Το κοπάδι
Αυτός που έχει τα κλειδιά σε ένα τόπο, σε μια οικονομία και σε μια κοινωνία, είναι με απλά λόγια η τάξη που κατέχει την εξουσία. Γνωστά πράγματα και δεν χρειάζονται περισσότερα.
Ας σκεφτούμε ένα κοπάδι.
Έστω ότι αντιπροσωπεύει αυτό που λέμε κοινωνία. Κάθε μονάδα του, κάθε ζωάκι δηλαδή είναι και ένα "κομμάτι" από αυτό που λέμε παραγωγικές δυνάμεις. Κυρίως δηλ. ομάδες και κατηγορίες εργαζόμενων και δομές που παράγουν πλούτο. Αυτό είναι το ωραίο "αθώο" κοπάδι μας.
Οι ιδιοκτήτες του κοπαδιού όμως λόγω του τρόπου που λειτουργεί η "επιχείρηση", έχουν πρόβλημα, και το κοπάδι περνάει κρίση. Δεν μπορούν να ταίσουν όλο το κοπάδι κι έτσι αυτό δεν παράγει τα αναμενόμενα. Τα όλο και λιγότερα που παράγονται τα μοιράζονται όλο και λιγότεροι, ενώ όλο και περισσότεροι πεινάνε. 'Ετσι η κρίση του όλο και βαθαίνει. Τι θα έκαναν άραγε τέτοιοι ιδιοκτήτε ς που δεν μπορούν να συντηρήσουν το κοπάδι τους; Πως θα έσωζαν ό,τι σώζεται και κυρίως το τομάρι τους και την εξουσία τους;
Με λίγα λόγια τι θα έπρεπε να περιμένει το κοπάδι ότι θα του συμβεί;
Καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων
Αυτό που περιμένει το κοπάδι μας, αυτό που είναι βέβαιο ότι θα του συμβεί είναι το γδάρσιμο, που λόγω των ριπών μέτρων ξέρουμε τι σημαίνει(μειώσεις, φοροι κλπ.), το ξεπούλημα όσο-όσο, που στην οικονομία λέγεται ευγενικά και "συγχώνευση","εξαγορά", "ιδιωτικοποίηση", "λουκέτο". κατάσχεση κλπ. και φυσικά στην τελική το "σφάξιμο" και το "σούβλισμα" που με πιο απλά λόγια λέγεται και πόλεμος. Όταν δεν είσαι χρήσιμος σε τίποτα άλλο σε ένα σαπισμένο σύστημα, και το σύστημα αυτό, ο καπιταλισμός, δεν μπορεί να σε συντηρήσει, δημιουργείς πρόβλημα. Τότε η μόνη σου χρησιμότητα είναι το να γίνεις κι εσύ και τα παιδιά σου τροφή για τα κανόνια τους. Για το καλό σου και για το καλό της πατρίδας πάντα... θα πρέπει να φτάσεις στο σημείο να χειροκροτάς τον πόλεμο που θα σαρώσει τα πάντα και μαζί κι εσένα τον ίδιο!
Κι ενώ τα πρώτα ζωάκια έχουν αρχίσει να καίγονται και η ατμόσφαιρα ήδη μυρίζει τσίκνα, το κοπάδι ...περιμένει. Ο καθένας μόνος περιμένει την τύχη του ελπίζοντας ότι αυτός στο τέλος θα γίνει το θαύμα, θα βάλει το χέρι του ο μεγαλοδύναμος και θα σωθεί. Kαι κάθε φορά που κάποιος φεύγει για σφαγή, οι άλλοι με έναν αναστεναγμό ανακούφισης λένε "ευτυχώς δεν ήμουν εγώ... υπάρχει ακόμη ελπίδα..."
Δε χρειάζεται να πούμε φυσικά ότι κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι από όσα "έχουμε" τίποτα δε μας ανήκει αν δε μπορούμε να παλέψουμε γι αυτά.
Τα σπίτια μας ανήκουν στις τράπεζες απ'όπου πήραμε δάνεια, ενώ όποιος δεν πήρε δάνειο και νομίζει πως δε χρωστάει, σε λίγο με έναν ωραίο και "δίκαιο" ενιαίο φόρο ακινήτων θα χρωστάει μια χαρά κι αυτός και μαζί με ένα πάκο λογαρισμών που όλο και φουσκώνει, η ζωή του θα είναι τυλιγμένη σ'ένα ωραίο χαρτί υποθήκης σε κάποια τράπεζα.
Όσο για τις δουλειές μας, τους μισθούς και τα δικαιώματά μας... ξέρουμε πόσο μας "ανήκουν". Τα 3 τελευταία χρονια 37δίς μόνο από μισθούς και συντάξεις έκαναν φτερά γι αλλού. Την ίδια στιγμή περίπου 150 κρατικά δίς, δηλαδή "δικά μας", βρέθηκαν να ενισχύουν τράπεζες(όπου μέτοχοι είναι Έλληνες και ξένοι ζάμπλουτοι κεφαλαιοκράτες) προκειμένου να τις σώσουν από τη χρεοκοπία... Λέτε να έχει κάποια σχέση;
Παρ'όλα αυτά τα απλά η πλειοψηφία του κόσμου(το κοπάδι που λέγαμε), ενώ όλα αυτά περνάνε ξυστά από το μυαλό, επιλέγει να μην κάνει το βήμα μπροστά που χρειάζεται με τον τρόπο που πρέπει. Λένε ότι το κοπάδι "ψεκάζεται" με ένα "φάρμακο" που λέγεται εκλογές...
Έτσι ένας κόσμος διστάζει να οργανωθεί και να παλέψει για τη ζωή του. Διστάζει να συγκρουστεί και να ρίξει τα κάγκελα γύρω του και να βρεθεί έξω στον ανοιχτό ορίζοντα ενός άλλου κόσμου. Δείχνει να έχει πειστεί προσωρινά ότι το μόνο μέλλον που υπάρχει είναι μέσα στα όρια της καπιταλιστικής στάνης.
Ενώ αν έριχνε ένα βλέμμα γύρω θα έβλεπε ότι μια πραγματική, υπέροχη, δημιουργική κι ελεύθερη ζωή υπάρχει έξω από τους μαντρότοιχους του καπιταλισμού.
Την ίδια στιγμή τα μεγάλα αφεντικά ανάβουν γύρω γύρω φωτιές κι ετοιμάζονται για τη μεγάλη σφαγή.
Ποιο δρόμο πρέπει άραγε να διαλέξουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου