Χωρίς εναλλακτική - "Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα"

Ο άνθρωπος, είτε σε επίπεδο ατομικό είτε σε επίπεδο κοινωνικών ομάδων, έχει στον πυρήνα του ένα κεντρικό μηχανισμό αυτοπροστασίας και επιβίωσης. Όταν βρεθεί σε κρίσιμη θέση και νοιώσει να κινδυνεύει, χτίζει γύρω του όποιο κάστρο μπορεί και θεωρεί κατάλληλο για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα. Εννοείται πως κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις "ομάδες" εκείνες που βρίσκονται στην εξουσία.
Στον κόσμο που ζούμε, η εξουσία βρίσκεται στα χερια εκείνων που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και που βρίσκονται όχι απλά σε σχέση διαπλοκής, αλλά απόλυτου ελέγχου της κυβερνητικής εξουσίας που, ειδικά στο σημερινό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος, αποτελεί κυριολεκτικά το προσωπικό της πραγματικής εξουσίας.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολια ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται στη  δίνη μιας τρομερής κρίσης. Ειναι λοιπόν απόλυτα λογικό ότι όχι μόνο δεν πρόκειται να παραδώσει τα όπλα του, αλλά αντίθετα θα πολεμήσει χωρίς όρια, με λύσσα πραγματική για να κρατήσει τη θέση και τα προνόμιά του.
Για να τα καταφερει, όπως έχει αποδειξει ιστορικά, θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο που μπορεί να του εξασφαλίσει τη συνέχιση της "βασιλείας" του.
 Όπως έχει ήδη φανεί, το σύστημα δεν έχει (και δεν θα μπορούσε) φυσικά αμυντική λογική. Για να καταφέρει να ξεπεράσει την κρίση του, είναι υποχρεωμένο να επιτεθεί στο λαό και τους εργαζόμενους. Κοινώς να βάλει χέρι σε αποδοχές και δικαιώματα όλων των εργαζόμενων, γυρίζοντας το επίπεδο της ζωής τους δεκαετίες πίσω. Ο άλλος τρόπος θα ήταν να πληρώσει αυτό το ίδιο το σύστημα το λογαριασμό, πράγμα που βέβαια είναι ανέκδοτο, (πέρα από το γεγονός ότι ο λογαριασμός είναι τέτοιος που κυριολεκτικά δεν πληρώνεται).
Έχουμε λοιπόν το σχηματισμό δύο πόλων. Ο ένας είναι αυτός του συστήματος σε κρίση που επιτίθεται σαν πληγωμένο θηρίο για να μπορέσει να επιβιώσει. Ο άλλος είναι εκείνος των εργαζόμενων και του λαού που είναι κι αυτός υποχρεωμένος να επιλέξει τον καλύτερο τρόπο για να κρατηθεί όχι απλά όρθιος, αλλά κυριολεκτικά για να κρατηθεί στη ζωή. Και μόνο οι χιλιάδες αυτοκτονίες, το 1,5-2 εκ. ανέργων και η μαζική καταστροφή κεφαλαίου και επιχειρήσεων, κατά κύριο λόγο μικρών, τα λέει όλα. Ανάλογα με το τοπίο αυτό σχηματίζεται και χτίζεται γύρω του και το σκηνικό της πολιτικής εκπροσώπησης των 2 αυτών αντίθετων πόλων.
Είναι απόλυτα αναμενόμενο και το έχουμε δει ήδη , ότι το σύστημα για να μπορέσει να σαρώσει τα εργατικά δικαιώματα και το επίπεδο ζωής του λαού, έχει επιλέξει να καταφύγει στη βία, αφού είναι φυσικά παράλογο να περιμένει κανείς ότι ο λαός από την πλευρά του θα συμφωνήσει και θα συναινέσει χωρίς πιστόλι στον κρόταφο στην εξαθλίωσή του. Ο λαός, που είναι βεβαία ανομοιογενής σε σύνθεση, πρέπει να επιλέξει κι αυτός το πιο ικανό και "σκληρό" κέλυφος για να αμυνθεί η και να αντεπιτεθεί στον πόλεμο που μαίνεται και όλο κλιμακώνεται.
Ας δούμε λοιπόν τις 2 πλευρές.
Ποιός είναι αυτός ο πολιτικός εκπρόσωπος που ικανοποιεί το κριτήριο της βίας για λογαριασμό του καπιταλισμού; Ποιος είναι  δηλαδή ο πιο βίαιος πολιτικός χώρος που να εγγυηθεί στο σύστημα ότι χωρίς ηθικά "κολλήματα" θα το στηρίξει;
Οπωσδήποτε ο φασισμός, όποιο όνομα κι αν έχουν οι πολιτικοί του φορείς.
