Μια Κυριακή

Γεμάτη Κυριακή η προχθεσινή με πολλές αφορμές για σκέψεις διάφορων ειδών και ποιοτήτων.

Πρωί στον Περισσό ξεκίνησε η δεύτερη μέρα του συνέδριου του ΚΚΕ για τον Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Απρόσμενα γεμάτη η αίθουσα συνεδρίων και την Κυριακή(πληρότητα πάνω από το 80%) από ανθρώπους που ήρθαν από παντού για να παρακολουθήσουν εισηγήσεις και παρεμβάσεις.
Η ατμόσφαιρα πραγματικά υπέροχη από κάθε πλευρά.
Η ποιότητα και το επίπεδο των ομιλιών σε πολύ ψηλό επίπεδο όπως βέβαια περιμέναμε.
Πολύ καλή η ομιλία του Θ.Μικρούτσικου που παρά την ποιότητά της δεν έχασε την αμεσότητα και τη χαλαρότητά της. Μας άρεσε πολύ και η αμέσως επόμενη εισήγηση του Δημ. Παπακωνσταντίνου που κέρδισε μάλλον και το πιο ζεστό χειροκρότημα.
Ολες οι ομιλίες πάντως στάθηκαν σε πολύ καλό επίπεδο και αξίζει σίγουρα να τις παρακολουθήσει κανείς όλες (ΕΔΩ, ΕΔΩ κι ΕΔΩ). Ολες είχαν κάτι σπουδαίο να πουν σε όποιον ενδιαφέρεται και για το φαινόμενο Μπρεχτ, αλλά και για την Τέχνη που έχει ανάγκη η εποχή μας.
Θα επανέλθουμε με το συνέδριο Μπρεχτ με βίντεο από το 902.gr αλλά και με τα κείμενα των ομιλιών.
Οι πληροφορίες μας λένε ότι ειδικά οι ξένοι προσκαλεσμένοι έμειναν κυριολεκτικά άφωνοι από το επίπεδο της διοργάνωσης από το ΚΚΕ.

Το απόγευμα συμμετείχα με μικρή συναυλία στην Καλλιθέα στην εκδήλωση της Λαικής Επιτροπής στην Πλ.Δαβάκη. Παρά τα προβλήματα που είχαμε στο στήσιμο του ήχου, που άγχωσαν λίγο και κάποιους από τους ερασιτέχνες μουσικούς που συμμετειχαν, είδαμε πόσα πολλά και σπουδαία μπορούν να δώσουν αυτές οι εκδηλώσεις των Λαικων επιτροπών. Ο κόσμος ήταν πολύς, εμφανίστηκε όλοος μαζί ξαφνικά μόλις έπεσε ο ήλιος μετά τις 7μμ, και νομίζω ότι χάρηκε την εκδήλωση. Στην ίδια πλατεία την προηγούμενη μέρα υπήρχαν εκδηλώσεις του μαθητικού φεστιβάλ της ΚΝΕ.
Φεύγοντας γύρω στις 10.30 πέρασα μια βόλτα από το μαθητικό φεστιβάλ που γινόταν στην πλατιούλα δίπλα από το μετρό του Αγ.Δημητρίου. Χαρά Θεού πραγματικά! Ατμόσφαιρα άλλης εποχής που δεν πρέπει να αργήσει. Απρόσμενα πολύς κόσμος, χαλαρά καθισμένος μπροστά στη σκηνή, αλλά και γύρω στους άλλους χώρους παρακολουθούσε τα τελευταία τραγούδια από σχολικό συγκρότημα της ΚΝΕ που εκείνη την ώρα έπαιζε ρεμπέτικα. Χαρούμενες φάτσες, χαμόγελα παιδιών, όμορφων κοριτσιών και αγοριών, κουβεντολόι, τραγούδι και χορός.
Επειδή διαρκώς το τελευταίο τραγούδι γινόταν αμέσως προτελευταίο, γύρω στις 11 εγκατέλειψα κουρασμένος αλλά καλά.

Στο σπίτι είδα την ψηφοφορία στη Βουλή, είδα τα χαμόγελα και τις χειραψίες των ΣαμαραδοΒενιζελοΚουβέληδων και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.
Μακρύς ο δρόμος μπροστά και δύσκολος.
Θα έχουμε πολλές κι απότομες στροφές μέχρι να τουμπάρει το πράγμα.
Αυριο στις Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις θα δούμε πάλι πολλά.
Καιρός για δράση αλλά και σκέψεις και συμπεράσματα χρήσιμα για τη συνέχεια.

Ραντεβού στο Σύνταγμα στις 10.30 το πρωί.
Μάλλον παίρνω και την κιθάρα μου μαζί.
"Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά". Ας το πούμε με όλους τους τρόπους. Και τραγουδώντας