπει να κάνουμε θυσίες» λέει.  Δηλαδή πρέπει να κάψουμε ζωντανά και χρήσιμα κύτταρα, όργανα του κορμιού μας... για το καλό μας. Και μάλιστα πρέπει να το κάνουμε τώρα, που όπως οι ίδιοι λένε πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια και να δουλέψουμε σκληρά! Μετά θα κάνουμε την προσευχή μας και θα περιμένουμε...

Πως γίνεται όμως «να παράγουμε» κλείνοντας μαγαζιά κι επιχειρήσεις; Πως γίνεται να αυξήσουμε τα έσοδα του Ταμείου, μειώνοντας τα συνολικά έσοδα όλων όσων φορολογούνται και στέλνουν λεφτά στο Ταμείο, με την καταστροφή παραγωγικών δομών; Πως γίνεται να δημιουργήσουμε «ανάπτυξη» παίρνοντας μέτρα που φέρνουν ύφεση; Πως γίνεται να δημιουργήσουμε καταστρέφοντας, πως γίνεται να ζήσουμε πεθαίνοντας;

Αναπάντητα τα ερωτήματα....Αδιέξοδο πραγματικά

Θέλουν λοιπόν να σταματήσουν τα ελλείμματα.

Ομως είναι σαν να λέμε. Πρέπει να σταματήσουμε την καρδιακή αρρυθμία. Οπωσδήποτε.

Αυτό όμως σταματάει και με πυροβολισμό στο κεφάλι. Σταματάει  σταματώντας και την καρδιά.  Σταματάει και με τοξικά φάρμακα που αχρηστεύουν όλο τον οργανισμό. Νοιάζεται όμως το σύστημα για αυτό; Η νοιάζεται απλά για την επιβίωσή του εδώ και τώρα αδιαφορώντας για το κόστος στο μέλλον και τον άνθρωπο;

Αυτό  ακριβώς προσπαθούν να κάνουν. Να καταστρέψουν και να αρχίσουν το ίδιο κόλπο από την αρχή! Λέγεται και ... «δημιουργική καταστροφή»...ή και πόλεμος. Μόνο εκεί οδηγεί όλο αυτό.

Μιλάμε φυσικά για τη δική μας καταστροφή, για το σταμάτημα της δικής μας καρδιάς. Αυτής  που δουλεύει, ανασαίνει κι ονειρεύεται κάτι καλύτερο, αυτό που μας αξίζει, έναν άλλο δίκαιο κι ανθρώπινιο κόσμο. Αυτής της καρδιάς  που παλεύει και διεκδικεί να ζήσει και να λειτουργήσει  αυτό που λέγεται άνθρωπος  χωρίς να αναγκάζεται να σκοτώνει τον ίδιο του τον εαυτό. Να ζήσει στους αιώνες κι όχι μέχρι το κλείσιμο του επόμενου εξαμήνου που θα κάνει λογαριασμό «η επιχείρηση» και μετά βλέπουμε. Και μετά πέταμα, ξόδεμα του εργάτη ανθρώπου που στον καπιταλισμό δεν είναι τίποτα παραπάνω από αναλώσιμο υλικό κι εμπόρευμα.

Η αλήθεια που κρύβεται είναι απλή. Οτι για να λειτουργήσει η οικονομία, για να ανέβει η αποδοτικότητα της εργασίας πρέπει  να αλλάξει ο τρόπος, αυτό που λέγεται «σύστημα παραγωγικών σχέσεων».  Μόνο τότε θα ξεμπλοκάρει η μηχανή που η αρρώστια της, το πρόβλημά της λέγεται καπιταλισμός. Πρέπει να περάσουμε σε ένα  άλλο νέο σύστημα, να περάσουμε στο καινούργιο, στο σοσιαλισμό, πετώντας το παλιό που σάπισε στα σκουπίδια. Πετώντας όμως τον τρόπο κι όχι μαζί ό,τι κατακτήθηκε όλα αυτά τα χρόνια από τη δουλειά και τον αγώνα των ανθρώπων που μάτωσαν στις μηχανές, στα βιβλία, στα χωράφια και τους δρόμους.

Και βέβαια κι αυτό δεν είναι απλό. Χρειάζεται  και θυσίες και αγώνες. Οι θυσίες όμως που θα γίνουν να μας κάνουν εμάς αφεντικά του ίδιου μας του εαυτού και της ζωής μας κι όχι σκλάβους σε μια νέα φεουδαρχία όπου η ιστορία θα γυρίσει αιώνες πίσω.

Η ιστορία δε γυρίζει πίσω όπως δε γυρίζει πίσω και ο χρονος.  Ας το ξεχάσουν λοιπόν...

Ας το πάρουν απόφαση κι ας αρχίζουν να σκέφτονται πως δεν έχουν τρόπο. Τους τρόπους τους τους ξόδεψαν. Ας τα μαζεύουν λοιπόν. Μόνο θάνατο έχουν να «προσφέρουν» και φυσικά δεν θα πάρουμε.

Κι εμείς ας ετοιμαζόμαστε για τα μεγάλα και τα σπουδαία που έρχονται. Τα αστεία τελειώνουν.