Από την άλλη πλευρά ο λαός αποτελείται από διάφορες κοινωνικές ομάδες και τάξεις(ή "μισοτάξεις"), που είναι είτε εργάτες και εργαζόμενοι που δεν έχουν δικά τους μέσα παραγωγής, είτε μικροί αγρότες, είτε μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες που ΄βρίσκονται στην κατηφόρα της εξαθλίωσης και της σάρωσής τους από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Και φυσικά εκατομμύρια άνεργοι που προέρχονται από όλες τις παραπάνω ομάδες, κουβαλώντας μαζί τους και την ιδεολογία που τις "συνοδεύει".
Ποιος είναι τώρα ο καταλληλότερος και "σκληρότερος" χώρος για τα δόντια των καπιταλιστών, που να μπορεί να μπεί μπροστά στη μάχη για λογαριασμό του λαού;
 Χωρίς αμφιβολία θα είναι εκείνοι που δεν πρόκειται να κάνουν πίσω στα διάφορα στάδια και φάσεις αυτού του "πολέμου". Επίσης είναι εκείνοι που έχουν το χαρακτηριστικό της πειθαρχίας και της αίσθησης ότι δεν είναι ο καθένας μόνος, όπως συμβαίνει με τα μικροαστικά στρώματα, αλλά ανήκουν σε κάποια "ομάδα" και επομένως μπορούν να λειτουργήσουν οργανωμένα και αποτελεσματικά και όχι ο καθένας για τον εαυτό του. Αυτοί είναι οι εργάτες κι οι εργαζόμενοι που δεν κατέχουν μέσα παραγωγής. Κι αυτό γιατί όταν στη συνέχεια τεθεί το ερώτημα της κατάργησης ή όχι της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, του πυρήνα δηλαδή του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης, ως πηγής του κακού, θα είναι αυτοί που όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να χάσουν, αλλά θα βρεθούν και σε ρόλο πρωταγωνιστή στην πορεία για έναν άλλο κόσμο, όπου οι ίδιοι θα είναι για πρώτη φορά ως τάξη ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής και κάτοχοι του πλούτου που παράγουν σε ένα μη εκμεταλλευτικό σύστημα.
Οι υπόλοιποι είτε θα συμμαχήσουν με τους εργάτες για να επιβιώσουν, είτε θα αδρανήσουν και θα περιμένουν την εξέλιξη του παιχνιδιού, είτε τέλος σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, για σωστούς γι αυτούς ή λάθος λόγους, θα τους προδόσουν και θα περάσουν απέναντι. Κι αυτό γιατί δεν θα έχουν μπορέσει να ξεριζώσουν από μέσα τους το μικρόβιο της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και θα ελπίζουν ότι αν ενδεχόμενα ανακάμψει από την κρίση του το σύστημα θα βρεθούν σε καλύτερη θέση και θα μπορέσουν και πάλι να βελτιώσουν τη θέση τους. Αυτοί βέβαια δεν έχουν καταλάβει ότι στη ζούγκλα του μονοπωλιακού καπιταλισμού τα μεγάλα μονοπωλιακά θηρία, δεν υπάρχει περίπτωση να τους δώσουν πλέον τέτοιο χώρο για να κινηθούν και να αναπτυχθούν όπως γινόταν σε προηγούμενα στάδια. Δεν είναι και δεν ήταν ποτέ εύκολο για οποιονδήποτε να δεχτεί ότι ήρθε γι αυτόν το πλήρωμα του χρόνου, και στην περίπτωσή μας το τέλος της "τάξης" τους στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού-μονοπωλιακού καπιταλισμού.
Είδαμε στο προηγούμενο διάστημα τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε στην Ελλάδα το σύστημα να ελέγξει τον ριζοσπαστισμό που πήγε να αναπτυχθεί, μέσα από τον εκβιασμό του "εντός ή εκτός ευρώ", "ευρώ ή χάος , "Ευρώπη(ΕΕ) ή χάος".
 Όταν στη συνέχεια αποκαλυφθεί ότι η ΕΕ και το ευρώ δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την επιβίωση του λαού, τότε το σύστημα θα προχωρήσει με διάφορους ανοιχτούς ή συγκαλυμμένους τρόπους στον σκληρό εκβιασμό "καπιταλισμός ή χάος". Άλλωστε όπως βλέπουμε ήδη η κεντρική ιδέα της προπαγάνδας τους είναι το "δεν υπάρχει άλλη λύση", το ότι δηλαδή δεν υπάρχει μέλλον εκτός καπιταλιστικού μαντρότοιχου. Η αλήθεια φυσικά είναι ότι πραγματική ζωή μόνο μετά τον καπιταλισμό υπάρχει, σε έναν άλλο σοσιαλιστικό κόσμο.
Από την άλλη  στο στρατόπεδο του λαού θα μπαίνει όλο και πιο ανοιχτά το πραγματικό δίλημμα που είναι το γνωστό "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα", "εργατική και λαϊκή εξουσία ή καταστροφή" . Σε εκείνη τη φάση βέβαια δεν είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι αυτοί που θα μπουν στην πρώτη γραμμή θα είναι κάποιοι που αντικειμενικά θα έχουν αποφασίσει να στηρίξουν την ύπαρξη του καπιταλισμού.
