Τα μεγάλα χθεσινά συλλαλητήρια- Ανάγκη να δυναμώσουν τα σωματεία κι η Αλληλεγγύη (βίντεο)

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και χθές είχαμε πραγματικά μεγάλα συλλαλητήρια σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Σε κάποιες πόλεις μάλιστα ήταν τα μεγαλύτερα που έχουν γίνει.


Παρ' όλα αυτά ήταν μια μέρα για πιο σοβαρές σκέψεις. Κι αυτό στην Αθήνα, όπου είχαμε πολύ μεγάλα αλλά "σκεπτικά" συλλαλητήρια, ήταν λίγο-πολύ φανερό.

Τα απεργιακά συλλαλητήρια δε φτάνουν. Δεν είναι αυτό που θα φέρει τη νίκη έτσι ξαφνικά μες στη λιακάδα. Η πίεση που δέχεται ο λαός και η ένταση της επίθεσης εναντίον μας που όλο μεγαλώνει, είναι τέτοια που έχει ανάγκη από πιο δυναμική, πιο οργανωμένη και πιο ουσιαστική απάντηση. Ο πολύς κόσμος στο δρόμο χωρίς τεράστια συμμετοχή στην Απεργία, δηλώνει μεν την άρνηση του κόσμου να δεχτεί τη σφαγή του, αλλά έχει όρια, αφού δεν αρπάζει το σύστημα από το γιακά. Δεν το ταρακουνάει, δεν το απειλεί.

Είναι ανάγκη να καταλάβει ο λαός την αναγκαιότητα του οργανωμένου αγώνα μέσα από τα συνδικάτα του. Είναι ανάγκη να δει ότι όλη η σιχαμερή προπαγάνδα κατά του συνδικαλισμού, όσο κι άν έχει πολλές φορές βάση, έχει στόχο την υποταγή και την εξόντωσή του. Δεν είναι δυνατόν ο απλός εργαζόμενος, ο μικρομεσαίος ακόμη, να συντάσσεται με  τον Πρετεντερισμό, το Μπάμπη του ΣΚΑΙ και όλους τους καλοπληρωμένους που καμιά σχέση δεν έχουν με τα δικά του συμφέροντα.
Πρέπει όλοι όσοι καταλαβαίνουν ήδη την ανάγκη να δυναμώσουν τα συνδικάτα, να κάνουν ό,τι γίνεται κι ό,τι δε γίνεται για να πείσουν τους πολλούς πως τα σωματεία και οι συλλογικότητες είναι αυτό τον καιρό πιο πολύ από κάθε φορά, το σπίτι τους, το κάστρο και η ασπίδα τους. Τα όπλα που με αγώνα έχουν κατακτηθεί.
Αν δυναμώσουν αποφασιστικά τα σωματεία, το πρώτο που θα γίνει θα είναι οι Απεργίες να γίνουν πραγματικές απεργίες, όπου πραγματικά θα παγώνουν τα πάντα και πιο πολύ απ'όλα το αίμα των μεγάλων αφεντικών και του συστήματος. Φυσικά και τα ίδια τα συλλαλητήρια θα περάσουν σε άλλο ποιοτικό και ποσοτικό επίπεδο που θα τραντάζει κάθε φορά το σύστημα και τις κυβερνήσεις τους. Τότε θα δούμε πραγματική διαφορά και κλιμάκωση του αγώνα.

Κατά τα άλλα ήταν μια μέρα που οι δρόμοι πλημμύρισαν με κόσμο, με λαό, με συνθήματα και πανό. Και η μεριά της Ομόνοιας(ΠΑΜΕ) και η μεριά της Πατησίων μίλησαν δυνατά, δίνοντας πεισματάρικο παρόν. Ήταν όμως σαν μια επανάληψη των τόσων μεγάλων συλλαλητηρίων που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, με λίγο νέο κόσμο, νέο αίμα να κατεβαίνει για πρώτη φορά στο δρόμο. Κι αυτό είναι ένα σοβαρό ζητούμενο.

Το πιο αισιόδοξο που έγινε χθές, κατά τη γνώμη μας, και που έχει πραγματικά σπουδαία σημασία, ήταν η πορεία των χιλιάδων Λαρισαίων εργαζόμενων απεργών, αλλά και νέων, σπουδαστών, φοιτητών και μαθητών  που με πορεία ενώθηκαν με τους αγρότες στο μπλόκο της Νίκαιας κι έκλεισαν παρά την τρομοκρατία για 2 ώρες την Εθνική οδό.

"Πήραμε πραγματικά πολύ μεγάλο κουράγιο", είπαν μετά οι αγρότες.
"Εργατιά, αγροτιά, μια φωνή και μια γροθιά". Αυτό είναι ένα σύνθημα κι ένας δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε.

Το λόγο στη συνέχεια, πρέπει και μπορεί να τον έχει όλο και πιο πολύ η αλληλεγγύη.