48 χρόνια από τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα

Mια ακόμη μαζική και δυναμική πορεία με πολλές χιλιάδες κόσμου, το βράδυ της 21ης Ιουλίου  ξεκίνησε από τα Προπύλαια κατέβηκε Ομόνοια, κι από τη Σταδίου ανηφόρισε προς το Σύνταγμα.

Κόσμος πυκνός και οργισμένος. Λίγες μέρες πριν στις 15 Ιουλίου του 1965 η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε παραιτηθεί μετά από κόντρα με το παλάτι για το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Ο λαός ήταν στους δρόμους. Τα Ιουλιανά είχαν ξεκινήσει.

Στη γωνία Σταδίου με τη Χρ.Λαδά και την Εδ.Λω η αστυνομία είχε στήσει μπλόκο. Την ώρα που γίνονταν διαπραγματεύσεις ακούστηκε η σειρήνα κι άρχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα εξ επαφής χτυπώντας άγρια την πορεία. Ο κόσμος όπως ήταν πυκνός γύρισε προς τα πίσω οπισθοχωρώντας άτακτα. Ένα ολόκληρο περίπτερο από τη μεριά της Εδ. Λω βρέθηκε 30 μέτρα πιο κάτω! Ο δρόμος γέμισε πεσμένους ανθρώπους, παπούτσια, τσάντες... Μπροστά βρισκόταν πεσμένος ο Σωτήρης Πέτρουλας, χτυπημένος από γκλομπ στο κεφάλι και γύρω του τα δακρυγόνα έπεφταν βροχή.

Τον μάζεψαν μια ώρα αργότερα σχεδόν. Στο νοσοκομείο άφησε την τελευταία του ανάσα; Στο ασθενοφόρο ίσως ή τέλος πάντων το αυτοκίνητο που τον μετέφερε; Θολά τα όσα λέγονται.

Σημασία έχει ότι εκείνο το βράδυ έσβησε άλλος ένας λαϊκός αγωνιστής. Άλλος ένας άνθρωπος που είχε απλά αποφασίσει να μη συμβιβαστεί, να βρίσκεται πάντα εκεί, πάντα παρών. Άλλος ένας που δεν αισθανόταν αυτό που λέμε ήρωας, που πήγαινε το πρωί στη δουλειά, στο κατάστημα ρούχων που δούλευε και το βράδυ στη σχολή ή τις συνελεύσεις των σχολών, των Λαμπράκηδων ή της Νεολαίας ΕΔΑ. Ζούσε σε ένα σπιτάκι στον Κολωνό κι  ονειρευόταν απλά όνειρα για μια καλύτερη ζωή για όλους τους απλούς ανθρώπους σαν αυτόν.
Το βράδυ εκείνο το κράτος προσπάθησε να τον λειτουργήσει μες τη νύχτα και να τον θάψει πριν ξημερώσει μακριά από τους δικούς του! Τέτοια φασιστική κτηνωδία! Στη μάνα του και στο σπίτι του είπαν πως ήταν κρατούμενος... και τους έκλεισαν στο σπίτι. Εκείνη απειλούσε να πέσει από το μπαλκόνι όλο το βράδυ.
Ευτυχώς κάποιοι αποφάσισαν να μην κάνουν πίσω, να απειλήσουν με μάχη μες τη νύχτα με πέτρες και ό,τι άλλο βρισκόταν εκεί στο Γ' Νεκροταφείο δίπλα στο ξωκλήσι. Ευτυχώς, σιγά-σιγά μέσα στη νύχτα,  είχαν μαζευτεί πολλοί κι έτσι το κράτος φοβήθηκε κι έκανε πίσω.
Ο Μ.Θεοδωράκης λέει πως όταν τον άφησαν να τον δει τελικά μέσα στο εκκλησάκι, ήταν ξαπλωμένος πάνω σ΄ ένα τραπέζι με τα γαλάζια του μάτια ανοιχτά σαν ολοζώντανος.
Η κηδεία του τελικά έγινε άλλο ένα μεγάλο συλλαλητήριο για τη Δημοκρατία.
 Η τελευταία του πορεία ξεκίνησε από τον Κολωνό, πέρασε με λίγους ανθρώπους από το Μεταξουργείο και μετά την Ομόνοια χιλιάδες ενώθηκαν μαζί του και πλημμύρισαν την Αθήνα με το θυμό και τα συνθήματά τους.
Η αστυνομία απέφυγε τελικά εκείνη τη μέρα τις προκλήσεις. Ολοι εκεί ήταν έτοιμοι για όλα.
Άλλωστε η κυρίως δουλειά είχε γίνει.
Άλλος ένας κίνδυνος για το σύστημα είχε εξολοθρευτεί.
Ηταν άλλη μια φορά που φάνηκε πως τους ήρωες τους γεννάνε οι τρομερές εποχές κι όχι το ανάποδο.

Aν δεν κάνω λάθος στο βίντεο αυτό βλέπουμε ένα κομμάτι από την ταινία που τράβηξαν ξένοι δημοσιογράφοι από το ξενοδοχείο στη γωνία Χρ.Λαδά και Σταδίου και που δημοσιοποιήθηκε λίγες μέρες μετά στο Παρίσι.