Το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι ότι στο επίπεδο της πολιτικής εκπροσώπησης, για την πλευρά του λαού δεν μπορεί να υπάρχει άλλη κατάλληλη λύση από το κόμμα της εργατικής τάξης, που με αυτοθυσία και αποφασιστικότητα  θα βάζει πλώρη για την ανατροπή και όχι για κάποια εξυγίανση του καπιταλισμού μέσα από κάποια συνεννόηση των αντιμαχόμενων πλευρών που πλέον είναι αδύνατον να συνεννοηθούν.
Θα ήταν πραγματικά τραγικό αν το κόμμα της εργατικής τάξης αντί να επιμείνει στη στήριξη του λαού μένοντας στην πρώτη γραμμή της μάχης, να προσπαθήσει να μπει σε λογικές "δίκαιης διαχείρισης" και ουσιαστικά διάσωσης του συστήματος. Θα ήταν τραγικό το κατ'εξοχήν κόμμα του λαού να τον εγκαταλείψει την κρίσιμη στιγμή και να περάσει στο μπλοκ των αντιπάλων του.

Τι ρόλο όμως θα παίξουν και τι θα κάνουν τα άλλα "δημοκρατικά", "προοδευτικά", "αριστερά" ΄΄η γενικά "φιλολαικά" κόμματα; Και πως θα φερθεί προς αυτά το σύστημα για να μπορέσει να κερδίσει το παιχνίδι της επιβίωσής του;
Την ίδια στιγμή που το σύστημα θα προετοιμάζεται για την πιο βίαιη σύγκρουση με το λαό και θα δίνει καθαρά σημάδια αυταρχισμού και βαρβαρότητας, την ίδια στιγμή που στο τραπέζι θα μπαίνει η λύση ακόμη κι ενός γενικευμένου πολέμου για να λύσει και τους εσωτερικούς του ανταγωνισμούς με το μόνο τρόπο που ξέρει κι εμπιστεύεται, θα παρουσιάζει από την άλλη μια δήθεν διάθεση συμβιβασμού. Θα λέει δηλαδή, ήδη το λέει,  πως αν υπάρχουν προτάσεις εξόδου από την κρίση(χωρίς φυσικά την ανατροπή του καπιταλισμού) είναι διατεθειμένο να τις δεχτεί και να τις συζητήσει. Ετσι βλέπουμε ήδη το σχηματισμό κυβερνήσεων όπως η δική μας με συμμετοχή "κάποιας Αριστεράς", που ενώ δίνουν στο λαό την εντύπωση ότι έχει πετύχει μέσω εκλογών και κοινοβουλίου κάποια νίκη, στην ουσία στέκονται στο πλάι του συστήματος κάνοντας ό,τι μπορούν για να το διασώσουν και να το στηρίξουν, ρίχνοντας "άθελά τους" στο σκοτάδι όλο και περισσότερο το λαό, γιατί τάχα "δε γίνεται αλλιώς".
Έχοντας προκρίνει τη λύση της βίας(και επομένως και του φασισμού), όπως είπαμε πιο πάνω, το σύστημα φυσικά θα έχει την τάση να μην εμπιστεύεται κόμματα που δεν θα συμφωνούν σ' αυτό. Από τη μεριά τους τα κόμματα αυτά ("δημοκρατικά", "προοδευτικά", "αριστερά" κλπ.) εφ'όσον σαν κόμματα που δεν είναι επαναστατικά αλλά διαχειριστικά, αναθεωρητικά κλπ. δεν έχουν επιλέξει το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής του συστήματος, θα κάνουν ότι μπορούν για να κερδίσουν αυτή την εμπιστοσύνη πηγαίνοντας από υποχώρηση σε υποχώρηση. Κι έτσι αντί για την αναγκαία ανατροπή(έστω και απλά και γενικόλογα της αδικίας) με την οποία κάποτε φλέρταραν λεκτικά, θα αρχίζουν να πολυλογούν όλο και περισσότερο για τις "αναγκαίες"(και γι αυτούς τελικά) μεταρρυθμίσεις.
 Όπως λέει ο Μπρέχτ "... υπάρχουν και πολλοί, που ελπίζουν, ότι η υπεράσπιση του συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας δεν έχει καθόλου ανάγκη από μέτρα σαν αυτά, που παίρνει ο φασισμός, τον οποίο συχαίνονται. Αυτοί, που σκέπτονται έτσι, δεν έχουν ακόμα κερδηθεί εντελώς στον αγώνα κατά του φασισμού. Αυτοί ή θα αφανιστούν από το φασισμό ή θα προθυμοποιηθούν να μην κάνουν καμιά ενέργεια εναντίον του ή θα προθυμοποιηθούν να κάνουν τα πάντα γι' αυτόν. Θα αμφιταλαντεύονται στο βαθμό, που θα τους παρασύρει η ελπίδα τους, ότι το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής μπορεί να σωθεί χωρίς την επιβολή βαρβαρότητας. Ακόμα δεν αντιλαμβάνονται, ότι το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής είναι η πηγή κάθε βαρβαρότητας."