Μπροστά σε ένα τρομερά κρίσιμο σταυροδρόμι της ιστορίας

Kαι τώρα τι γίνεται;
Ποιος άλλος θα πληρώσει;
Αν το χρέος αποδειχτεί "μη βιώσιμο" τότε την πληρώνει το ΔΝΤ και το κύρος του, πράγμα που φυσικά δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.
Για να γίνει όμως "βιώσιμο" το χρέος μπορεί να χρειαστεί κάποιο κούρεμα, όπως λέγεται ότι επιμένει η κ.Λαγκάρντ, ή όπως είναι "λογικό" να μειωθούν τα επιτόκια. Τότε όμως θίγονται οι ομολογιούχοι αλλά και όσοι άλλοι αποτελούν την ευγενή κατηγορία των "δανειστών". Μπορεί να είναι τράπεζες ή άλλοι ιδιώτες μικροί ή μεγάλοι, μπορεί να είναι κράτη, ή μπορεί να είναι και η ΕΚΤ. Δυσκολεύουν τα πράγματα.
Και καλά η Ελλάδα. Εστω ότι επιλέγεται κάποια από τις 2 ή μια τρίτη ενδιάμεση "λύση". Αυτό , πέρα από το ότι δεν θα είναι λύση, γιατί λύση που να αρέσει σε όλους τους καπιταλιστές δεν υπάρχει και αν υπήρχε θα την είχαν ήδη αποφασίσει, θα σημαίνει ότι αμέσως θα δημιουργηθεί ένα δεδομένο που θα έχει ισχύ και για όσους ακολουθούν. Δηλαδή τις μεγάλες οικονομίες Ισπανίας, Ιταλίας, Γαλλίας(είναι τόσο κοντά που δεν θέλει κανείς να το σκεφτεί) και φυσικά Ιρλανδίας, Πορτογαλίας. Χειροτερεύει...
Μα θα πει κανείς ας δοθεί μια "λύση" τώρα και όταν έρθει η ώρα π.χ. της Ιταλίας θα δουν τι θα κάνουν. Άλλωστε όπως λεει ο Μόντι η Ιταλία δεν κινδυνεύει άμεσα και δεν θα χρειαστεί να προσφύγει σε δανεισμό.
Η απάντηση είναι πρώτο, ότι ο Μόντι λέει ψέμματα. Αν οτιδήποτε, που μπορεί να επηρεάσει και να προκαλέσει μια αντίδραση των "επενδυτών" Ιταλικών,  Ισπανικών και Γαλλικών ομολόγων, πάει στραβά, τότε την επόμενη στιγμή, και όχι την επόμενη μέρα, θα μπλέξουν όχι μόνο οι 3 χώρες που είπαμε, όχι μόνο όλη η Ευρώπη, αλλά όλος ο καπιταλιστικός κόσμος.

Μέχρι τώρα λοιπόν, και ενόσω όλοι γνώριζαν ότι το σύστημα δεν μπορούσε να προσφέρει ικανοποιητική τελική λύση, προσπαθούσαν εξαθλιώνοντας την Ελλάδα και τους Έλληνες εργαζόμενους, να πείσουν τους "δανειστές" (δηλαδή τις μεγάλες τράπεζες και τους καπιταλιστές μετόχους τους) , ότι ακόμα κι αν έχαναν στο παιχνίδι των ομολόγων και του δανεισμού, την επόμενη θα είχαν δώρο και ανταπόδοση, στρατιές εξαθλιωμένων εργαζόμενων με μισθούς πείνας και χωρίς δικαιώματα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες αφού η ΕΕ είχε φροντίσει να θέσει τα θεμέλια για κάτι τέτοιο. Το χορό του Ζαλόγγου για τους λαούς, όταν ερχόταν η ώρα, θα τον ξεκινούσε η Ελλάδα και θα ακολουθούσαν και οι άλλοι, εφ'όσον θα "κρινόταν" από τους αρμοδίους μεταρρυθμιστές πως "άλλη λύση από τις αιματηρές θυσίες" δεν υπάρχει. Κάτι τέτοιο θα σημαινε ότι οι καπιταλιστικές οικονομίες, βασισμένες στην απαξιωμένη εργασία, θα μπορούσαν να ανακάμψουν και να παράγουν ξανά κέρδη για τους καπιταλιστές.

Αυτό που συμβαίνει λοιπόν στις Βρυξέλλες, πέρα από το αν θα πάρουμε ή όχι τη δόση, είναι μια σκληρή διαπραγμάτευση μεταξύ των εκπροσώπων των καπιταλιστικών συμφερόντων που λέγονται κυβερνήσεις, που έχει να κάνει με το πως θα  αποφύγει το κάθε κράτος όσο είναι δυνατόν να πληρώσει τις ζημιές που σίγουρα θα προκύψουν για λογαριασμό αυτών που εκπροσωπεί, αλλά και το πως θα ωφεληθεί από ενδεχόμενα οφέλη. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι όλες οι καπιταλιστικές οικονομίες κρέμονται σε λεπτές κλωστές που αν σπάσουν θα μπορούσαν να προκαλέσουν μικρά ή μεγαλύτερα ντόμινο εξελίξεων. Κι επειδή καμία κυβέρνηση στις Βρυξέλλες δεν εκπροσωπεί το λαό της χώρας της, αυτοί που θα βγούν χαμένοι μετά τη σημερινή μέρα θα είναι όλοι οι λαοί της Ευρώπης, άλλος λιγότερο και άλλος πιο πολύ, και φυσικά ακόμη περισσότερο ο δικός μας.
Με λίγα λόγια αυτό που συμβαίνει αυτή τη νύχτα είναι άλλο ένα επεισόδιο που φέρνει τη σύγκρουση μεταξύ των Ευρωπαικών μονοπωλίων  και των λαών πιο κοντά.
Τα συμφέροντα των λαών από τη μιά και τα ιμπεριαλιστικά μονοπωλιακά συμφέροντα από την άλλη κινούνται πάνω στην ίδια μονή γραμμή αλλά με αντίθετες κατευθύνσεις εναντίον αλλήλων.
Είναι βέβαιο ότι η σκληρή σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και η έκβασή της θα κριθεί από το βαθμό  ετοιμότητας και αποφασιστικότητας των 2 πλευρών.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η τρομερή αυτή καπιταλιστική κρίση μας φέρνει με ταχύτητα  μπροστά σε ένα τρομερά κρίσιμο σταυροδρόμι της ιστορίας.

Η σημερινή απόφαση που θα ληφθεί, όποια κι αν είναι, δεν θα αποτελεί τελική και μόνιμη λύση κι επομένως, εκτός περιπτώσεως ατυχήματος που κανείς εκεί δεν θέλει, δεν είναι όσο κρίσιμη παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ.