Τα "δραματικά" διλήμματα είναι πάλι εδώ

Οπως βλέπουμε η "απεργία" των μέσων ενημέρωσης, δια χειρός ΕΣΗΕΑ και των δυνάμεων που ηγούνται εκεί, δεν είναι ολοσδιόλου απεργία(άλλη μια "μη απεργία"), κι έτσι τα κανάλια και οι εφημερίδες επανέρχονται στο γνωστό ψηστήρι και την πολτοποίηση του μυαλού μας.

Να λοιπόν και πάλι οι γνωστές  και συνηθισμένες αντιπαραθέσεις στις γραμμές των οποίων θέλουν να εγλωβίσουν τη σκέψη μας.
Ο καθηγητής Γκότσης, που πάντα είναι παρών στα δύσκολα του συστήματος παίζοντας το ρόλο του "ουδέτερου ειδικού", διαμαρτύρεται στη ΝΔ και τον Α.Γεωργιάδη γιατί εν όψει καλοκαιρινής τουριστικής σαιζόν δημιουργούν αναστάτωση στην ...κανονικότητα. Κι αυτό λέει ο ...καθηγητής αποδεικνύει ότι το ...πολιτικό σύστημα-δεν εννοεί τον καπιταλισμό φυσικά, μην πάει στο κακό το μυαλό σας, αλλά τα κόμματα- είναι κατώτερο των περιστάσεων. Χωρίς να μας το λεει, μας δίνει σήμα για το που το πάει. Η "νηφάλια" άποψη και "η οικονομία" δε θέλουν ένα πολιτικό σύστημα που διαταράσσει την ησυχία, των αγορών και της οικονομίας, αλλά ένα σύστημα πιστό στην "κανονικότητα"... της σφαγής του λαού. Οχι, προς Θεού δεν είναι φασισμός. Σύνεση, σωφροσύνη και αγάπη για "την πατρίδα" είναι. Απλά σ' αυτή την πατρίδα δε χωράμε όλοι.
Από την άλλη ο Α.Γεωργιάδης του απαντάει μεταφράζοντας τα λεγόμενα του καθηγητή, ότι "αν εννοεί ότι το να μην πάρουμε τη δόση, που ακόμη δεν έχουμε πάρει, επειδή δεν κάναμε αυτό που πρέπει, δηλαδή να απολύσουμε 2000 Δ.Υ., δεν θα προκαλέσει αναταραχή να το πεί". Και τον επαναφέρει στην τάξη λέγοντάς του ότι "δεν περίμενε από ένα σοβαρό άνθρωπο να λέει τέτοια πράγματα". Οχι, δεν είναι εκβιασμός. Πολιτικός ρεαλισμός λέγεται και φυσικά ξανά "αγάπη για την πατρίδα"
Από τη μια λοιπόν ο φασισμός της υποταγής άνευ όρων στην "ηρεμία που απαιτούν οι επιχειρήσεις και η οικονομία" και η καταδίκη "του πολιτικού συστήματος που τρώγεται" κι από την άλλη η υποταγή άνευ όρων στις απαιτήσεις της τρόικας και στις  "υποχρεώσεις" που έχει αναλάβει "η χώρα"...
Και οι δύο λύσεις, και οι δύο υποταγές σερβίρονται με πολύ "αγάπη για την πατρίδα".

Το αν ζούμε ή αν πεθαίνουμε, το αν άνθρωποι συντρίβονται ανάμεσα σ' αυτές τις συμπληγάδες φυσικά δε χωράει πουθενά.
Κι όμως έξω και πέρα από όλες αυτές τις λογικές της υποταγής, έξω και πέρα από τα γνωστά "δραματικά" διλήμματα, υπάρχει ό ένας και μοναδικός κόσμος που έχουμε ανάγκη, ο μόνος που έχει πραγματικό νόημα και γι αυτό είναι εφικτός για αυτούς που συνθλίβονται. Ο σοσιαλισμός!