Η τρόικα είπε όχι...

Τί έκπληξη!
Η τρόικα είπε όχι στο αίτημα της Ελληνικης πλευράς για τα εργασιακά και τις άλλες "ηπιότερες" μαχαιριές στην πλάτη μας.
Μα πως αλλιώς μπορούσε να γίνει, όταν  με όλους τους τρόπους και τα στόματα τους διαβεβαιώνουν ότι η ΕΕ και το ευρώ είναι το Α και το Ω της πολιτικής της χώρας, και πως απομάκρυνση από αυτήν σημαίνει καταστροφή!
Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι πιστεύουμε σε μια καλύτερη διαπραγμάτευση. Αυτή η ιστορία με το πως θα μοιράσουμε "σωστά" και "δίκαια" τα ψίχουλα που μας αφήνουν αρπάζοντας πλέον τα πάντα, πρέπει να τελειώνει.
Μας λένε πως αφού "ο έχων πολλούς χιτώνες" δεν πρόκειται να δώσει πίσω ούτε μισόν, οι υπόλοιποι μοιραστείτε τα κουρέλια και αφήστε μας ήσυχους. Αμα σας αρέσει αλλιώς θα σας βγάλουμε κι από το ευρώ και θα πέσει πείνα! Τόσο ωραία, ήπια, λογικά, πολιτισμένα και δημοκρατικά. Και φυσικά καθόλου βίαια. Η απειλή και ο εκβιασμός δεν είναι βία. Είναι ...διαπραγμάτευση. Παρ' όλα αυτά καταφέρνουν να μας πείσουν πως οι  εκβιαστές και εκτελεστές μας -λέγεται και ΕΕ- είναι συγχρόνως και σωτήρες μας που απλά πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να τους αλλάξουμε γνώμη!
Βέβαια δεν θα μας κάνει εντύπωση αν τελικά η τρόικα κάνει κάποιες ασήμαντες τρίτης κατηγορίας υποχωρήσεις, (κάτι σαν σφαγή ..αλλά με ανεμιστήρα, ή εκτέλεση με μουσική ας πούμε που έχεις το δικαίωμα να την επιλέξεις εσύ), έτσι για να βγούν ήρωες οι "μαχόμενοι" υπουργοί της ελληνικής τρόικας και η "αριστερή" ΔΗΜΑΡ που ορκίζεται ότι δεν θα ρίξει την κυβέρνηση, και που πρέπει να μείνει "ζωντανή" και την επόμενη ως εναλλακτική λύση και βέβαια ως συνεταίρος σε οποιαδήποτε δεξιά ή Αριστερή κυβέρνηση. Κανονικός μπαλαντέρ δηλαδή, και τους μπαλαντέρ δεν τους καίς...


Αυτό που λέμε δε σημαίνει ότι πιστεύουμε ότι όλα αυτά είναι προσυμφωνημένα και στημένα.
Κατι τέτοιο θα ήταν σίγουρα μια λάθος απλούστευση.
Απλά ακόμα και την τελευταία στιγμή, μαζί με τα επικοινωνιακά παιχνίδια, συνεχίζεται και η διαμάχη εσωτερικών καπιταλιστικών συμφερόντων που εκπροσωπούνται από τα κόμματα της κυβέρνησης, οι ενδοκαπιταλιστικές κόντρες, και βεβαια ο αγώνας επιβίωσης των αστικών κομμάτων που έχουν τη δουλειά και δε θέλουν να τη χάσουν τόσο γρήγορα.

Αυτό που πρέπει ενδιαφέρει εμάς, και με το οποίο καθόλου φυσικά δεν ασχολούνται τα ΜΜΕ, είναι το τι θα πούμε και πως θα απαντήσουμε εμείς, ο λαός. Το πως θα βγουν οι εργαζόμενοι από τη γωνιά που τους έχουν στριμώξει και θα γίνουν πρωταγωνιστές του παιχνιδιού όπως τους αξίζει.
Το πως θα πιστέψουν και θα πουν το δικό τους αποστομωτικό όχι.